Hawkwind live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
26/05/2004 @ 02:08
21/05/04, Gagarin 205, Αθήνα
Έφτασα στο Gagarin χωρίς καμία υποψία του τι θα ακολουθούσε κατά την εμφάνιση των Hawkwind. Περίμενα απλώς μια αξιοπρεπή εμφάνιση από τους γερόλυκους τους space rock και δημιουργούς της dance, techno κτλ. Φτάνοντας στο club στις 9.15, οι πόρτες είχαν ανοίξει ήδη και αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί περιμένοντας να ξεκινήσει η συναυλία. Στις 9.40 περίπου βγήκαν στην σκηνή οι Low Gravity (μπορεί να κάνω και λάθος καθώς τα παιδιά δεν ανέφεραν το όνομά τους, και εγώ ρωτώντας έμαθα ποιοι είναι ), σε μια εντελώς 70's ατμόσφαιρα με εικόνες από προτζέκτορα να προβάλλονται κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους.
Παίζοντας ένα μείγμα από Hendrix, Hawkwind και Ozric Tentacles πραγματικά με ενθουσίασαν και για όση ώρα ήταν στην σκηνή ο κόσμος τους παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή, χειροκροτώντας θερμά στο τέλος κάθε τραγουδιού. Η μουσική τους ήτανε instrumental και μας μετέφεραν κατευθείαν στην εποχή που τα τζαμαρίσματα επί σκηνής μεσουρανούσαν. Εκείνο το βράδυ σίγουρα κέρδισαν αρκετούς οπαδούς, μεταξύ των οποίων και εμένα. Μετά από 30 λεπτά περίπου, κατέβηκαν από την σκηνή και η ώρα για τους Άρχοντες του χωροχρόνου πλησίαζε...
Οι Hawkwind ανεβαίνουν στην σκηνή, με τον κόσμο από κάτω να παραληρεί (να αναφέρω ότι το Gagarin είχε γύρω στα 600 άτομα εκείνη την ώρα). Από εκείνη την στιγμή και μετά δεν θυμάμαι τίποτα! Μέσα σε ένα ντελίριο μουσικής οι Hawkwind μας έστειλαν αδιάβαστους με την φοβερή τους εμφάνιση. Για τα επόμενα 110 λεπτά, έχασα κάθε επαφή με τα εγκόσμια και ταξίδευα στο διάστημα μαζί με τους υπόλοιπους που βίωναν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Μιλάμε οι άνθρωποι είναι αλλού, παίζοντας ένα είδος space rock με πολλά samples να είναι προηχογραφημένα, απέδειξαν ότι μερικές αξίες παραμένουν σταθερές. Ατελείωτα τζαμαρίσματα, εφιαλτικά εφφέ στο background και η μουσική ονείρωξη δεν είχε τελειωμό. Παρέλασαν από μπροστά μου όλα τα νεώτερα συγκροτήματα, της doom/stoner σκηνής, από Kyuss, Νebula, Nightstalker μέχρι Begotten, Electric Wizard ...όλοι έχουν επηρεαστεί από τους Hawkwind.
Δεν περιγράφεται με λέξεις αυτό που βιώσαν όσοι βρέθηκαν στο Gagarin εκείνο το βράδυ, μια βραδιά που θα μείνει χαραγμένη βαθιά στην μνήμη μας. Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα μεταφέρεις με γραπτό λόγο, γιατί χρειάζονται όλες οι αισθήσεις για να τα απολαύσεις στο μέγιστο βαθμό, και η συναυλία των Hawkwind είναι ένα τρανό παράδειγμα. Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ, καθώς όλοι μείναμε παραπονεμένοι με την διάρκεια του set τους, αλλά δυστυχώς όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα. Μοναδικό παράπονο ο κάπως μέτριος ήχος της κιθάρας, θα ήθελα να ακούγεται λίγο πιο δυνατά, γιατί σε μερικά σημεία καταλάβαινα το ρυθμό μόνο από τις μπασογραμμές, αυτό βέβαια δεν μειώνει την εμφάνιση των Hawkwind στο ελάχιστο. Εγώ έμεινα με τις καλύτερες εντυπώσεις από την συναυλία και ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα!
Υ.Γ.: Στα θετικά της συναυλίας η πολύ καλή διοργάνωση (οι πόρτες άνοιξαν στην ώρα τους, τα συγκροτήματα δεν άργησαν να βγουν και ο πολύ καλός εξαερισμός του club που παρά την αρκετή ζέστη που είχε έξω, μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε την συναυλία κάτω από πολύ καλές συνθήκες).
20/05/04, Μύλος, Θεσσαλονίκη
Γύρω στις 10 το βράδυ ήμουν και εγώ στο Μύλο, πιστός στο ραντεβού μου με τους Hawkwind, έχοντας μεγάλη απορία για το πώς θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν οι γέροντες της space rock, έπειτα από 35, σχεδόν, χρόνια καριέρας σε καταστάσεις live. Το αποτέλεσμα μάλλον δεν με άφησε ικανοποιημένο. Διαβάστε και κρίνετε.
Μόλις, λοιπόν, μπήκα στο συναυλιακό χώρο, διαπίστωσα ότι ακόμη δεν είχε πολύ κόσμο, οπότε αποφάσισα, για πρώτη φορά σε συναυλία, να σταθώ στην πρώτη γραμμή περίπου ένα μέτρο μακριά από τα ροκ είδωλα. Αρχικά ο κόσμος δεν ήταν πολύς, αλλά στη συνέχεια μαζεύτηκαν και άλλοι οπαδοί του γκρουπ. Συνολικά ίσως να ήταν πεντακόσια, εξακόσια άτομα. Οι περισσότεροι ήταν νέοι ηλικίας μέχρι τριάντα ετών. Η κλασσική καθυστέρηση δεν έλειψε ούτε από αυτή τη συναυλία. Οι παππούδες εμφανίστηκαν γύρω στις 10.40. Πανζουρλισμός από τους ανυπόμονους οπαδούς επικράτησε. Ακολούθησαν περίπου 2 ώρες μουσικής με ένα και μισό encore, που μάλλον πρέπει να δίχασε το πλήθος, καθώς οι αντιδράσεις ενθουσιασμού κάθε άλλο παρά καθολικές ήταν.
Μάλλον θα πρέπει να είμαι αρκετά γκρινιάρης, αλλά δεν μπορώ παρά να σταθώ στα πράγματα που με ενόχλησαν στην συγκεκριμένη συναυλία. Καταρχήν, από την αρχή ως το τέλος της συναυλίας, όλα τα τραγούδια είχαν εκτενή ηχογραφημένα μέρη. Δηλαδή στο τέλος κάθε τραγουδιού ο Alan Davey (μπάσο) πλησίαζε στον υπολογιστή και φόρτωνε τα ηχογραφημένα μέρη για το επόμενο τραγούδι (πλήκτρα, κρουστά, εφφέ). Τα πλήκτρα που είχαν μπροστά τους ο Brock (ο μεγάλος ηγέτης του γκρουπ, φωνητικά, κιθάρα) και ο Davey, έμεναν σχεδόν αχρησιμοποίητα (με κάποιες εξαιρέσεις), ενώ σε κάποια στιγμή και ο Chadwick (drums) άφησε την drums του, πήρε ένα τετράδιο, άρχισε να τραγουδάει ενώ παράλληλα ρύθμιζε μια drum machine (ή κάτι τέτοιο). Σε κάποια... ηρωική στιγμή ο Brock, όντας καταπονημένος και κουρασμένος, (η ηλικία του φαίνεται πάρα πολύ στην εμφάνισή του) κάθισε σε μια καρέκλα και άρχισε να παίζει κιθάρα καθιστός. Τέλος στα κακώς κείμενα να προσθέσω τον άσχημο ήχο της συναυλίας, μέχρι κάποια στιγμή όπου τα φωνητικά ακουγόταν πολύ λίγο. Ευτυχώς στη συνέχεια το πρόβλημα λύθηκε. Τέλος τα, μικρής έκτασης, επεισόδια των ανθρώπων της ασφάλειας και μερικών οπαδών που βρισκόταν προφανώς υπό την επίδραση ουσιών αποτέλεσαν ένα ακόμη μελανό στοιχείο της συναυλίας.
Όσον αφορά το σετ, οι Hawkwind, με το αυθεντικό line up τους, έπαιξαν ένα κλασσικό σετ που περιλάμβανε μερικές από τις μεγάλες τους επιτυχίες, όπως το έπος “Hassan I Sahba”, λίγο πριν τη λήξη του κανονικού μέρους της συναυλίας, που ξεσήκωσε πανικό ενθουσιασμού στο πλήθος που τραγουδούσε μαζί με τα μέλη του συγκροτήματος. Ή το “Ejection”, στο encore, που επίσης έτυχε της άμεσης ανταπόκρισης από το κοινό. Βεβαίως δεν θα μπορούσαν να μην τιμήσουν (και να μην διαφημίσουν) και τον επερχόμενο δίσκο τους, τραγουδώντας το καινούριο τους hit “Spirit Of The Age”, το οποίο με άφησε παγερά αδιάφορο, αλλά φάνηκε να το γνωρίζει πολύ καλά το κοινό που συμμετείχε με ενθουσιασμό.
Ο ήχος τους ήταν αρκετά καθαρός και ικανοποιητικός, ιδίως από ένα σημείο και μετά (όπου λύθηκε το πρόβλημα με τα φωνητικά). Οι Hawkwind ανέπτυξαν τον χαρακτηριστικό “space” ήχο τους, γεμάτο ηχητικά εφφέ, με έντονη την παρουσία των ηχογραφημένων πλήκτρων, που μάλλον έκλεβαν την παράσταση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, γεγονός, προφανώς αρνητικό. Σε κάποια σημεία οι Hawkwind ξέφευγαν επικίνδυνα σε ρυθμούς αρκετά μοντέρνους που περισσότερο μου θύμιζαν trance ή ηλεκτρονική μουσική, κάτι που με ξάφνιασε θετικά. Ιδιαίτερη αναφορά να κάνω στον drummer, ο οποίος ήταν μάλλον εντυπωσιακός (όταν έπαιζε), δημιουργώντας αν μη τι άλλο υπέροχα ρυθμικά μοτίβα. Ο Davey, το πιο ζωντανό κύτταρο της ομάδας, τραγουδώντας, παίζοντας μπάσο, πλήκτρα και ρυθμίζοντας τα εφφέ και τα ηχογραφημένα τμήματα στον υπολογιστή, μάλλον έκλεψε την παράσταση. Ο Brock ήταν η πιο άχρωμη φιγούρα της συναυλίας, όντας καταβεβλημένος από τα χρόνια.
Στο τέλος, αφού για δεύτερη φορά ανακοίνωσαν ότι λειτουργεί merchandise μετά το τέλος της συναυλίας (t-shirt, δίσκοι), μας χαιρέτησαν, αφήνοντας ανάμεικτες εντυπώσεις. Από τη μια η μουσική τους σε κάποια σημεία ήταν πραγματικά θεσπέσια, ενώ από την άλλη το μεγάλο μέρος των ηχογραφημένων τμημάτων αφαιρούσαν πολύ από το αίσθημα του live. Οι εντυπώσεις μου ήταν μάλλον αρνητικές, ελπίζω όμως το υπόλοιπο κοινό να διασκέδασε περισσότερο.
Έφτασα στο Gagarin χωρίς καμία υποψία του τι θα ακολουθούσε κατά την εμφάνιση των Hawkwind. Περίμενα απλώς μια αξιοπρεπή εμφάνιση από τους γερόλυκους τους space rock και δημιουργούς της dance, techno κτλ. Φτάνοντας στο club στις 9.15, οι πόρτες είχαν ανοίξει ήδη και αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί περιμένοντας να ξεκινήσει η συναυλία. Στις 9.40 περίπου βγήκαν στην σκηνή οι Low Gravity (μπορεί να κάνω και λάθος καθώς τα παιδιά δεν ανέφεραν το όνομά τους, και εγώ ρωτώντας έμαθα ποιοι είναι ), σε μια εντελώς 70's ατμόσφαιρα με εικόνες από προτζέκτορα να προβάλλονται κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους.
Παίζοντας ένα μείγμα από Hendrix, Hawkwind και Ozric Tentacles πραγματικά με ενθουσίασαν και για όση ώρα ήταν στην σκηνή ο κόσμος τους παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή, χειροκροτώντας θερμά στο τέλος κάθε τραγουδιού. Η μουσική τους ήτανε instrumental και μας μετέφεραν κατευθείαν στην εποχή που τα τζαμαρίσματα επί σκηνής μεσουρανούσαν. Εκείνο το βράδυ σίγουρα κέρδισαν αρκετούς οπαδούς, μεταξύ των οποίων και εμένα. Μετά από 30 λεπτά περίπου, κατέβηκαν από την σκηνή και η ώρα για τους Άρχοντες του χωροχρόνου πλησίαζε...
Οι Hawkwind ανεβαίνουν στην σκηνή, με τον κόσμο από κάτω να παραληρεί (να αναφέρω ότι το Gagarin είχε γύρω στα 600 άτομα εκείνη την ώρα). Από εκείνη την στιγμή και μετά δεν θυμάμαι τίποτα! Μέσα σε ένα ντελίριο μουσικής οι Hawkwind μας έστειλαν αδιάβαστους με την φοβερή τους εμφάνιση. Για τα επόμενα 110 λεπτά, έχασα κάθε επαφή με τα εγκόσμια και ταξίδευα στο διάστημα μαζί με τους υπόλοιπους που βίωναν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Μιλάμε οι άνθρωποι είναι αλλού, παίζοντας ένα είδος space rock με πολλά samples να είναι προηχογραφημένα, απέδειξαν ότι μερικές αξίες παραμένουν σταθερές. Ατελείωτα τζαμαρίσματα, εφιαλτικά εφφέ στο background και η μουσική ονείρωξη δεν είχε τελειωμό. Παρέλασαν από μπροστά μου όλα τα νεώτερα συγκροτήματα, της doom/stoner σκηνής, από Kyuss, Νebula, Nightstalker μέχρι Begotten, Electric Wizard ...όλοι έχουν επηρεαστεί από τους Hawkwind.
Δεν περιγράφεται με λέξεις αυτό που βιώσαν όσοι βρέθηκαν στο Gagarin εκείνο το βράδυ, μια βραδιά που θα μείνει χαραγμένη βαθιά στην μνήμη μας. Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα μεταφέρεις με γραπτό λόγο, γιατί χρειάζονται όλες οι αισθήσεις για να τα απολαύσεις στο μέγιστο βαθμό, και η συναυλία των Hawkwind είναι ένα τρανό παράδειγμα. Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ, καθώς όλοι μείναμε παραπονεμένοι με την διάρκεια του set τους, αλλά δυστυχώς όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα. Μοναδικό παράπονο ο κάπως μέτριος ήχος της κιθάρας, θα ήθελα να ακούγεται λίγο πιο δυνατά, γιατί σε μερικά σημεία καταλάβαινα το ρυθμό μόνο από τις μπασογραμμές, αυτό βέβαια δεν μειώνει την εμφάνιση των Hawkwind στο ελάχιστο. Εγώ έμεινα με τις καλύτερες εντυπώσεις από την συναυλία και ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα!
Υ.Γ.: Στα θετικά της συναυλίας η πολύ καλή διοργάνωση (οι πόρτες άνοιξαν στην ώρα τους, τα συγκροτήματα δεν άργησαν να βγουν και ο πολύ καλός εξαερισμός του club που παρά την αρκετή ζέστη που είχε έξω, μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε την συναυλία κάτω από πολύ καλές συνθήκες).
20/05/04, Μύλος, Θεσσαλονίκη
Γύρω στις 10 το βράδυ ήμουν και εγώ στο Μύλο, πιστός στο ραντεβού μου με τους Hawkwind, έχοντας μεγάλη απορία για το πώς θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν οι γέροντες της space rock, έπειτα από 35, σχεδόν, χρόνια καριέρας σε καταστάσεις live. Το αποτέλεσμα μάλλον δεν με άφησε ικανοποιημένο. Διαβάστε και κρίνετε.
Μόλις, λοιπόν, μπήκα στο συναυλιακό χώρο, διαπίστωσα ότι ακόμη δεν είχε πολύ κόσμο, οπότε αποφάσισα, για πρώτη φορά σε συναυλία, να σταθώ στην πρώτη γραμμή περίπου ένα μέτρο μακριά από τα ροκ είδωλα. Αρχικά ο κόσμος δεν ήταν πολύς, αλλά στη συνέχεια μαζεύτηκαν και άλλοι οπαδοί του γκρουπ. Συνολικά ίσως να ήταν πεντακόσια, εξακόσια άτομα. Οι περισσότεροι ήταν νέοι ηλικίας μέχρι τριάντα ετών. Η κλασσική καθυστέρηση δεν έλειψε ούτε από αυτή τη συναυλία. Οι παππούδες εμφανίστηκαν γύρω στις 10.40. Πανζουρλισμός από τους ανυπόμονους οπαδούς επικράτησε. Ακολούθησαν περίπου 2 ώρες μουσικής με ένα και μισό encore, που μάλλον πρέπει να δίχασε το πλήθος, καθώς οι αντιδράσεις ενθουσιασμού κάθε άλλο παρά καθολικές ήταν.
Μάλλον θα πρέπει να είμαι αρκετά γκρινιάρης, αλλά δεν μπορώ παρά να σταθώ στα πράγματα που με ενόχλησαν στην συγκεκριμένη συναυλία. Καταρχήν, από την αρχή ως το τέλος της συναυλίας, όλα τα τραγούδια είχαν εκτενή ηχογραφημένα μέρη. Δηλαδή στο τέλος κάθε τραγουδιού ο Alan Davey (μπάσο) πλησίαζε στον υπολογιστή και φόρτωνε τα ηχογραφημένα μέρη για το επόμενο τραγούδι (πλήκτρα, κρουστά, εφφέ). Τα πλήκτρα που είχαν μπροστά τους ο Brock (ο μεγάλος ηγέτης του γκρουπ, φωνητικά, κιθάρα) και ο Davey, έμεναν σχεδόν αχρησιμοποίητα (με κάποιες εξαιρέσεις), ενώ σε κάποια στιγμή και ο Chadwick (drums) άφησε την drums του, πήρε ένα τετράδιο, άρχισε να τραγουδάει ενώ παράλληλα ρύθμιζε μια drum machine (ή κάτι τέτοιο). Σε κάποια... ηρωική στιγμή ο Brock, όντας καταπονημένος και κουρασμένος, (η ηλικία του φαίνεται πάρα πολύ στην εμφάνισή του) κάθισε σε μια καρέκλα και άρχισε να παίζει κιθάρα καθιστός. Τέλος στα κακώς κείμενα να προσθέσω τον άσχημο ήχο της συναυλίας, μέχρι κάποια στιγμή όπου τα φωνητικά ακουγόταν πολύ λίγο. Ευτυχώς στη συνέχεια το πρόβλημα λύθηκε. Τέλος τα, μικρής έκτασης, επεισόδια των ανθρώπων της ασφάλειας και μερικών οπαδών που βρισκόταν προφανώς υπό την επίδραση ουσιών αποτέλεσαν ένα ακόμη μελανό στοιχείο της συναυλίας.
Όσον αφορά το σετ, οι Hawkwind, με το αυθεντικό line up τους, έπαιξαν ένα κλασσικό σετ που περιλάμβανε μερικές από τις μεγάλες τους επιτυχίες, όπως το έπος “Hassan I Sahba”, λίγο πριν τη λήξη του κανονικού μέρους της συναυλίας, που ξεσήκωσε πανικό ενθουσιασμού στο πλήθος που τραγουδούσε μαζί με τα μέλη του συγκροτήματος. Ή το “Ejection”, στο encore, που επίσης έτυχε της άμεσης ανταπόκρισης από το κοινό. Βεβαίως δεν θα μπορούσαν να μην τιμήσουν (και να μην διαφημίσουν) και τον επερχόμενο δίσκο τους, τραγουδώντας το καινούριο τους hit “Spirit Of The Age”, το οποίο με άφησε παγερά αδιάφορο, αλλά φάνηκε να το γνωρίζει πολύ καλά το κοινό που συμμετείχε με ενθουσιασμό.
Ο ήχος τους ήταν αρκετά καθαρός και ικανοποιητικός, ιδίως από ένα σημείο και μετά (όπου λύθηκε το πρόβλημα με τα φωνητικά). Οι Hawkwind ανέπτυξαν τον χαρακτηριστικό “space” ήχο τους, γεμάτο ηχητικά εφφέ, με έντονη την παρουσία των ηχογραφημένων πλήκτρων, που μάλλον έκλεβαν την παράσταση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, γεγονός, προφανώς αρνητικό. Σε κάποια σημεία οι Hawkwind ξέφευγαν επικίνδυνα σε ρυθμούς αρκετά μοντέρνους που περισσότερο μου θύμιζαν trance ή ηλεκτρονική μουσική, κάτι που με ξάφνιασε θετικά. Ιδιαίτερη αναφορά να κάνω στον drummer, ο οποίος ήταν μάλλον εντυπωσιακός (όταν έπαιζε), δημιουργώντας αν μη τι άλλο υπέροχα ρυθμικά μοτίβα. Ο Davey, το πιο ζωντανό κύτταρο της ομάδας, τραγουδώντας, παίζοντας μπάσο, πλήκτρα και ρυθμίζοντας τα εφφέ και τα ηχογραφημένα τμήματα στον υπολογιστή, μάλλον έκλεψε την παράσταση. Ο Brock ήταν η πιο άχρωμη φιγούρα της συναυλίας, όντας καταβεβλημένος από τα χρόνια.
Στο τέλος, αφού για δεύτερη φορά ανακοίνωσαν ότι λειτουργεί merchandise μετά το τέλος της συναυλίας (t-shirt, δίσκοι), μας χαιρέτησαν, αφήνοντας ανάμεικτες εντυπώσεις. Από τη μια η μουσική τους σε κάποια σημεία ήταν πραγματικά θεσπέσια, ενώ από την άλλη το μεγάλο μέρος των ηχογραφημένων τμημάτων αφαιρούσαν πολύ από το αίσθημα του live. Οι εντυπώσεις μου ήταν μάλλον αρνητικές, ελπίζω όμως το υπόλοιπο κοινό να διασκέδασε περισσότερο.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
