Kingcrow

Ως φράση «η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα» μοιάζει με ένα ακόμα κλισέ, αλλά στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται να ισχύει, καθώς η σύγχρονη ιταλική progressive σκηνή - και δη αυτή της metal μουσικής - δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερα σπουδαία επιτεύγματα πέραν των Kingcrow, οι οποίοι έχουν εδραιώσει τη θέση τους ως μια αξιόλογη μπάντα του χώρου με τις τρεις πολύ καλές δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει από το 2010 κι έπειτα.

Έχοντας κλείσει έναν μουσικό κύκλο με την τριλογία των "Phlegethon", "In Crescendo" και "Eidos", με τη νέα τους δουλειά οι Ιταλοί μένουν πιστοί στο «προοδευτικό» τους πνεύμα κι αλλάζουν λίγο μουσική ρότα. Διατηρούν κάποια από τα βασικά στοιχεία του μουσικού χαρακτήρα τους, όπως την μελαγχολία, τα περίεργα μέτρα και τα heavy riff και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Diego Marchesi που παραπέμπουν εκ νέου στους Wolverine, αλλά αφήνουν στην άκρη τα πιο παραδοσιακά prog στοιχεία στην άκρη και εστιάζουν περισσότερο στο χτίσιμο της κάθε σύνθεσης γύρω από μια κεντρική ιδέα και στην κλιμάκωσή της, προσθέτοντας κάτι από post-rock ως και μερικά trip-hop στοιχεία.

Έτσι, μουσικά το "The Persistence" μοιάζει να είναι ένα βήμα μπροστά για τους Kingcrow και αποδεικνύει πως δεν είναι διατεθειμένοι να βολευτούν με το να ευχαριστούν το κοινό που έχουν ήδη κερδίσει, κάτι το οποίο οφείλει να τους πιστωθεί.

Το σημαντικότερο είναι πως υποστηρίζουν σωστά αυτή τη νέα προσέγγιση, καθώς οι συνθέσεις του νέου άλμπουμ είναι μεστές, οι ιδέες είναι ενδιαφέρουσες και παρά το ότι χρησιμοποιούν πιο επαναλαμβανόμενα μοτίβα δεν κουράζουν. Ταυτόχρονα, οι στίχοι που καταπιάνονται με τα προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν και την επιμονή στο να μην τους καταβάλουν αυτά - εξ ου κι ο τίτλος - ταιριάζουν όλο στο ύφος του άλμπουμ.

Από τις συνθέσεις του άλμπουμ θα ξεχώριζα το - απρόσμενα αισιόδοξο για τα δεδομένα της μπάντας - δυναμικό, εναρκτήριο "Drenched", η μπαλάντα "Night's Descending" με τη συμμετοχή του πάντα υπέροχου Daniel Gildenlow, το δυναμικό κλείσιμο του "Perfectly Imperfect" και το προσωπικά αγαπημένο "Everything Goes" με τις ιδιαίτερες φωνητικές αρμονίες στο ρεφρέν. Στη σχεδόν μια ώρα που διαρκεί, πάντως, δεν υπάρχει κάποια εμφανής κοιλιά.

Όμως, παρόλο που η αλλαγή πλεύσης αξιολογείται θετικά, οφείλω να ομολογήσω πως το "The Persistence" δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει ως σύνολο, στον βαθμό που το είχαν επιτύχει οι δυο προηγούμενες δουλειές της μπάντας, κάτι που ίσως έχει να κάνει με την δική μου κλίση προς το πιο περιπετειώδες prog. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το νέο τους άλμπουμ επιβεβαιώνει ότι οι Kingcrow είναι μια μπάντα με ουσία, ποιότητα και σωστή νοοτροπία, που αξίζει της προσοχής.