Converge, Kylesa, Gaza, Kvelertak @ Arena (Βιέννη, Αυστρία), 12/08/10

Converge και Kylesa λοιπόν. Οι Converge, μία από τις καλύτερες και επιδραστικότερες, για τα τουλάχιστον τελευταία 10 χρόνια, μπάντες στον ακραίο σκληρό ήχο, έχουν βγει στα stages ανά την Ευρώπη και ορκίστηκα ότι, δεδομένης της τεραστιότητας αυτής της μπάντας, αλλά και του πρόσφατου κ-ο-ρ-υ-φ-α-ί-ο-υ δίσκου, η παρακολούθησή τους δε χάνεται με τίποτα. Όταν το περιοδεύον πακέτο (η περιοδεία στην Ευρώπη περιλαμβάνει και τις 4 μπάντες) έχει δεύτερο όνομα τους Kylesa, μία από τις πλέον ψυχωμένες μπάντες που παίζουν μπάλα στο hardcore/crust/sludge/ξέρω 'γω  τα τελευταία χρόνια, και έχοντας επίσης κυκλοφορήσει έναν δίσκο καταπληκτικό, όπως το "Static Tensions", η προσμονή ήταν σχεδόν ανυπόφορη. Ευτυχώς κόντευα στην είσοδο...

Η Arena είναι ένα πολιτισμικό spot στη Βιέννη, σε πρώην εργοστασιακό χώρο, κομπλέ με καμινάδες και τα συναφή, στο οποίο δε λαμβάνουν χώρα μόνο συναυλίες, αλλά ποικίλα πολιτισμικά δρώμενα. Πληροφοριακά, και για να βλέπουμε και τι παίζει πέρα από τα εγχώρια δικά μας, ο χώρος έχει δύο κλειστά halls (περίπου στα 240 και 900 άτομα έκαστο) και έναν open air χώρο που χωράει κάνα τριχίλιαρο. Το πακετάκι θα έπαιζε στο μεγάλο κλειστό hall. Φτάνοντας, βλέπω πως το μέρος είναι τίγκα στα graffiti και το feel που αποπνέει είναι εντελώς αλήτικο και underground. Φουλ εναρμονισμένο με το ύφος των μπαντών. Όλα αυτά οδηγούν σε επιπλέον ντοπάρισμα για το επικείμενο σκηνικό, έχοντας μαζευτεί στα περίχωρα του spot αρκετοί νοματαίοι ώστε να τιγκάρει το venue.

Για να δούμε λοιπόν. Πρώτοι βγαίνουν στη σκηνή οι Νορβηγοί Kvelertak, στων οποίων το ντεμπούτο album έχει κάνει παραγωγή ο Kurt Ballou, στα Godcity Studios του, πράγμα που ίσως να ευθύνεται και για το ότι έχουν χωθεί στο πακετάκι. Οι Νορβηγοί είναι κάτι παλικάρια τίγκα στο tattoo, οι οποίοι παίζουν ένα σκισμένο heavy 'n' roll πράγμα, στα νορβηγικά. Ίσως και να punk-ιζε, πάντως σίγουρα ήταν εντελώς straight ως ήχος (παρά τις τρεις κιθάρες) και τίγκα στις πεντατονικές. Στη σκηνή χτυπιόντουσαν χωρίς πόνο, κάνανε rock 'n' roll-ιές, γκριμάτσες, σκεφτόμουν πως ίσως είναι και κάπως επιτηδευμένοι (θα με διαψεύδανε οικτρά αργότερα...). Ο ήχος ήταν όσο δυνατός πρέπει και ευδιάκριτος, βέβαια όταν βλέπεις τη σκηνή να έχει καταληφθεί από κεφαλές Orange δεν περιμένεις κάτι άλλο... Εν κατακλείδι, μπράβο γιατί απέδωσαν φουλ πωρωμένα το υλικό τους, αλλά δεν έπαιζαν κάτι ιδιαίτερο ως συνθέτες.

Επόμενη μπάντα στο πακέτο οι Gaza, από το Salt Lake City της Utah. Μου είχε κάνει περίεργη εντύπωση το όνομα της μπάντας, οπότε ήμουν σε φάση να δω τι στο καλό θα παίζουν κι αυτοί. Τέσσερα άτομα, φωνή, κιθάρα, μπάσο, ντραμς. Ξεκινάνε κι από τα ηχεία βγαίνει ένα σκασμένο sludge πράγμα, αρκετά ιδιόμορφο. Οι τρεις παίζουν, ώσπου κάποια στιγμή ο τραγουδιστής αρχίζει να «τραγουδάει»: Έμεινα μαλάκας. Ο τύπος ουρλιάζει/σκίζεται απίστευτα, η χροιά του όμως δεν είναι ψηλή, και σε συνδυασμό με το ότι είναι δύο μέτρα, το ψάρωμα δεν έφευγε με τίποτα. Μετά από λίγο η μπάντα αρχίζει να βαράει κάτι απότομες επιταχύνσεις, ο drummer να πατάει δίκασες, ενώ πριν σερνόταν, και ο κιθαρίστας να noisecore-ίζει και στο καπάκι να πετάει doomιές. Οι τύποι είναι ψυχανώμαλοι. Το σκηνικό συνεχίζει με ποικίλες διαφοροποιήσεις, σε άρρωστα όμως πάντα πλαίσια. Ο δίμετρος πηγαίνει πέρα δώθε ουρλιάζοντας λες και είναι η τελευταία του μέρα, εγώ σκέφτομαι ότι η μπάντα αξίζει οπωσδήποτε ψάξιμο και μετά από κάμποσα κομμάτια κλείνουν με ένα τραγούδι-σούρσιμο-στο-πάτωμα, με την κιθάρα του 6χορδου να του φεύγει από τα χέρια πάνω στο χάος. Πανάξιοι. Τσίμπησα δισκάκι αργότερα, έχουν προσωπικότητα, να τους ψάξετε κι εσείς.

Soooο... Οι Kylesa είναι, πιστεύω, μία από τις πιο αξιόλογες και τίμιες ως προς αυτό που «εκπέμπουν» μπάντες εκεί έξω. Έχουν ανέβει πολύ και ως όνομα μετά την -απόλυτα δικαιολογημένη- επιτυχία (ok, όχι στο ράδιο προφανώς) του τελευταίου album τους και αξίζουν προσοχή από όλους όσους γουστάρουν βαριές κιθάρες. Το venue έχει «ζεσταθεί» επαρκέστατα από τα έως τώρα σκηνικά κι εγώ έχω κολλήσει μπροστά από τη σκηνή, περιμένοντας να βγει η παρέα από τη Savannah για τελικό soundcheck. Ένας-ένας βγαίνουν, ο Philipp Cope με μπλουζάκι ZZ Top, o ένας drummer με Assuck και η Laura Pleasants με Black Flag. Έτσι. Στήνονται τα drumkits το ένα δίπλα στο άλλο, κάνουν κάτι τσεκάκια και πάμε. Με "Hollow Severer". Σούπερ. H μπάντα είναι ήρεμη, μετρημένη. Εκτός από τον μπασίστα, ο οποίος μου φαινόταν ως ο πιο punkης απ' όλους. Στο καπάκι ο κόμματος "Unknown Awareness" και η συνέχεια με ισάξιες κομματάρες, εξάλλου κυρίως τέτοιες έχει η μπάντα. "Running Red", από τα τίγκα ψυχεδελικά κομμάτια τους, και το tripάρισμα έχει ξεκινήσει. Η Laura, χωρίς καμία υπερβολή, πατάει κάτω ένα σωρό σκίστες. Δεν τους είχα ξαναδεί, οπότε μου έκανε διπλή εντύπωση. Πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι όλα τα σολοειδή σημεία / εφφεδιάρικες μελωδίες του συγκροτήματος τα αποδίδει η Laura. Όλα. Η μπάντα αποδίδει εξαιρετικά, ο ήχος είναι αξιοθαύμαστος και τα συναισθήματα κατακλύζουν το χώρο. Δυστυχώς από όσους είμαστε μπροστά δεν πέφτει ακόμη πολύ κίνηση / χτύπημα, αλλά είναι εμφανές ότι το κοινό κωλογουστάρει και τους ρουφάει riff-riff. Εγώ έχω εθιστεί για τα καλά, μόλις πέφτει και εκείνο το τούβλινο, super heavy riff προς το τέλος του "Perception" τα πράγματα ζορίζουν πολύ. Μέχρι που μπαίνει το "Said And Done", στο οποίο πλέον η απόδοση πιάνει ταβάνι, ο Cope τα δίνει όλα και οι riff-άρες σκάνε πάνω στα μούτρα όλων. Οι κρουστοί συντονίζουν καταπληκτικά, πέφτουν συνέχεια ο ένας πάνω στα χτυπήματα του άλλου, χωρίς καμία απόκλιση, είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό. Το σκηνικό έχει απογειωθεί και τότε τα παλικάρια μας πετάνε το "Scapegoat". «...Dig 'em up, dig 'em up, or let the Pendulum swing» και το φινάλε πέφτει με βροχή επιδοκιμασιών και χειροκροτημάτων, μέσα σε ένα γεμάτο venue. Τέλεια.

Setlist (σχεδόν απόλυτη σειρά):
Hollow Severer / Unknown Awareness / Running Red / Where The Horizon Unfolds / Perception / Almost Lost / Said And Done / Only One / Scapegoat

Μόνο ίσως παράπονο η πλήρης παράλειψη του "To Walk A Middle Course".

Η συναυλία έχει έως τώρα κινηθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα και έχει φτάσει η ώρα για τους headliners. Θα προσπαθήσω να περιγράψω συγκρατημένα αυτό που συνέβη, αλλά δε θα τα καταφέρω. Έχω στηθεί ξανά μπροστά από τη σκηνή για να δω και τον εξοπλισμό τους, βλέπω πως τα Orange-οκέφαλα είναι εκεί και πως με αυτά θα παίξουν. Βγαίνει ο Newton, ο οποίος είναι σα φυλακόβιος από το Prison Break, και στο καπάκι ο Ballou με μπλουζάκι Rotten Sound. Ο Ballou έχει στημένες στην άκρη τρεις κιθάρες, η μία πιο κουκλί απ' την άλλη. Βγαίνουν όλοι χωρίς πολλά-πολλά, παίρνουν θέσεις. Από κάτω αν έβλεπες τα βλέμματα του κόσμου, θα νόμιζες ότι ετοιμάζεται για μάχη. O Bannon πιάνει το μικρόφωνο, ευχαριστεί όλο τον κόσμο που έχει έρθει και ρωτάει εάν είμαστε έτοιμοι. Ε, εγώ δεν ήμουν.

Γιατί οι Converge μπαίνουν με "Concubine" και καπάκι "Dark Horse".

Δεν ξέρω εάν έχετε δει ένα μέρος να μεταμορφώνεται αυτομάτως σε κυκλώνα από μπουνίδια, αλλά αυτό ακριβώς έγινε. Απίστευτο παραλήρημα. Η μπάντα αποδίδει με μια εκρηκτικότητα, η οποία είναι πρωτοφανής για live σχήμα, και δε μπορεί να περιγραφεί καθόλου εύκολα, πρέπει πραγματικά να βιωθεί από κάποιον για να το πιστέψει. Ο πανικός συνεχίζεται με κομμάτια-λεπίδια από τη "No Heroes" album-άρα, μπροστά από τη σκηνή η κατάσταση εκτροχιάζεται με μαθηματική πρόοδο. Από τη μέση και πίσω ο κόσμος παρακολουθεί, αλλά όλοι ανεξαρτήτως έχουν σαστίσει. "Lonewolves". Ο λαός μπροστά χορεύει, mosh-άρει, χτυπιέται, όπως μπορεί ο καθένας.

O Bannon μας μιλάει για το Karma και το τετ-α-τετ με την ψυχή μας μες το φέρετρο. Πρέπει να γίνει μια απόπειρα περιγραφής αυτού του ανθρώπου. Ο χαρισματικός αυτός performer τρέχει πάνω-κάτω σα να έχει χτυπήσει ένεση αδρεναλίνης στο κούτελο, ουρλιάζει, γίνεται ένα με το κοινό, πασάρει μικρόφωνο, είναι αλλού. Ο Kurt Ballou έχει άκρως εμβληματική παρουσία, είναι τρελή παιχτούρα και επιβεβαιώνει πως μπορείς μέσα σε 4-5 riff να κάνεις blend όλες τις εκφάνσεις του ακραίου σκληρού ήχου, όντας πορωτικός και μεταδοτικός στο 150%. Βασικά θεωρώ ότι η στάμπα των Converge οφείλει περισσότερα σε αυτόν παρά σε οτιδήποτε άλλο. Ο Νewton μου φαίνεται και πάλι ως ο πιο πάνκης της υπόθεσης και βρίσκεται σε παραλήρημα κάνοντας και γαμάτα φωνητικά από 'δω κι από 'κει.

Σκάει το "Homewrecker" και μες το χαμό οι Kvelertak μου αποδεικνύουν ότι δεν ήταν επιτηδευμένοι πριν που έπαιζαν. Οι Νορβηγοί ξαφνικά πετάγονται στη σκηνή τσίτσιδοι, ολόγυμνοι (!) και αρχίζουν να χτυπιούνται σαν παρλιακά! Όλοι παθαίνουμε την πλάκα μας, συμπεριλαμβανομένων και των Converge εάν κρίνω απ' το πώς τους κοίταγαν! Ό,τι να 'ναι. "No Heroes", πονάνε τα πνευμόνια μου από τις wannabe γκαρίδες. "Distance And Meaning", στο moshpit έχουμε γίνει μουρλοκομείο, οι mathcore-ιές στα έγχορδα μπλέκουν με τα ρολλαρίσματα-μπόμπα του Koller στο drumkit, ο οποίος παίζει ένα κουβά κάλτσες και ταυτόχρονα γελάει. Γελάει! Ο Bannon μας λέει ότι θα παίξουν κάτι από "Poacher Diaries", τρώμε ένα χαστούκι αλά "Locust Reign". Ε, τι άλλο να ζητήσει κανείς... Το αργόσυρτα σημεία του "Worms Will Feed" μας γονατίζουν με το μεγαλείο τους, μόνο και μόνο για να ξαναφάμε τα μούτρα μας με τις τρικλοποδιές από αυτή τη δισκάρα που λέγεται "Axe To Fall". Δεν ξέρω τι να πω, πραγματικά, το live είναι όνειρο. Απόδοση, αλληλεπίδραση με το κοινό, συναίσθημα... και ο ήχος ήταν ό,τι πρέπει για αυτά που παίζουν: Δυνατός χωρίς να ξεκουφαίνει, ακούγονται τα πάντα, και με μια κάποια βρώμα/θολούρα, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι πανταχού παρούσα στους δίσκους τους.

Μας αποχαιρετούν, αλλά σιγά μην τους πιστέψαμε. Ξαναβγαίνουν. Ο Ballou χώνει τη μελωδία του "First Light" και μετά από λίγο ο Koller παίζει το α-σ-ύ-λ-λ-η-π-τ-ο drum intro του "Eagles Becomes Vultures". Ε, εκεί πραγματικά δεν έμεινε στη θέση του κανένας. Ο Jacob λέει πως θα παίξουν ένα κομμάτι από το "Jane Doe". Το "Broken Vow" μας δίνει τις τελευταίες από τις τόσες πολλές ανατριχίλες που νιώσαμε εκείνο το βράδυ, με τη μελωδιάρα στο couplet του, και το καραξεσκισμένο κλείσιμό του πυροδοτεί το τελευταίο μακελειό στο μισό μαγαζί. Βγαίνω από το χώρο ερείπιο, αλλά το δέος που νιώθω είναι πρωτόγνωρο. Μεγάλη μπάντα.

Setlist (σχεδόν απόλυτη σειρά):
Concubine
Dark Horse
Heartache
Hellbound
Hanging Moon
Homewrecker
Reap What You Sow
Cutter
No Heroes
Distance And Meaning
Locust Reign
Worms Will Feed
Axe To Fall
Wishing Well
Damages
---------------------------------
First Light
Eagles Become Vultures
The Broken Vow

Εάν έπαιζαν και το "Jane Doe", θα είχαμε δάκρυα...

Δημήτρης Χαβέλλας
Αναγνώστης