Chick Corea & John McLaughlin Five Peace Band @ Θέατρο Παλλάς, 02/11/08

«Αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά με όλες αυτές τις βαρύγδουπες συνάξεις επώνυμων μουσικών, τις λεγόμενες super bands δηλαδή, είναι πως τους λείπει -δικαίως- η συνοχή. Αυτή η μαγική χημεία που χαρακτηρίζει τα γκρουπ που λιώνουν στις πρόβες καθημερινά ως ομάδα, που μοιράζονται τα ίδια βιώματα, τα ίδια ζόρια και τις ίδιες χαρές και αυτό... «ακούγεται» στο τελικό αποτέλεσμα. Πολύ φοβάμαι λοιπόν μήπως και τούτη εδώ η συνεύρεση αποτελεί άλλη μια αρπαχτή, άλλη μια ευκαιρία να τα «πάρουμε χοντρά» από τους πεινασμένους για fusion Ευρωπαίους και όποιος το καταλάβει...».

Τούτη ήταν η απάντηση του παμμέγιστου Anthony Jackson στην ερώτησή μου για το αν θα τον ενδιέφερε να πάει στην παρουσιαζόμενη συναυλία του Παλλάς, όντας επισκέπτης στη χώρα μας εκείνη την περίοδο. Παρότι ένθερμος οπαδός των Corea, McLaughlin, Colaiuta, Garrett και πολύ περίεργος να αντικρίσω το φαινόμενο McBride από κοντά, σεβάστηκα τα λεγόμενα του βετεράνου μπασίστα, αφού έχω και εγώ υπάρξει μάρτυρας τέτοιου είδους συνεργασιών, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποδεικνύονται πολύ «μικρότερες» ως σύνολο από τα μέρη που τις αποτελούν. Δυο παραδείγματα ως αναφορά θα ήταν αυτά των GTR (The Howe/Hackett project) και των Anderson Bruford Wakeman Howe. Βέβαια, θα μου πείτε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπως π.χ. οι BBM και οι Asia... Θα συμφωνήσω.



Όπως συμφώνησα άλλωστε και με τον Jackson μετά το πέρας της συγκεκριμένης βραδιάς στο ότι οι φόβοι μας δεν επαληθεύτηκαν σε καμία περίπτωση! Το κουιντέτο απέδειξε από σκηνής πως ήρθε διαβασμένο, με σκοπό να τιμήσει απόλυτα τη φήμη των συμβαλλομένων. Η Μουσική φόρεσε λοιπόν για άλλη μια φορά τα καλά της και για δύο ώρες οι τέσσερεις τοίχοι του ιστορικού θεάτρου πλαισίωσαν μια βιωματική εμπειρία που είχε πολλές εκρήξεις και κορυφώσεις.



Με ηγετική φυσιογνωμία τον αστείρευτο Corea, η Five Piece Band ηλέκτρισε το αποσβολωμένο κοινό και το συνεπήρε σε μέρη άλλα, κόντρα στην ξενέρωτη επιλογή του management (;) που ήθελε την τεράστια σάλα για πρώτη φορά σε ημίφως, μπας και πιάσουμε το Γιαγκούλα που θα ηχογραφήσει την παράσταση για να την ανταλλάξει με τον άρρωστο Ιάπωνα σε αντάλλαγμα μιας αντίστοιχης βραδιάς...



Ο επιβλητικός McLaughlin παρουσιάστηκε Λακωνικός, κρατώντας τις θρυλικές εκρήξεις του ακριβοθώρητες και, ως εκ τούτου, πολυτιμότερες. Ο Colaiuta ζωγράφιζε διαρκώς, ωθώντας τους ένθερμους οπαδούς του να σηκώνονται κάθε τόσο από τις θέσεις τους στο διάδρομο για να δουν «πώς το κάνει ο άτιμος!». Τα breaks του θανατηφόρα. Ο McBride εκνευριστικά «αέρινος» και εξίσου απροβλημάτιστος σε upright και πεντάχορδο ηλεκτρικό, μας έδωσε να καταλάβουμε γιατί αποτελεί την πιο ακριβή επιλογή των αμερικανικών δισκογραφικών της σύγχρονης jazz. Και ήταν αυτός ο ίδιος που αργότερα στα παρασκήνια έπεσε γονατιστός στα πόδια του Anthony και τον προσκύνησε σε μια ένδειξη ευγνωμοσύνης του «μαθητή» προς τον «δάσκαλο».



Και τέλος ο Garrett... O Kenny που μας όρθωσε μπόλικες φορές το τριχωτό της κεφαλής μας με τις πηγαίες, εκρηξιγενείς εξάρσεις του που τον ήθελαν, ωσάν αυτιστικό, να ξεφεύγει, να ορθώνει ταπεινά το καλλιτεχνικό ανάστημά του και να μας τραβά κάθε τόσο μαζί του σε στιγμές ανατριχιαστικές. Ακριβώς εκεί δηλαδή που η Jazz βρίσκει το νόημά της ως κοιτίδα του άκρατου αυτοσχεδιασμού...