Akis Tourkogiorgis & The Blue Airways @ Lazy, 15/02/14

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την παρουσίαση του "Three Days Of 1969" στο site μας και η τότε επισήμανση μου για «μια δουλειά που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες κυκλοφορίες του εξωτερικού» χρειαζόταν και την «ζωντανή» της επιβεβαίωση.

Κάπως έτσι βρέθηκα στο Lazy το Σάββατο, όπου ο Άκης Τουρκογιώργης και οι Blue Airways ξεδίπλωσαν ξανά την αγάπη τους για το κλασικό rock αλλά και τις τεχνικές τους αρετές σε ένα πλούσιο πρόγραμμα που διήρκησε πάνω από δύο ώρες.



Το πρόγραμμά τους βασίστηκε στις όμορφες συνθέσεις του Τουρκογιώργη από το "Three Days Of 1969", σε κλασικούς rock καλλιτέχνες και στο ρεπερτόριο των Socrates με τους οποίους συνδέονται με άμεσο τρόπο (ο Άκης είναι αδερφός του Αντώνη Τουρκογιώργη και ο Μάκης Γιούλης υπήρξε ο ντράμερ των Socrates από το 2002 και μέχρι τις αρχές αυτής της δεκαετίας, όταν και το πρόβλημα υγείας του Αντώνη τους κατέστησε ανενεργούς).

Εκτελεσμένα με ακρίβεια, πάθος και την προσωπική πινελιά όπου αυτή χωρούσε, τραγούδια όπως τα "Aqualung", "Manic Depression" και "White Room" δεν θα μπορούσαν παρά να μας ανεβάσουν την διάθεση και έτσι έδειξε να συμβαίνει και με τον κόσμο που τίμησε το συγκρότημα και σε αυτή τη περίπτωση. Το Lazy βέβαια δεν γέμισε (δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το ότι η συναυλία δεν διοργανώθηκε από κάποια εταιρία συναυλιών ή το ότι οι Airways δεν ανήκουν στο δυναμικό κάποιας δισκογραφικής), αλλά όσοι ήμασταν εκεί απολαύσαμε αγαπημένα τραγούδια εκτελεσμένα με γνώμονα την διασκέδασή μας και όχι την επίδειξη από την πλευρά των μουσικών.



Πραγματικό power trio οι Airways (με έμφαση στο power), στα πρότυπα των Cream και Experience, έχουν τα προσόντα και την νοοτροπία που χρειάζεται για να πάνε μπροστά, ελπίζω και εντός των συνόρων. Είναι βιρτουόζοι αλλά δεν μας κουράζουν με ατελείωτα solo και βγάζουν μια αγάπη για τη μουσική που ταιριάζει απόλυτα  στην ψυχοσύνθεση του ροκά. Αν τους συγκρίνουμε με τον στρατό των blues rock ονομάτων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, στέκονται το λιγότερο στο ίδιο επίπεδο με τους περισσότερους, με μοναδική «έλλειψη» το λιγοστό έως τώρα δικό τους ρεπερτόριο.

Ελπίζω να συνεχίσουν, κόντρα στις αντιξοότητες, να μας διασκεδάζουν για πολύ ακόμα.

Κείμενο / φωτογραφίες: Αντώνης Μουστάκας