Red Sparowes, Since (Time) @ AN Club, 31/05/07

Πέμπτη 31 Μαΐου 2007, μία ξεχωριστή μέρα για διάφορους λόγους. Από εποχιακής πλευράς, ήταν η μέρα που σηματοδότησε το τέλος της άνοιξης και την αρχή του καλοκαιριού. Από μαθητικής πλευράς, ήταν η τελευταία μέρα των Πανελλήνιων Εξετάσεων και συνεπώς μία καλή αφορμή για βραδινή έξοδο και ατέλειωτες ώρες διασκέδασης. Τέλος, από μουσικής πλευράς ήταν μια εξίσου ξεχωριστή μέρα, για όσους είναι λάτρεις του πειραματικού post-rock ήχου. Ενός μουσικού κινήματος που τα τελευταία 10 χρόνια εξελίσσεται συνεχώς και είναι γνωστός στη χώρα μας από μπάντες όπως οι Isis, οι Pelican, οι Mogwai και οι Red Sparowes. Οι τελευταίοι είναι και ο λόγος για τον οποίο έγραψα τα όσα διαβάζετε αυτή τη στιγμή, μιας και εμφανίστηκαν για δεύτερη φορά στη χώρα μας, τη συγκεκριμένη Πέμπτη που λέγαμε παραπάνω.

Η ώρα είναι περίπου 21:30. Μόλις έχω φτάσει έξω από το AN Club και δε μπορώ να πιστέψω τα μάτια μου! Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να συσσωρεύεται έξω από την κεντρική είσοδο και φαίνεται πραγματικά πολύς για μία τέτοιου είδους συναυλία. Πλησιάζω πιο κοντά και μαθαίνω πως τα εισιτήρια έχουν τελειώσει. Πολλοί είναι αυτοί που περίμεναν στην ουρά και έχασαν τελικά την ευκαιρία να περάσουν τη πόρτα που οδηγεί στον εσωτερικό χώρο του AN, λόγω του sold out. Παρ' όλα αυτά, η ατμόσφαιρα είναι πολύ θετική και το ένστικτό μου λέει πως θα ακολουθήσει μια ενθουσιώδης underground μουσική βραδιά.

Περνάω την είσοδο λοιπόν, κατεβαίνω τα σκαλιά και εισέρχομαι στο χώρο της συναυλίας, ο οποίος είναι σχεδόν γεμάτος. Μετά από λίγη ώρα αναμονής για το τελευταίο soundcheck, ανεβαίνουν στη σκηνή τα 4 μέλη του ελληνικού συγκροτήματος Since (Time). Το γκρουπ, με ένα συνδυασμό από 2 κιθάρες, μπάσο και τύμπανα, ανοίγει τη συναυλία, παρουσιάζοντας μερικά κομμάτια του πρώτου του album που θα κυκλοφορήσει μέσα στο φθινόπωρο. Ο ήχος είναι πεντακάθαρος και τα κομμάτια τους ακούγονται αρκετά ικανοποιητικά, θυμίζοντας έντονα σε πολλά σημεία τους Τεξανούς Explosions In The Sky, καθώς και τους Ιάπωνες Mono. Το κοινό αντιμετωπίζει πολύ θετικά τη μουσική τους, με πολλά χειροκροτήματα σε κάθε εναλλαγή τραγουδιού και αρκετά επιδοκιμαστικά σχόλια. Πιστεύω πως ήταν μια πολύ καλή επιλογή για support στους Red Sparowes, αφού ακολουθούν ένα παρόμοιο μοτίβο με αυτούς, περιορίζοντας τον ήχο τους στα μουσικά τους όργανα, χωρίς την παραμικρή παρουσία φωνητικών.

Επιτέλους, ήρθε η ώρα να περάσουμε στο ψητό! Αμέσως μετά την αποχώρηση των Since (Time) από τη σκηνή, ο κόσμος αρχίζει να συγκεντρώνεται όλο και πιο μπροστά. Είναι φανερό πλέον ότι το club έχει γεμίσει για τα καλά και η ζέστη κάνει αισθητή την παρουσία της. Περιμένουμε λίγη ώρα μέχρι να συνδεθεί επί σκηνής ο απαραίτητος εξοπλισμός των Sparowes, ο οποίος εκτός από τα δεκάδες πετάλια παραμόρφωσης διαθέτει επίσης και ένα pedal steel guitar που προορίζεται για τον μπασίστα του group Greg Burns. Μετά από λίγο η στιγμή που όλη περιμέναμε έφτασε. Ανεβαίνει στη σκηνή το πενταμελές συγκρότημα από το Los Angeles, με τον Bryant Clifford Meyer (μέλος και των Isis) στις κιθάρες, τον John Graham επίσης στις κιθάρες και την επιμέλεια των διαφόρων visuals (γνωστός για την ίδια δουλειά και στους Neurosis), το δίδυμο Andy Arahood και Greg Burns σε κιθάρα και μπάσο και εναλλάξ, και τέλος τον αρκετά γνωστό drummer από τους Pleasure Forever, David Clifford.

Οι Red Sparowes ξεκίνησαν να παίζουν γύρω στις 11, παρουσιάζοντας κομμάτια κυρίως από τον τελευταίο τους δίσκο, που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2006 (με τίτλο "Every Red Heart Shines Toward The Red Sun"), καθώς βέβαια και από το ντεμπούτο τους ("At The Soundless Dawn" του 2005). Ο ήχος ήταν αρκετά ικανοποιητικός ενώ το συγκρότημα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, κάνοντας μας να απολαύσουμε πλήρως ό,τι ακούγαμε, νιώθοντας αυτή την ξεχωριστή, ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα ήταν αποτέλεσμα τόσο των μελωδικών περασμάτων, όσο και της αναπαραγωγής των επιβλητικών visuals. Τα τραγούδια έρχονταν το ένα πάνω από το άλλο, χωρίς καμία παύση, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι ακούς ένα μακροσκελές ατελείωτο άσμα. Δεν έλειψαν και τα σημεία ξεσπάσματος, που έκαναν το κοινό να απογειωθεί και να χορεύει σε post-rock ρυθμούς. Πολλοί από αυτούς που βρίσκονταν κοντά στη σκηνή άρχισαν μάλιστα να χτυπιούνται και να σπρώχνονται. Τα περισσότερα τραγούδια πάντως είχαν αυτόν τον ambient-epic χαρακτήρα, γεμίζοντας το AΝ κυριολεκτικά με όλο το φάσμα των ψυχεδελικών συχνοτήτων! Σε αυτό σίγουρα βοήθησε και η χρήση του pedal steel guitar. Δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να απομνημονεύσει κανείς τους τίτλους των κομματιών, αφού είναι πραγματικά μεγάλοι. Πάντως θυμάμαι ότι έπαιξαν αρκετά από τον τελευταίο τους δίσκο, αν όχι όλα. Και αυτά που κατά τη γνώμη μου είχαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν: "The Great Leap Forward Poured Down Upon Us One Day Like A Mighty Storm, Suddenly And Furiously Blinding Our Senses", "We Stood Transfixed In Blank Devotion as Our Leader Spoke To Us, Looking Down On Our Mute Faces With A Great, Raging, And Unseeing Eye", "A Message Of Avarice Rained Down Upon Us And Carried Us Away Into False Dreams Of Endless Riches", "Annihilate The Sparrow, That Stealer Of Seed, And Our Harvests Will Abound; We Will Watch Our Wealth Flood In".

Από το ντεμπούτο τους έπαιξαν τα πιο πλούσια σε ήχους κομμάτια, όπως ήταν αναμενόμενο: "Alone And Unaware, The Landscape Was Transformed In Front Of Our Eyes", "The Soundless Dawn Came Alive As Cities Began To Mark The Horizon", "Our Happiest Days Slowly Began To Turn Into Dust", "Buildings Began To Stretch Wide Across The Sky, And The Air Filled With A Reddish Glow".

Το τελευταίο μάλιστα από αυτά ήταν και το encore, το οποίο και έπαιξαν μετά από ατελείωτα ουρλιαχτά του κοινού για να συνεχίσουν, ενώ αυτοί κάθονταν και συζητούσαν ήρεμοι αλλά και ενθουσιασμένοι πάνω στη σκηνή. Πιστεύω πως είναι και το καλύτερο τους κομμάτι, μαζί με το προτελευταίο από αυτά που αναφέρω. Κάπως έτσι οι Red Sparowes έκλεισαν την τελευταία συναυλία της ευρωπαϊκής τους περιοδείας.

Ως γενικό συμπέρασμα έχω να πω πως ήταν μια αρκετά καλή συναυλία για τα δεδομένα της Ελλάδας, όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος μουσικής, και αν σκεφτούμε επίσης ότι το εισιτήριο είχε μόνο 20 ευρώ. Ένα αρνητικό βέβαια ήταν η ζέστη η οποία προς το τέλος ήταν απελπιστική. Δεν είναι λογικό πιστεύω να γίνονται συναυλίες σε κλειστούς χώρους στα τέλη της άνοιξης. Άκουσα επίσης ότι πολλοί που δεν ήταν κοντά στη σκηνή, εξαιτίας του πολύ κόσμου, δε μπορούσαν να δουν τίποτα από αυτά που προέβαλε ο project-ορας και ακόμα ότι σε κάποια φάση τον έκλεισαν λόγω του ότι υπερθερμάνθηκε και άρχισε να βγάζει καπνούς. Ας ελπίσουμε ότι η συναυλία των Isis με τους Oxbow θα αλλάξει χώρο, μιας κι εκεί ο κόσμος θα είναι σίγουρα περισσότερος και το κλίμα θερμότερο.