Audrey Horne: «Αν ο Tom Waits πήγαινε σε talent show θα του έλεγαν να μην τραγουδάει»

Υπάρχουν πολλά επίπεδα που μπορεί να αναλύσει κανείς για να θεωρήσει μια μπάντα σπουδαία. Και οι Audrey Horne κατά την άποψή μου είναι σπουδαίοι σε όλα τα επίπεδα. Είναι σπουδαίοι παίκτες, γράφουν σπουδαία τραγούδια και συνεπώς σπουδαία άλμπουμ, δίνουν ακόμα πιο σπουδαίες εμφανίσεις και κυρίως είναι απλά αυθεντικοί τύποι που παίζουν σπουδαία rock μουσική. Με την κυκλοφορία του φανταστικού νέου άλμπουμ τους, "Blackout", είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για μια ακόμα φορά με τον τραγουδιστή της μπάντας Toschie, που και πάλι απέδειξε ότι είναι ένας από τους πιο ωραίους και ενδιαφέροντες τύπους στην rock μουσική σκηνή. Αλήθεια, είπα ότι είναι σπουδαίοι;

Λοιπόν, έχω δει ζωντανά τους Audrey Horne στην Αγγλία, στη Γαλλία και στη Γερμανία και πρέπει να βρω μια νέα χώρα για να σας δω ξανά. Γιατί όχι στην Ελλάδα;

Ναι, ναι, ναι... Γιατί όχι στην Ελλάδα;

Αλήθεια, είχατε τουλάχιστον κάποια προσέγγιση επ’ αυτού;

Όχι! Αλλά από την άλλη, δεν ξέρω και πολλά γύρω από αυτού του είδους τις συζητήσεις. Απλά, πάω εκεί που μου λένε να πάω, βασικά... (γέλια). Νομίζω πρέπει να έρθουμε εκεί, καθώς βλέπω ότι γίνονται αρκετές συναυλίες και πρόσφατα μίλαγα με έναν γνωστό μου μουσικό που ήρθε κι έπαιξε εκεί και μου έλεγε για αυτό.

Τα τελευταία χρόνια η όλη οικονομική κατάσταση μας έβγαλε κάπως εκτός, καθώς πολλές μπάντες ήταν επιφυλακτικές στο να έρθουν να παίξουν εδώ, αλλά υπάρχει μια αλλαγή το τελευταίο διάστημα και νομίζω πως ξέω κάποιους που θα ήθελα να σας φέρουν εδώ...

Όπως είπα, θα θέλαμε πολύ να έρθουμε, αλλά θα πρέπει να μιλήσουμε με το γραφείο που κλείνει τις συναυλίες μας. Όσο κι αν θέλω να έρθω δεν εξαρτάται από εμένα. Φαντάζομαι έχω έναν λόγο, αλλά...

Για εμάς η σύνθεση λειτουργεί σαν το κρασί: αν του δώσεις χρόνο, θα γίνει καλύτερο

Πάμε τώρα στην αρχή που είχα σχεδιάσει για την συνέντευξη, σύμφωνα με την οποία σου δίνω συγχαρητήρια για το "Blackout". Είναι μια δουλειά που πραγματικά απολαμβάνω και μπορώ ήδη να πω πως μου αρέσει περισσότερο από το "Pure Heavy". Πως αισθάνεσαι εσύ για αυτό;

Σε ευχαριστώ! Το εκτιμώ πολύ και είμαι πραγματικά χαρούμενος που ακούω ότι σου αρέσει. Κι εμένα μου αρέσει πολύ. Φυσικά, κάθε συγκρότημα λατρεύει το κάθε νέο άλμπουμ του και κάθε συγκρότημα θεωρεί το νέο του άλμπουμ ως το καλύτερο που έχει κάνει. Το θεωρώ πολύ καλό, γιατί κοιτώντας πίσω κατά την άποψή μου και το "Youngblood" είναι καλύτερο άλμπουμ από το "Pure Heavy" κι ένας λόγος είναι πιθανότατα ο χρόνος που επενδύσαμε στο να το γράψουμε. Το "Pure Heavy" γράφτηκε πολύ γρήγορα. Στην πραγματικότητα, γράφτηκε, ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε μέσα σε ένα έτος από όταν βγήκε το "Youngblood".

Αυτή τη φορά πήραμε πολύ περισσότερο χρόνο. Μας πήρε περίπου δυο χρόνια να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ. Δεν λέω ότι όλα αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ των δυο άλμπουμ δουλεύαμε συνεχώς πάνω σε αυτό, αλλά κατά κάποιο τρόπο είναι όπως φτιάχνεις κρασί (γέλια).

Για το "Pure Heavy" απλά γράψαμε τα τραγούδια, τα προβάραμε και κατευθείαν τα ηχογραφήσαμε, αλλά αυτή την φορά ακολουθήσαμε την συνταγή του “Youngblood” και πήραμε περισσότερο χρόνο. Συνθέσαμε τα τραγούδια και ηχογραφήσαμε κάποια demo και τα βάλαμε στην άκρη. Μετά από καιρό τα ξαναπιάσαμε και κάναμε νέες ενορχηστρώσεις και γράψαμε νέα μέρη για αυτά και γενικά πήραμε το χρόνο μας να γράψουμε τη μουσική. Και νομίζω πως για εμάς ως μπάντα λειτουργεί σαν το κρασί: αν του δώσεις χρόνο, θα γίνει καλύτερο.

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, όταν κυκλοφορήσαμε το "Pure Heavy" ήμουν σίγουρος πως ήταν ένα καλό άλμπουμ, αλλά καθ’ όλη την διάρκεια των ηχογραφήσεών του αναρωτιόμουν «Είναι τόσο καλό όσο το "Youngblood"; Είναι καλύτερο του "Youngblood";». Την μια ημέρα αισθανόμουν πως ήταν καλύτερο και την άλλη αισθανόμουν πως δεν ήταν καλύτερο. Είχα πάντα αυτή την αμφιβολία. Αυτό το άλμπουμ πήρε πολύ χρόνο, αλλά όταν μπήκαμε στο στούντιο ήμουν απολύτως σίγουρος πως τα τραγούδια ήταν καλύτερα από αυτά του "Pure Heavy".

Συνεχίζω να θεωρώ το "Pure Heavy" ένα καλό άλμπουμ, αλλά το συνθετικό κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ είναι πιο δυνατό, με τον ίδιο τρόπο που ήταν και στο "Youngblood", για το οποίοι πίστευα πως οι συνθέσεις ήταν πιο δυνατές από αυτές του "Pure Heavy".

Αντιλαμβάνομαι τι λες. Θα έλεγα πως το "Blackout" έχει μεγαλύτερη συνοχή ως άλμπουμ. Από την αρχή ως το τέλος κυλάει και δεν έχει σκαμπανεβάσματα. Κάτι που θεωρώ πολύ καλό προφανώς...

Ναι και σε ευχαριστώ! Συμφωνώ μαζί σου. Το "Pure Heavy" ήταν περισσότερο «μερικά τραγούδια που πετάχτηκαν σε ένα άλμπουμ», αντιθέτως με αυτό εδώ. Νιώθω πως αυτό το άλμπουμ είναι πιο δυνατό κι όπως είπα έχει καλύτερες συνθέσεις και η παραγωγή είναι πιο ενδιαφέρουσα, ενώ έχει και περισσότερο νεύρο στα τραγούδια σε σχέση με αυτά του "Pure Heavy". Οπότε, συνολικά θα έλεγα πως ναι, είναι ένα πιο δυνατό άλμπουμ...

Δεν γράφουμε μουσική που θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά μουσική που θα περάσεις καλά όταν την ακούς

Δουλεύοντας πάνω στην παρουσίαση του άλμπουμ η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία περιστρέφομαι έχει να κάνει με ένα rock party που όμως του DJ του αρέσει να πετάει και κάποιο τραγούδι από παλιούς Iron Maiden που και που... ή κάτι τέτοιο (γέλια). Πώς σου ακούγεται εσένα;

Νομίζω πως το άλμπουμ μας είναι όντως κάπως έτσι. Πολλοί δημοσιογράφοι με τους οποίος έχω συνομιλήσει τον τελευταίο μήνα λένε πως είναι ένα άλμπουμ που τους φτιάχνει τη διάθεση. Και αυτό θεωρώ πως είναι καλό, γιατί αυτό είναι και το όλο νόημα της μουσικής μας. Δεν γράφουμε μουσική που θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά μουσική που θα περάσεις καλά όταν την ακούς. Κι ο κόσμος νιώθω ότι ανταποκρίνεται σε αυτό. Αισθάνομαι - όπως λες κι εσύ - ότι είναι ένα καλό άλμπουμ για πάρτι. Κι αυτό είναι που θέλουμε να επιτύχουμε. Όχι να γίνουμε η μπάντα που θα είναι ο κλόουν του πάρτι, αλλά να γράψουμε μουσική που κάνει τον κόσμο χαρούμενο. Μουσική που σε κάνει θα θέλεις να παρτάρεις ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων...

Αν ο Tom Waits πήγαινε σε κάποιο talent show θα του έλεγαν «Φίλε, δεν θα έπρεπε να τραγουδάς»

Δεν ξέρω αν θυμάσαι την τελευταία φορά που σε ρώταγα κάποια πράγματα αναφορικά με τη φωνή σου και σου έλεγα πως παρόλο που μου αρέσει πάρα πολύ δυσκολεύομαι να περιγράψω το στυλ σου. Ε, λοιπόν, σήμερα μόλις νομίζω πως το βρήκα! Είσαι ένας εκλεπτυσμένος Bon Scott! (γέλια)

(γέλια) Αυτό είναι σίγουρα κομπλιμέντο! Τη θυμάμαι τη συζήτηση που είχαμε που σου έλεγα για όταν μεγάλωνα και ήθελα να γίνω τραγουδιστής σε μια μπάντα, αλλά όλοι οι τραγουδιστές που μου άρεσαν είχαν πολύ λεπτή φωνή και εγώ δεν είχα. Οπότε, ένιωθα πως δεν μπορούσα να το κάνω, διότι αυτό πρέπει να έχει κάποιος για να είναι σε μια hard rock μπάντα.

Τότε άρχισα να ακούω - θυμάμαι να αναφέρω - τραγουδιστές σαν τον Eddie Vedder μεταξύ άλλων όπως και τον Mike Patton, που χρησιμοποιούσαν τις φωνές τους με τελείως διαφορετικό τρόπο. Όπως λες κι εσύ με τον Bon Scott, δεν είχε απαραίτητα μια πολύ καλή τεχνικά φωνή, αλλά είχε μια ξεχωριστή εκφραστικότητα και την αξιοποιούσε. Χρησιμοποιούσε την φωνή του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ.

Πλέον, νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση με τη φωνή μου, αλλά παλιότερα πάντα αισθανόμουν πως έπρεπε να φωνάζω περισσότερο και να πιάσω πιο ψηλές νότες. Αλλά, κάποια στιγμή, συνειδητοποιείς ότι δεν έχει και τόση σημασία αυτό. Σημασία έχει πώς χρησιμοποιείς τη φωνή σου. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να πιάσεις ψηλές νότες ή να τραγουδάς πολύ δυνατά.

Σκέψου έναν τραγουδιστή σαν τον Tom Waits. Αν πήγαινε σε κάποιο talent show ή σε αυτά τα idol show, θα του έλεγαν «Φίλε, δεν θα έπρεπε να τραγουδάς!». Διότι δεν έχει την τέλεια ρυθμισμένη φωνή. Αλλά, δύσκολα θα βρεις κάποιον τραγουδιστή εκεί έξω που να μπορεί να εκφραστεί με τη φωνή του όσο καλά το κάνει αυτός. Οπότε, πλέον έχω αυτοπεποίθηση για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιώ τη φωνή μου.

Η μουσική μας είναι επηρεασμένη από την κλασσική rock μουσική και θέλαμε το artwork να ακολουθεί ένα συναφές ιστορικό μονοπάτι

Αυτή η σκέψη μου ήρθε συγκεκριμένα ακούγοντας το ομότιτλο τραγούδι, που επί τη ευκαιρία είναι και το αγαπημένο μου ως τώρα. Αλήθεια, πως κι αποφασίσατε να ονομάσετε το άλμπουμ "Blackout"; Λόγω του ότι νιώσατε πως είναι το πιο δυνατό τραγούδι του δίσκου ή υπάρχει κάποια άλλη ιστορία;

Εν μέρει οφείλεται στο ομότιτλο τραγούδι, αλλά δεν έχει να κάνει με το ότι το θεωρούσαμε το πιο δυνατό. Βέβαια, κι εγώ πιστεύω ότι είναι ένα πολύ δυνατό τραγούδι.

Στην πραγματικότητα έχει να κάνει με το artwork. Ξεκινώντας να μιλάμε για το artwork του άλμπουμ αρχικά συζητούσαμε να σχεδιάσω εγώ κάτι. Έχω κάνει το artwork για το "Youngblood" παραδείγματος χάρη και έχω σχεδιάσει πολύ από το merchandise μας κι από τη στιγμή που δουλεύω ως tattoo artist οι άλλοι θεωρήσαν πως ήταν η ώρα να ξανασχεδιάσω κάτι για το artwork του δίσκου. Καθώς δουλεύαμε λοιπόν πάνω στο άλμπουμ αυτό που συνέβη είναι πως κόλλησα με τις δουλειές ενός τύπου που λέγεται Storm Thorgerson. Τον γνωρίζεις, σωστά;

Φυσικά... Hipgnosis...

Ναι! Λοιπόν, με ενέπνεαν πολύ οι δουλειές του και τα άλμπουμ στα οποία είχε δουλέψει και σκέφτηκα πως η μουσική μας είναι γενικά πολύ επηρεασμένη από την κλασσική rock μουσική. Οπότε, σκέφτηκα να κάνουμε κι εμείς ένα artwork που θα ακολουθεί ένα συναφές ιστορικό μονοπάτι με αυτές τις μπάντες, αλλά την ίδια στιγμή δεν ήθελα να αντιγράψω καμία δουλειά. Για παράδειγμα, κοίταγα το artwork του "Wish You Were Here" των Pink Floyd και του "Lovedrive" των Scorpions, καθώς και πολλών άλμπουμ των UFO των οποίων ο Thorgerson έκανε το artwork. Πολύ συχνά είναι μια πολύ όμορφη εικόνα, αλλά πάντα υπάρχει και κάποιο ενοχλητικό στοιχείο μέσα σε αυτές τις εικόνες...

Τότε ξεκινήσαμε να μιλάμε για το πώς κάποιες μπάντες έχουν μια σταθερά, όπως οι Iron Maiden έχουν τον Eddie και οι Motorhead είχαν τον Snaggletooth και τα υπόλοιπα παιδιά στην μπάντα άρχισαν να λένε «να φτιάξουμε κι εμείς μια δική μας σταθερά». Αλλά τους απάντησα «Ξέρετε κάτι; Το κάνουμε αυτό το πράγμα εδώ και δεκαέξι χρόνια. Είναι λίγο αργά για να ξεκινήσουμε τώρα κάποιο branding». Συνεχίζοντας να μιλάμε επ’ αυτού προέκυψε η ερώτηση «τι είναι σταθερό στους Audrey Horne;».

Ένα από τα πράγματα που μας ήρθαν στο μυαλό ήταν το λευκό πουκάμισο με την μαύρη γραβάτα που πολύ συχνά φοράω όταν παίζουμε ζωντανά. Οπότε είπα «ας κάνουμε αυτό, αφού όσοι έρχονται στα σόου μας θα το αναγνωρίσουν. Το λευκό πουκάμισο με την μαύρη γραβάτα είναι αναγνωρίσιμα. Οπότε είπα «να βάλουμε μια φωτογραφία ενός λευκού πουκάμισου με μαύρη γραβάτα. Αλλά να βάλουμε και κάτι που δεν ταιριάζει».

Κατόπιν συζητήσαμε για το πώς ένας υπάλληλος γραφείο συχνά βάζει ένα στυλό στην τσέπη που έχει το πουκάμισο και νομίζω ήταν ο Thomas που είπε «τι λέτε για το κλισέ που το στυλό έχει διαρροή και αφήνει λεκέ από μελάνι στο πουκάμισο;». Κι έπειτα από το στοιχείο του μελανιού πήγα στο χταπόδι και είπα «τι λέτε να βάλουμε ένα χταπόδι εκεί μέσα;». Μετέφερα την ιδέα στον φωτογράφο και του άρεσε και αποφασίσαμε να βγάλουμε την φωτογραφία μέσα στο νερό για να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ του στοιχείου και του χταποδιού. Κι όταν το ολοκληρώσαμε το έδειξα στους υπόλοιπους και τους άρεσε και έτσι αποφασίσαμε να το κρατήσουμε για artwork του άλμπουμ.

Για αυτό και λέγεται "Blackout". Όταν ήταν να δώσουμε όνομα στο άλμπουμ είχαμε διάφορες προτάσεις για τίτλο, αλλά όταν είδαμε το artwork και ρίξαμε μια ματιά στους τίτλους των τραγουδιών με κάποιο τρόπο ο τίτλος που καταλήξαμε ταίριαζε στην εικόνα. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά μας ξεχώρισε κι έτσι αποφασίσαμε να το ονομάσουμε "Blackout".

Οπότε έχει περισσότερο να κάνει με το artwork ο τίτλος βασικά. Δώσαμε το όνομα του άλμπουμ βασισμένοι στο artwork, αντίθετα από το να φτιάχνεις το artwork βάσει του τίτλου του άλμπουμ. Το κάναμε ανάποδα...

«Όταν είσαι σε μια hard rock μπάντα, ο κόσμος περιμένει να έχεις μακριά μαλλιά και να φοράς δερμάτινα και πάντα το βρίσκω ενδιαφέρον να προκαλώ αυτό το στερεότυπο»

Αυτό με πάει και στην επόμενη ερώτηση που είχα αναφορικά με το πουκάμισο και τη γραβάτα που φοράς επί σκηνής. Ξέρεις, αστειευόμενος, πολλοί από εμάς αναγκαζόμαστε να τα φοράμε στη δουλειά κι εσύ που δεν είσαι αναγκασμένος το κάνεις από μόνος σου... (γέλια)

Αρχικά, πάντα με γοήτευε αυτό. Όχι ο υπάλληλος γραφείου που φοράει γραβάτα, διότι ο υπάλληλος την φοράει μόνο και μόνο επειδή πρέπει, όπως είπες. Αλλά, πάντα με γοήτευε το στυλ της... υψηλής Βρετανικής κοινωνίας. Είναι πολύ κομψό και πολύ εκλεπτυσμένο και πάντα μου άρεσε. Γνωρίζω πως πολλοί εξ αυτών των ανθρώπων δεν είναι και ιδιαίτερα καλοί άνθρωποι, αλλά το στυλ τους πάντα με γοήτευε.

Επίσης, είναι και το γεγονός πως όταν είσαι σε μια hard rock μπάντα, ο κόσμος συνήθως περιμένει να έχεις μακριά μαλλιά και να φοράς δερμάτινα και όλα τα συναφή και πάντα μου το βρίσκω ενδιαφέρον να προκαλώ την αντίληψη αυτή περί ενός τύπου που παίζει σε hard rock μπάντα. Πάντα το βρίσκω ενδιαφέρον να προκαλώ αυτό το στερεότυπο...

«Είμαστε παλιομοδίτες και πάντα μας γοητεύουν τα άλμπουμ που έχουν ένα μεγάλο, πομπώδες, κάπως υπερβολικό εναρκτήριο θέμα»

Πίσω στη μουσική του άλμπουμ, πώς κι επιλέξατε το "This Is War" τόσο για εναρκτήριο κομμάτι αλλά και για πρώτο δείγμα μέσα από το άλμπουμ;

Βασικά, όταν το γράψαμε, το γράψαμε μαζί με την εισαγωγή, που είναι πολύ πομπώδης και υπερβολική κατά μια έννοια και νιώσαμε ότι από τη στιγμή που ξεκινάει με αυτό τον τρόπο πως είναι φυσιολογικό να γίνει και το εναρκτήριο κομμάτι.

Το συζητήσαμε και σκεφτήκαμε πως είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια και πιο progressive τραγούδι του άλμπουμ, αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι πρέπει να δίνεις ντε και καλά τα πιο pop τραγούδια στον κόσμο για να κερδίσεις το ενδιαφέρον του. Απλά πρέπει να του δώσεις ένα καλό τραγούδι. Και νιώσαμε πως αυτό είναι ένα πολύ δυνατό τραγούδι και πως πρέπει να το βάλουμε πρώτο γιατί θα αρέσει στον κόσμο. Είναι πιασάρικο. Είναι και λίγο δύσκολο ίσως, αλλά αποφασίσαμε πως ο κόσμος ίσως χρειάζεται και μια πρόκληση...

Αλλά πρωτίστως ήταν η εισαγωγή του τραγουδιού που το έκανε να ξεχωρίζει ως εναρκτήριο κομμάτι από μόνο του. Δεν το σκεφτόμασταν ως εναρκτήριο τραγούδι μέχρι που γράψαμε το εν λόγω σημείο, και το εν λόγω σημείο γράφτηκε συγκεκριμένα για αυτό το τραγούδι και δεν ήταν κάτι που γράψαμε από μόνο του και μπορούσαμε να το κολλήσουμε σε οποιοδήποτε άλλο τραγούδι. Γράφτηκε για αυτό το τραγούδι.

Στο "Youngblood" είχαμε κάτι παρόμοιο με το άνοιγμα του "Redemption Blues" και στο "Audrey Horne" είχαμε το ίδιο με το "These Vultures" που οδηγούσε απευθείας στο "Charon". Οπότε, διακρίναμε μια συνέχεια στον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τα πράγματα και νιώσαμε πως μας ταιριάζει να έχουμε ένα μεγάλο άνοιγμα για το άλμπουμ. Είμαστε παλιομοδίτες, πάντα μας γοητεύουν τα άλμπουμ που έχουν ένα μεγάλο, πομπώδες, κάπως υπερβολικό εναρκτήριο θέμα. Οπότε, όταν το γράψαμε, ήταν σαν να είπε από μόνο του ότι θα ήταν το εναρκτήριο κομμάτι.

Έχουμε μεγαλώσει ακούγοντας Iron Maiden και Thin Lizzy, αλλά επίσης μεγαλώσαμε ακούγοντας Duran Duran και Michael Jackson

Επίσης, αγαπημένο τραγούδι μέσα από το άλμπουμ είναι το "Satellite". Θα έλεγα πως είναι το πιο διασκεδαστικό τραγούδι του δίσκου και αυτό που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντάς το είναι «now we're waiting for the night to become satellites»...

Καταλαβαίνω τι θες να πεις. Όταν γράψαμε το "Satellite" ήταν πολύ διασκεδαστική διαδικασία καθώς ήταν κάτι διαφορετικό από όσα είχαμε κάνει ως τότε. Αλλά και πάλι είναι πολύ κοντά σε μουσικές που αγαπάμε. Ο κόσμος καταλαβαίνει το ότι έχουμε μεγαλώσει ακούγοντας Iron Maiden και Thin Lizzy, αφού αυτές είναι προφανείς επιρροές στην μουσική μας, αλλά την ίδια στιγμή μεγαλώσαμε ακούγοντας Duran Duran, Michael Jackson κι όλα τα συναφή. Κι αυτό το τραγούδι είναι πιο κοντά στην disco, την pop των 80s, τον Michael Jackson κλπ.

Οπότε, περάσαμε πολύ καλά γράφοντας αυτό το τραγούδι και το ίδιο ίσχυε όταν γράφαμε το "Waiting For The Night", το οποίο ήταν επίσης ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι από ό,τι είχαμε στο παρελθόν, σαν μια πνοή φρέσκου αέρα στη μπάντα. Οπότε τα δυο αυτά τραγούδια έχουν κάτι κοινό, καθώς όταν τα γράφαμε και τα ηχογραφούσαμε ήταν αμφότερα κάτι νέο για εμάς. Τα ευχαριστηθήκαμε, ελπίζοντας πως κι ο κόσμος θα τα ευχαριστηθεί.

Αλλά έχουμε την επίπονη επίγνωση του γεγονότος πως αυτό θα είναι το τραγούδι για το οποίο θα πουν κάποιοι «Τι διάολο κάνατε τώρα; Πότε γίνατε funky και χαρούμενοι;». Όμως, όταν γράφεις μουσική δεν πρέπει να δίνεις και μεγάλη βάση σε αυτές τις σκέψεις, πρέπει απλά να εμπιστεύεσαι την κρίση σου και να πας εκεί που θες με τη μουσική σου. Το θεωρώ υπέροχο τραγούδι και μου αρέσουν και τα φωνητικά που έκανα για αυτό.

Όταν έκανα τα φωνητικά ο παραγωγός μας μου είπε «αυτό το τραγούδι είναι διαφορετικό και δεν μπορείς να το τραγουδήσεις με τον ίδιο τρόπο που τραγουδάς κάποια άλλα τραγούδια. Πρέπει να εστιάσεις τους στίχους, καθώς είναι ένας εκλεπτυσμένος, αλλά λίγο αλήτης τύπος που λέει αυτά τα λόγια. Έτσι, πρέπει να βρεις αυτόν τον χαρακτήρα μέσα σου και να πεις αυτά τα λόγια με αυτό τον τρόπο». Όταν ολοκλήρωσα τα φωνητικά μου έστειλε ένα αρχείο με το τραγούδι και γύρισα σπίτι και το άκουσα, άμεσα ένιωσα πως «αυτό παραπάει, ακούγομαι λες και υποκρίνομαι, τραγουδάω σαν να είμαι κάποιος άλλος». Αλλά ακούγοντάς το μερικές φορές ακόμα άρχισε να μου αρέσει πολύ και λάτρεψα το πώς ακούγονται τα φωνητικά. Γιατί μπορεί να είναι εκτός του χαρακτήρα μου, αλλά την ίδια στιγμή είμαι εγώ που παίζω αυτόν τον χαρακτήρα. Το διασκέδασα αυτό το τραγούδι...

Έχεις ως τώρα επισημάνει τις classic rock επιρροές, τις metal επιρροές και τις pop επιρροές, αλλά εντοπίσω και κάποιες punk επιρροές στο "Audrevolution". Τις εντόπισα σωστά;

Ναι! Όταν γράψαμε αυτό το τραγούδι άμεσα νιώσαμε το punk rock στοιχείο που έχουν συγκροτήματα όπως οι Turbonegro, οι Kvelertak και τέτοιου είδους μπάντες. Ήταν πολύ προφανές σε αυτό το τραγούδι. Κάποιοι στη μπάντα, όπως εγώ κι ο μπασίστας μας ο Espen, ακούμε πολύ punk και hardcore πράγμα, οπότε είναι φυσικό να βγαίνει και στη μουσική μας. Επίσης, κι ο Arve (σ.σ.: ο Ice Dale) ακούει πολλά σε αυτή τη φάση.

Έχει σίγουρα έναν punk χαρακτήρα και όταν το ηχογραφήσαμε ξέραμε πολύ καλά πως αυτό το τραγούδι δεν χρειάζεται να είναι και τόσο εκλεπτυσμένο. Απλά πρέπει να έχει τον σωστό punk χαρακτήρα. Οπότε σωστά το εντόπισες...

Ο Ice Dale και ο Thomas είναι σαν την κιθαριστική εκδοχή των Layney Staley και του Jerry Cantrell των Alice In Chains

Επίσης, πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο της μουσικής σας πέραν των φωνητικών σου - και κάτι το οποίο για μια ακόμα φορά ξεχωρίζει στο νέο άλμπουμ - είναι η κιθαριστική δουλειά των Ice Dale και Thomas. Πάντα δυσκολεύομαι να εντοπίσω ποιος παίζει τι μέχρι να τους δω να παίζουν τα μέρη τους ζωντανά... (γέλια). Πως τους ξεχωρίζεις και τι παίρνεις από το παίξιμο του καθενός;

Προσωπικά δεν έχω καμία δυσκολία να διακρίνω ποιο παίζει τι, διότι είναι τελείως διαφορετικοί όσον αφορά στο στυλ του παιξίματός τους. Ο Ice Dale είναι πολύ bluesy με τον τρόπο του, πολύ κοντά στο στυλ παιξίματος του Slash και του Jimmy Page. Έτσι, μπορώ να τον διακρίνω άνετα σε αντίθεση με τον Thomas που θα έλεγα πως είναι πιο γενναίος όσον αφορά στο παίξιμό του. Αυτός είναι πιο πολύ στη φάση του Randy Rhoads και του Eddie Van Halen προκαλώντας πολύ τον εαυτό του όταν παίζει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πάντα να καταλήγει σε βαθιά νερά όταν συνθέτει υλικό, αφού προσπαθεί να το τραβήξει όσο πάει, σε αντίθεση με τον Ice Dale που είναι πιο bluesy και πιο επικεντρωμένος. Παρόλο που και οι δυο είναι αρκετά μελωδικοί, ο Ice Dale είναι πιο «παραδοσιακά» μελωδικός.

Θεωρώ πως μαζί κολλάνε πολύ ωραία. Είναι σαν την κιθαριστική εκδοχή των Layney Staley και του Jerry Cantrell των Alice In Chains, οι οποίοι είχαν τελείως διαφορετικές φωνές αλλά όταν τραγουδούσαν μαζί στο “Dirt” και στα υπόλοιπα παλιά άλμπουμ των Alice In Chains υπήρχε κάτι στις φωνές τους που το έκανε πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος τραγουδούσε τι.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Thomas και τον Ice Dale νομίζω. Έχουν πολύ μοναδικό τρόπο παιξίματος αλλά όταν παίζουν μαζί είναι συχνά δύσκολο να πεις ποιος κάνει τι, καθώς τα παιξίματά τους ενώνονται πολύ καλά μεταξύ τους..

Το αντιλαμβάνομαι. Επίσης, να επισημάνω ότι ο Thomas μοιάζει πολύ στον Jerry Cantrell και εμφανισιακά μερικές φορές... (γέλια)

Ναι, ισχύει (γέλια)

«Είναι σημαντικό να υπάρχουν μπάντες σαν τους Prophets Of Rage στις μέρες μας»

Λοιπόν, σε έναν τυπικό τρόπο κλεισίματος του έτους θέλω να μου πεις αν έχεις κάποια αγαπημένα άλμπουμ για το 2017...

Ναι, έχω πολλά άλμπουμ που ξεχώρισα. Βασικά, κάποιοι καλλιτέχνες που ξεχώρισαν περισσότερο προέρχονται από την country μουσική σκηνή. Είναι ένας τύπος που λέγεται Sam Outlaw, ο οποίος έβγαλε ένα άλμπουμ που λέγεται "Tenderheart" και το οποίο είναι υπέροχο. Δεν είναι στη honky-tonk φάση της country, αλλά πιο κοντά σε μπάντες όπως οι The Eagles. Δεν χρειάζεται να σου αρέσει η country μουσική για να λατρέψεις αυτό το άλμπουμ. Είναι απλά ένα σπουδαίο άλμπουμ.

Επίσης, τελευταία ακούω πολύ το νέο Mastodon, το "Cold, Dark Place", που μπορεί να είναι EP, αλλά περιλαμβάνει τέσσερα άψογα τραγούδια. Νομίζω πως γίνεται όλο και καλύτερο όσο το ακούω.

Μου αρέσει πολύ το άλμπουμ των Prophets Of Rage και πέραν του ότι θεωρώ πως είναι ένα πραγματικά καλό άλμπουμ, στις εποχές που ζούμε με το πολιτικό κλίμα που επικρατεί σε όλο τον κόσμο είναι σημαντικό να υπάρχουν μπάντες σαν τους Prophets Of Rage που παίρνουν θέση, εκφράζουν την άποψή τους και εναντιώνονται σε μια πολιτική άποψη που έχει επεκταθεί σε όλο τον κόσμο.

Το ίδιο ισχύει και για hardcore μπάντα που λέγεται Stray From The Path. Κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που λέγεται "Only Death Is Real" και οι στίχοι τους είναι πολύ πολιτικοί.

Ακόμα οφείλω να επισημάνω ένα ακόμα άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε το 2017 αλλά ανακάλυψα μόλις τις τελευταίες εβδομάδες και το ακούω συνέχεια τελευταία. Είναι από μια μπάντα που λέγεται Dyscarnate και το άλμπουμ λέγεται "With All Their Might". Είναι ένα πολύ σκληρό, βίαιο άλμπουμ, αλλά είναι groovy και είναι φανταστικό.

Τέλος οι The Bronx κυκλοφόρησαν καλό, νέο άλμπουμ, οι Comeback Kid κυκλοφόρησαν καλό νέο άλμπουμ και γενικά βγήκαν πολλά καλά νέα άλμπουμ...

OK, τελευταία ερώτηση. Περιοδεύσατε με τον Danko Jones και ήταν τρομερό πακέτο. Είναι κάποια άλλη σύγχρονη μπάντα με την οποία θα θέλατε να περιοδεύσετε και με την οποία πιστεύεις ότι θα στήνατε ένα εξίσου ωραίο rock party κάθε βράδυ;

Πρέπει να είναι νέα μπάντα;

Ας είναι κάποια ενεργή...

Όταν είσαι support καλό είναι να παίζεις για περισσότερο κόσμο. Νομίζω το ξανασυζητήσαμε την προηγούμενη φορά αυτό. Μια μπάντα που σίγουρα θα μας ταίριαζε είναι οι Volbeat. Θα ήταν τέλειο ματσάρισμα για να περιοδεύσουμε μαζί τους, καθώς θεωρώ ότι η μουσική μας θα άρεσε στο κοινό τους και θα παίζαμε μπροστά σε τεράστια κοινά.

Αλλά αν με ρωτάς βάση του μουσικού μου γούστου, είναι πολλές οι μπάντες με τις οποίες θα ήθελα να περιοδεύσω. Πάντως, δεν θα με χάλαγε να ανοίγαμε την περιοδεία των Guns N’ Roses...

Για να είμαι ειλικρινής έκανα την ερώτηση έχοντας μια συγκεκριμένη μπάντα στο μυαλό, τους Night Flight Orchestra. Ακούγοντας το φετινό τους άλμπουμ ένα πράγμα που σκέφτηκα είναι «φαντάσου τι περιοδεία θα ήταν αυτή, αν έβγαιναν με τους Audrey Horne. Θα ήταν το καλύτερο rock party!».

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, θα ήταν τέλεια. Ο Thomas, ο Espen κι ο Kjetil την λατρεύουν αυτή την μπάντα. Κι εμένα μου αρέσει πολύ, αλλά όχι όσο σε αυτούς. Αυτοί είναι κανονικά οπαδοί!

Όταν ανέφερα μια μπάντα σαν τους Volbeat σκεφτόμουν πως θα ήταν τέλειο γιατί θα μας βοηθούσε να παίξουμε την μουσική μας σε περισσότερο κόσμο και όπως και να το κάνουμε οι Volbeat είναι τεράστιοι αυτή την εποχή. Αλλά θα μου άρεσε πολύ να περιοδεύαμε με τους Night Flight Orchestra. Τους ακούω πάρα πολύ και ειδικά τα δυο τελευταία άλμπουμ. Μου αρέσει λίγο περισσότερο το προηγούμενο. Παρόλο που μου άρεσε και το νέο, το προηγούμενο μου άρεσε λίγο περισσότερο.

OK, για να δούμε λοιπόν που θα είναι η επόμενη φορά που θα τα πούμε από κοντά σε κάποιο live. Ελπίζω να είναι στην Ελλάδα, αλλά όπου κι αν είναι ξέρω ότι θα απολαύσω το σόου, οπότε...

Θα σε δω εκεί και θα τα πούμε πιο αναλυτικά τότε. Θα πιούμε μπύρες και μετά θα συζητήσουμε το πλάνο μας για να κυριεύσουν την Ελλάδα οι Audrey Horne!