Mike Portnoy: «Με τον Petrucci είμαστε σαν τον Hetfield με τον Ulrich»

Μια εφ' όλης της ύλης, απολαυστική συνέντευξη με τον Mike Portnoy, με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ των The Winery Dogs

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/02/2023 @ 13:04

Υπάρχει ένα σημείο στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων που για κάποιο λόγο ξεκινάμε να κοιτάμε όλο και περισσότερο πίσω, σε όλα αυτά που έχουν διαμορφώσει την πορεία της προσωπικότητάς μας, ως το σημείο που έχουμε φτάσει τη δεδομένη χρονική στιγμή. Με τη μουσική να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαδικασίες - τουλάχιστον για εμένα - όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο εκτιμώ τους μουσικούς, οι οποίοι αναγνωρίζω ότι ήταν εκεί για μένα. Σε περίοπτη θέση μεταξύ αυτών που βρίσκονται υψηλότερα σε αυτήν την άτυπη κλίμακα βρίσκεται Mike Portnoy, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς μου ήρωες, τόσο για την ηγετική του παρουσία στους Dream Theater, όσο και για όσα έχει κάνει έξω/μετά από αυτή.

Με τα παραπάνω δεδομένα ήταν για μια ακόμα φορά έκδηλος ο ενθουσιασμός μου, έχοντας την ευκαιρία να συνομιλήσω (μέσω βίντεο κλήσης) μαζί του, αυτήν τη φορά με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ των The Winery Dogs. Αφού μιλήσαμε για τα τελευταία νέα του, για τις συνθήκες δημιουργίας του "III", τη σχέση που έχει με τους Richie Kotzen και Billy Sheehan, καθώς και πως με τον ενθουσιασμό και τις γνώσεις του ενεργεί - τυπικά ή άτυπα - ως παραγωγός στις δουλειές που συμμετέχει, εν συνεχεία μιλήσαμε για το μέλλον των υπολοίπων σχημάτων που συμμετέχει, τη σχέση του με τον Neal Morse και καταλήξαμε να μιλάμε για τη συμφιλίωση με τους παλιούς συμπαίκτες του στους Dream Theater και την εκ νέου σύμπραξη με κάποιων εξ αυτών.

Στο τέλος της κουβέντας μας, φαίνεται να μονολογώ εγώ (που το αντίθετο περίμενα να συμβεί), αλλά σας διαβεβαιώνω πως η έκφραση στο πρόσωπο του Mike και η ευγνωμοσύνη που έδειχνε έλεγαν περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να πουν οι λέξεις που θα χρησιμοποιούσε... Και νομίζω πως κάποια πράγματα άξιζαν και ήταν δίκαιο να ειπωθούν…

Πάντα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα όσα έχει να πει ο Mike Portnoy και η παρακάτω συνέντευξη δεν αποτελεί εξαίρεση.

Winery Dogs

Γεια σου Mike!

Γεια σου!

Πώς είσαι;

Καλά; Εσύ πως πας;

Εξαιρετικά! Δεν ξέρω αν μπορώ να εκφράσω το πόσο εκτιμώ το ότι έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε…

Ω, σε ευχαριστώ φίλε!

Ξέρεις, θεωρώ τον εαυτό μου μάλλον παλιό οπαδό σου πλέον, καθότι κοντεύω 30 χρόνια που ακολουθώ τις δουλειές σου… Και λέγοντας οπαδός, εννοώ όλων των πραγμάτων με τα οποία έχεις καταπιαστεί…

Σε ευχαριστώ! Το εκτιμώ πραγματικά…

Στις συνεντεύξεις συνήθως με ρωτάνε για μένα και τότε είναι που μπλέκω… (γέλια)

Οφείλω να πω ότι με χαροποιεί το γεγονός πως μπήκες ξανά στη διαδικασία να παραχωρείς συνεντεύξεις, καθώς το απέφευγες για ένα μεγάλο διάστημα. Διότι, πάντα είχες ενδιαφέροντα πράγματα να πεις, αλλά κυρίως γιατί προσωπικά έμαθα πολλές νέες μουσικές και ψάχτηκα με πολλούς καλλιτέχνες μέσα από τις προτάσεις σου, ειδικά τα παλιά χρόνια…

Ω, σε ευχαριστώ! Για αυτό ποστάρω στα social media πλέον, αφού μπορώ να μιλάω για όλα αυτά τα θέματα, χωρίς να δίνω συνεντεύξεις. Διότι, στις συνεντεύξεις συνήθως με ρωτάνε για μένα και τότε είναι που μπλέκω… (γέλια)

Έτσι, προτιμώ να κάνω αναρτήσεις που αφορούν άλλες μπάντες, ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές, και για αυτό το λόγο προσπαθώ να μένω ενεργός στα social media. Αλλά, όπως και να έχει, εδώ είμαι και πάλι και δίνω συνεντεύξεις, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους… (γέλια)

Μια χαρά μας αρέσει! Να ξεκινήσω από κάτι φρέσκο και την είσοδο των Twisted Sister στο Metal Hall Of Fame, που έλαβε χώρα πριν μερικές μέρες. Πρέπει να ήταν ωραία βραδιά, κρίνοντας από κάποιες φωτογραφίες που μοιράστηκες…

Ήταν πολύ ωραία που είχα την ευκαιρία να παίξω με τα παιδιά ξανά. Πάνε έξι χρόνια από την τελευταία εμφάνιση που έδωσα μαζί τους και ειλικρινά δεν ήξερα αν θα παίζαμε ποτέ ξανά μαζί . Οπότε, είμαι χαρούμενος που παρουσιάστηκε αυτή η ευκαιρία, αφού πέρασα πολύ ωραία που είδα τα παιδιά και παίξαμε μερικά τραγούδια παρέα ξανά. Ήταν εξαιρετικά!

Επίσης, είχες την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθείς με άλλους μουσικούς μετά από καιρό. Και κάθε φορά που σε βλέπω να κοινωνικοποιείσαι σκέφτομαι «Ωπ! Έρχεται ένα ακόμα project από τον Mike»…

(γέλια) Καταλαβαίνω τι λες! Αλλά συνειδητοποίησα παίζοντας με τους Twisted Sister πριν μερικά βράδια ότι με αυτούς ο αριθμός των συγκροτημάτων στα οποία συμμετέχω αυτήν τη στιγμή ανέρχεται στα εννέα…

Δεν σκοπεύω να κάνω κάτι καινούργιο ή να σχηματίσω κάποια νέα μπάντα. Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος

είναι αρκετά…

Ναι! Δεν σκοπεύω να κάνω κάτι καινούργιο ή να σχηματίσω κάποια νέα μπάντα. Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος σε αυτό τον κόσμο...

Κάπου εδώ πάει το motto που έλεγε "never enough"

(γέλια)

Από όλα τα πράγματα που κάνω, οι The Winery Dogs έχουν την ευρύτερη αποδοχή

Πάμε και στο κύριο θέμα της συζήτησής μας που είναι η δισκογραφική επιστροφή των The Winery Dogs. Το "III" είναι αναμενόμενα εξαιρετικό, οπότε αρχικά να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου! Πρόκειται για μια ακόμα πολύ δυνατή προσθήκη στη δισκογραφία σας με τους σκύλους, αλλά θα ήθελα να μου πεις πως νιώθετε εσείς για αυτό λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του…

Είμαστε ενθουσιασμένοι! Θεωρώ πως πρόκειται για μια σπουδαία μπάντα και από όλα τα πράγματα που κάνω, οι The Winery Dogs έχουν τη μεγαλύτερη αποδοχή από τον ευρύτερο κόσμο. Ο κόσμος δείχνει να λατρεύει αυτήν την μπάντα, οπότε είναι συναρπαστικό το ότι έχουμε έναν νέο δίσκο που κυκλοφορεί επιτέλους, μετά από όλη αυτήν την αποχή και πλέον ανυπομονούμε να βγούμε στο δρόμο με τα άλλα παιδιά (σ.σ.: τον Richie Kotzen και τον Billy Sheehan). Έχουμε μια σπουδαία μπάντα και το ευχαριστιόμαστε όταν παίζουμε ζωντανά, οπότε είναι πολύ ωραίο το ότι θα το κάνουμε ξανά.

Το classic rock των 60s και των 70s αποτελεί αντίστοιχο κομμάτι του background μου, με το prog και το metal

Επεσήμανες πως έχετε αυτήν την πιο ευρεία αποδοχή και σκεφτόμουν πως πρόκειται για ένα από τα πιο ξεχωριστά project που έχεις κάνει, υπό την έννοια ότι σχεδόν το σύνολο των project σου είναι είτε prog ή metal, ενώ οι The Winery Dogs δεν είναι ούτε prog, ούτε metal. Είναι βέβαια τεχνικοί με τον τρόπο τους, αλλά είναι κάτι ενδιάμεσο και πιο hard rock θα έλεγα. Δεν είναι κάτι που συνηθίζεις να κάνεις, αυτού του τύπου το power trio. Βέβαια, η ουσία είναι ότι είστε καλοί…

Συμφωνώ! Δεν είναι ούτε metal, ούτε prog. Κατά βάση έχει τις ρίζες του στο classic rock των 60s και των 70s. Ξέρεις, στις κλασικές μπάντες που έπαιζαν ως τρίο, όπως οι Crem, ο Hendrix και οι Zeppelin… ok, οι Zeppelin δεν ήταν τρίο φυσικά, αλλά είχαν στήσιμο με μπάσο, drums, και κιθάρα … Οπότε, έχει τις ρίζες του σε αυτού του είδους το στυλ, το οποίο αποτελεί τεράστιο μέρος του background μου, αντίστοιχο με αυτό του prog ή του metal.

Winery Dogs

Ωραία! Πάμε να πούμε και λίγα λόγια για τη δημιουργία του "III". Μιας και είχε περάσει αρκετός καιρός από το "Hot Streak", ακολουθήσατε την ίδια διαδικασία με αυτή των δυο πρώτων άλμπουμ ή διαφοροποιήσατε κάπως τα πράγματα αυτήν τη φορά;

Η μεγαλύτερη διαφορά αυτήν τη φορά ήταν ότι ηχογράφησα τα drums μου ενώσω γράφαμε τα τραγούδια. Στα δυο πρώτα άλμπουμ συνθέταμε τη μουσική και μετά γυρνάγαμε σπίτια μας, όπου ο Richie δούλευε πάνω στους στίχους και στις φωνητικές μελωδίες, έφτιαχνε demo, και μετά επιστρέφαμε για να ηχογραφήσουμε τα πάντα. Αυτήν τη φορά μαζευτήκαμε σε ένα δωμάτιο, ανταλλάξαμε ιδέες ο ένας με τον άλλο όπως κάναμε και στο παρελθόν, μόνο που αυτήν τη φορά όταν είχαμε έτοιμη τη βάση και την ενορχήστρωση για τη μουσική, ηχογραφούσα επιτόπου τα drums μου. Με αυτό τον τρόπο βγήκε πολύ φρέσκο και αυθόρμητο το τελικό αποτέλεσμα.

Κι ακούγεται ακριβώς έτσι! Φαίνεται πως είναι πολύ οργανικό και ζωντανό, σα να μπήκατε με πολλή ενέργεια για αυτό το άλμπουμ. Και αυτό αποτυπώνεται αφενός στο ότι το αποτέλεσμα μοιάζει ποιο ομοιογενές με δέκα τραγούδια, ενώ παράλληλα δεν έχετε mid-tempo τραγούδια στο ύφος του "Im No Angel" ή του "The Dying". Υπάρχει μόνο μια πιο bluesy σύνθεση. Αυτό συνέβη διότι θέλατε να διοχετεύσετε όλη την ενέργεια που είχατε συσσωρεύει λόγω της έλλειψης των περιοδειών και των γενικότερων δραστηριοτήτων με τους The Winery Dogs;

Θεωρώ πως προέκυψε μάλλον επειδή θέλαμε να κρατήσουμε το άλμπουμ στα δέκα τραγούδια. Στα δυο πρώτα άλμπουμ είχαμε κάπου 13-14 τραγούδια στο καθένα ή κάτι τέτοιο. Αυτήν τη φορά θέλαμε να το κρατήσουμε στα δέκα για να είναι σούπερ δυνατό και λόγω αυτού υπάρχει μόνο ένα αργό τραγούδι, μόνο μια μπαλάντα στο άλμπουμ, το "Lorelei". Οπότε, ναι, η πρόθεση ήταν να το κρατήσουμε όσο πιο έντονο και δυναμικό γινόταν, από την αρχή ως το τέλος. Ξέρεις, χτύπημα μετά από χτύπημα, μετά από χτύπημα…

Θεωρώ πως είναι και εν μέρει σημάδι των καιρών. Πέντε-δέκα χρόνια πριν, τουλάχιστον στον χώρο του μοντέρνου hard rock, τα περισσότερα άλμπουμ είχαν 13-14 τραγούδια. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό ήταν απαίτηση της βιομηχανίας. Σε κάθε περίπτωση, πλέον οι δίσκοι έχουν επιστρέψει στα 9-10 τραγούδια όπως ήταν και πιο παλιά, κάτι που λειτουργεί καλά για την πλειονότητα των συγκροτημάτων. Συμφωνείς με αυτό;

Ναι, νομίζω ότι έτσι είναι. Αλλά, βέβαια, εξαρτάται από τη μπάντα στην πραγματικότητα. Δες για παράδειγμα τι κάνουμε με τους The Neal Morse Band, με τους οποίους έχουμε βγάλει τρία διπλά άλμπουμ σερί… κι αυτό είναι το σωστό για τη συγκεκριμένη μπάντα. Αλλά, για μια μπάντα όπως οι The Winery Dogs, οφείλεις να έχεις ένα δεμένο, συμπαγές άλμπουμ. Σαν να ακούς το πρώτο άλμπουμ των Van Halen ή το "Back In Black" των AC/DC. Πρόκειται για άλμπουμ που να παίζει δυνατά από την αρχή ως το τέλος. Βέβαια, τότε μπορούσες να γράψεις ένα άλμπουμ με διάρκεια 30-40 λεπτά. Στις μέρες μας είναι λίγο μεγαλύτερη η διάρκεια, αλλά η ιδέα είναι η ίδια. Για μια μπάντα σαν τους The Winery Dogs χρειάζεσαι μια δυνατή, συμπαγή εμπειρία ακρόασης, από την αρχή ως το τέλος. Κι αυτό δεν θα το καταφέρεις με ένα άλμπουμ που διαρκεί 75 λεπτά. Απλώς, δεν είναι σωστό για του συγκεκριμένου είδους μουσική.

Το "Xanadu" είναι πιασάρικο, είναι funky, έχει groove και έχει και shredding παιξίματα, οπότε κάνει κλικ σε όλα τα κουτάκια που αποτελούν τα δυνατά σημεία των The Winery Dogs

Συμφωνώ! Τώρα, είστε μια power trio μπάντα που βγάζει πρώτο single ένα τραγούδι που λέγεται "Xanadu"! Είμαι σίγουρος πως περιμένατε τις αντιδράσεις και γελάσατε πρώτοι εσείς με τους παραλληλισμούς που θα έκανε ο κόσμος με μια άλλη μπάντα που είναι επίσης power trio - και φαντάζομαι την ξέρεις - και έχουν κι αυτοί ένα τραγούδι με τον ίδιο τίτλο. Αλλά, ό,τι και να λέμε είναι ένα τραγούδι προφανές και για να ανοίξετε τον δίσκο και για πρώτο single, έτσι δεν είναι;

Ναι! Θέλω να πω ότι κι εμείς γελάσαμε με τον τίτλο! Φυσικά και σκέφτηκα το ίδιο πράγμα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο όταν ο Richie μας είπε ποιος είναι ο τίτλος… Και ναι, συμφωνώ πως πρόκειται για ένα πολύ δυνατό εναρκτήριο κομμάτι και γνωρίζαμε ευθύς εξαρχής ότι αυτό θα ήταν το πρώτο single που θα κυκλοφορούσαμε μέσα από το άλμπουμ. Κι αυτό διότι περιέχει λίγο από όλα τα στοιχεία που ο κόσμος περιμένει να ακούσει από τους The Winery Dogs: είναι πιασάρικο τραγούδι, είναι funky, έχει groove και έχει και shredding παιξίματα, οπότε κάνει κλικ σε όλα τα κουτάκια που αποτελούν τα δυνατά σημεία των The Winery Dogs.

Κι εδώ θα συμφωνήσω! Πάμε σε ένα άλλο αγαπημένο τραγούδι από το άλμπουμ, το οποίο προσωπικά επίσης θα επέλεγα για single, το "Stars". Θεωρώ πως αυτό το τραγούδι έχει το πιο δυνατό chorus στο άλμπουμ και επίσης έχει το αγαπημένο μου κιθαριστικό σόλο από τον Richie. Και βέβαια, πριν ξαναμπεί το chorus πριν το τέλος, στήνεται ένα μικρό πάρτι κάπου εκεί! Πως γράψατε αυτό το τραγούδι και πως διαμορφώθηκε στην τελική του μορφή;

Πώς γράφτηκε το "Stars"… Το βασικό groove που παίζει κατά τη διάρκεια των verse ήταν κάτι πάνω στο οποίο τζαμάραμε ο Billy κι εγώ. Είχα ένα μικρό πιατίνι κι έπαιζα έναν ρυθμό πάνω σε αυτό και κάπου ανάμεσα σε αυτόν τον ρυθμό και τον riff χτίσαμε το τραγούδι. Το κιθαριστικό σόλο είναι τρομερό! Θυμάμαι να προσπαθώ να πείσω τα παιδιά να αφήσουμε το σόλο να αναπνεύσει και να το επεκτείνουμε όσο χρειαστεί για να αναπνεύσει. Συγκεκριμένα, θυμάμαι ως παράδειγμα να τους βάζω ένα μέρος από το "Live At Pompeii" των Pink Floyd, ένα σημείο από το "Echoes" όπου έχουν αυτό το μεγάλο τζαμάρισμα στη μέση και ένα εκτεταμένο σόλο από τον David Gilmour, ο οποίος όμως παίζει μια φράση μετά σταματάει, μετά παίζει ξανά μια φράση και σταματάει και γενικά αφήνει το σόλο να αναπνεύσει και να χτιστεί. Θυμάμαι, λοιπόν, να βάζω το συγκεκριμένο σημείο ως παράδειγμα στα παιδιά όταν συνθέταμε το εν λόγω τραγούδι και να τους λέω «να γράψουμε ένα μεσαίο σημείο που επεκτείνεται σαν αυτό». Αυτή ήταν η πρόθεση για το συγκεκριμένο τραγούδι.

Σε κάθε project ή άλμπουμ στο οποίο συμμετέχω ενθουσιάζομαι πολύ και προσπαθώ να είμαι αυτός που δίνει κίνητρο, αυτός που σπρώχνει τα πράγματα μπροστά και κοιτάζει τη μεγάλη εικόνα

Θεωρώ πως βγήκε ωραία αυτή η ιδέα! Με αφορμή τη διαδικασία που περιέγραψες, ξέρω ότι γενικά εμπλέκεσαι αρκετά και με την παραγωγή των δίσκων και με θέματα όπως οι δομές των τραγουδιών, στα διάφορα project που συμμετέχεις. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των The Winery Dogs και πιο συγκεκριμένα με αυτό το νέο άλμπουμ; Εσύ θα έλεγες πως κρατάς το τιμόνι σε τέτοια θέματα ή είναι πιο δημοκρατική η φάση και ο καθένας έχει λόγο επί αυτών;

Κοίτα, έχω διαφορετικό ρόλο ανάλογα με την μπάντα. Υπάρχουν αρκετές μπάντες που έχω κάτι παραπάνω από έναν λόγο σε ό,τι κάνουμε. Και υπάρχουν άλλες μπάντες που είναι πιο δημοκρατικές και πιο συνεργατικές και τα μέλη είμαστε ισότιμα. Και υπάρχουν και οι περιπτώσεις που απλά παίζω drums. Για παράδειγμα, στην περίπτωση των Twisted Sister που αναφερθήκαμε πριν ή των Avenged Sevenfold ήμουν απλά μισθοφόρος (σ.σ.: hired gun). Στην περίπτωση των The Winery Dogs όλα λειτουργούν πολύ δημοκρατικά, όλοι μας έχουμε ίση συμμετοχή και άποψη σε όλα όσα κάνουμε, αν και προφανώς ο Richie λόγω του ότι είναι και τραγουδιστής και κιθαρίστας, έχει μεγαλύτερο αποτύπωμα στον τομέα των τραγουδιών και της σύνθεσης.

Αλλά, ναι, πάντα και σε κάθε μπάντα της οποίας είμαι μέλος, πάντα έχω σημαντικό ρόλο όσον αφορά στη μεγάλη εικόνα. Πάντα κοιτάζω τη μεγάλη εικόνα, και την τελική διαμόρφωση. Από το track listing και τη σειρά των τραγουδιών, μέχρι το πως διαμορφώνονται τα πάντα. Και πολλές φορές το ίδιο συμβαίνει με ένα τραγούδι. Συχνά, ο Richie κι ο Billy θα γυρίσουμε και θα μου πουν «δεν είμαστε σίγουροι που πηγαίνει αυτό», αλλά πάντα έχω την τελική εικόνα ξεκάθαρη στο μυαλό μου. Και μερικές φορές θα πρέπει να τους ενθαρρύνω, λέγοντας «Όχι, θα βγει! Θα λειτουργήσει, είμαι σίγουρος ότι το βλέπω και το ακούω!». Γενικά, φέρνω αυτού του είδους τον ενθουσιασμό σε κάθε project ή άλμπουμ στο οποίο συμμετέχω. Ενθουσιάζομαι πολύ και προσπαθώ να είμαι αυτός που δίνει κίνητρο, αυτός που σπρώχνει τα πράγματα μπροστά και κοιτάζει τη μεγάλη εικόνα.

Το πιο δυνατό μου σημείο είναι το πόσο μεγάλος οπαδός της μουσικής είμαι. Νιώθω πως το κεφάλι μου είναι γεμάτο με πληροφορίες, σαν μια εγκυκλοπαίδεια της rock, της metal και της prog ιστορίας. Είμαι κάτι σαν ιστορικός επί του θέματος…

Όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω πως έχεις αποδείξει ότι αυτός είναι ένας ρόλο που ξέρεις να κάνεις πραγματικά καλά. Θα έλεγα ότι είσαι κάτι σαν τον Rick Rubin, με τη διαφορά ότι εσύ ξέρεις και μουσική… ή κάτι τέτοιο… (γέλια)

Θεωρώ πως το πιο δυνατό μου σημείο είναι το πόσο μεγάλος οπαδός της μουσικής είμαι. Νιώθω πως το κεφάλι μου είναι γεμάτο με πληροφορίες, σαν μια εγκυκλοπαίδεια της rock, της metal και της prog ιστορίας. Είμαι κάτι σαν ιστορικός επί του θέματος. Οπότε, έχοντας τόσο μεγάλη αγάπη για τη μουσική, κι ένα υπόβαθρο με τόση πόση πολλή μουσική κι έχοντας ακούσει και παίξει τόσα πολλά διαφορετικά στυλ με τόσες μπάντες στη ζωή μου, θεωρώ πως φέρνω μια μεγάλη γνώση σε κάθε δουλειά, σε κάθε άλμπουμ ή σε οτιδήποτε κάνω. Κι αυτό είναι κάτι που μπαίνει στα χωράφια του παραγωγού…

Το πιο δυνατό σημείο ενός καλού παραγωγού είναι να έχει μουσική γνώση και όραμα

Ανέφερες τον Rick Rubin. Θεωρώ πως το πιο δυνατό σημείο ενός καλού παραγωγού είναι να έχει μουσική γνώση και όραμα. Ακούς ιστορίες για τον Rick Rubin που απλά καθόταν στον καναπέ και τον έπαιρνε ο ύπνος και απλά άκουγε τη μουσική, ενώ η μπάντα δούλευε. Μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται. Μερικές φορές, απλά χρειάζεσαι κάποιον που να έχει ένα ξεκάθαρο όραμα για να το κάνει πραγματικότητα.

Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό για το τι έχει καταφέρει ο καθένας μας ξεχωριστά μέσα από τις καριέρες μας, στους The Winery Dogs. Και μέσα από αυτό έρχεται η εμπιστοσύνη

Ακούγεται σαν δουλειά βγαλμένη από όνειρο, αλλά σίγουρα είναι πιο δύσκολη από ότι φαντάζει…

Ναι, έχει πολλά άλλα πράγματα που τη συνοδεύουν… Πρώτα από όλα πρέπει να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός με τις μπάντες με τις οποίες δουλεύεις. Οι μουσικοί με τους οποίους δουλεύεις πρέπει να σε σέβονται κι εσύ πρέπει να σέβεσαι αυτούς. Ακόμα περισσότερο σε μια συνθήκη σαν αυτή των The Winery Dogs που έχεις τρεις μουσικούς που όλοι συνεισφέρουν. Και το σημαντικό είναι πως όλοι σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλο και για το τι έχει καταφέρει ο καθένας μας ξεχωριστά μέσα από τις καριέρες μας. Και μέσα από αυτό έρχεται η εμπιστοσύνη.

Ο Richie Kotzen μου θυμίζει μια hard rock εκδοχή του Prince

Ναι, και φαίνεται αυτή η εμπιστοσύνη! Μιας κι αναφέρθηκες στη φωνή του Richie θα τη χαρακτήριζα ως μια μίξη Chris Cornell και Glenn Hughes. Πρώτον, θα συμφωνούσες με αυτήν την περιγραφή; Έπειτα, τι θα έλεγες πως σου αρέσει περισσότερο σχετικά τη φωνή του και το κιθαριστικό του παίξιμο; Τι ξεχωρίζεις από αυτόν;

Αρχικά, να πω ότι συμφωνώ με τη σύγκριση που έκανες, αν και ο Chris Cornell δεν είναι μέσα στις επιρροές του. Ποτέ του δεν άκουγε Chris Cornell, τουλάχιστον έτσι μου έχει πει. Απλά, τυγχάνει να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά ως προς το ηχόχρωμα της φωνής του. Οπότε, είναι μάλλον συμπτωματική η ομοιότητα. Όλοι οι αγαπημένοι τραγουδιστές του Richie είναι funk, R&B και soul τραγουδιστές. Αλλά, αυτό είναι και το χαρακτηριστικό που λατρεύω περισσότερο στη φωνή του και έχω την αίσθηση πως ο πολύς κόσμος δεν είχε αντιληφθεί πόσο σπουδαίος τραγουδιστής πριν τους The Winery Dogs. Νομίζω ότι οι περισσότεροι τον ήξεραν απλώς ως τον κιθαρίστα των Mr. Big ή των Poison και δεν είχαν καταλάβει πως είχε αυτήν την ψυχωμένη, χαρισματική πλευρά στη φωνή του. Και ναι το λατρεύω αυτό. Είναι ένα στοιχείο που το φέρνει στη μπάντα. Το έχει πει στο παρελθόν, αλλά θα το πω ξανά πως μου θυμίζει μια hard rock εκδοχή του Prince. Ή κάτι τέτοιο…

Winery Dogs

Επίσης, μέσα από τη μακροχρόνια συνεργασία σας έχετε αναπτύξει μια ξεχωριστή μουσική σχέση κι ένα δέσιμο με τον Billy Sheehan, καθώς παίζετε μαζί σε δυο μπάντες και έχετε και το project με τον Tony MacAlpine και τον Derek Sherinian. Μέσα από όλους τους σπουδαίους μπασίστες με τους οποίους έχεις παίξει, ποιο είναι το ξεχωριστό στοιχείο που έχει ο Billy και σε δένει καλύτερα μαζί του;

Με τον Billy έχουμε μια τρομερή σύνεση στο ρυθμικό κομμάτι. Δεν είναι πολλοί άνθρωποι με τους οποίους έχω αυτού του είδους τη σύνδεση, ειδικά μπασίστες. Προφανώς, είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαίους μπασίστες, όπως ο Tony Levin (σ.σ.: στους Liquid Tension Experiment) ή ο Pete Trewavas (σ.σ.: στους Transatlantic) και άλλους εξαιρετικούς παίκτες. Αλλά, ο Billy κι εγώ έχουμε σίγουρα μια μοναδική σύνδεση όσον αφορά στο παίξιμό μας. Μου θυμίζει τον Keith Moon και τον John Entwistle, αυτού του είδους το rhythm section. Αν ακούσεις το "Live At Leeds" των The Who, το μπάσο και τα drums συνεχώς οδηγούν τη μουσική, αμφότεροι παίζουν τα όργανά τους σαν να είναι τα lead όργανα. Διακρίνω ένα πολύ παρόμοιο χαρακτηριστικό στους ρόλους μας στους The Winery Dog.

Από την άλλη, οι ρόλοι που έχουμε τόσο ο Billy όσο κι εγώ στους Sons Of Apollo είναι πολύ διαφορετικοί. Με τους Sons Of Apollo τα παιξίματά μας πρέπει να είναι πιο ακριβή, πιο πολύπλοκο και λεπτομερές και πιο progressive, οπότε έχει λιγότερους βαθμούς ελευθερίας. Με τους Sons Of Apollo είναι πιο συγκεκριμένα τα πράγματα ενώ με τους The Winery Dogs είναι πιο ελεύθερα και έχει περισσότερο τζαμάρισμα. Οπότε, με τον Billy συνυπάρχουμε και στα δυο διαφορετικά περιβάλλοντα με δυο διαφορετικές μπάντες στις οποίες παίζουμε παρέα.

Τώρα, ετοιμάζεστε να ξεκινήσετε να περιοδεύετε με τους The Winery Dogs. Πρώτα παίζετε στην Αμερική και έρχεστε προς Ευρώπη κατά το καλοκαίρι. Φαντάζομαι έχετε ακόμα να ανακοινώσετε κάποιες ημερομηνίες, σωστά;

Ναι, φυσικά! Οι ημέρες που έχουμε ανακοινώσει για τον Ιούνιο ως τώρα είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι των ημερομηνιών, κατά βάση κοντά στα διάφορα φεστιβάλ που λαμβάνουν χώρα. Αλλά, από όσο ξέρω θα προσθέσουμε κάποιες ακόμα ημερομηνίες σε αυτήν τη συγκεκριμένη περιοδεία, ενώ θα επιστρέψουμε και για μια γεμάτη Ευρωπαϊκή περιοδεία αργότερα μέσα στο έτος.

Ακούω κάτι φήμες για πιθανή εμφάνιση στην Ελλάδα

Ωραία! Ίσως είναι λίγο νωρίς ή ίσως είναι λίγο δύσκολο, αλλά υπάρχει κάποια πιθανότητα να σας δούμε κι από Ελλάδα; Διότι, δεν έχεις εμφανιστεί εδώ με τους The Winery Dogs

Κι όμως υπάρχει! Ακούω κάτι φήμες για πιθανή εμφάνιση εκεί… Πιθανότατα στο τέλος του Ιουνίου ή στις αρχές του Ιουλίου. Οπότε σταύρωσε τα δάχτυλά σου και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε να συμβεί…

Πιο πιθανό να πάρω κάποια τηλέφωνα μόλις κλείσουμε να δω μήπως μάθω περισσότερα επί αυτού… (γέλια) Αλλά, ναι, σταυρώνω τα δάχτυλα μου! Θα ήταν υπέροχα να έρθετε εδώ!

[σ.σ.: ο Mike σταυρώνει κι αυτός τα δάχτυλά του]

Μπορούμε να πούμε μερικά πράγματα και για τα υπόλοιπα σχήματα σου πέραν των The Winery Dogs;

Φυσικά!

Πρώτα από όλα, θέλω να εκφράσω την ανησυχία μου για το μέλλον μερικών από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες. Ξεκινώντας με τους Transatlantic που το ταξίδι τους φημολογείται ότι τελειώνει - ή κάτι τέτοιο -, κάτι που εύχομαι να μην ισχύει. Εν συνεχεία, είναι η κατάσταση που βιώνει ο Steve Morse, η οποία των έφερε εκτός Deep Purple και ταυτόχρονα κάνει το μέλλον των Flying Colors να μοιάζει αβέβαιο, τουλάχιστον σε κάποιον που βλέπει τα πράγματα απέξω. Και τέλος, έχω ένα περίεργο συναίσθημα για τον Neal - και πίστεψέ με παρακολουθώ στενά τα έργα του - πως έχει ρίξει τους ρυθμούς της δημιουργικότητάς του, πάντα για τα δικά του δεδομένα. Ισχύουν τα παραπάνω; Να ανησυχώ ή είναι απλά μια περίεργη περίοδος;

Εγώ δεν θα ανησυχούσα… Θέλω να πω, οι Transatlantic ούτως ή άλλως πάντα μαζεύονταν κάθε πέντε ή οκτώ χρόνια. Έτσι πάντα είχε η κατάσταση. Κι ολοκληρώσαμε τον κύκλο του "Absolute Universe" με την κυκλοφορία του άλμπουμ και την περιοδεία, οπότε αυτή η δουλειά τελείωσε. Το κεφάλαιο αυτό έκλεισε. Τώρα, αν θα υπάρξουν άλλα κεφάλαια στο μέλλον, ποιος ξέρει; Αλλά, όπως είπα και πιο πριν, συντονιζόμαστε κάθε πέντε ή οκτώ χρόνια, με τον τρόπο που λειτουργούμε, οπότε ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον…

Με τους Flying Colors, έχουμε κλείσει ήδη κάποιες ημερομηνίες για του χρόνου. Έχουμε ανακοινώσει μάλιστα ότι θα παίξουμε στο Cruise To The Edge του 2024. Αλλά, φυσικά, το μέλλον των Flying Colors εξαρτάται σε τι κατάσταση θα είναι ο Steve Morse, που όπως γνωρίζεις έχει να φροντίσει τη γυναίκα του στην παρούσα φάση. Οπότε, θα δούμε… Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές πάντως, και θα θέλαμε όλοι μας πολύ να κάνουμε περισσότερα πράγματα..

Όσον αφορά στον Neal, έχω την αίσθηση πως κρατάει τον εαυτό του απασχολημένο αυτήν την περίοδο. Γράφει ένα show, δουλεύει πάνω σε ένα κομμάτι για show, και γνωρίζοντας ότι θα είμαι απασχολημένος με τους The Winery Dogs καθ’ όλη τη διάρκεια του 2023, φροντίζει να κρατάει τον εαυτό του απασχολημένο με άλλα πράγματα. Αλλά, ήδη ανακοινώσαμε ένα MorseFest στην Αμερική κι ένα στην Ευρώπη για τον Αύγουστο. Οπότε, υπάρχουν πράγματα προγραμματισμένα για τον μέλλον και για τη Neal Morse Band! Άρα, δεν νομίζω ότι συντρέχει λόγος να ανησυχείς! (γέλια)

Winery Dogs

Σίγουρα χρειάζομαι περισσότερες πληροφορίες για το MorseFest στην Ευρώπη, γιατί πάντα το είχα όνειρο να έρθω σε ένα MorseFest, αλλά το ταξίδι από την Ελλάδα στο Nashville ήταν εκτός των δυνατοτήτων μου. Αλλά, στην Ευρώπη νομίζω ότι έχω καλές πιθανότητες να το καταφέρω…

Ναι, το καταλαβαίνω…

Ξέρεις, η σχέση μου με τον Neal είναι για μένα πολύ σημαντική, διότι κι αυτή μου άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τον μουσικό κόσμο. Πρώτα ήταν βέβαια κάπου το 1995 όταν έπεσε το EP του "A Change Of Seasons" στα χέρια μου, όταν ήμουν ακόμα έφηβος και εν συνεχεία επεκτάθηκε πάλι όταν φτιάξατε τους Transatlantic και έπειτα είχατε όλες αυτές τις συνεργασίες. Μάλιστα, πρόσφατα συζήταγα με κάτι φίλους πως για μένα, για το πως έχω μεγαλώσει, τα μουσικά σας έργα που ανήκουν στο βασίλειο του progressive rock τα έχω ψηλότερα από ότι δουλειές κλασσικών ονομάτων της δεκαετίας του ’70, όπως οι Yes ή οι Genesis. Είναι θρύλοι και μπορεί να είναι και επιρροές σας, αλλά για μένα πχ κάποια άλμπουμ των Transatlantic πχ βρίσκονται ψηλότερα. Και δεν θεωρώ ότι λέω κάτι τόσο αιρετικό…

[σ.σ.: κάποιος μπαίνει στο δωμάτιο του Mike και διακόπτει τη συζήτηση για να τον ενημερώσει ότι μόλις έφτασε ο εξοπλισμός για την περιοδεία των The Winery Dogs. Ο Mike του λέει ότι είναι στη μέση μιας συνέντευξης και να περιμένουν]

Συγνώμη φίλε!

Δεν πειράζει…

Πάμε ξανά…

Με τον Neal Morse δημιουργούμε μουσικές που οι ίδιοι λατρεύουμε ως prog οπαδοί. Μεγαλώσαμε με Genesis, με Pink Floyd και King Crimson...

Σου έλεγα πως έχοντας μεγαλώσει με τις μουσικές σου, είτε με τους Dream Theater, είτε με τον Neal Morse πολλές από τις δουλειές σου τις έχω ψηλότερα από τα κλασσικά ονόματα του prog της δεκαετίας του ’70. Και δεν το θεωρώ κάτι ριζοσπαστικό αυτό που λέω. Απλά, οφείλω να το πω και επίσης καταδεικνύει το γιατί θέλω τόσο πολύ να συνεχίσετε να βγάζετε μουσική μαζί με τον Neal

Ξέρεις κάτι; Συμφωνώ! Όταν σκέφτομαι τις μουσικές που έχουμε γράψει παρέα με τον Neal, είναι πραγματικά κάτι το ξεχωριστό! Έχουμε βγάλει παρέα περισσότερα από 25 στούντιο άλμπουμ ως τώρα, αν συνυπολογίσεις τη Neal Morse Band, τους Flying Colors, τους Transatlantic, στα σόλο άλμπουμ του και τη σειρά "Cover To Cover" που έχουμε κάνει. Οπότε, ναι, και για μένα η σχέση μου με τον Neal είναι πολύ-πολύ ξεχωριστή. Και ξέρεις, απλά δημιουργούμε μουσικές που οι ίδιοι λατρεύουμε ως prog οπαδοί. Μεγαλώσαμε με Genesis, με Pink Floyd και King Crimson και αυτά ορίζουν το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε παρέα, σε όλα τα διαφορετικά σχήματα που παίζουμε μαζί.

Έχω μια αδυναμία στα concept άλμπουμ. Όλα τα αγαπημένα μου άλμπουμ ως οπαδός της μουσικής είναι concept άλμπουμ...

Επίσης, σκεφτόμουν πως αν έπρεπε να βάλω σε μια αξιολογική σειρά τα άλμπουμ που έχετε κάνει παρέα με τον Neal, φυσικά θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αλλά νομίζω ότι υπάρχουν δυο άλμπουμ που κατ’ εμέ καθορίζουν το progressive rock των τελευταίων 15 χρόνων, μαζί με τα δυο άλμπουμ που έβγαλε ο Steven Wilson - το "Raven" και το "Hand.Cannot.Erase". Μιλάω για το "The Whirlwind" και για το "The Similitude Of A Dream". Κάθε άλμπουμ που έχετε βγάλει είναι σπουδαίο με τον τρόπο του, αλλά αυτά τα δυο θεωρώ ότι κάνουν τη διαφορά. Συμφωνείς;

Συμφωνώ! Αυτά τα δυο είναι τα αγαπημένα άλμπουμ της καριέρας μου! Θα έβαζα εκεί ψηλά μαζί τους το "The Absolute Universe" και σίγουρα το "Scenes From A Memory" των Dream Theater. Όπως καταλαβαίνεις, έχω μια αδυναμία στα concept άλμπουμ. Όλα τα αγαπημένα μου άλμπουμ ως οπαδός της μουσικής είναι concept άλμπουμ. Το "Tommy" των The Who, το "The Wall" των Pink Floyd, το "Operation: Mindcrime" των Queensryche, το "Misplaced Childhood" των Marillion… αυτά είναι τα αγαπημένα μου άλμπουμ ως ακροατής. Οπότε, αναπόφευκτα κάποια από τα αγαπημένα μου άλμπουμ μέσα από την καριέρα μου στη δισκογραφία είναι τα concept άλμπουμ που έχουμε κάνει και τα δυο που επισήμανες είναι σίγουρα μέσα στα πιο αγαπημένα μου.

Βγήκαμε πέρσι σε περιοδεία μαζί με τον John και παίζαμε πάλι παρέα κάθε βράδυ… Τι να πω… Κοίταγα στο κοινό και έβλεπα μεγάλους άντρες να κλαίνε… (γέλια)

Ωραία! Δυο ερωτήσεις ακόμα και μετά θα μπορείς να παραλάβεις τον εξοπλισμό σου! Πρώτον, θέλω να εκφράσω τη χαρά μου που σε είδα να τα ξαναβρίσκετε - πόσο δε να συνεργάζεστε ξανά - με τους παλιούς σου συμπαίκτες στους Dream Theater. Όπως σου είπα και πιο πριν είστε ανάμεσα στους μουσικούς μου ήρωες και, παρά τα όσα έχουν συμβεί στο ενδιάμεσο, είναι πάντα ωραίο να σας βλέπω μαζί. Πως ένιωσες εσύ;

Ήταν υπέροχα! Ξέρεις, ακόμα και πριν τελικά γράψουμε μουσική μαζί τα τελευταία δυο χρόνια, και μόνο το γεγονός ότι επικοινωνήσαμε με τα παιδιά σε πιο προσωπικό επίπεδο μου άφησε ένα αίσθημα μεγάλης ικανοποίησης. Ήταν πολύ όμορφο για όλους μας, όλη αυτή η καλή ατμόσφαιρα που υπήρχε και το θετικό κλίμα. Ακόμα κι αν τελικά δεν ξαναπαίζαμε μουσική μαζί, θα ήμουν και πάλι πολύ χαρούμενος που απλά ήρθαμε κοντά ξανά με τα παιδιά σε προσωπικό επίπεδο.

Όμως, το να γράψουμε ξανά μουσική μαζί, τόσο στο προσωπικό άλμπουμ του John όσο κυρίως στο "LTE III" παρέα τόσο με τον John όσο και με τον Jordan - αλλά και με τον Tony φυσικά - αυτό μου έδωσε κάτι παραπάνω από ικανοποίηση. Και μετά βγήκαμε πέρσι σε περιοδεία μαζί με τον John και παίζαμε πάλι παρέα κάθε βράδυ… Τι να πω… Κοίταγα στο κοινό και έβλεπα μεγάλους άντρες να κλαίνε… (γέλια). Μπορούσες πραγματικά να νιώσεις τα έντονα συναισθήματα του κοινού κάθε βράδυ και εισπράτταμε την εκτίμηση του να μας βλέπουν εκεί πάνω ξανά μαζί, μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Σημαίνει πολλά για μένα αυτό…

Η σύνδεση που έχω με τον John Petrucci είναι ξεχωριστή. Μου θυμίζει τη σχέση που έχουν ο James Hetfiled με τον Lars Ulrich στους Metallica

Με τον John γνωριστήκαμε όταν είμασταν ακόμα έφηβοι στο κολλέγιο, φτιάξαμε το συγκρότημα οι δυο μας και περάσαμε 25 χρόνια παρέα στους Dream Theater γράφοντας τόση πολύ μουσική μαζί. Αναπόφευκτα, η σύνδεση που έχουμε ο John κι εγώ είναι ξεχωριστή. Είναι μια σύνδεση που μπορείς να τη βρεις μεταξύ κάποιων drummer και κιθαριστών. Μου θυμίζει τη σχέση που έχουν ο James Hetfiled με τον Lars Ulrich στους Metallica, ή που είχαν ο Eddie με τον Alex Van Halen ή ο Dimebag με τον Vinnie Paul στους Pantera. Αυτού του είδους τη μουσική σύνδεση έχουμε με τον John. Οπότε, ήταν πραγματικά υπέροχο το ότι καταφέραμε να βρεθούμε ξανά μαζί τόσο σε προσωπικό όσο και μουσικό επίπεδο.

Winery Dogs

Νομίζω πως όσα ανέφερες είναι αληθή και μπορώ να τα επιβεβαιώσω. Είναι προφανής η μοναδική σύνδεση που έχετε όταν παίζετε μαζί. Τώρα κάτι τελευταίο, είναι περισσότερο μια άποψη που θέλω να μοιραστώ μαζί σου και ελπίζω να μην ακουστεί κάπως. Έχω μια ιδέα για το πως δουλεύει η μουσική βιομηχανία και πόση σημασία δίνει σε κάποια πράγματα, αν και ποτέ δεν κατάλαβα πως ακριβώς λειτουργούν οι υποψηφιότητες και τα βραβεία στα Grammy. Την επόμενη μέρα που οι Dream Theater κέρδισαν το Grammy - και ενώ χάρηκα πάρα πολύ για αυτούς - έγραψα ένα άρθρο επισημαίνοντας πως δεν χρειάζεται να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δεν κέρδισαν το βραβείο για το εν λόγω τραγούδι, ούτε θα το κέρδιζαν ποτέ για ένα μόνο τραγούδι. Το κέρδισαν λόγω της τεράστιας απήχησης και της κληρονομιάς που έχουν χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή τους έφερε σε αυτήν τη θέση. Κι αν ισχύει αυτό που ισχυρίζομαι τότε ένα σημαντικό μέρος αυτού του βραβείου ανήκει και στον Mike Portnoy! Είναι κάτι που το πιστεύω πραγματικά…

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Φυσικά, το κέρδισαν με την αξία τους, αλλά ελπίζω να βρεθεί ένας τρόπος - δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι, κάποιο hall of fame ή κάτι άλλο - ώστε να αναγνωριστείς κι εσύ με κάτι αντίστοιχο. Αυτό θα ήταν πιο δίκαιο, καθότι η κληρονομιά των Dream Theater έχει γραμμένο με μεγάλα γράμματα και το όνομά σου… Καταλαβαίνεις φαντάζομαι πως το λέω… ας μην πούμε περισσότερα…

Το εκτιμώ αφάνταστα αυτό που λες! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ…

Οκ, αυτά από εμένα! Και πάλι σε ευχαριστώ για το χρόνο σου, αλλά και για τις μουσικές σου ανά τα χρόνια! Είναι πάντα χαρά μου να τα λέμε και ελπίζω να έρθετε τελικά το καλοκαίρι με τους The Winery Dogs και να τα πούμε από κοντά…

Το εύχομαι κι εγώ!

  • SHARE
  • TWEET