Pain Of Salvation live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τον Γιάννη Βόλκα, 06/04/2007 @ 04:40
01/04/07, Gagarin 205, Αθήνα
Αν και οι συναυλίες στα μέρη μας δεν είναι λίγες, το κοινό τίμησε για άλλη μια φορά τους Pain Of Salvation στην τρίτη σε σειρά 'ηλεκτρική' εμφάνιση τους στην Αθήνα, η οποία συνοδεύτηκε από ανάμικτα συναισθήματα μετά το πέρας της. Πολλά σχόλια ήταν από πολύ καλά έως διθυραμβικά, ενώ σε άλλους έμεινε μία πικρία όσο να 'ναι. Εγώ δυστυχώς ανήκω στη δεύτερη κατηγορία όπως θα καταλάβετε από τις παρακάτω παραγράφους.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Poem κατά τις 19:30, με αρκετούς παρευρισκόμενους στο χώρο. Οι εντυπώσεις που είχα από το demo τους ήταν οι καλύτερες (στο www.rocking.gr/review1011.php θα βρείτε το review για όσους θέλουν να τους τσεκάρουν) και τελικά αποδείχθηκαν αρκετά δυνατό χαρτί και όσον αφορά τον τομέα live. Ένα μεγάλο μπράβο στον τραγουδιστή που έβγαλε μια χαρά τα κομμάτια, καθώς είναι πλέον αλήθεια ότι η Ελλάδα πάσχει στο θέμα φωνητικών για rock / metal γκρουπ. Η διασκευή στο "Sober" των Tool ήταν η καλύτερη προσθήκη, δηλώνοντας και τις καταβολές τους. Μετά από περίπου 35 λεπτά μας αποχαιρέτισαν, δίνοντας τη σκυτάλη στους Wastefall και αποσπώντας αρκετά καλά σχόλια από το κοινό.
Έχω δει τους Wastefall αρκετές φορές και μπορώ με σιγουριά να πω ότι τον τελευταίο χρόνο έχουν βελτιωθεί τρομερά στο θέμα live, ενώ είναι πλέον και πιο δεμένοι. Παρ' όλα αυτά, δεν τους ευχαριστήθηκα όσο κάποιες άλλες φορές και τα λάθη στα "Another Empty Haven" και "Utopia Fragmented" όσο να 'ναι συνέβαλαν σε αυτό. Ενώ δηλαδή δεν έπαιξαν άσχημα, τους έχω δει σε καλύτερες εμφανίσεις στο παρελθόν. Μία μερίδα του κοινού πάντως ήταν ευχαριστημένη από την όλη παρουσία τους, κρίνοντας από κάποιες αντιδράσεις. Βασίστηκαν κυρίως στην τελευταία τους δουλειά με κομμάτια όπως τα "Willow Man", "Dance Of Descent" και "E.Y.E.", αλλά υπήρχαν και αναφορές στο "Soulrain 21" όπως με το "S.E.P.". Γύρω στα 35 λεπτά πρέπει να ήταν ο χρόνος και του δικού τους set και το τελικό συμπέρασμα για μένα ήταν ότι είδαμε δύο πολύ καλές ελληνικές μπάντες να ανοίγουν τη συναυλία ξένου ονόματος. Χαίρομαι που αρχίσαμε πάλι να βλέπουμε ελληνικά support στις συναυλίες που διοργανώνει η Didi Music, επειδή είναι ένας καλός τρόπος προβολής των γκρουπ και υπάρχουν πολλά καλά ονόματα στη ελληνική σκηνή...
Η ώρα είχε έρθει επιτέλους να δούμε για τρίτη φορά τους Pain Of Salvation στην Αθήνα, σε κανονικό set, και όπως ήταν αναμενόμενο μπήκαν με κομμάτι από το νέο δίσκο και συγκεκριμένα το ομώνυμο. Οι αντιδράσεις του κοινού υποδήλωσαν ότι η νέα τους δουλειά ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στο κοινό της Αθήνας, σε ενοχλητικό ίσως βαθμό. Το γιατί το λέω αυτό θα το καταλάβετε στις επόμενες παραγράφους...
Όπως είπαμε, το αναμενόμενο ήταν να αρχίσουν αλλά και να δώσουν βαρύτητα στα κομμάτια του νέου δίσκου όσον αφορά το set list. Εκείνο που όμως δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο ήταν το ότι ο ήχος θα είναι χάλια, ενώ τα support είχαν αρκετά καλό ήχο κατά τη διάρκεια του set τους. Οι κιθάρες ακούγονταν αρκετά χαμηλά και τα μπάσα ήταν υπερβολικά δυνατά, κάτι που μας εμπόδιζε να απολαύσουμε τη συναυλία, παρόλο που η κατάσταση βελτιωνόταν σιγά - σιγά. Ο ήχος άρχισε να βελτιώνεται αισθητά μόνο μετά το μισό του set, αλλά και πάλι μη φανταστείτε ότι ήταν και ο καλύτερος. Πρώτη φορά άκουσα τόσο έντονες αντιδράσεις του τύπου «χαμηλώστε τα μπάσα» ή «τα μπάσα, ηχολήπτη!» από το κοινό. Και πραγματικά παραξενεύομαι, καθώς με άλλους που έχω μιλήσει λένε «όχι, δεν ήταν κακός ο ήχος, απλά ήταν πολύ ψηλά τα μπάσα». Δηλαδή αυτό τι σημαίνει;
Απλά την Κυριακή κατάλαβα ότι κάποιοι ίσως είναι αρκετά 'τυφλωμένοι' από το αγαπημένο τους γκρουπ, που δεν παραδέχονται το παραμικρό ελάττωμα, ακόμα κι αν δε φταίει το ίδιο το γκρουπ. Και το λέω αυτό επειδή από εκτελεστικής απόψεως η μπάντα μια χαρά έπαιξε, ίσα - ίσα δεν έγινε καν λάθος στα δεύτερα φωνητικά στα οποία γενικά καμιά φορά φαλτσάρουν στα live. Άψογοι μεν, αλλά σίγουρα ήταν η χειρότερη από τις τρεις 'ηλεκτρικές' συναυλίες τους, αν και με λίγα λόγια δε ρίχνω την ευθύνη πάνω τους.
Το set list ήταν απλά καλό κατά τη γνώμη μου. Το λάθος για μένα ήταν ότι για άλλη μια φορά αγνοήθηκαν κομμάτια όπως τα "Morning On Earth", "Beyond The Pale", "The Perfect Element", "Trace Of Blood" που κάνουμε αμάν να τα ακούσουμε και ότι στα δύο προηγούμενα live ακούσαμε το μισό "Entropia", ενώ στο εξωτερικό τα "Beyond The Pale" και "The Perfect Element" για παράδειγμα τα παίζανε. Προσωπικά πέρασα καλά επειδή μου άρεσε το "Scarsick", αλλά δεν ξέρω αν η συναυλία μου έδωσε κίνητρα για να τους ξαναδώ live. Και πιστεύω δηλαδή ότι οι περισσότεροι θα προτιμούσαν ένα "Trace Of Blood" αντί του "Cribcaged" που για τα δεδομένα των Pain Of Salvation το θεωρώ ψιλομέτριο.
Κάτι ακόμη που φάνηκε πολύ αρνητικό σε άτομα που τους έχουμε ξαναδεί ήταν ότι η πλειοψηφία των παρευρισκομένων είχε ακούσει μόνο το "Scarsick" και αγνοούσε τις άλλες τους δουλειές. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά όταν βλέπεις να παίζουν παλιούς ύμνους και οι αντιδράσεις να είναι πολύ πιο εκδηλωτικές σε κομμάτια του νέου δίσκου όπως τα "Flame To The Moth" ή "Cribcaged", ε, εκεί σου χτυπάει λίγο άσχημα το όλο σκηνικό.
Ήμουν από τους πρώτους που έγραψαν διθυραμβικά σχόλια (στα ελληνικά εδάφη) για το "Scarsick" και θα είμαι πάλι μέσα στους πρώτους που θα πουν ό,τι θεωρούν αρνητικό. Οι εκτελέσεις πάντως ήταν πολύ καλές και βασικά το μόνο που με ενόχλησε σε αυτό το θέμα ήταν η διαφορετική εκτέλεση του "Undertow", αφού 'κόπηκε' το καλύτερο για μένα σημείο στο τέλος. Αλλά αυτό πάλι είναι η προσωπική μου άποψη. Σε άλλους μπορεί να άρεσε.
Το θετικό πάντως ήταν ότι όταν ο ήχος ήταν καλός, οι εκτελέσεις ανέδειξαν κομμάτια όπως τα "Differentia", "Disco Queen" και "Used". Το "Disco Queen" αποδείχθηκε το party track της βραδιάς, ενώ αγαπημένες μου στιγμές αποδείχθηκαν τα άλλα δύο, καθώς ειδικά στο τέλος με το "Used" θυμήθηκα το σοκ που είχα πάθει όταν είχα ακούσει το "The Perfect Element" εκείνη την εποχή. Η διασκευή στο "Hallelujah" ήταν μία ευχάριστη προσθήκη, αν και προτιμώ την εκτέλεση που ακούσαμε από τον Jeff Martin πριν από ένα μήνα.
Εκεί που άλλοι ασχολήθηκαν και συζητούσαν για το alternative look του κουρέματος του Daniel, εγώ προτίμησα να ασχοληθώ με πιο σοβαρά ζητήματα και ένα από αυτά ήταν ότι, σε γενικές γραμμές, ήταν άλλη μία τυπική συναυλία. Τις προηγούμενες φορές ο κόσμος όταν έβγαινε από το club μετά το τέλος του live παραμίλαγε. Αυτή τη φορά όλοι έλεγαν «καλό ήταν...». Συγχωρέστε με, αλλά επειδή έχω μία εκτίμηση στις δυνατότητες τους, το «καλό» καμιά φορά θεωρείται και «λίγο» κατ' εμέ... ειδικά αν το συγκρίνουμε με το παρελθόν. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Το set list ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που είχε, περίπου ένα μήνα νωρίτερα, το show που τραβήχτηκε για dvd. Για τη σειρά των κομματιών δεν είμαι σίγουρος, αλλά πρέπει να ήταν ως εξής: "Scarsick", "America", "Nightmist", "! (Foreword)", "Handful of Nothing", "New Year's Eve", "Ashes", "Undertow", "This Heart of Mine / Song for the Innocent", "Chain Sling", "Diffidentia", "Flame to the Moth", "Disco Queen"
Encore: "Hallelujah", "Cribcaged", "Used".
31/03/07, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Όπως ήταν αναμενόμενο, πολύς o κόσμος το Σαββατόβραδο στο Club Υδρόγειος, αφού οι Pain Οf Salvation, αν και τακτικοί επισκέπτες, έχουν πιστούς και πολυάριθμους οπαδούς που δεν παρέλειψαν να τους τίμησουν με την παρουσία τους.
Οι Horizon's End είναι ενα συγκρότημα που έχει αρκετά χρόνια παρουσίας στην ελληνική σκηνή και δικαιωματικά αξίζει το σεβασμό μας, όμως λίγο η ανυπομονησία μου για τη συνέχεια και λίγο η προσωπική έλλειψη ενδιαφέροντος για το συγκεκριμένο ύφος μου προκάλεσαν μια μικρή κούραση κατά το progressive power σετ τους. Όπως είπε όμως και ένα συγκρότημα που σίγουρα αγαπούν πολύ... my opinion is just a point of view.
Ανυπομονησία τέλος και οι Σουηδοί με νέο, μόνιμο πλέον μέλος, τον μπασίστα Simon Andersson ανεβαίνουν στη σκηνή. Αρχή όπως επιβάλλεται με τα "Scarsick" και "America" από τον τελευταίο τους δίσκο και συνέχεια με μια ιστορική αναδρομή στους δίσκους τους. Από ότι φαίνεται και οι νεότεροι οπαδοί έχουν μάθει τα παλιότερα κομμάτια και συμμετέχουν στα "Nigtmist" και "!" του "Entropia" και "New Years' Eve" και "Handful Of Nothing" του "One Hour By The Concrete Lake".
Κατά την προσωπική μου άποψη, οι Pain Of Salvation δεν έχουν άσχημο δίσκο, αλλά όταν παίζουν οποιοδήποτε κομμάτι από το "Perfect Element" ή το "Remedy Lane" αγγίζουν την κορυφή. Με αυτά καταφέρνουν να δημιουργήσουν τα πιο έντονα συναισθήματα στο 99% του κοινού.
Αφού τελείωσε το ταξίδι στο παρελθόν, επιστροφή στο παρόν με "Flame To The Moth" και, όπως ήταν αναμενόμενο, "Disco Queen". Αν και οι περισσότεροι το απολαμβάνουν και χορεύουν, το βρίσκω ένα τελείως ανούσιο κομμάτι με απλά ευχάριστο ρεφρέν και θα προτιμούσα να έλλειπε. Το ίδιο θα ήθελα να συμβεί και στην κουραστική διασκευή του "Hallelujah".
Ευτυχώς όμως το τέλος ξαναέφερε το χαμόγελο, ή μήπως τα δάκρυα, με το "Cribcaged" και το ιδανικό για το κλείσιμο "Ashes". Για άλλη μια φορά οι Pain Of Salvation ικανοποίησαν τους οπαδούς τους με ένα σετ που πλησίασε τις δυο ώρες. Το ίδιο σετ βιντεοσκόπησαν πρόσφατα και στο Paradiso του Άμστερνταμ και έτσι σύντομα θα έχουμε τη δυνατότητα να το βλέπουμε για να θυμόμαστε τη συναυλία αυτή.
Αν και οι συναυλίες στα μέρη μας δεν είναι λίγες, το κοινό τίμησε για άλλη μια φορά τους Pain Of Salvation στην τρίτη σε σειρά 'ηλεκτρική' εμφάνιση τους στην Αθήνα, η οποία συνοδεύτηκε από ανάμικτα συναισθήματα μετά το πέρας της. Πολλά σχόλια ήταν από πολύ καλά έως διθυραμβικά, ενώ σε άλλους έμεινε μία πικρία όσο να 'ναι. Εγώ δυστυχώς ανήκω στη δεύτερη κατηγορία όπως θα καταλάβετε από τις παρακάτω παραγράφους.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Poem κατά τις 19:30, με αρκετούς παρευρισκόμενους στο χώρο. Οι εντυπώσεις που είχα από το demo τους ήταν οι καλύτερες (στο www.rocking.gr/review1011.php θα βρείτε το review για όσους θέλουν να τους τσεκάρουν) και τελικά αποδείχθηκαν αρκετά δυνατό χαρτί και όσον αφορά τον τομέα live. Ένα μεγάλο μπράβο στον τραγουδιστή που έβγαλε μια χαρά τα κομμάτια, καθώς είναι πλέον αλήθεια ότι η Ελλάδα πάσχει στο θέμα φωνητικών για rock / metal γκρουπ. Η διασκευή στο "Sober" των Tool ήταν η καλύτερη προσθήκη, δηλώνοντας και τις καταβολές τους. Μετά από περίπου 35 λεπτά μας αποχαιρέτισαν, δίνοντας τη σκυτάλη στους Wastefall και αποσπώντας αρκετά καλά σχόλια από το κοινό.
Έχω δει τους Wastefall αρκετές φορές και μπορώ με σιγουριά να πω ότι τον τελευταίο χρόνο έχουν βελτιωθεί τρομερά στο θέμα live, ενώ είναι πλέον και πιο δεμένοι. Παρ' όλα αυτά, δεν τους ευχαριστήθηκα όσο κάποιες άλλες φορές και τα λάθη στα "Another Empty Haven" και "Utopia Fragmented" όσο να 'ναι συνέβαλαν σε αυτό. Ενώ δηλαδή δεν έπαιξαν άσχημα, τους έχω δει σε καλύτερες εμφανίσεις στο παρελθόν. Μία μερίδα του κοινού πάντως ήταν ευχαριστημένη από την όλη παρουσία τους, κρίνοντας από κάποιες αντιδράσεις. Βασίστηκαν κυρίως στην τελευταία τους δουλειά με κομμάτια όπως τα "Willow Man", "Dance Of Descent" και "E.Y.E.", αλλά υπήρχαν και αναφορές στο "Soulrain 21" όπως με το "S.E.P.". Γύρω στα 35 λεπτά πρέπει να ήταν ο χρόνος και του δικού τους set και το τελικό συμπέρασμα για μένα ήταν ότι είδαμε δύο πολύ καλές ελληνικές μπάντες να ανοίγουν τη συναυλία ξένου ονόματος. Χαίρομαι που αρχίσαμε πάλι να βλέπουμε ελληνικά support στις συναυλίες που διοργανώνει η Didi Music, επειδή είναι ένας καλός τρόπος προβολής των γκρουπ και υπάρχουν πολλά καλά ονόματα στη ελληνική σκηνή...
Η ώρα είχε έρθει επιτέλους να δούμε για τρίτη φορά τους Pain Of Salvation στην Αθήνα, σε κανονικό set, και όπως ήταν αναμενόμενο μπήκαν με κομμάτι από το νέο δίσκο και συγκεκριμένα το ομώνυμο. Οι αντιδράσεις του κοινού υποδήλωσαν ότι η νέα τους δουλειά ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στο κοινό της Αθήνας, σε ενοχλητικό ίσως βαθμό. Το γιατί το λέω αυτό θα το καταλάβετε στις επόμενες παραγράφους...
Όπως είπαμε, το αναμενόμενο ήταν να αρχίσουν αλλά και να δώσουν βαρύτητα στα κομμάτια του νέου δίσκου όσον αφορά το set list. Εκείνο που όμως δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο ήταν το ότι ο ήχος θα είναι χάλια, ενώ τα support είχαν αρκετά καλό ήχο κατά τη διάρκεια του set τους. Οι κιθάρες ακούγονταν αρκετά χαμηλά και τα μπάσα ήταν υπερβολικά δυνατά, κάτι που μας εμπόδιζε να απολαύσουμε τη συναυλία, παρόλο που η κατάσταση βελτιωνόταν σιγά - σιγά. Ο ήχος άρχισε να βελτιώνεται αισθητά μόνο μετά το μισό του set, αλλά και πάλι μη φανταστείτε ότι ήταν και ο καλύτερος. Πρώτη φορά άκουσα τόσο έντονες αντιδράσεις του τύπου «χαμηλώστε τα μπάσα» ή «τα μπάσα, ηχολήπτη!» από το κοινό. Και πραγματικά παραξενεύομαι, καθώς με άλλους που έχω μιλήσει λένε «όχι, δεν ήταν κακός ο ήχος, απλά ήταν πολύ ψηλά τα μπάσα». Δηλαδή αυτό τι σημαίνει;
Απλά την Κυριακή κατάλαβα ότι κάποιοι ίσως είναι αρκετά 'τυφλωμένοι' από το αγαπημένο τους γκρουπ, που δεν παραδέχονται το παραμικρό ελάττωμα, ακόμα κι αν δε φταίει το ίδιο το γκρουπ. Και το λέω αυτό επειδή από εκτελεστικής απόψεως η μπάντα μια χαρά έπαιξε, ίσα - ίσα δεν έγινε καν λάθος στα δεύτερα φωνητικά στα οποία γενικά καμιά φορά φαλτσάρουν στα live. Άψογοι μεν, αλλά σίγουρα ήταν η χειρότερη από τις τρεις 'ηλεκτρικές' συναυλίες τους, αν και με λίγα λόγια δε ρίχνω την ευθύνη πάνω τους.
Το set list ήταν απλά καλό κατά τη γνώμη μου. Το λάθος για μένα ήταν ότι για άλλη μια φορά αγνοήθηκαν κομμάτια όπως τα "Morning On Earth", "Beyond The Pale", "The Perfect Element", "Trace Of Blood" που κάνουμε αμάν να τα ακούσουμε και ότι στα δύο προηγούμενα live ακούσαμε το μισό "Entropia", ενώ στο εξωτερικό τα "Beyond The Pale" και "The Perfect Element" για παράδειγμα τα παίζανε. Προσωπικά πέρασα καλά επειδή μου άρεσε το "Scarsick", αλλά δεν ξέρω αν η συναυλία μου έδωσε κίνητρα για να τους ξαναδώ live. Και πιστεύω δηλαδή ότι οι περισσότεροι θα προτιμούσαν ένα "Trace Of Blood" αντί του "Cribcaged" που για τα δεδομένα των Pain Of Salvation το θεωρώ ψιλομέτριο.
Κάτι ακόμη που φάνηκε πολύ αρνητικό σε άτομα που τους έχουμε ξαναδεί ήταν ότι η πλειοψηφία των παρευρισκομένων είχε ακούσει μόνο το "Scarsick" και αγνοούσε τις άλλες τους δουλειές. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά όταν βλέπεις να παίζουν παλιούς ύμνους και οι αντιδράσεις να είναι πολύ πιο εκδηλωτικές σε κομμάτια του νέου δίσκου όπως τα "Flame To The Moth" ή "Cribcaged", ε, εκεί σου χτυπάει λίγο άσχημα το όλο σκηνικό.
Ήμουν από τους πρώτους που έγραψαν διθυραμβικά σχόλια (στα ελληνικά εδάφη) για το "Scarsick" και θα είμαι πάλι μέσα στους πρώτους που θα πουν ό,τι θεωρούν αρνητικό. Οι εκτελέσεις πάντως ήταν πολύ καλές και βασικά το μόνο που με ενόχλησε σε αυτό το θέμα ήταν η διαφορετική εκτέλεση του "Undertow", αφού 'κόπηκε' το καλύτερο για μένα σημείο στο τέλος. Αλλά αυτό πάλι είναι η προσωπική μου άποψη. Σε άλλους μπορεί να άρεσε.
Το θετικό πάντως ήταν ότι όταν ο ήχος ήταν καλός, οι εκτελέσεις ανέδειξαν κομμάτια όπως τα "Differentia", "Disco Queen" και "Used". Το "Disco Queen" αποδείχθηκε το party track της βραδιάς, ενώ αγαπημένες μου στιγμές αποδείχθηκαν τα άλλα δύο, καθώς ειδικά στο τέλος με το "Used" θυμήθηκα το σοκ που είχα πάθει όταν είχα ακούσει το "The Perfect Element" εκείνη την εποχή. Η διασκευή στο "Hallelujah" ήταν μία ευχάριστη προσθήκη, αν και προτιμώ την εκτέλεση που ακούσαμε από τον Jeff Martin πριν από ένα μήνα.
Εκεί που άλλοι ασχολήθηκαν και συζητούσαν για το alternative look του κουρέματος του Daniel, εγώ προτίμησα να ασχοληθώ με πιο σοβαρά ζητήματα και ένα από αυτά ήταν ότι, σε γενικές γραμμές, ήταν άλλη μία τυπική συναυλία. Τις προηγούμενες φορές ο κόσμος όταν έβγαινε από το club μετά το τέλος του live παραμίλαγε. Αυτή τη φορά όλοι έλεγαν «καλό ήταν...». Συγχωρέστε με, αλλά επειδή έχω μία εκτίμηση στις δυνατότητες τους, το «καλό» καμιά φορά θεωρείται και «λίγο» κατ' εμέ... ειδικά αν το συγκρίνουμε με το παρελθόν. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Το set list ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που είχε, περίπου ένα μήνα νωρίτερα, το show που τραβήχτηκε για dvd. Για τη σειρά των κομματιών δεν είμαι σίγουρος, αλλά πρέπει να ήταν ως εξής: "Scarsick", "America", "Nightmist", "! (Foreword)", "Handful of Nothing", "New Year's Eve", "Ashes", "Undertow", "This Heart of Mine / Song for the Innocent", "Chain Sling", "Diffidentia", "Flame to the Moth", "Disco Queen"
Encore: "Hallelujah", "Cribcaged", "Used".
31/03/07, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Όπως ήταν αναμενόμενο, πολύς o κόσμος το Σαββατόβραδο στο Club Υδρόγειος, αφού οι Pain Οf Salvation, αν και τακτικοί επισκέπτες, έχουν πιστούς και πολυάριθμους οπαδούς που δεν παρέλειψαν να τους τίμησουν με την παρουσία τους.
Οι Horizon's End είναι ενα συγκρότημα που έχει αρκετά χρόνια παρουσίας στην ελληνική σκηνή και δικαιωματικά αξίζει το σεβασμό μας, όμως λίγο η ανυπομονησία μου για τη συνέχεια και λίγο η προσωπική έλλειψη ενδιαφέροντος για το συγκεκριμένο ύφος μου προκάλεσαν μια μικρή κούραση κατά το progressive power σετ τους. Όπως είπε όμως και ένα συγκρότημα που σίγουρα αγαπούν πολύ... my opinion is just a point of view.
Ανυπομονησία τέλος και οι Σουηδοί με νέο, μόνιμο πλέον μέλος, τον μπασίστα Simon Andersson ανεβαίνουν στη σκηνή. Αρχή όπως επιβάλλεται με τα "Scarsick" και "America" από τον τελευταίο τους δίσκο και συνέχεια με μια ιστορική αναδρομή στους δίσκους τους. Από ότι φαίνεται και οι νεότεροι οπαδοί έχουν μάθει τα παλιότερα κομμάτια και συμμετέχουν στα "Nigtmist" και "!" του "Entropia" και "New Years' Eve" και "Handful Of Nothing" του "One Hour By The Concrete Lake".
Κατά την προσωπική μου άποψη, οι Pain Of Salvation δεν έχουν άσχημο δίσκο, αλλά όταν παίζουν οποιοδήποτε κομμάτι από το "Perfect Element" ή το "Remedy Lane" αγγίζουν την κορυφή. Με αυτά καταφέρνουν να δημιουργήσουν τα πιο έντονα συναισθήματα στο 99% του κοινού.
Αφού τελείωσε το ταξίδι στο παρελθόν, επιστροφή στο παρόν με "Flame To The Moth" και, όπως ήταν αναμενόμενο, "Disco Queen". Αν και οι περισσότεροι το απολαμβάνουν και χορεύουν, το βρίσκω ένα τελείως ανούσιο κομμάτι με απλά ευχάριστο ρεφρέν και θα προτιμούσα να έλλειπε. Το ίδιο θα ήθελα να συμβεί και στην κουραστική διασκευή του "Hallelujah".
Ευτυχώς όμως το τέλος ξαναέφερε το χαμόγελο, ή μήπως τα δάκρυα, με το "Cribcaged" και το ιδανικό για το κλείσιμο "Ashes". Για άλλη μια φορά οι Pain Of Salvation ικανοποίησαν τους οπαδούς τους με ένα σετ που πλησίασε τις δυο ώρες. Το ίδιο σετ βιντεοσκόπησαν πρόσφατα και στο Paradiso του Άμστερνταμ και έτσι σύντομα θα έχουμε τη δυνατότητα να το βλέπουμε για να θυμόμαστε τη συναυλία αυτή.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
