Gotan Project @ Αθηνών Αρένα, 13/02/07

Όταν ξεκινούσα για τον χώρο όπου θα γινόταν η συναυλία των Gotan Project δεν είχα ιδέα για τον χαμό τον οποίο θα αντιμετώπιζα από τη μαζική συρροή του κόσμου. Προσωπικά πίστευα ότι δεν υπήρχαν πολλοί που θα αποφάσιζαν εκείνη την μέρα να δώσουν από 45 έως 80 ευρώ για να δουν από κοντά αυτό το πολυεθνικό σχήμα.



Τα γεγονότα όμως με εξέπληξαν ευχάριστα και διέλυσαν όποιες απορίες για την επιλογή του Αθηνών Αρένα ως χώρο διεξαγωγής της συναυλίας. Πρώτη φορά βρισκόμουν εκεί, μιας και με τα μπουζούκια δεν τα πάω πολύ καλά, και το πρώτο πράγμα που είδα και μου έκανε άσχημη εντύπωση ήταν η τεράστια αφίσα Ρέμου - Μαρινέλλας, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε στοιχείου θα πρόδιδε ότι ο λαός που είχε μαζευτεί την Τρίτη το βράδυ στην Πειραιώς δε σκόπευε να βαράει παλαμάκια και να χορεύει πάνω στα τραπέζια.

Το εσωτερικό του Αθηνών Αρένα ήταν ασυνήθιστο για κάποιον που έχει συνηθίσει χώρους όπως το Gagarin, το Ρόδον, το πρώην Club 22 και νυν Fuzz. Τεράστιο, με αρκετές ανέσεις και με εξαιρετική διακόσμηση. Έτσι για να βλέπουμε σε πόσο μεγάλη εκτίμηση μας έχουν όλους εμάς με τα πιο ιδιαίτερα και αντιεμπορικά ακούσματα. Η σκηνή βρισκόταν αρκετά ψηλά για να βλέπουν όσο το δυνατόν περισσότεροι και με περίπου 20 λεπτά καθυστέρηση η συναυλία ξεκίνησε. Δέκα άτομα στα λευκά συνέθεταν την ορχήστρα, μεταξύ των οποίων υπήρχαν τα εξής όργανα: βιολί, τσέλο, πιάνο, κιθάρα, μπαντονεόν (ένα είδος ακορντεόν που χρησιμοποιείται στο tango). Σε ένα πανί πίσω από τους μουσικούς και στα κενά ανάμεσα τους προβάλλονταν σκηνές οι οποίες άλλοτε έδειχναν χορευτές tango, άλλοτε τα όργανα που ήταν προηχογραφημένα και ενίοτε επαναλαμβανόμενες εικόνες στο ρυθμό του εκάστοτε κομματιού. Το setlist τους ήταν βασισμένο στην τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, το "Lunatico", αλλά δεν παρέλειψαν να παίξουν και παλιότερα κομμάτια όπως το "Santa Maria (Del Buen Ayre)".



Ο τρόπος με τον οποίο συνέδεαν τα tango στοιχεία με τα ηλεκτρονικά ήταν πραγματικά κάτι πολύ ιδιαίτερο. Προσωπικά, αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο ήταν τα ακούσματα από τη Λατινική Αμερική τα οποία έχουν φωλιάσει στη μουσική τους. Σε κάποιες φάσεις, υπό την επήρεια των προβολών, της υπέροχης φωνής της Cristina Vilallonga και του μελαγχολικού μπαντονεόν, αισθανόσουν να μεταφέρεσαι σε κάποια συνοικία του Buenos Aires.



Δυστυχώς, η συγκλονιστική αυτή εμπειρία δε διήρκησε παραπάνω από 75 λεπτά, συμπεριλαμβανομένων σε αυτά και των δύο encore. Και με αυτόν τον τρόπο επέστρεφες στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα που σε έβαζε στο δίλημμα: αν με ελάχιστο εισιτήριο τα 45 ευρώ, η μία ώρα και ένα τέταρτο που κράτησε η συναυλία ήταν χρόνος ελάχιστος ή απλά δεν ανταποκρινόταν στην υπερβολική αξία του αντιτίμου. Ένα ελαφρυντικό που μπορεί να αναγνωριστεί στους διοργανωτές είναι η χρέωση για τη χρήση ενός τέτοιου χώρου, η οποία ίσως να ανέβαζε αισθητά την τιμή του εισιτηρίου. Πέρα από τις γκρίνιες, αυτό που μένει τελικά στον καθένα μας είναι τα συναισθήματα που νιώθει όταν μέσω της μουσικής βιώνει κάτι το μοναδικό, μια αληθινή εμπειρία ζωής. Και μια τέτοια εμπειρία ήταν η συναυλία της Τρίτης.