Katatonia, Scar Of The Sun, Maplerun, Me & Myself @ Gagarin 205, 22/02/12

Σε μια περίοδο που η μουντή ατμόσφαιρα της ελληνικής πραγματικότητας κυριαρχεί, η μουσική των Katatonia δεν θα μπορούσε να αποτελεί καταλληλότερη υπόκρουση για να μας συνοδεύσει. Οι Σουηδοί για μια ακόμα φορά είναι κοντά μας, μετά μάλιστα την κυκλοφορία ενός εξαιρετικού άλμπουμ το 2012. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι το Gagarin φιλοξένησε αρκετό κόσμο το βράδυ της Παρασκευής.

Ένα ερώτημα που τίθεται είναι ότι από τη στιγμή που η πλειοψηφία του κόσμου πηγαίνει σε μια συναυλία για να παρακολουθήσει τους headliners, που εξυπηρετεί η παρουσία τριών ακόμα support  group. Ναι μεν είναι απαραίτητη η υποστήριξη συγκροτημάτων της ελληνική  σκηνής, αλλά σε τέτοιες περιστάσεις είναι συζητήσιμο κατά πόσο θα τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου και αν βέβαια αυτές οι μπάντες δεν είναι σε θέση να σταθούν σε ένα τέτοιο event, το αποτέλεσμα θα είναι μάλλον αρνητικό για αυτές.

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Me & Myself. Το πρώτο πράγμα που προσέχεις είναι το νεαρό της ηλικίας όλων των μελών της μπάντας. Πρόκειται για ένα female fronted  συγκρότημα με μια συμπαθέστατη κοπέλα, η οποία χαρούμενη και ευδιάθετη έκανε προσπάθεια να σταθεί, όπως και η υπόλοιπη μπάντα. Αυτό που έχει σημασία σε περιπτώσεις νέων συγκροτημάτων είναι το κατά πόσο είναι πραγματικά έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα και αυτό το λέω γιατί λάθος και βιαστικές κινήσεις ενέχουν τον κίνδυνο αντί να προχωρήσεις και να αναδειχθείς, να κάψεις το χαρτί σου. Σε κάθε περίπτωση είναι δεδομένο ότι οι Me & Myself χρειάζεται να δουλέψουν για να οριοθετήσουν το ύφος τους και να αποκτήσουν μια κάποια ταυτότητα που απαιτείται για να σταθείς στη μουσική βιομηχανία, έστω και στην εγχώρια.

Τους Me & Myself διαδέχθηκαν οι, σαφώς πιο έμπειροι και αρκετά άνετοι στο σανίδι, Maplerun. Χωρίς να έχω έρθει προετοιμασμένος για το τι θα άκουγα, στο σαραντάλεπτο περίπου που είχαν στη διάθεσή τους μάς προσέφεραν κάτι αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα group, αφού το στυλ τους παραπέμπει περισσότερο στο alternative metal, παρά σε οτιδήποτε ατμοσφαιρικό.



Από αυτά που κατάφερα να διακρίνω στα κομμάτια τους, στηριζόμενοι σε σταθερές αξίες όπως οι Metallica, άφηναν κάθε τόσο και μια διαφορετική πτυχή τους να εμφανιστεί, άλλοτε πιο stoner, άλλοτε πιο thrash, ενώ δεν έλειψαν και κάποια System Of A Down και Tool στοιχεία. Αρκετά συμπαθητικές οι συνθέσεις τους, τις οποίες λόγω του όχι και τόσο καλού ήχου δεν καταφέραμε να εκτιμήσουμε στο 100%, ενώ και τα φωνητικά ήταν αρκετά ιδιαίτερα, που ενδεχομένως να ξίνιζαν μερικούς, φέρνοντας σε ορισμένες στιγμές σε μια πιο ένρινη εκδοχή του Malakian. Με εμφανές το ταλέντο και τη διάθεση για μουσική, η εμφάνισή των Maplerun με έπεισε να τους ψάξω λίγο παραπάνω. Προσωπική μου άποψη είναι πως ήταν η μπάντα που στάθηκε πιο καλά από τις τρεις που άνοιγαν την συναυλία.

Φεύγοντας από τη σκηνή οι Maplerun αναφώνησαν «υποστηρίξτε την ελληνική σκηνή», μια χιλιοακουσμένη έκφραση που σηκώνει πολλή κουβέντα. Ίσως, όμως, κάποιοι θεωρούν ότι δε στηρίζουμε την ελληνική σκηνή όταν προτιμούμε να γράφουμε αυτό που βλέπουμε, αυτό που ακούμε και αυτό που πιστεύουμε, κάτι το οποίο για εμάς είναι πιο σημαντικό από μια ανούσια στήριξη.



Έτσι, λοιπόν, δεν έχω κάτι ιδιαίτερα θετικό να πω για την παρουσία των Scar Of The Sun, πέραν του ότι ήταν δεμένοι σαν σύνολο και του ότι ο ήχος δεν ήταν κακός, αν και σαφέστατα όχι στα επίπεδα των Maplerun που προηγήθηκαν. Αφενός, οι συνθέσεις του ατμοσφαιρικού metal που παίζουν μου φάνηκαν τυποποιημένες και τετριμμένες, κάπου μεταξύ Paradise Lost, Lake Of Tears και Dark Tranquility, αλλά το σημαντικό μειονέκτημα της μπάντας έγκειται στα φωνητικά. Δεν ξέρω αν στο στούντιο «καμουφλάρονται», αλλά επί σκηνής είχαν εμφανείς αδυναμίες, οι οποίες δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες και να αφήσουν ανεπηρέαστο το τελικό αποτέλεσμα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπω ζωντανά και για μια ακόμα φορά δεν πείστηκα ούτε από τις συνθέσεις, ούτε από τη σκηνική τους παρουσία, στα 40 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή του Gagarin.

Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, στις 10:45 πρώτος ο τεράστιος (μεταφορικά αλλά όπως πάει και κυριολεκτικά πλέον) Jonas Renske ανέβηκε επί σκηνής για να τραγουδήσει τους πρώτους στίχους του "The Parting" -όπως αυτοί ανοίγουν το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας "Dead End Kings"- και την υπόλοιπη μπάντα να ακολουθεί. Ο ήχος στην αρχή είχε κάποια μικρά θεματάκια, όμως διορθώθηκε άμεσα και συνολικά ήταν πολύ καλός (ίσως μόνο λίγο χαμηλός), με τα προηχογραφημένα πλήκτρα και samples να είναι περιορισμένα και τοποθετημένα σωστά, αλλά η παράσταση είχε πρωταγωνιστή κι ήταν ο Renske, μια από τις σπουδαιότερες σύγχρονες φωνές στο metal. Σημαντική βέβαια ήταν η υποστήριξη που παρείχαν στα δεύτερα φωνητικά οι δύο κιθαρίστες και ειδικά ο Anders Nystrom, που αποτελούν απαραίτητο συστατικό των τραγουδιών και τα οποία ως επί το πλείστον αποδόθηκαν σωστά, αν και σε δύο-τρία σημεία δε λειτούργησαν και τόσο καλά.



Συνολικά, η βραδιά ήταν στα ίδια επίπεδα -ίσως και λίγο καλύτερη- σε σχέση με δύο χρόνια πριν. Ο κόσμος είχε θερμότερη ανταπόκριση (μέχρι και crowd surfing είχε αυτή τη φορά), η απόδοση της μπάντας ήταν στα γνωστά της standards και ο ήχος ήταν αρκετά καλός, με αποτέλεσμα οι Katatonia στα 90 λεπτά που βρέθηκαν επί σκηνής να πρέπει να ικανοποίησαν και τον τελευταίο παρευρισκόμενο. Κυρίως, όμως, το (αναμενόμενο για όσους είχαν δει τι έπαιξαν στις πρόσφατες συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο) setlist ήταν απολαυστικό, περιέχοντας σχεδόν το σύνολο των επιτυχιών της μπάντας, στηριζόμενο στην μετά "Last Fair Deal Gone Down" εποχή.



Για τον γράφοντα, η τριάδα των "My Twin", "Burn The Remembrance" και "The Racing Heart" ήταν το απόλυτο highlight της βραδιάς αν και σχετικά νωρίς, ειδικά το κλείσιμο με τα vocal harmonies του τελευταίου. Από κοντά, τα πιο δημοφιλή τραγούδια του συγκροτήματος και δη το "Teargas" (το οποίο προλόγισε λάθος ο Renske λέγοντας πως θα παίξουν κάτι από το "Tonight's Decision", αναφερόμενος πιθανότατα στο "Strained" που ακολούθησε), το "Sweet Nurse" και το "Ghost Of The Sun", τα οποία έτυχαν και της πιο θερμής ανταπόκρισης από τον κόσμο, όπως ήταν φυσιολογικό.



Ξεχωριστή στιγμή ήταν το "Omerta" με τον Renske να απευθύνεται στον κιθαρίστα Per Eriksson την στιγμή που τραγουδούσε «I thought I'd lost you my brother», ενώ την τιμητική του είχε το "The Great Cold Distance" με πέντε συνολικά τραγούδια, όσα δηλαδή και το "Dead End Kings", εκ των οποίων καλύτερα αποδόθηκε το "July". Το κανονικό set έκλεισε το "Day And Then The Shade", με τη μπάντα να επανέρχεται χωρίς ιδιαίτερη χρονοτριβή επί σκηνής για το encore, το οποίο περιείχε τα "Dead Letters", "Forsaker" και "Leaders", ολοκληρώνοντας μια -καλώς εννοούμενη- άψογη επαγγελματική εμφάνιση των Σουηδών.



Οι Katatonia πλέον έχουν περάσει σε ένα σταθερά υψηλό επίπεδο τόσο συνθετικά, όσο κυρίως στις ζωντανές τους εμφανίσεις και παρόλο που η μουσική τους είναι καθαρά βιωματική για τον ακροατή καταφέρνουν να περνούν αυτή την αίσθηση μέσα από την ζωντανή απόδοση των τραγουδιών τους. Κάπως έτσι, μετά το τέλος κάθε εμφάνισης, σε κάνουν να σκέφτεσαι πως και την επόμενη φορά που θα έρθουν θα είσαι και πάλι εκεί.



Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com - Andreas Panopoulos / whentimefreezes.weebly.com