Return To Forever @ United Palace Theater (Νέα Υόρκη), 08/08/08

03/09/2008 @ 08:22
Όταν ανακοινώθηκε η επανένωση των Return To Forever στις αρχές του έτους, αποφάσισα πως θα επιδιώξω οπωσδήποτε να τους δω. Τελικά τα κατάφερα να παρακολουθήσω την τελευταία συναυλία της περιοδείας στη Νέα Υόρκη. H συναυλία αυτή ήταν πολύ ιδιαίτερη, τόσο επειδή ήταν η τελευταία της περιοδείας, όσο και λόγω της πόλης: Όπως εξήγησε ο Chick Corea μόλις το συγκρότημα βγήκε στη σκηνή, η Νέα Υόρκη υπήρξε η πόλη όπου η μπάντα ξεκίνησε και την οποία είχε ως έδρα τη δεκαετία του '70.

Στο κοινό υπήρχαν πολλοί φίλοι και συγγενείς των μελών της μπάντας, άνθρωποι που τους βοήθησαν στο ξεκίνημα τους, αλλά και καταξιωμένοι μουσικοί: Mερικές θέσεις δεξιά μου καθόταν ο μεγάλος jazz και session drummer Omar Hakim.

Είχα ξαναδεί όλα τα μέλη των Return To Forever live μόνα τους, τον DiMeola, τον Clarke και τον Corea περισσότερες φορές. Όμως όταν το συγκρότημα βγήκε στη σκηνή ήταν ξεκάθαρο πως θα βλέπαμε κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχουμε δεί ως τώρα από τον κάθε ένα από αυτούς τους μεγάλους μουσικούς μεμονωμένα: Μουσική που δεν έχει παιχτεί ζωντανά εδώ και 25 χρόνια, όταν είχαν επανενωθεί για τελευταία φορά. Αλλά και πάλι τότε είχαν επιχειρήσει να παίξουν και νέο υλικό. Σε αυτή τη φετινή περιοδεία επικεντρώνονται στη μουσική από την περίοδο που θεωρείται από τους περισσότερους η καλύτερη τους: Tα τρία άλμπουμ που ηχογράφησαν με αυτή τη σύνθεση τη δεκαετία του '70: "No Mystery", "Where Have I Known You Before" και "Romantic Warrior". Bλέποντας τον DiMeola να κρατά την μαύρη Les Paul που έπαιζε τη δεκαετία του '70, οι προθέσεις της μπάντας έγιναν ξεκάθαρες.



Το κοινό αναγνώριζε τα κομμάτια από τις πρώτες νότες, αλλά φυσικά κανένα κομμάτι δεν παίχτηκε όπως στη studio εκτέλεση. Σε όλα τηρήθηκε μία ιδανική ισορροπία ανάμεσα στα αναγνωρίσιμα μέρη που χρειάζονταν για να νοιώθει το κοινό τη μουσική οικεία και σε αυτοσχεδιασμούς που ένιωθες πως μπορούσαν να οδηγήσουν τη μουσική σε νέες κατευθύνσεις στη διάρκεια οποιουδήποτε κομματιού. Ο DiMeola έπαιζε μανιώδη, γρήγορα solos, που βασίζονταν σε αυτά που είχε παίξει στους δίσκους της δεκαετίας του '70, αλλά προσέθετε και μέρη που δείχνουν την εξέλιξη του στα σχεδόν 35 χρόνια που έχουν περάσει από τότε. O Chick Corea έπαιζε πολύπλοκα μέρη με τη χαρακτηριστική του ηρεμία και λειτουργούσε σαφώς σα μαέστρος για τους υπόλοιπους. Aπίστευτες γραμμές από τον Stanley Clarke, είτε κουμπώνοντας ιδανικά με ό,τι έπαιζαν οι άλλοι, είτε όταν έπαιζε solos. O Lenny White εντυπωσιακός σε τεχνική αλλά και δύναμη.

Σε κάποια φάση ο Chick Corea ανήγγειλε πως στο κοινό βρισκόταν ο 82χρονος θρυλικός drummer Roy Haynes (που έχει παίξει με τους πάντες, Coltrane, Miles κλπ.) και τον κάλεσε να σηκωθεί από τη θέση του για να αποθεωθεί και αυτός με τη σειρά του από το κοινό.

Μετά το τέλος του "Song To The Pharoah Kings" και ένα διάλειμμα 15 λεπτών, οι Return To Forever ξαναβγήκαν στη σκηνή με τον DiMeola να πιάνει την ακουστική κιθάρα και τον Clarke το κοντραμπάσο και το δοξάρι για να ακολουθήσει μία καταπληκτική εκτέλεση του "Νο Mystery". Σε αυτό το σημείο ο DiMeola έπαιξε αρκετή ώρα ακουστικά, θυμίζοντας περισσότερο τη μουσική του των τελευταίων 20 ετών, σε σχέση με το ηλεκτρικό πρώτο μέρος. Το δεύτερο σετ έκλεισε με το "The Romantic Warrior".



3200 θεατές (γέμισαν το United Palace για δύο συνεχόμενα βράδια) τους αποθέωσαν πριν το encore και σε εκείνο το σημείο υπήρχε μία διάχυτη συγκίνηση ανάμεσα στο κοινό αλλά και τα μέλη του συγκροτήματος που φαίνεται να απόλαυσαν ιδιαίτερα την περιοδεία επανένωσης. O Lenny White πήρε το μικρόφωνο και ευχαρίστησε τον φυσιοθεραπευτή του (βρισκόταν και αυτός ανάμεσα στο κοινό) που τον βοήθησε να μπορέσει να ξαναπαίξει drums μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα που είχε στη σπονδυλική στήλη. Στη συνέχεια μας είπε πόσο ευχαριστήθηκε το ότι είχε ξανά την ευκαιρία να παίξει με τους άλλους τρεις και δήλωσε «You know there are some boy bands. Τhis is a men's band!» για να πέσει το απαραίτητο γέλιο και χειροκρότημα.

Στο encore έπαιξαν μία καταπληκτική εκτεταμένη εκτέλεση του "Duel Of The Jester And The Tyrant". Σε αυτό το σημείο, η ασφάλεια που ως τότε -ευγενικά μεν, αλλά χωρίς να αφήνει πολλά περιθώρια- δεν επέτρεπε στον κόσμο να μετακινείται από τις θέσεις του, επέτρεψε σε όσους θέλαμε να σταθούμε μπροστά στη σκηνή και να παρακολουθήσουμε τη μαγεία από απόσταση ενός μέτρου! Μετά το τέλος του "Duel" ανέβηκαν στη σκηνή οι συγγενείς των μουσικών και τους αγκάλιασαν. Ο Chick Corea μας αποχαιρέτησε αλλά οι εκδηλώσεις λατρείας του κοινού ήταν τέτοιες που δε χρειάστηκε πολύ για να πιάσουν ξανά τα όργανα και να παίξουν το "Spain" με πολύ ωραία solos από όλα τα μέλη. Συνολικά έπαιξαν 2:45'.

Η συγκεκριμένη συναυλία είναι σίγουρα ανάμεσα στις καλύτερες που έχω δει ποτέ. To site τους γράφει αυτή τη στιγμή «Goodbye RTF... See You Next Time!?». Με ερωτηματικό μεν, αλλά αφήνοντας ελπίδες η επανένωση να έχει συνέχεια...



Set 1:
Opening Prayer
Hymn of the Seventh Galaxy
Vulcan Worlds
The Sorceress
Song To The Pharoah Kings

Set 2:
No Mystery
Summer Night
The Romantic Warrior

Encores:
Duel Of The Jester And The Tyrant
Spain

Γιώργος Φερτάκης
Αναγνώστης
  • SHARE
  • TWEET