Iron Maiden, The Raven Age @ Mediolanum Forum, Μιλάνο, 22/07/16

Οι Iron Maiden ήταν μπροστά μας έτοιμοι για ένα ακόμα επικό show κι εμείς, αδύνατοι να αντισταθούμε, παραδοθήκαμε στις ορέξεις τους

Από τον Λάμπη Παρταλά, 09/08/2016 @ 11:34

Από τον περασμένο Δεκέμβριο είχε ξεπουλήσει το θρυλικό Mediolanum Forum, δείγμα της δίψας των Μιλανέζων για τους αγέραστους, ζωντανούς θρύλους της metal. Η παγκόσμια αποδοχή του τελευταίου δίσκου αποτελεί βασικό παράγοντα της επιτυχίας ολόκληρης της Book Of Souls περιοδείας, μιας και οι αριθμοί των χωρών, των χιλιομέτρων, αλλά και των εσόδων προκαλούν ίλιγγο. Το Μιλάνο ήταν η πρώτη ιταλική στάση και στον προαύλιο χώρο του Forum υπήρχε κίνηση από το μεσημέρι, με το κλίμα να είναι άκρως εορταστικό. Ύστερα από σαράντα χρόνια, το κοινό των Βρετανών παραμένει το ίδιο ζωντανό και ετερόκλητο και περιλαμβάνει κάθε ηλικία, κάθε στυλ, κάθε κουλτούρα, αλλά και το ίδιο πάθος, τον ίδιο ενθουσιασμό, το ίδιο δέος. Όλα τα στοιχεία, δηλαδή, που συνθέτουν κάθε τους εμφάνιση και τη μετατρέπουν σε ένα μοναδικό γεγονός.

Απαραίτητο merchandize, όμορφο event t-shirt και στη σκηνή ετοιμάζονταν να βγουν οι Raven Age, δηλαδή ο γιος του Steve Harris και μερικοί φίλοι του. Εξ’ αρχής αρνητικά προκατειλημμένος, δεδομένου ότι πριν μερικά χρόνια βλέπαμε την κόρη του, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσουν. Η αλήθεια είναι πως προτιμήσαμε να πιούμε κάτι για να δροσιστούμε και να βγούμε στο μπαλκόνι του χώρου για να συνομιλήσουμε με μερικούς θρυλικούς φαν από όλον τον κόσμο, οπότε παρακολουθήσαμε το δεύτερο μισό του σετ. Το θετικό ήταν ότι η εμφάνιση δεν ήταν άσχημη, το αρνητικό είναι ότι ο Steve έχει ακόμα τέσσερα παιδιά. Οι Raven Age κινούνται γύρω από το μελωδικό metal, με νεύρο και όρεξη, καλά στημένοι σε μία ικανοποιητική εμφάνιση, αλλά το συγκρότημα θα είναι, για εμάς, πάντα βισματωμένο μέχρι τα μουστάκια.

Setlist: Uprising / Promised Land / The Death March / Eye Among the Blind / The Merciful One / Salem's Fate / Angel in Disgrace

Άγρια φύση, αρχαίες επιγραφές, θυσίες και ό,τι άλλο συνοδεύει τον πολιτισμό τον Μάγια άρχισε να παρουσιάζεται μπροστά μας και ξεχάσαμε για δύο ώρες το Μιλάνο, το Forum, το καλοκαίρι και πολλά άλλα. Όταν, μετά το απογοητευτικό βίντεο, εμφανίστηκε για την εισαγωγή ο Bruce Dickinson και με τις αναγεννημένες, βραχνές, χαμηλές φωνητικές χορδές του έκανε τον κόσμο να ανατριχιάζει σε κάθε του πρόταση, καταλάβαμε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά. Οι Iron Maiden ήταν μπροστά μας, έτοιμοι για ένα ακόμα επικό show κι εμείς, αδύνατοι να αντισταθούμε, παραδοθήκαμε στις ορέξεις τους.

If Eternity Should Fail” και ο κόσμος στο πόδι. “Speed Of Light” Gillanοτσιρίδα και ο κόσμος πάλι “στα κάγκελα”. Η απήχηση των νέων κομματιών και η συμμετοχή του κόσμου σε αυτά ήταν τέτοια, που θα πίστευε κανείς ότι το setlist αποτελούνταν αποκλειστικά από κλασσικά. Νέα σκηνικά, νέες παραγωγές σε μερικά κομμάτια, μα το ζουμί στις εμφανίσεις των Βρετανών δεν είναι εκεί.

Φωτιές, καπνοί και λοιπά σκηνικά ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του live, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να συγκινήσει περισσότερο από τους έξι τύπους μπροστά μας. Προσωπικά είχα να δω πολλά χρόνια τόση όρεξη και τέτοια διάθεση από το συγκρότημα. Βεβαίως, οι περισσότερες κινήσεις τους είναι καλά μελετημένες από πριν, αλλά υπήρχε ένα γενικότερο κλίμα ανέμελης ευφορίας, απόδειξη της ανακούφισης που όλοι, με πρώτο τον κορυφαίο frontman, νιώθουν μετά το περασμένο κρίσιμο έτος. Π.χ. πόσο συχνά βλέπει κανείς τον Smith πάνω στα monitors ή να χοροπηδάει ασταμάτητα; Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την συνηθισμένη τεχνική αρτιότητα του συγκροτήματος. Και επειδή πλέον αποτελεί κλασσικό ερώτημα, ναι ο Dickinson τραγουδάει άψογα και μετά τις επεμβάσεις. Έχει χάσει ένα μικρό ποσοστό στα ψηλά, αλλά τα χαμηλά του έχουν απογειωθεί. Και μια που μιλάμε για τεχνικά θέματα: ο ήχος. Ο ήχος ήταν κακός, μπουκωμένος και βαρύς. Στην πορεία έφτιαξε σε ικανοποιητικά επίπεδα, αλλά μέχρι εκεί.

Από το δέος των “Children Of The Damned” και “Hallowed Be Thy Name” (ακόμα ακούγεται) το κοινό μεταφερόταν στη δυναμική των “Powerslave” (χωρίς την s&m μάσκα) και “Death Or Glory” (χωρίς τα χορευτικά), με το τελευταίο μάλιστα να εξελίσσεται σε αγαπημένο του κοινού από συναυλία σε συναυλία. Βεβαίως, το κοινό έδινε απλόχερα τα απαραίτητα ole-ole μετά από στιγμές όπως η εμφάνιση του Eddie στο “Book Of Souls”, του οποίου η καρδιά κατέληξε στο κοινό και τα αίματά της στον Gers. Ο αρχηγός Harris τραγουδούσε καθ' όλη τη διάρκεια και έστεκε με το γνώριμό του στυλ, δυστυχώς όμως για κάποιο λόγο δεν ήταν ιδιαίτερα ευδιάκριτος ο ήχος του μπάσου του, ενδεχομένως λόγω του μέτριου ήχου.

Για σχεδόν δύο ώρες ολόκληρο το στάδιο έδινε τον παλμό άλλοτε χοροπηδώντας, όπως στο “Fear Of The Dark” και άλλοτε τραγουδώντας μελωδικά λίγο πριν τον επίλογο, στο “Blood Brothers”, πριν το οποίο έγινε σαφές ότι στη μουσική δεν χωρά κανενός είδους διάκριση. Ο Dickinson τόνισε τις τέσσερις αρχές του. “Life, love, music, beer”, επιστρατεύοντας το βρετανικό του χιούμορ.

Το τέλος της συναυλίας ήρθε με το Mediolanum Forum όρθιο για το “Wasted Years”, τον Adrian Smith με σουτιέν στο κεφάλι και τον McBrain, που έκλεισε φέτος τα 64, να κάνει πλάκα με όλους τους υπόλοιπους. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι το τέλος της συναυλίας βρήκε χιλιάδες κόσμου με τεράστια χαμόγελα ικανοποίησης και τις ευχές για πολλές ακόμα περιοδείες σαν και αυτή. Έπειτα και από αυτή την εμφάνιση, δε μένει παρά να πούμε υπερήφανα, Up The Irons!

ΥΓ. Γνωστό Maidenικό πουλάκι είπε πως υπάρχουν ευρωπαϊκά πλάνα για το 2017, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την Γηραιά Αλβιώνα, χωρίς αυτό να αποτελεί είδηση, παρά μόνο φήμη.
Update: Ανακοίνωσαν κάτι σχετικό στο Wacken.

ΥΓ2. Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την Elena Di Vincenzo για τις εκπληκτικές φωτογραφίες που ευγενικά παραχώρησε.

 

SETLIST

If Eternity Should Fail

Speed of Light

Children of the Damned

Tears of a Clown

The Red and the Black

The Trooper

Powerslave

Death or Glory

The Book of Souls

Hallowed Be Thy Name

Fear of the Dark

Iron Maiden

Encore

The Number of the Beast

Blood Brothers

Wasted Years

  • SHARE
  • TWEET