Cellar Dogs, The Overjoyed, The Deadly Marshmallow @ 6 D.O.G.S., 01/10/15

Την Πέμπτη, 1η του Οκτώβρη, βρεθήκαμε στο 6 D.O.G.S., στο Μοναστηράκι, για να ακούσουμε τους Cellar Dogs να παρουσιάζουν, αλλά και να μοιράζουν τον πρώτο τους δίσκο "Jackhammer". Μία stoner metal μπάντα από την Αθήνα, με δυνατή και ξεσηκωτική μουσική, που ακόμα και μία φορά να έχεις ακούσει τον δίσκο της, ξέρεις πως στο live της θα περάσεις καλά. Τη βραδιά εκείνη, όμως, δεν ήταν μόνοι τους...

Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή των «έξι σκύλων» οι The Deadly Marshmallow και μας παρουσίασαν τη δουλειά τους με αρκετό πάθος. Παίζουν ένα είδος που θυμίζει grunge, post-punk και hard rock. Αρκετά δεμένο τρίο, με έναν μπασίστα που έπαιζε παθιασμένα, κάνοντας όσους κοροϊδεύουν τη σημασία του μπάσου στα live, να καταπιούν τη γλώσσα τους.



Ρομαντικά τραγούδια, σωστά αποδοσμένα με, κατά κύριο λόγο, μελαγχολική διάθεση. Κάποιες φορές μου θύμισαν τους Cure, άλλες φορές τους Joy Division, ενώ τα τραγούδια τους κυμαίνονται σε μεσαίες ταχύτητες. Αρκετά solo που λιγάκι με κούρασαν, θα ήθελα περισσότερη έμφαση στα riff, όμως μέσα σε άλλα ερμήνευσαν τα "Trips With Mary", "Nothing" και "Retrace" που έκλεισαν το set τους και έκλεψαν την παράσταση.

Στη συνέχεια έσκασε μύτη άλλο ένα τρίο και από το πρώτο πράγμα που είπαν στο μικρόφωνο ψυλλιάστηκα τη φάση. PUNK ROCK! Τι άλλο θα μπορούσε να παίζει ένα συγκρότημα με τέτοιο θράσος, ξανθό βαμμένο μαλλί και Les Paul Junior; The Overjoyed λέγονται και παίζουν punk rock / pop punk / ska...  γενικώς παίζουν και γαμώ. Πολλά κιλά ταλέντο και χιούμορ, ενώ στη σκηνή συμπεριφέρονταν σαν να ήταν σε προβάδικο. Πρέπει να έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια του Fat Mike, δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η άνεση.



Για όση ώρα έπαιζαν νόμιζες πως βρίσκεσαι στο San Fransisco των '90s. Τραγούδια με αναπάντεχες αλλαγές, φοβερά φωνητικά, αρμονίες, ρεφρενάρες, ρυθμοί στην τσίτα και ο ντράμερ σωστός, χωρίς διπέταλο, να λιώνει στο kit του. Όμως μην φανταστείτε πως παίζουν σαν τους σύγχρονους Green Day. Ακούστε το "The Death Of John Smith" των NOFX και θα πάρετε μία γεύση από το στυλ αυτής της μπάντας. Ξέρουν τι κάνουν και πώς να το κάνουν, περνάνε ωραία, περάσαμε και εμείς ωραία και αφού ανέβηκαν οι ρυθμοί ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο.



Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω πως το μαγαζί αυτό κάνει σωστή δουλειά στο φωτισμό και τον ήχο, ενώ όπου και αν βρίσκεσαι στο χώρο του stage ακούς ικανοποιητικά. Όλες οι μπάντες που έπαιξαν χθες, αλλά και όσες έχω δει στο παρελθόν υποστηρίζονται ηχητικά και αναδεικνύονται.

Cellar Dogs, λοιπόν, και ο κόσμος έχει σχεδόν γεμίσει το μαγαζί. Τέσσερις σκύλοι πάνω στη σκηνή των έξι σκύλων, όπως έλεγαν και οι ίδιοι στην περιγραφή του event. Με τα CD στις τσάντες και τα μάτια στη σκηνή αναμένουμε το ξεκίνημα.



Δεν χρειάστηκε ζέσταμα, γιατί η φάση πήρε φωτιά μονομιάς. Με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Trainfist" άρχισαν τα κλασικά σπρωξίδια και ουρλιαχτά. Ο φοβερός ήχος σύμμαχος, η συμμετοχή του κοινού καυτή, ο ενθουσιασμός της μπάντας που παρουσιάζει τον νέο της δίσκο εκδηλωτικός, πώς να μην γίνει πανικός;



Εντάξει, μας θυμίζουν Planet Of Zeus στον δίσκο, μας θυμίζουν και Red Fang, το σημαντικό, όμως είναι πως έζησα το déjà vu μαζί τους, καθώς θυμήθηκα εποχές από το παρελθόν των Planet στο παλιό 2008. Τέτοιος χαμός γινόταν και σε αυτούς, με καμιά εκατοστή άτομα αντίστοιχης τρέλας με τους fans των Cellar Dogs. Άντε και στα δικά σας μάγκες.



Η μπάντα χαμογελαστή και ψυχωμένη πάνω στη σκηνή, να χτυπιέται ενωμένη σαν γροθιά και η δύναμη της μουσικής τους γέμιζε τον χώρο. Έχοντας ακούσει τον δίσκο τους επανειλημμένα, το περίμενα πως ζωντανά τα τραγούδια θα με κέρδιζαν περισσότερο. Έτσι και έγινε. Ειδικά τα φωνητικά θεωρώ πως ήταν σε άλλο επίπεδο. Για το τέλος, και αφού έχουν παίξει ολόκληρο το "Jackhammer", άφησαν το "Confidential Game", μία σωστή τραγουδάρα που κρίθηκε αντάξια των απαιτήσεων. Έκλεισε, δηλαδή, τη συναυλία με ιδρώτα, μελανιές, βράχνιασμα και χαμόγελα.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη