Hughes Turner Project (HTP) σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη

14/03/2004 @ 07:18
01/03/04, Ρόδον, Αθήνα

Η ώρα ηταν 19:00 μ.μ. όταν έφτασα έξω από το Ρόδον περιμένοντας να δω μια τεράστια ουρά να αναμένει τις πόρτες να ανοίξουν, αναλογιζόμενος βέβαια την ιστορία των Ηughes-Turner. Αντί αυτού συνάντησα καμιά τριανταριά ανθρώπους που κουβαλούν την ίδια τρέλα με μένα για το classic rock. Mέχρι τις 20:00 που άνοιξαν οι πόρτες ασφαλώς η προσέλευση του κόσμου αυξήθηκε αλλά σίγουρα δεν ηταν η αναμενόμενη αν σκεφτούμε μάλιστα ότι δύο μέρες πριν η συναυλία των UFO ήταν sold out.

Η επιλογή των κομματιών που ακούστηκαν από τα μεγάφωνα του Ρόδον πριν βγει το σχήμα στη σκηνή ήταν πολύ επιτυχημένη δημιουργώντας το απαραίτητο κλίμα γι’ αυτό που θα επακολουθούσε. Με μικρή καθυστέρηση εκεί γύρω στις 21:20 η μορφή του Glenn Hughes γέμισε πραγματικά την σκηνή με αποτέλεσμα τον πλήρη ενθουσιασμό του κοινού που εκτιμά την ιστορία της μουσικής που αγαπάμε. Στην φοβερή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε ήρθε να προστεθεί άλλη μια έκρηξη ενθουσιασμού με την εμφάνιση ενός ακόμα rock “θρύλου” όπως είναι ο Joe Lynn Turner.

H συναυλία, λοιπόν, άνοιξε με το group να αποδίδει πολύ καλά τα δικά του “Devil’s Road” και “Υou can’t stop rock 'n; roll” με τον ήχο δυστυχώς να προδίδει σε κάποια σημεία τις αδιαμφισβήτητες φωνητικές ικανότητες των Hughes-Turner. Η αρχή όμως που έκανε το group ήταν η εισαγωγή για την συνέχεια που όλοι περίμεναν. Oι φωνές ζεστάθηκαν, ο ήχος ρυθμίστηκε, ο Glenn φορώντας τα μαύρα γυαλιά του καλησπέρησε τον κόσμο και αναρωτήθηκε πως είναι δυνατόν να είναι η πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, και ακολούθησε το ιστορικό “I Surrender” σε μία απροσδόκητα πετυχημένη εκτέλεση από τον Joe που στους περισσότερους προκάλεσε ένα ρίγος αφού δεν είναι και λίγο να ακούς ζωντανά ένα τραγούδι σαν κι’ αυτό που κουβαλάει πίσω του μια ιστορία όπως είναι των Rainbow στην μετά τον Dio εποχή. Το setlist συνεχίστηκε με τα καινούρια “Lose your head” και “Along I Breathe” που συνοδεύτηκαν από δυσμενή σχόλια του John και του Glenn για τον Βush και τον πόλεμο. H συνέχεια ήταν καταιγιστική. Σειρά είχε το “Street Of Dreams” που κατά την προσωπική μου άποψη αποτελεί ένα από τα πιο σπουδαία κομμάτια των Rainbow. Δυστυχώς όμως η εκτέλεσή του απείχε πολύ από την κλασσική που μάθαμε από τον Ritchie Blackmore που σαφέστατα έδινε ένα άλλο χρωμα στο κομμάτι.

Τότε ήταν που ο κιθαρίστας του σχήματος J.J. Marsh άρχισε να πειραματίζεται σε ανατολίτικες κλίμακες καταλήγοντας στο riff του απίστευτου “Mistreated”. Ο Turner είχε ήδη αποχωρίσει από την σκηνή αφήνοντας χώρο στον Hughes για μια ερμηνεία που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του David Coverdale στο “California Jam”. Οι στίχοι του “Mistreated” πλυμμήρισαν το Ρόδον αφού βρίσκονταν στα χείλη όλων μας. Στην κανονική εκτέλεση του κομματιού ο Hughes προσέθεσε ένα απίστευτο θεατρικό μέρος όπου ο συνδυασμός της απίστευτης ερμηνείας με το παιχνίδι που έπαιζαν τα φώτα με άφησαν πραγματικά άφωνο για το απίστευτο θέαμα που αντίκριζα. Όσοι βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Ρόδον σίγουρα θα κάνουν πολύ καιρό να ξεχάσουν τις απίστευτες αυτές στιγμές που μας χάρισε ο Hughes. Ο Hughes όμως δεν έμεινε εκεί. Όπως είπε ήθελε να αποθέσει ένα φόρο τιμής στον «αδελφό» του Τomas Bolin παίζοντας το “Getting Tight” από το “Come and Taste The Band” των Deep Purple συνεχίζοντας με έναν ακόμα «ύμνο» όπως το “Keep On Moving”.

O John ξαναεμφανίστηκε στο stage για το τέλος του βασικού μέρους της συναυλίας χαρίζοντας στο αθηναϊκό κοινό δυο απίστευτα ντουέτα. Οι δύο μεγάλες φωνές αλληλοσυμπληρώνονταν στους ήχους του “Death alley driver” (Rainbow) και του γνωστού σε όλους “Stormbringer” (Deep purple).

Tα φώτα έκλεισαν και το group αποχώρησε για να μπει στο encore με το “Spotlight Kid”. O March δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την original εκτέλεση του κομματιού και ο Turner κινούταν σαν εικοσάχρονος πάνω στην σκηνή. Ο Hughes πλαισίωσε τον Turner σε δεύτερο ρόλο ώσπου ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το ένδοξο παρελθόν του Hughes. Αν θέλαμε με μια λέξη να περιγράψουμε την μουσική ιστορία του θα ήταν ο τίτλος του κομματιού που έκλεισε την συναυλία: ”Burn”. H γνωστή τσιρίδα στο refrain έμοιαζε βγαλμένη από δίσκο και live των Deep Purple πριν από 30 χρόνια αφήνοντάς μας στο τέλος αυτό το χαμόγελο ευτυχίας και πληρότητας όταν έχεις πάρει από έναν καλλιτέχνη ή ένα group αυτά που ζητούσες. Και οι Hughes-Turner σίγουρα έκαναν κάτι τέτοιο και με το παραπάνω.

Στα συν της συναυλίας πρέπει να τονίσω και την απίστευτη εμφάνιση του Tomas Bromans στα drums που με εξέπληξε με τις δυνατότητές του. Στα πλην πρέπει, πάλι, να σημειωθεί η ανούσια επιλογή του Joe Lynn Turner να πάρει τον ρόλο του δεύτερου κιθαρίστα σε κάποια κομμάτια (ότι έμοιαζε να παίζει πολύ αμφιβάλλω αν το άκουγε και ο ίδιος).

Το απόφθεγμα λοιπόν που βγαίνει από το live των HTP είναι ότι κάποιοι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται, και όχι τυχαία όπως αποδείχθηκε, “rock legends” (ροκ θρύλοι) κι έχουν βιώσει το “rock feeling” (ροκ συναίσθημα) όπως ο Glenn Hughes και ο Joe Lynn Turner δεν γερνούν ποτέ.

Δημήτρης Μπάρμπας


02/03/04, Πύλη Αξιού, Θεσσαλονίκη

Το βράδυ αυτό της Τρίτης 2 Μαρτίου μπορεί να μη γνωρίζαμε την ώρα έναρξης της συναυλίας των HTP στην Πύλη Αξιού Θεσσαλονίκης (γνωρίζαμε μόνο την ώρα ανοίγματος των θυρών), μάθαμε όμως πως είναι μια επιτυχημένη διοργάνωση rock συναυλίας. Ιδανικός χώρος (δε θέλω να ξανακούσω για Club Μύλου), μεγάλη σκηνή, καλός ήχος, άνεση και αξιοπρέπεια. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην έχουμε πάντα αυτές τις ποιότητες, μήπως το rock κοινό πληρώνει λιγότερα από άλλους γλεντζέδες (25-28 Ευρώ για «θέση όρθιου» χωρίς ποτό);

Βέβαια το βράδυ αυτό ήταν κοντά μας ένας θρύλος της rock, ο Glenn Hughes. Μετά τους Trapeze στις αρχές 70’s, θήτευσε στη σχολή των Deep Purple, συμβάλλοντας στη δημιουργία κλασσικών στιγμών του hard rock στα μέσα των 70’s. Οι κακοί εθισμοί του όμως ήταν πάντα τροχοπέδη στην πορεία του και μόνο αναλαμπές ξεχωρίζουν μετέπειτα όπως όταν ο Tony Iommi του έδωσε μια ευκαιρία στα 80’s ή κάποιες στιγμές στους προσωπικούς του δίσκους των 80’s και 90’s. Τώρα ο Hughes μαζί με τον Joe Lynn Turner, γνώριμο από τη θητεία του με τους Rainbow κυρίως, κάνουν μια καινούργια αρχή με 2 ήδη δίσκους στο ενεργητικό τους ως HTP.

Η συναυλία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα tribute στον Ritchie Blackmore, καθώς οι συνθέσεις μεγάλου μέρους των κομματιών που ακούστηκαν ανήκουν σε εκείνον. Ο Turner διάλεξε το “I Surrender” , “Spotlight Kid”, “Death Alley Driver” και “Street Of Dreams” για να εκπροσωπήσει όλους τους δίσκους που έκανε με τους Rainbow ερμηνεύοντάς τα με την κουρασμένη του φωνή και την “αμερικάνικα ” επιτηδευμένη σκηνική παρουσία. Ακούσαμε επίσης υπομονετικά τα 5 κομμάτια των ΗΤΡ το καθένα μετριότερο από το άλλο, με καλύτερο το “Devil’s Road”. Οι 2 δημιουργοί των ΗΤΡ δε θα μείνουν στην ιστορία ως συνθέτες. Τα δυνατά σημεία της συναυλίας όμως ήταν οι εκτελέσεις του Hughes στα κομμάτια των Deep Purple. Ήταν πραγματικά έκπληξη να ακούσουμε 2 κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο του Hughes με τους Purple με κιθαρίστα τον αξέχαστο Timmy Bolin στα ’75 “Come Taste The Band”, το funky “Getting Tighter” και το groovy “You Keep On Movin”. Εκπληκτικές εκτελέσεις ακόμη για το “Stormbringer” και το “Burn” που έκλεισε τη βραδιά, αλλά αυτό που θα διηγηθούμε στα εγγόνια μας από αυτή τη συναυλία είναι η ερμηνεία του Hughes στο “Mistreated”. Συγκίνησε και συγκινήθηκε και ο ίδιος, ενθουσίασε και ενθουσιάστηκε. Αν χρειάστηκε να περιμένουμε 30 χρόνια να το ακούσουμε από έναν από τους δύο αυθεντικούς ερμηνευτές του (τον άλλο, κατά σύμπτωση, τον David Coverdale τον απολαύσαμε μερικούς μήνες πριν, όχι όμως στο κομμάτι αυτό) άξιζε η αναμονή. Δεν έχω ξανακούσει τέτοια ερμηνεία.

Ο Glenn Hughes έπαιζε και μπάσο με σχεδόν όλες τις τεχνοτροπίες που μπορεί αυτό να παιχτεί, εκφραστικά και δυναμικά. Ο κιθαρίστας της μπάντας ανταποκρίθηκε στις μεγάλες απαιτήσεις του ρόλου του όπως και ο drummer χωρίς να μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον keyboard-ίστα της μπάντας.

Στο τέλος φύγαμε με μια αίσθηση πληρότητας από αυτά που μας πρόσφερε η βραδιά: χορέψαμε ενθουσιασμένοι σε ευχάριστους pop-rock ρυθμούς με τη φωνή του Joe Lynn Turner σε κομμάτια των late Rainbow, πήραμε ένα δείγμα από τις νέες δουλειές των ΗΤΡ και κυρίως ήρθαμε σε επαφή με έναν αυθεντικό δημιουργό, μέρος της ιστορίας του rock, του Glenn Hughes, που γέμισε την ψυχή μας από το soulful rock των Deep Purple ερμηνευμένο με πάθος. Και όλα αυτά στις κατάλληλες συνθήκες που διαμορφώνει μία επιτυχημένη διοργάνωση.

Παναγιώτης Τελλίδης


02/03/04, Πύλη Αξιού, Θεσσαλονίκη

Την Τρίτη 2 Μαρτίου 2004, έπαιξαν ζωντανά μπροστά στο κοινό της Θεσσαλονίκης δύο μεγάλα ονόματα της ροκ μουσικής, οι Glenn Hughes (Trapeze, Deep Purple, Black Sabbath) και Joe Lynn Turner (Rainbow, Deep Purple, Malmsteen), μαζί με τον JJ Marsh, κιθαρίστα του Hughes αλλά και του HTProject στον δεύτερο δίσκο τους. Στην αρχή περιμέναμε τον Ιάπωνα κιθαρίστα του Turner, τον Akira Kajiyama, εγώ θα προτιμούσα τον Jeff Kolman, αλλά αφού μας προέκυψε Marsh, που δεν τον ήξερα βέβαια πέραν του "HTP2", δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Μαζί τους είχαν για support τους Long Live και τον Γιώργο Γάκη με τους Trouble Makers. Βρέθηκα στην Πύλη Αξιού στις 7 ακριβώς (όταν υποτίθεται πως θα άνοιγαν οι πόρτες) και ευτυχώς για μένα με άφησαν αμέσως να μπω μέσα. Το λέω αυτό γιατί οι πόρτες τελικά άνοιξαν γύρω στις 8 παρά 10, και η αναμονή έξω ήταν ανυπόφορη για τον πολύ κόσμο που ήδη πολιορκούσε το μαγαζί. Το καλό είναι πως τα παιδιά στην είσοδο ήταν ευγενέστατα και βρέθηκαν ακόμα και να κάνουν πλάκα με τον κόσμο.

Είχα μάθει πως οι HTP έρχονται στην Ελλάδα από τα Χριστούγεννα, και φυσικά μόνο στην Αθήνα. Με έκπληξη και μεγάλη χαρά λοιπόν μετά από 1-2 εβδομάδες άκουσα πως ο Rock Radio μαζί με το Reptile κανόνισαν (χωρίς τη didi music) μια εμφάνιση των δύο μεγάλων μουσικών και στη Θεσσαλονίκη, στην Πύλη Αξιού. Αν εξαιρέσουμε το ιστορικό του χώρου (Β. Καρράς, Δυτικές Συνοικίες, Δ. Βανδή και λοιπα μη άξια αναφοράς ονόματα), όλα προμήνυαν μια μεγάλη βραδιά για τη Θεσσαλονίκη. Ο Βακάρος πράγματι έκανε εξαιρετική δουλειά και όφείλουμε όλοι να του βγάλουμε το καπέλο. Η προώθηση ήταν καταπληκτική με πολλές αφίσες οι οποίες έξυπνα έγραφαν που έπαιζαν οι Hughes και Turner στο παρελθόν, η δε ραδιοφωνική διαφήμιση ήταν προφανές πως θα υπάρχει. Το αποτέλεσμα ήταν η συναυλία HTP στη Θεσσαλονίκη να ξεπεράσει σε κόσμο την αντίστοιχη της Αθήνας (υπολόγισα τουλάχιστον 2000 άτομα - πρέπει να ήταν πολύ παραπάνω).

Με αξιοπρεπέστατη εμφάνιση οι Long Live άνοιξαν τη συναυλία, παίζοντας μόνο δικά τους κομμάτια σε αντίθεση με ό,τι μας είχαν συνηθίσει. Ίσως γιατί πολλά από τα cover κομμάτια που παίζουν "ανήκουν" στον Glenn Hughes και φυσικά δεν θα άντεχαν στη σύγκριση! Για παράδειγμα θα δώσω το "Mistreated" το οποίο με είχε ξετρελάνει όταν το είχα ακούσει από τους Long Live, αλλά βάζοντάς το απέναντι σε αυτά που έκανε ο Hughes... Όμως αυτό θα το δούμε αργότερα. Τα κομμάτια που ακούσαμε από τους Long Live ήταν άψογα εκτελεσμένα, κλασικά hard rock τραγούδια. Καλή αρχή, σκέφτηκα.

Ακολούθησε ο Γάκης και οι Trouble Makers, με το συνηθισμένο τους ρεπερτόριο σε συρρικνωμένη μορφή. Glam και 70-80's rock τραγούδια, που τολμώ να πω οτί δεν έκαναν τον κόσμο να πετάξει από τη χαρά του. Εμένα μου άρεσαν, το συμπαθούσα από παλιότερα το group, αλλά έχω την αίσθηση πως μάλλον ο κόσμος δεν έδινε και πολλή σημασία και δεν έβλεπε την ώρα να πάρουν σειρά οι HTP. Συνολικά οι δύο μπάντες έπαιξαν γύρω στα 45 λεπτά.

Και έφτασε η ώρα που περιμέναμε! Το crew που ήταν υπεύθυνο για την οργάνωση του stage (που απ' ό,τι κατάλαβα αποτελούταν από 1 άτομο, που έκανε όλη τη δουλειά - ακόμα και κούρδισμα!) ανέβηκε για 15 λεπτά στη σκηνή, και μετά εμφανίστηκαν (κυριολεκτικά βγήκαν απο μια αυτόματη πλατφόρμα στην οποία πριν λίγο είχαν βυθιστεί τα drums του Γάκη:-) οι δύο λόγοι για τους οποίους γέμισε η Πύλη Αξιού: ο Glenn Hughes και ο Joe Lynn Turner. Τώρα θα πω με χιούμορ κάτι, και είναι απολύτως καλοπροαίρετο. Ο Turner φορούσε ένα μάυρο κολάν και μια πολύ μακρία (τόσο που θύμιζε φούστα) μπλούζα. Αυτά σε συνδυασμό με το τεράστιο χρυσό κολιέ, το γενικό σωματικό του όγκο, το υπερβολικό make-up και το μακρύ μαλλί, τον έκαναν να μοιάζει με γεροντοκόρη θείτσα! Πώς να το κάνουμε, είχε πλάκα. Ο Hughes είχε μια πιο (ας πούμε) φυσιολογική εμφάνιση, με ντύσιμο βγαλμένο από τα 70's και με κίτρινα τετράγωνα γυαλιά.

Φυσικά όλα αυτά δεν τα παρατήρησα από την αρχή διότι το ξεκίνημα ήταν εκρηκτικό, με το κομμάτι "Hold on" από το "HTP2". Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ποιος θα έκλεβε την παράσταση, και αυτός δεν ήταν άλλος από το Glenn Hughes. Συνέχισαν με το "You Can't Stop Rock & Roll" με το οποίο ο κόσμος ξεσηκώθηκε ακόμα περισσότερο. Απο κει και πέρα, πότε ο Hughes, πότε ο Turner, πότε και οι δυο μαζί ερμήνευσαν πασίγνωστα τραγούδια του παρελθόντος τους, σε συνδυασμό με 3-4 κομμάτια από τα "HTP1+2". Έτσι λοιπόν, οι πιο σημαντικοί σταθμοί της βραδιάς ήταν οι εξής: "Alone I Breathe", ένα τραγούδι από το "HTP2", το οποίο προλόγισε ο Turner λέγοντας πως το είχε γράψει ο Hughes αμέσως μόλις ο "Motherf... Bush" ξεκίνησε τον πόλεμο στο Ιρακ, με τον Hughes να κάνει πως σοκάρεται από τα μπινελίκια του JLT! Ο κόσμος δεν φάνηκε να ξέρει το κομμάτι, αλλά η αναφορά του στον πόλεμο έφερε πολλές επευφημίες.

"Losing My Head", επίσης από το δεύτερο δίσκο, και μάλιστα το πιο γνωστό τραγούδι. Υπέροχη εκτέλεση, με το Hughes να κάνει την πρώτη σημαντική επίδειξη των φωνητικών του δυνατοτήτων, και τον JJ Marsh να δίνει το στίγμα του σε ένα solo που κανονικά παίζει ο Steve Vai. "I Surrender", από το δίσκο "Difficult to Cure" των Rainbow. Στα φωνητικά ο Turner φυσικά, ήταν το πρώτο παλιό τραγούδι που έπαιξαν και η αναγνωρισιμότητά του ήταν στοιχείο που έκανε την πρώτη μεγάλη έκρηξη στο κοινό, που τραγούδησε αρκετές φορές το refrain.

"Mistreated", Deep Purple από το "Burn". Το καλύτερο σημείο της συναυλίας, με μια εκτέλεση που πρέπει να κράτησε περίπου 15 λεπτά. Ο Hughes στην αρχή μιμήθηκε τη φωνή του Coverdale και στη συνέχεια μέσα σε μια ατμόσφαιρα μαγείας κατέληξε να τραγουδάει σε funk/soul ρυθμούς, δίνοντας ένα ρεσιτάλ μπροστά στον κόσμο που χειροκροτούσε ασταμάτητα και φώναζε το όνομά του. "Gettin' Tighter", DP από το "Come Taste the Band". Με μια όμορφη αναφορά στο μεγάλο κιθαρίστα Tommy Bolin που άφησε δυστυχώς νωρίς τον κόσμο, έχοντας πολλά να προσφέρει, ο Glenn Hughes με τον Marsh έπαιξαν το καταπληκτικό αυτό κομμάτι διασκευασμένο, αποδίδοντας φόρο τιμής, κατι που ο Hughes κάνει σε κάθε συναυλία όπως είπε. Στη μέση του κομματιού το μπάσο του Glenn πήρε φωτιά, αφού (απ' ό,τι κατάλαβα) μάλλον είχε βάλει κάποιο εφέ distortion και ακουγόταν σαν Synth Bass από Acid House κομμάτι! Και μείναμε να αναρωτιόμαστε "τι έκανε ο άνθρωπος!".

"Street of Dreams", από το "Bent Out of Shape" των Raibow. Η θαυμάσια μελωδία του τραγουδιού αυτού έκανε το κοινό να προσπαθεί (έστω και λίγο ετεροχρονισμένα) να συμπληρώσει τον JLT όταν τους έδινε την ευκαιρία. Ο Turner έκανε το δικό του μικρό show στο τραγούδι αυτό, περιφερόμενος στη σκηνή και δίνοντας συνεχώς το χέρι του στον κόσμο. "Stormbringer", από τον ομώνυμο δίσκο των Deep Purple. Τι να πει κανείς για αυτό το ανεπανάληπτο κομμάτι. To show του Hughes συνεχιζόταν και τίποτα δεν έδειχνε πως μπορούσε να το σταματήσει!

"Keep On Moving", επίσης από το "Come Taste the Band". Να λοιπόν που ο θεωρούμενος από τους "ειδικούς" χειρότερος δίσκος των Deep Purple, ακούγεται σήμερα, 30 χρόνια μετά, και προκαλεί ρίγη συγκίνησης στον κόσμο. Διασκευασμένο κατάλληλα για να ουρλιάξει ο Hughes, θα ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη της νύχτας αν δεν υπήρχε το κομμάτι που έκλεισε τη συναυλία.

Στο encore ακούσαμε επιτέλους το "Devil's Road" (HTP1) και το "Spotlight Kid" (Rainbow - "Difficult to Cure"). Χαμογελούσα λίγο ακούγοντας τον κόσμο να ζητάει "Burn", αφού δεν περίμενα να το ακούσουμε, καθώς δεν υπήρχε καμμία φήμη για αυτό, ούτε και στο "Live in Tokyo" το είχαν πει. Και να που βγήκα ψεύτης (για μεγάλη μου χαρά) όταν το πασίγνωστο riffακι ακούστηκε στην Πύλη Αξιού! Τρέμε Δέσποινα Βανδή, το άντρο σου απέκτησε νέο άρχοντα! Ευτυχώς που δε με πήραν τα κλάματα και μπόρεσα να χαρώ μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μου. Όποιος δεν ήταν εκεί, τον πληροφορώ χαιρέκακα πως δεν πρόκειται να ακούσει ποτέ ξανα το "Burn" ζωντανά, εκτός κι αν ξαναέρθει ο Hughes στην Ελλάδα. Ας πρόσεχε.

Έτσι τελείωσε η σημαντικότερη συναυλιακά βραδιά του φετεινού χειμώνα για τη Θεσσαλονίκη. Απο την επόμενη μέρα όλοι πήγαμε στις δουλειές μας έχοντας μαζί μας για ενθύμια τις μνήμες από αυτό το τεράστιο γεγονός. Εμείς έχουμε μόνο αναμνήσεις, άλλοι έχουν τις δεκάδες πένες που μοίραζε ο Glenn Hughes! Δίπλα μου καθόταν μια κοπέλα που πήρε πένα από τον Turner (που κι αυτός μερικές φορές έκανε πως έπαιζε κιθάρα), και από τον Hughes πήρε μια πένα κι ένα μπουκαλάκι νερό από το οποίο μόλις είχε πιεί. Μια άλλη παρέα που καθόταν λίγο πιο πέρα πήρε μπλουζάκι από τους Long Live, πένες από τον Hughes, την πετσέτα (!) που σκουπίστηκε ο Turner και σε λίγο θα έπαιρναν και τους ενισχυτές, τις κιθάρες και τα drums!

Γενικά, τη συναυλία την κράτησε μόνος του ο Hughes. Όχι πως οι μουσικοί δεν ήταν καλοί, αλλά ο άνθρωπος είναι ένας από τους μεγαλύτερους showmen που έχω δει ποτέ μου. Έδειξε πως απολάμβανε κάθε στιγμή. Ο Turner ήταν κατώτερος των προσδοκιών μου, αλλά έχω την εντύπωση πως η παρουσία του Hughes τον ανέβαζε κι αυτόν, τον "τραβούσε" προς τα πάνω θα έλεγα. Είναι υπέροχο να βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο, κυρίως μετά από την απογοήτευση του Mogg 2 μέρες πριν στη συναυλία των UFO, να στέκεται καλύτερα από ποτέ στη σκηνή και να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από τις εποχές του "California Jamming". Να είναι καλά για να τον βλέπει ο κόσμος.

Κρίμα που δεν ακούσαμε τα "Heaven's Missing an Angel", "Sister Midnight", "Time and Time Again", "Jealous Lover". Προφανώς τα χρονικά περιθώρια δεν το επέτρεπαν, αλλά δεν νομίζω πως είχε κανείς παράπονο. Ακούσαμε αρκετά, περισσότερα απ' όσα ούτως ή άλλως περιμέναμε. Και άλλωστε ο Glenn είπε πως θα ξανάρθει... Λέτε;

Κλείνοντας θα πω και πάλι συγχαρητήρια για τη διοργάνωση. Είναι σημαντικό που με λίγοστά μέσα διοργανώθηκε αυτή η συναυλία στη Θεσσαλονίκη, δίνοντας βροντερή απάντηση στις μεγάλες εταιρείες και αποδεικνύοντας πως με σωστή προώθηση μπορεί οποιοδήποτε συγκρότημα να έρθει στη Θεσσαλονίκη με επιτυχία. Ο ίδιος ο Hughes είπε πως βρέθηκε μπροστά στο καλύτερο κοινό των τελευταίων χρόνων. Δεν ξέρω εαν το εννοούσε, αλλά ήταν σπουδαίο να ακούς κάτι τέτοιο, τη στιγμή που δεν αναμενόταν καν να έρθει στην πόλη μας. Αντιπαραθέτοντας τη συναυλία HTP με εκείνη των Whitesnake παρατηρεί κανείς πως η προσέλευση του κόσμου θα ήταν μεγαλύτερη στη δεύτερη απ' ό,τι ήταν, εάν δεν υπήρχε παντελής αδιαφορία από τους διοργανωτές. Καλό είναι κάποιοι να σκεφτούν και να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Απ' ό,τι μαθαίνω μάλιστα τα πράγματα στην πόλη πάνε πολύ καλά, νέες ομάδες αναλαμβάνουν πρωτοβουλία και αναμείνατε για σημαντικά πράγματα στο μέλλον.

Γιώργος Τράκας

  • SHARE
  • TWEET