Mono @ AN Club, 06/12/07

Το να δεις live ένα πραγματικά μεγάλο (απ' όποια οπτική γωνία) γκρουπ σίγουρα είναι μία αξιομνημόνευτη εμπειρία. Το να δώσουν μία άψογη απ' όλες τις απόψεις εμφάνιση μπορεί να αναβαθμίσει στο μέγιστο τις ήδη εξαιρετικές εντυπώσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν μπαίνεις ανυποψίαστος στο club και δεν έχεις ιδέα αυτού που πρόκειται να ακολουθήσει; Η βραδιά στη οποία αναφέρομαι ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Τι να σας πω. Όσοι δεν ήρθαν, δεν ξέρουν τι έχασαν. Δε μπορούν να το καταλάβουν. Ποιοι Isis και ποιοι Jesu μου λέτε τώρα (πριν αρχίσει η επικείμενη βροχή από ντομάτες, σας παρακαλώ, διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο...)!

Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Support act δεν υπήρχε και οι 400+ παρευρισκόμενοι υπομονετικά περίμεναν το γεμάτο συγκινήσεις 90λεπτο που επρόκειτο να ακολουθήσει. Μη με ρωτήσετε, ναι, ήταν τόσο τέλεια όσο το περιγράφω. Ο ήχος ήταν άψογος, σε εξωπραγματικά δεδομένα για το AN, κάτι που με κάνει να πιστεύω πως η μπάντα έφερε δικά της μηχανήματα. Πέραν του μουσικού τομέα, το ακουστικό τμήμα της εμφάνισης ήταν άρρηκτα δεμένο με το οπτικό και μάλιστα δίχως βίντεο, δίχως προβολές και γενικά δίχως εντυπωσιακές «φανφάρες». Η όλη σκηνική παρουσία είχε μία μορφή τελετουργίας. Η μπασίστρια φορούσε ένα άσπρο λινό φόρεμα, με την παρουσία της να φαντάζει «αγγελική». Οι δύο κιθαρίστες είτε κάθονταν σε καρέκλες, είτε ήταν όρθιοι, και ανάλογα με τη μουσική είχαν και τον κατάλληλο σκηνικό χαρακτήρα. Άλλοτε πράοι και άλλοτε «μαινόμενοι», το παρών τους ήταν απίστευτα δυναμικό. Τέλος, ο drummer στα μέρη που δεν υπήρχε λόγος να επέμβει, έγερνε στα πιατίνια ωσάν υπνωτισμένος, δίνοντας χώρο για προσοχή στα άλλα τρία μέλη. Ο φωτισμός ήταν το κερασάκι στην τούρτα, καθώς έπαιξε έναν πολύ ουσιώδη ρόλο, ειδικά στα «ξεσπάσματα» όπου και έδινε την κατάλληλη ένταση, μεταφέροντας μας από την «παραμυθένια» ατμόσφαιρα μέσα σε μία ηχητική καταιγίδα!

Το μόνο αρνητικό στην όλη φάση ήταν κάποιοι ενοχλητικοί που κάθε τρεις και λίγο φώναζαν, ειδικά ο ένας δίπλα στο αυτί μου. Ήθελα να του πω «φίλε μου, σεβάσου ότι δεν είσαι σε metal συναυλία. Δεν έχει τελειώσει το κομμάτι και δε χρειάζεται να φωνάζεις, ειδικά μάλιστα σε σημεία που η φωνή σου καλύπτει την κιθάρα. Προσπάθησε να απολαύσεις τη στιγμή», αλλά από την άλλη δεν ήθελα να χαλάσω τη δική μου εμπειρία με το να έρθω σε αντιλογία.

Όσον πάλι αφορά το setlist, δυστυχώς δε μπορώ να σας διαφωτίσω ιδιαίτερα. Μπορώ να σας πω ότι εστίασαν στις τελευταίες τους δουλειές, με κομμάτια όπως τα “Υearning” και “Μoonlight” να βγάζουν αυτή τη «μαγική» ατμόσφαιρα που βιώναμε στο χώρο. Ίσως βέβαια να σας ακούγομαι υπερβολικός, αλλά τα επίσης έκπληκτα μάτια πολλών παρευρισκομένων μαρτυρούν αυτό που πρόκειται να πω: δε θα έβαζα τελικά το live στα «καλύτερα της χρονιάς». Ήταν πολύ ξεχωριστή η εμπειρία για να το κάνω. Κάποια πράγματα μένουν στο νου μας, όπως όταν είδαμε τους Arcturus στη Θεσσαλονίκη το 2004, όπως όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Steven Wilson να τραγουδά το “Stop Swimming”, έτσι και τώρα, κάποια πράγματα σου δημιουργούν συναισθήματα που αγγίζουν τα όρια του προσωπικού, κι αυτό πιστεύω τα λέει όλα.



Κάποτε είχα αναφέρει πως οι μεγάλες μπάντες φαίνονται πάνω στη σκηνή. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, οι Mono μετατράπηκαν από μπάντα σε ένα φορέα συναισθημάτων, μία πολύμορφη οντότητα που ταξίδευε και χειραγωγούσε το κοινό ανάλογα με τις ορέξεις των συνθέσεων που βιώναμε στο πετσί μας. Δεν έχω ξαναδεί πιο καθηλωτική εμφάνιση και ούτε νομίζω πως θα γίνει κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον. Μόνο οι «Godspeed» πιστεύω θα με συγκινούσαν τόσο, αν και εδώ που τα λέμε δε μπορώ να το ξέρω. Ελπίζω κάποια στιγμή να έχω την ευκαιρία να το διαπιστώσω. Μέχρι τότε, είμαι ευγνώμων για τούτη τη βραδιά και μόνο μία φράση μου μένει στο μυαλό:

Σας ευχαριστούμε που ήρθατε.