James Mudrizcki & Lowell Killen (Puressence), Remi @ Σταυρός του Νότου, 28/03/13

Τα ακουστικά show είναι πάντα ιδιαίτερα. Πιστεύω ότι σε αυτά είτε θα περάσεις πολύ καλά ή θα βαρεθείς πάρα πολύ. Βέβαια για να είναι επιτυχημένο ένα ακουστικό show πρέπει να σου δίνει και την αίσθηση της διαφορετικότητας. Δηλαδή να πάρεις ένα τραγούδι τίγκα, για παράδειγμα, στις κιθάρες και να το «ξεγυμνώσεις» με μια ακουστική κιθάρα. Εάν τα τραγούδια σου είναι από την φύση τους soft τότε δεν θα ακούσεις κάτι το διαφορετικό.

Ο Σταυρός του Νότου μου έφερε μνήμες από παλιότερες εποχές που είχε γίνει στέκι της παρέας μου. Είχα πολλά χρόνια να πάω και φτάνοντας από έξω είδα δύο ουρές οπαδών να περιμένουν υπομονετικά να μπουν στο club. Το έχουμε πει και όλοι το ξέρουμε ότι στην Ελλάδα οι Puressence είναι θεοί(!) και δεν προκαλεί καμία έκπληξη που γεμίσαμε για μια ακόμη φορά το club. Μέσα ο χώρος είναι όπως τον ήξερα, με αρκετές παρέες να έχουν πιάσει τα τραπεζάκια και να περιμένουν την έναρξη του live.

Support group ήταν ο τραγουδιστής Angelos Kyprianos που είναι πιο γνωστός με το όνομα Remi με τη συνοδεία της Ηλιάνας Κορέτση στο τσέλο και της Δώρα Θανοπούλου στο ακορντεόν. Όπως μας δηλώνει ο Remi στo Facebook, «The road has stories, listen to them» και όπως μας τόνισε η μπάντα του κατά βάση είναι μια μπάντα του δρόμου και πολλά από τα τραγούδια τους έχουν γραφτεί σε διάφορες χώρες κατά την διάρκεια των ταξιδιών.



Έχοντας κυκλοφορήσει το "Street Serenade" και "The Gospel Of The Road", ακούσαμε αρκετά τραγούδια από αυτά και σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι έχει ο Remi μια χαρακτηριστική φωνή για να υποστηρίξει τα τραγούδια του που κινούνται μουσικά στο folk, rock 'n' roll, country, blues. Σύντομα θα ξεκινήσει την European Busking Tour με στάσεις σε Βενετία, Παρίσι, Πράγα, Λισαβόνα με σκοπό να μαζέψει εμπειρίες και ιδέες για το τρίτο του άλμπουμ με όνομα "The Road Not Taken". Δεν ξέρω εάν θα έχω την ευκαιρία να τον δω ξανά, αλλά εάν γίνει αυτό θα ήθελα να τον δω στον φυσικό του χώρο που είναι ο δρόμος.

Setlist: I Think / Here I Talk About Angels / Kind Stranger / One Last Chance / The Gospel Of The Road / Save Your Soul / I Wait For You / I Want Her / Folk n Rolla / The Devil In Me / Roadhouse Blues.

Το live του Remi κράτησε 50 λεπτά, μεγάλο θα το έλεγα για support group, και ευτυχώς μετά από πέντε λεπτά έκαναν την εμφάνισή τους οι James Mudrizcki και Lowell Killen κάτω από τα χειροκροτήματα του κοινού. Το ξεκίνημα τους ήταν κάπως υποτονικό, καθώς τα "Life Comes Down Hard", "How Does It Feel?" και "Bright Eyes" (Art Garfunkel cover) δεν έκαναν την αίσθηση στο κοινό.



Κάποιοι από το κοινό από το δεύτερο τραγούδι φώναζαν για το "India", κάτι που επαναλήφθηκε αρκετές φόρες κατά τη διάρκεια του live. Είχα την εντύπωση ότι σε ακουστικά live πάνε οι περισσότερο «πιστοί» οπαδοί που περιμένουν να ακουσθούν τραγούδια που δύσκολα τα παίζει το συγκρότημα σε κανονικές εμφανίσεις. Μόλις οι Puressence έπαιζαν τα γνωστά τους τραγούδια, είχαμε μια ανταπόκριση από το κοινό, όταν έπαιζαν κάτι λιγότερο αγαπημένο μηδαμινή επαφή από το κοινό. Κάτι δεν μου άρεσε στην συναυλία. Λίγο ο ήχος, λίγο ότι τα τραγούδια θεωρώ δεν μου έδωσαν το κάτι διαφορετικό που προσδοκούσα, κάπου το όλο σκηνικό με κούρασε.



Μουσικά, τόσο ο James Mudrizcki (φωνή) όσο και ο Lowell Killen (κιθάρα) ήταν ο καθένας στον ρόλο του καλοί, αλλά το κάτι παραπάνω δεν το πήρα ποτέ. Καθώς είχα θέση και προς την έξοδο, είδα μερικούς να φεύγουν πριν το τέλος της συναυλίας είτε για να προλάβουν τα ΜΜΜ είτε γιατί και σε αυτούς κάτι δεν τους άρεσε. Μια ώρα μετά την εμφάνισή τους ακούσαμε το "Sharpen Up the Knives" για να μας αποχαιρετίσουν. Επ, που πάτε χωρίς το "India". Μετά από λίγα λεπτά μπιζαρίσματος βγήκαν και πάλι για το, τι έκπληξη, "India" και με αυτό που επιθυμούσε ο κόσμος τελείωσε η συναυλία. Στη συνέντευξη που μας είχαν παραχωρήσει οι Puressence είχαν ξεχωρίσει τρεις συναυλίες που είχαν δώσει στην Ελλάδα. Μπορεί στο μέλλον οι ίδιοι να μνημονεύουν και αυτό το ακουστικό, αλλά εγώ δεν θα την έβαζα με τίποτα στις καλύτερες που τους έχω δει. Είμαι ο μόνος που έχω την ίδια άποψη; Εσείς τι λέτε;

Κείμενο / φωτογραφίες: Παναγιώτης Λουκάς