Lady Gaga, Lady Starlight, Alex Kavvadias @ OAKA, 19/09/14

Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω με τα όσα συνέβησαν στη χθεσινή συναυλία της Lady Gaga. Οπότε μάλλον θα πάρω τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή ο Alex Kavvadias με εννιά ανθρώπους να τον πλαισιώνουν.

Ήταν ο νικητής που ανέδειξε ο διαγωνισμός του Jumping Fish και φάνηκε πολύ ενθουσιασμένος με το γεγονός ότι άνοιγε μια τέτοιου μεγέθους συναυλία, κάνοντας ό,τι μπορούσε να διασκεδάσει το κοινό και να ανεβάσει την ενέργεια στον χώρο, που ακόμα δεν είχε μαζέψει πολύ κόσμο. Τα κομμάτια του βέβαια μάλλον ήταν ανεπαρκή για την περίσταση, χωρίς να αξιοποιούν τις δυνατότητες μιας τέτοιας πολυμελούς μπάντας. Το set του ήταν μικρό σε διάρκεια και είχε ως κορυφαία στιγμή τη διασκευή στο "Shout" των  Tears For Fears. Ακούστηκε και το "She Bop" των Matisse, από τους οποίους ξεκίνησε την καριέρα του, ενώ έκλεισε με το πρόσφατο single "A Childish Dream", το οποίο αξιοποιεί το μισό οπλοστάσιο του glam rock, χωρίς τελικά να αφήνει κάποια έντονη γεύση.

Στη συνέχεια ανέλαβε όχι η Lady Gaga, αλλά η Lady Starlight, προσωπική της φίλη που την ακολουθεί στις περιοδείες της. Παρουσίασε ένα DJ set ηλεκτρονικής μουσικής, η οποία μου ακούστηκε σκοτεινή και μινιμαλιστική, αν και δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με το είδος για να το προσδιορίσω καλύτερα. Δεδομένου του ηλεκτρονικού ήχου που έχει υιοθετήσει η Lady Gaga στο τελευταίο της album, αλλά και στην περιοδεία της αυτή, ήταν μια πολύ σωστή επιλογή. Όταν κατέβηκε από τη σκηνή και εν αναμονή για το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς, τα ηχεία εξαπέλυαν ακατάπαυστα πριόνια και στην αρένα συνέβαινε ένα άτυπο pre-party, ενώ μπορούσες να νιώσεις παντού τη μαζική, σχεδόν υστερική ανυπομονησία των fans, η πλειοψηφία των οποίων δεν ξεπερνούσε ηλικιακά τα 20 χρόνια. Εν τω μεταξύ, η ώρα πλησίαζε  και το στάδιο όχι μόνο δεν γέμιζε, αλλά είχε μεγάλα κενά, κυρίως στις θέσεις τις κερκίδας, ακόμα και με το πάνω διάζωμα εντελώς κλειστό έπειτα από απόφαση της παραγωγής. Σύμφωνα με την εκτίμηση του συναδέλφου Γ. Λυμπέρη, ο κόσμος συνολικά πρέπει να ξεπέρασε οριακά τους 20.000 και το ΟΑΚΑ έμοιαζε μάλλον μισοάδειο, παρά μισογεμάτο.

Και τώρα... η Lady Gaga. Η πλέον αμφιλεγόμενη φιγούρα της σημερινής pop εμφανίστηκε, αποθεώθηκε και στη συνέχεια προσέφερε ένα θέαμα αντικειμενικά πολύ ενδιαφέρον. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήμουν εξαρχής αρνητικά προκατειλημμένος για τη συγκεκριμένη συναυλία. Ούτε η μουσική της είναι αυτή που θα επιλέξω να ακούσω στο σπίτι μου, ούτε η αισθητική της μου ταιριάζει, ούτε εκτιμώ τη λυσσαλέα προσπάθειά της για προσοχή. Για την ακρίβεια, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο μεγαλύτερη αποστροφή μου προκαλεί το φαινόμενο Gaga. Ωστόσο, θα ήμουν εξαιρετικά εμπαθής εάν δεν της έδινα τα εύσημα για το show που παρουσίασε, όπως θα ήμουν ανειλικρινής εάν δεν παραδεχόμουν ότι πέρασα ανέλπιστα καλά και διασκέδασα πολύ περισσότερο απ' ό,τι φανταζόμουν ποτέ.

Η Lady Gaga παρουσίασε ένα χορταστικό οπτικοακουστικό υπερθέαμα διάρκειας περίπου 100 λεπτών, άψογο στον σχεδιασμό και την υλοποίησή του. Ενδεικτικά ας αναφερθώ στη σκηνή που χρησιμοποιήθηκε, η οποία ονομάζεται "Fat Lady" και είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Σύμφωνα με αυτά που γράφτηκαν, το μήκος της είναι 50 μέτρα, το βάθος 31, το ύψος 21 και όλη μαζί καλύπτει χώρο 2.000 τετραγωνικών μέτρων. Τα μηχανήματα για τα ειδικά εφέ από μόνα τους ζυγίζουν περίπου 30 τόνους και τα αποτελέσματά τους ήταν εκπληκτικά, γεμίζοντας το στάδιο με χρώματα. Ο ήχος ήταν επίσης τέλειος, από τους καλύτερους που έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία. Ένα μεγάλο μέρος της μουσικής ήταν προ-ηχογραφημένο, αλλά υπήρχαν και μουσικοί επί σκηνής. Ακούσαμε και τα guitar solos μας από τους δύο κιθαρίστες της, απολαύσαμε και έναν πολύ καλό drummer που γέμιζε τα κομμάτια με δικά του fills και είχε όλο το στάδιο στο πόδι. Γενικότερα, από τεχνικής άποψης τα πράγματα ήταν άρτια, όπως αρμόζει σε μία τέτοια παραγωγή.

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι, παρά τα όσα εντυπωσιακά συνέβαιναν στον χώρο στο πλαίσιο του θεάματος, η Lagy Gaga είχε τον απόλυτο έλεγχο της σκηνής και δεν έπαψε ούτε μια στιγμή να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Μετά κι απ' τη χθεσινή βραδιά, με έπεισε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία entertainer. Αεικίνητη, τρομερά επικοινωνιακή, με χιούμορ και με αρκετά μεγάλο αυθορμητισμό για τα δεδομένα τέτοιων παραγωγών, η Gaga κέρδισε σε στιγμές την συμπάθεια ενός ανθρώπου που γενικά δεν την συμπαθεί καθόλου. Το show της ήταν πολύ πιο έμψυχο και διασκεδαστικό από το αντίστοιχο της Madonna στον ίδιο χώρο το 2008, παρά το γεγονός ότι η τελευταία και μεγαλύτερο budget διέθετε, αλλά και πιο πρωτοκλασάτα τραγούδια έχει στον κατάλογό της. Διότι η Lady Gaga από κοντά έχει κάτι το διαφορετικό, μια περίεργη τρέλα και μια πηγαία λάμψη, η οποία σε κάνει να την παρακολουθείς αδιάκοπα, ακόμα και σε τραγούδια που υπό άλλες συνθήκες πραγματικά δεν ακούγονται. Χώρια και η φωνή της, την οποία στις (σήμα κατατεθέν της πια) acoustic εκτελέσεις ορισμένων κομματιών στο πιάνο (π.χ."Born This Way" και "Edge Of Glory") τη λες έως και εντυπωσιακή.

Φυσικά, ως άψογη επαγγελματίας, η Gaga είχε έρθει διαβασμένη στην Ελλάδα. Και ελληνικές φράσεις όλη την ώρα πετούσε προκαλώντας πανικό, και για το αυγολέμονο που δοκίμασε μας είπε, και τα αρχαία μνημεία μας εκθείασε, και για την επίδραση της ελληνικής τέχνης και ιστορίας μάς μίλησε. Μάθαμε συν τοις άλλοις ότι είχε δουλέψει σε ελληνικά εστιατόρια στη Νέα Υόρκη και μάλιστα παρίστανε την Ελληνίδα για να παίρνει μεγαλύτερα tips. Είχε και Έλληνα πρώην σύντροφο, που την ενθάρρυνε γράφοντάς της «never stop reaching the stars». Στο "Do What You Want" «ντύθηκε» κιόλας με την ελληνική σημαία, την οποία κράτησε για ώρα πάνω της. Να ήταν ειλικρινές άραγε όλο αυτό το πάθος με την Ελλάδα;

Κατά τα άλλα, είναι αλήθεια ότι η Lady Gaga αφουγκράζεται πολύ καλά τις mainstream τάσεις της εποχής. Το ArtRave, η φετινή της περιοδεία δηλαδή, βασίζεται στην άνθιση της EDM μουσικής, πιάνει το nu-rave ρεύμα και ενσωματώνει και K-pop αναφορές (κορεάτικη pop σκηνή, που λέγεται από πολλούς ότι θα επηρεάσει και την αντίστοιχη ευρωπαϊκή). Η ίδια κινείται κάπου ανάμεσα στη χαμαιλεοντική λογική της Madonna, την εκκεντρικότητα της Roisin Murphy και την όλη drag queen αισθητική. Πουλάει ένα οριακά μη-αποψάτο trash, το οποίο μετέρχεται το προκάλυμμα της art pop (τίτλος του τελευταίου της δίσκου) και προκαλεί γέλιο σε όσους μουσικόφιλους έχουν ασχοληθεί με την αληθινή art pop.

Το άλλο που πουλάει η Gaga με πολύ έντονο τρόπο στις συναυλίες της, συμπεριλαμβανομένης και της χθεσινής, είναι το προφίλ της κατανοητικής, υποστηρικτικής και προστατευτικής «μητέρας» προς τις μειονότητες και τους ζορισμένους εφήβους. «If Acropolis can survive, so can you», είπε στους fans της χθες και βούρκωσαν αρκετά μάτια τριγύρω μου. Η συγκίνηση του κόσμου (αλλά και της ίδιας) κορυφώθηκε όταν εκείνη διάβασε επιτόπου ένα γράμμα που της πέταξε το κοινό εκείνη την ώρα, στο οποίο μια νεαρή θαυμάστρια (μπορεί και θαυμαστής, μου διέφυγε αυτή η λεπτομέρεια) της εξομολογούνταν εν ολίγοις πόσο θάρρος και κουράγιο έχει πάρει εξαιτίας της και πως χωρίς εκείνη δεν θα τα κατάφερνε. Και ενώ την παραδέχτηκα για την ολόσωστη απάντηση που έδωσε, δηλαδή ότι αυτή η δύναμη ήταν κρυμμένη μέσα του/της, στη συνέχεια μού το κατέστρεψε όλο, αφού αμέσως μετά στήθηκε με προκλητικό τρόπο «στα τέσσερα» για να ερμηνεύσει το κομμάτι της "Sexxx Dreams", πουλώντας ουσιαστικά σεξ.

Και τελικά, οι σκέψεις με τις οποίες έφυγα από τη συναυλία εστιάζονταν ακριβώς σε αυτό το γεγονός. Όσο μπορείς να βγάλεις το καπέλο στην Lady Gaga για την ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία, την εσωτερική φλόγα (που προφανώς έχει) και την υποστήριξη που παρέχει σε εκατομμύρια εφήβους οι οποίοι νιώθουν ότι μπορούν να ανήκουν κάπου και να αντλούν δύναμη, άλλο τόσο σε ξενερώνει όταν αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό εντάσσεται σε ένα πλαίσιο marketing, το οποίο θα μπορούσε να πουλήσει το οτιδήποτε προκειμένου να έχει την προσοχή του κόσμου (και επομένως σε κάνει να αμφιβάλλεις έντονα για τη γνησιότητά του). Επιπλέον, η καλή μουσική ως επί το πλείστον λείπει, η καλή αισθητική το ίδιο. Αυτό που δεν λείπει από το performance είναι το πάθος και ο ηλεκτρισμός - και τελικά αυτά τα δύο είναι εξίσου σημαντικά, όταν μιλάμε με όρους διασκέδασης. Με λίγη καλή διάθεση, λοιπόν, με αφέλεια και χωρίς πολύ προβληματισμό, έτσι ώστε να μπορέσει να εστιάσει κανείς στα θετικά σημεία της Lady Gaga, το ArtRave είναι ένα θέαμα απολαυστικό, το οποίο θα πρότεινα στον οποιονδήποτε να παρακολουθήσει, ανεξάρτητα από το είδος της μουσικής που προτιμά.

Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ τους Τ. Πετροπούλου και Γ. Λυμπέρη για τα σχόλιά τους σχετικά με τη συναυλία.