Gary Moore, Down & Out @ Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου, 13/09/08

Είναι απίστευτο ότι μετά από κοντά είκοσι χρόνια καριέρας στα blues, ο Gary Moore ακόμα φαίνεται να απευθύνεται περισσότερο στο ροκ/μέταλ κοινό και πολύ λιγότερο στο blues ακροατήριο. Ή τουλάχιστον αυτή ήταν η αίσθηση που αποκόμιζες εξαρχής μπαίνοντας στο υπέρθερμο Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου ή Tae Kwoon Do ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Τα μπλουζάκια Maiden, Accept, Sabbath και Scorpions έδιναν κι έπαιρναν. Μακριά από εμένα κάθε μουσικός ελιτισμός (προσπαθώ τουλάχιστον), αλλά αμφιβάλω αν έστω και οι μισοί από τους συγκεκριμένους 7.000 που γέμισαν το συναυλιακό χώρο θα παρευρίσκονταν στη συναυλία κάποιου blues ονόματος ακόμα και μεγαλύτερου βεληνεκούς.

Αυτό τι αποδεικνύει; Τίποτα βαρυσήμαντο. Απλά ότι ο κόσμος που συγκεντρώθηκε το Σάββατο αγαπούσε περισσότερο τον ίδιο τον καλλιτέχνη παρά το είδος της μουσικής που αυτός πρεσβεύει.



Τη συναυλία ξεκίνησαν οι «δικοί μας» Down & Out. Τα έχουμε ξαναπεί για αυτούς μετά τη συναυλία του Johnny Winter. Έρχονται με πολύ κέφι και πολλές ικανότητες να φέρουν μία πολύ αναγκαία φρεσκάδα στην (είναι άραγε η ιδέα μου;) κάπως βαλτωμένη blues σκηνή της Ελλάδας. Παίζουν γρήγορο Texas boogie και παρουσίασαν κυρίως δικά τους κομμάτια, με το κοινό να τα καταευχαριστιέται και να τους χειροκροτεί θερμά. Άντε με το καλό και ο δίσκος παιδιά!



Ο Gary Moore εμφανίστηκε στη σκηνή υπό τη γενική αποθέωση και ξεκίνησε με κάτι που θα έπρεπε να είναι μία καταιγιστική εκτέλεση του "Oh Pretty Woman". Δυστυχώς όμως έγινε αμέσως φανερό ένα σημείο που θα μας ταλαιπωρούσε όλη τη βραδιά κι αυτό δεν ήταν άλλο από τον κάκιστο ήχο. Ειδικά στο εναρκτήριο κομμάτι η κιθάρα του Moore δεν ακουγόταν καθόλου, με συνέπεια να τη σηκώσει επιδεικτικά κάποια στιγμή προς τον ηχολήπτη. Η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά, ως προς τον ίδιο, από το επόμενο κιόλας τραγούδι, αλλά η μπάντα του θα παρέμενε μέχρι το τέλος να ακούγεται με πολύ θολό ήχο.

Κατά πάσα πιθανότητα πάντως για αυτό δεν ευθύνεται ούτε ο Ιρλανδός, ούτε οι ηχολήπτες του. Απλά θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το συγκεκριμένο κτίριο δημιουργήθηκε για να καλύψει άλλες ανάγκες και, όσο κι αν προσπαθούνε κάποιοι, προκειμένου να μην τους μείνει στο ράφι, να το ταιριάξουνε σε όλες τις περιπτώσεις, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο χωρίς συγκεκριμένες βελτιώσεις. Ναι, είναι κοντά σε κεντρικούς δρόμους και στο τραμ. Όντως έχει μεγάλο και βολικό χώρο στάθμευσης και πολλούς εξυπηρετικούς υπαλλήλους που θα σε κατευθύνουν σε αυτόν. Ισχύει ότι μπορεί να φιλοξενήσει μεγάλη μάζα ανθρώπων, χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα ούτε κατά την προσέλευση, ούτε κατά την αποχώρησή τους. Αλλά η ακουστική του είναι απαράδεκτη για μεγάλες συναυλίες και η αντήχηση της μουσικής μας κούρασε και δε μας επέτρεψε να απολαύσουμε όσο θα θέλαμε την παράσταση. Ανάλογα με τη θέση που είχες πάρει, μπορεί να άκουγες από θαυμάσια μέχρι ανυπόφορα και, δυστυχώς, εγώ και πολύς ακόμα κόσμος έπεσε στη δεύτερη κατηγορία. Να θυμίσουμε βεβαίως ότι αυτά είναι συμπτώματα που πληρώνουμε εξαιτίας ενός άλλου παροιμιώδους μπάχαλου με την καταλληλότητα ή μη του Θεάτρου Λυκαβηττού, όπου αρχικά ήταν προγραμματισμένη να γίνει η συναυλία.



Έστω και έτσι πάντως, είχαμε τουλάχιστον την ευκαιρία να ακούσουμε αυτό για το οποίο κυρίως ήρθαμε και δεν ήταν άλλο από την κιθάρα του Moore. Μάλιστα, για να είμαι ακριβής, θα έπρεπε να πω τις κιθάρες του Moore, αφού άλλαζε σχεδόν για κάθε τραγούδι, ανάλογα προφανώς με τον ήχο που ήθελε να πετύχει. Παρουσίασε αρκετές στιγμές από τη blues καριέρα του με περάσματα από τους πιο επιτυχημένους δίσκους ("Still Got The Blues", "After Hours") και τον πρόσφατο ("Close As You Get"), αν και με επιλογές που δεν ήταν πάντα οι πιο αναμενόμενες. Παρουσιάστηκαν επίσης τρία νέα κομμάτια που θα βρίσκονται στη νέα του δουλειά που αναμένεται σύντομα. Από αυτά ξεχώρισαν το "Mojo Boogie", στο οποίο πραγματοποιήθηκε με σχετική επιτυχία ένα παιχνίδισμα με το κοινό, και το "I Love You More Than You'll Ever Know", που, αν και δεν έφτασε σε καμία περίπτωση τα επίπεδα της αυθεντικής εκτέλεσης των Blood, Sweat & Tears, παρέμεινε μία από τις ευχάριστες στιγμές της βραδιάς. Σαν παρατήρηση πάντως θα πρέπει να επισημανθεί ότι στο συγκεκριμένο ειδικά κομμάτι, που είναι γραμμένο από τον Al Kooper, όφειλε να υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή από το hammond. Η συμβολή όμως των υπόλοιπων μουσικών γενικότερα στη συναυλία παρέμεινε σε όλη τη διάρκειά της πολύ περιορισμένη.



Ίσως η καλύτερη στιγμή της βραδιάς να ήταν η εκπληκτική απόδοση του "Don't Believe A Word", που ξεκίνησε ως αργό blues, όπως στην εκτέλεσή του από το "Back On The Streets", για να εξελιχθεί στην ηλεκτρική δύναμη που ήταν η εκτέλεση των Thin Lizzy. Η παρουσία του Downey πίσω από τα τύμπανα (είναι το μόνο άλλο μέλος πλην του Lynott που δεν έφυγε ποτέ από τους Lizzy) προσέδωσε βεβαίως πρόσθετη αξία. Τα "Still Got The Blues" και "Walking By Myself" που έκλεισαν το κανονικό set έτυχαν του αναμενόμενου ενθουσιασμού, ενώ το πρώτο encore με το "The Blues Is Alright" πρέπει να επιλέχθηκε με κριτήριο τη δυνατότητα για συμμετοχή του κόσμου σε συνεχόμενα sing-alongs και το δεύτερο -που ήταν το "Parisienne Walkways"-... ε, δε θέλει εξήγηση. Στο κλείσιμο της συναυλίας και το παρατεταμένο τζαμάρισμα που ακολούθησε το "Parisienne Walkways" καταφέραμε να διακρίνουμε ανάμεσα στις ιρλανδικές μελωδίες και ένα αγαπημένο και χαρακτηριστικό riff, εκτός κι αν κάνουν ..."Over The Hills And Far Away" τα αυτιά μας.



Ο κόσμος έδειχνε ευχαριστημένος στην πλειοψηφία του και επευφήμησε με θέρμη τον καλλιτέχνη, δίκαια, καθώς και ο Moore με τη σειρά του ήταν ευδιάθετος και ανέπτυξε το σπουδαίο ταλέντο του. Οι όποιες ενστάσεις για τον ίδιο ως προς την ενασχόλησή του με τα blues ή η νοσταλγία για το παρελθόν του, δεν έχουν θέση στα σχόλια της βραδιάς, από τη στιγμή που όλοι γνωρίζαμε τι να περιμένουμε. Παραμένει όμως το γεγονός ότι είναι κρίμα που η μοναδική, έως τώρα έστω, εμφάνιση του αγαπημένου κιθαρίστα θα συνοδεύεται πάντα στις μνήμες αρκετών με ένα «ναι μεν, αλλά» που θα αφορά στην ποιότητα του ήχου.



Setlist:
Oh Pretty Woman / Since I Met You Baby / Down The Line / Have You Heard / Mojo Boogie / Thirty Days / All Your Love / I Love You More Than You’ll Ever Know / Don’t Believe A Word / Still Got The Blues / Walking By Myself / The Blues Is Alright / Parisienne Walkways