Love @ Rodon Club

15/04/05, Ρόδον, Αθήνα

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δε μεγαλώνουν ποτέ. Παραμένουν έφηβοι και μας χαρίζουν μερική από τη λάμψη και την αισιοδοξία τους, κάνοντας τη ζωή μας πιο όμορφη. Δύο από αυτούς τους ανθρώπους είναι και οι Arthur Lee και John Echols οι οποίοι πέρασαν εκείνο το βράδυ από τη σκηνή του Ρόδον για να παρουσιάσουν τους καλειδοσκοπικούς τους ήχους και να μας δώσουν μία γεύση από εκείνο το μακρινό πλέον καλοκαίρι της αγάπης του 1967.

Οι Love δε μας άφησαν να περιμένουμε πολύ και γύρω στις δέκα και είκοσι ανέβηκαν στη σκηνή για να ξεκινήσουν την συναυλία με ένα "Alone Αgain Or" το οποίο χωρίς την παρουσία εγχόρδων και πνευστών μετατράπηκε σε μία τραχιά και απογειωτική σύνθεση η οποία ξεσήκωσε τον κόσμο. Η συνέχεια έγινε με το αγαπημένο μου κομμάτι των Love, το "A House Is Not A Motel", ακολούθησε το "My Little Red Book" από τον πρώτο τους δίσκο το οποίο έσκασε σα δυναμίτης μέσα στο σχεδόν γέματο Ροδον, δείχνοντας μας πως οι Love είναι ακόμα ζωντανοί και μπορούν να δείχνουν τα δόντια τους σε όλους αυτούς που γελούν χαιρέκακα λέγοντας "μα καλά ζουν ακόμα αυτοί;".

Η συνέχεια έγινε με το "Old Man", μια σύνθεση του χαμένου Bryan Mclean (παλιού μέλους των Love και ανθρώπου που εκτιμούσε πολύ ο Arthur Lee), για να ακολουθήσει το "Bummer Ιn The Summer". Από τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίας ήταν το "Signed D.C", το οποίο από μπαλάντα μετατράπηκε σε ένα σπαρακτικό ηλεκτρικό blues με υπέροχα σόλο φυσαρμόνικας από τον Arthur Lee.

Μετά από αυτό πραγματικά η συναυλία μετατράπηκε σε ένα μεγάλο πάρτυ με τον κόσμο να χορεύει, να τραγουδάει και τη μπάντα να κάνει ότι μπορεί για να διατηρήσει αυτή την κατάσταση τροφοδοτώντας το κοινό με τους ήχους της πολύχρωμης pop του "Forever Changes" και με την προσθήκη κομματιών τόσο από το πρώτο τους ομώνυμο album όσο και από το "Da Capo".

Και τι δεν ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Tο ταξιδιάρικο "You Set The Scene", το πολιτικό "The Red Telephone" του οποίου ο Arthur Lee άλλαξε τους στίχους λέγοντας "they locking 'em up today / then throwing away the key / I wonder who will be tomorrow Bush or me / Tony Blair or me" μεταφέροντας την αγωνία αυτού του παλιού κομματιού στη σύγχρονη εποχή. Το "Daily Planet", το Byrd-ικό "I Can't Explain", το ανατριχιαστικό "Live And Let Live", το "She Comes In Colors", τη διασκευή στο "Instant Karma" του John Lennon και όλα αυτά με μία φοβερή τραχύτητα και όρεξη. Έπαιξαν και ένα νέο τραγούδι, το "Rainbow In The Storm", όπου αν δε μας έλεγαν πως είναι καινούργιο κάλλιστα θα νομίζαμε ότι ήταν κάποιο out-take από τις ηχογραφήσεις του "Forever Changes".

Μέτα το "Singing Cowboy" οι Love κατέβηκαν από τη σκήνη για να επιστρέψουν με ένα μεγαλειώδες encore στο οποίο έπαιξαν τα "Maybe Τhe People Would Be The Times Or Between Clark And Hilldale" και "7 And 7 Is”, ξεσηκώνοντας και αφήνοντας μας με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Πραγματικά αξέχαστη συναυλία για όσους βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Ροδον. Φεύγοντας πάντως το μόνο που έβλεπα γύρω μου ήταν γελαστά πρόσωπα και είναι σημαντικό να μπορεί ένα συγκροτημα να μεταφέρει την αισιοδοξία του στον κόσμο.

Κύριε Lee, Κύριε Echols, σας ευχαριστούμε!

Γεράσιμος Ασπρομάλλης