Συνέντευξη: Paradise Lost

Όταν στην άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής βρίσκεται μια θρυλική μορφή της σύγχρονης σκηνής του ατμοσφαιρικού metal, ένα μέλος του συγκροτήματος που έχει γράψει ιστορία με τους δίσκους του, έχει διχάσει τους οπαδούς του με τις συνεχείς και απρόσμενες στροφές του, αλλά είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά αγαπητό στη χώρα μας, η συνέντευξη παύει να αποτελεί μέρος μιας δουλειάς και μετατρέπεται σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της μέχρι τώρα πορείας μου στο rocking. Ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός για όλες τις ερωτήσεις που θα μπορούσε κανείς να του απευθύνει, παρόλαυτα στην περίπου μισή ώρα που συνομίλησα μαζί του μου είπε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Σας παρουσιάζω τον άνθρωπο ο οποίος με τις μελωδίες του στιγμάτισε και στιγματίζει ακόμα και σήμερα τις ζωές πολλών ανθρώπων. Κυρίες και κύριοι, ο Greg Mackintosh των ιστορικών Paradise Lost.

Καλησπέρα. Είμαι ο Άλκης Κοροβέσης από το Rocking.gr.
Καλησπέρα. Σου μιλάει ο Greg.

Greg, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα με αυτή τη συνέντευξη. Πώς είσαι;
Είμαι καλά. Είναι η πρώτη μου μέρα στο σπίτι μετά από ένα μεγάλο διάστημα περιοδειών. Το απολαμβάνω τώρα.

...και ξεκουράζεσαι φαντάζομαι. Καταρχήν θα ήθελα να σε συγχαρώ για το “In Requiem”. Είναι ένας υπέροχος δίσκος, αν και προσωπικά χρειάστηκα λίγο χρόνο περισσότερο για να το αντιληφθώ.
Αυτό είναι κατανοητό και έγινε επίτηδες εκ μέρους μας.

Δεν είναι ένας ευθύς δίσκος, όπως π.χ. το “Believe In Nothing”.
Σε καμία περίπτωση. Δε θέλαμε να είναι.



Φαντάζομαι θα σας έχουν ρωτήσει αρκετές φορές, αλλά πες μου, πώς προέκυψε ο τίτλος του δίσκου;
Η λέξη requiem αναφέρεται στο θρήνο για τις ψυχές των νεκρών. Μουσική για τους νεκρούς. Περιγράφει κατά κάποιο τρόπο τη μουσική του δίσκου. Σε αυτή τη λέξη βασιστήκαμε, όμως θέλαμε να προσθέσουμε κάτι για να μην είναι τόσο εμφανές, οπότε το κάναμε “In Requiem”.

Οι τελευταίοι σας δίσκοι έγιναν σταδιακά πιο σκοτεινοί και heavy. Είναι ευδιάκριτη μια αλλαγή κατεύθυνσης στη μουσική σας, ωστόσο η ταυτότητα των Paradise Lost παραμένει αναλλοίωτη. Πώς επιλέξατε να στραφείτε προς την σκοτεινή πλευρά των Lost;
Είναι απλώς αυτό που μας ενδιαφέρει να κάνουμε αυτή τη στιγμή. Κάναμε ένα διάλειμμα από αυτό το ύφος και εκείνο το διάστημα το απολαύσαμε εξίσου, ωστόσο η αλλαγή αυτή έκανε πιο ενδιαφέρον αυτό που κάνουμε τώρα. Πιστεύω πως αν κάνεις ένα πράγμα συνέχεια καταντά βαρετό. Είναι σημαντικό για μας αυτό που κάνουμε να μας τραβά το ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, το “In Requiem” για μένα δεν είναι και πολύ εμπορικός δίσκος, αλλά αυτό σκοπεύαμε. Οι νέοι οπαδοί μας δε θα το έβρισκαν τόσο πιασάρικο όσο ίσως τα πιο παλιά albums, αλλά έχει αρκετούς διαφορετικούς ήχους με τους οποίους έχουμε καταπιαστεί τα τελευταία χρόνια.

Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα να επιλέξετε ποια κομμάτια θα μπουν στο δίσκο, πώς γίνεται η επιλογή; Τα πιο πιασάρικα έχουν την προτεραιότητα ή γίνεται ένας συνδυασμός τόσο μελωδικών όσο και heavy κομματιών;
Σίγουρα δεν επιλέγουμε τα πιο πιασάρικα. Περισσότερο κοιτάμε τι ταιριάζει στον δίσκο, γιατί αρκετές φορές έχουμε αφήσει εκτός κομμάτια τα οποία ορισμένες φορές είναι καλύτερα από αυτά που βρίσκονται στον δίσκο, αλλά δεν κολλάνε τόσο με το feeling του.

Σχεδόν απάντησες στην επόμενη ερώτηση μου. Κομμάτια σαν το “Sweetness” ή το πρόσφατο “Silent In Heart” είναι πάρα πολύ καλά, αλλά δε βρίσκονται στους δίσκους παρά μόνο σαν bonus.
Ναι, δεν καταφέραμε να τα εντάξουμε στο όλο...

...Concept;
Κάπως έτσι. Πιστεύω ότι το “In Requiem” έχει μεγάλη συνοχή και κάθε κομμάτι συνδέεται τόσο με το επόμενο όσο και με το προηγούμενο του. Έτσι το να προσπαθήσουμε να προσθέσουμε κάτι επιπλέον εκεί που ίσως δεν ανήκει θα έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Εξάλλου είναι πάντα καλό να έχεις καλά b-sides. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός μου άρεσαν μπάντες που είχαν πολύ δυνατά b-sides.

Είστε πάντως από τις λίγες μπάντες των οποίων σχεδόν όλα τα b-sides είναι ωραία κομμάτια. Όσον αφορά τη συνθετική διαδικασία, εσύ γράφεις όλη τη μουσική και ο Nick (Holmes) τους στίχους ή είναι πιο συνεργατική η διαδικασία;
Βασικά έτσι γίνεται. Δεν το σκεφτόμαστε καν. Έτσι ήταν πάντα. Κανείς δεν έχει πρόβλημα με αυτό, ίσα ίσα που τους αρέσουν αυτά που γράφουμε. Γράφω τη βασική δομή του κομματιού, τη δίνω στον Nick, πετάει καναδυό μελωδικές γραμμές, μου το ξαναδίνει και αυτό γίνεται μέχρι να είμαστε πλήρως ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Έτσι μετά το δίνουμε στους υπόλοιπους και το προβάρουμε. Αν κάτι δεν πάει καλά, το αλλάζουμε ωστόσο.

Φαίνεται πως με τον τελευταίο σας δίσκο ένας κύκλος έκλεισε. Σκοπεύετε να εμβαθύνετε στο σκοτεινό εαυτό σας ή να περιμένουμε κάτι εντελώς διαφορετικό στον επόμενο σας δίσκο;
Προς το παρόν είναι δύσκολο να πούμε, γιατί δεν έχουμε αρχίσει να γράφουμε κάτι καινούριο. Θα μπορούσε να είναι ένας black metal δίσκος ή ένας disco. Ακόμα συλλέγω ιδέες...



Τι περιέχει το dvd “Over The Madness”;
Όταν μας προσέγγισαν οι δημιουργοί του για να κάνουμε αυτό το documentary, αρχικά μας είπαν ότι θα ήταν κάτι το οποίο θα στηριζόταν αποκλειστικά πάνω στους Paradise Lost. Αλλά αφού το ξανασκεφτήκαμε, προτείναμε να δείξουν τον ρόλο που παίξαμε στη γέννηση του gothic metal. Κάτι τέτοιο σίγουρα θα το έκανε πιο ενδιαφέρον για τους φίλους του είδους. Περιέχει κυρίως συνεντεύξεις, στοιχεία και ενδιαφέρουσες ιστορίες για τον κάθε δίσκο μας. Επίσης μιλούν και μέλη από τους Lacuna Coil και τους Celtic Frost για το πώς επηρεάστηκαν από εμάς και το ρόλο που παίξαμε όλοι μας στο να εξελιχθεί η σκηνή. Είναι αρκετά ενδιαφέρον να το δει κανείς.

Το άλλο dvd, το live, πότε υπολογίζετε να κυκλοφορήσει;
Λογικά στις αρχές του νέου έτους. Θα κυκλοφορήσουμε και live δίσκο επίσης.

Μαζί με το dvd ή ξεχωριστά;
Ακόμα δεν ξέρω, αλλά θα προτιμούσα ξεχωριστά, γιατί δεν έχουμε κάνει άλλο live δίσκο.

Εκτός από το “Live At The BBC”.
Ναι, αν και αυτό αφορούσε περισσότερο παλιά κομμάτια.

Ποια κομμάτια περιέχονται στο dvd;
Μια ολόκληρη συναυλία. Έχει κομμάτια από την αρχή της καριέρας μας μέχρι και το “In Requiem”. Περιέχει το “Sweetness”, το “Gothic”, κομμάτια από το "Icon", το "Draconian Times", το "Shades Of God", το "One Second". Έχει τα πάντα και ζωντανά.

Έρχεστε για ακόμα μια φορά στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα τελευταία χρόνια παίζετε πιο συχνά εδώ από οποιαδήποτε άλλη ξένη χώρα. Υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτό;
Συνήθως όταν παίζουμε μετά από έναν δίσκο, παίζουμε κυρίως κομμάτια από τον δίσκο. Την τελευταία φορά που παίξαμε ήταν κάτι σαν Open Air, με τους Type O Negative.

Και τους Rotting Christ.
Τώρα θα είναι μια συναυλία αφιερωμένη στο “In Requiem”. Τα τελευταία χρόνια γίνεται το εξής περίεργο: παίζουμε στην Ελλάδα λίγο πριν ή μετά τα Χριστούγεννα.

Ναι, είναι παράδοση πλέον.
Μα τα Χριστούγεννα δε θα ήταν τα ίδια αν δεν ερχόμασταν εκεί.

Υπάρχει ένας ιδιαίτερος δεσμός μεταξύ του ελληνικού κοινού και των Paradise Lost.
Μα ναι.

Πώς ήταν η εμπειρία σας εκείνη την νύχτα; Θυμάμαι ο Nick φόραγε ένα δερμάτινο jacket. Θα πρέπει να έσκασε από τη ζέστη.
Και 'γω το ίδιο νόμιζα. Αλλά ο ίδιος έλεγε ότι έκανε κρύο έξω.

Αν θυμάμαι καλά, φύσαγε λίγο.
Ναι όντως. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα όταν φτάσαμε έκανε τόσο πολλή ζέστη που δε βγήκα από το ξενοδοχείο παρά μόνο για τη συναυλία.

Η εμφάνιση σας ήταν επιβλητική. Κανείς δε θα περίμενε ότι θα παίζατε όλα αυτά τα παλιά κομμάτια.
Το ευχαριστήθηκα. Είχαμε κάνει μερικές συναυλίες νωρίτερα και αυτή ήταν η τελευταία ευρωπαϊκή εμφάνιση μας, οπότε ήταν μια ξεχωριστή βραδιά.



Θα κάνατε ποτέ περιοδεία όπου θα παίζατε κομμάτια μόνο από τα πρώτα σας χρόνια όπως κάνουν οι Iron Maiden;
Όχι, δε νομίζω. Επειδή πιστεύω ότι έχουμε αρκετά να δώσουμε ακόμα από άποψη σύνθεσης. Όπως έχεις διαπιστώσει δεν έχουμε μείνει σταθεροί για μεγάλο χρονικό διάστημα, γι' αυτό θεωρώ καλύτερο να έχουμε ένα ποικίλο setlist. Μου αρέσει πραγματικά που ξαναπαίζουμε live το “Gothic”, επειδή για περίπου 15 χρόνια δεν το είχαμε παίξει ποτέ. Είναι ωραίο να αναμειγνύεις νέα και παλιά κομμάτια και να βλέπεις πως βγαίνει το αποτέλεσμα. Γίνεται πιο ενδιαφέρον έτσι.

Ποίος είναι ο λόγος που παίζετε μόνο ένα ή και κανένα κομμάτι πλέον από το “Believe In Nothing”; Έχει κάτι το ξεχωριστό αυτός ο δίσκος.
Προσωπικά στο δίσκο δε μου αρέσει η παραγωγή, επειδή η EMI αναμείχθηκε υπερβολικά σε αυτή. Και μετά από δύο και τρία remix, χάθηκε η ζωντάνια. Είναι αλήθεια ότι έχει μερικά σπουδαία κομμάτια ο δίσκος. Το “World Pretending” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουμε γράψει. Τώρα, όταν παίζεις live πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου. Συνήθως όταν παίζουμε κάποιο κομμάτι, αυτό είναι το “Mouth”. Άλλες φορές επιλέγουμε κάποιο άλλο στη θέση του.

Θα παίζατε ποτέ ένα σετ το οποίο θα διαρκούσε 2 ή και παραπάνω ώρες; Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρνατε;
Δίωρο σετ; Μμμ. Βασικά αυτό εξαρτάται από τον Nick. Αυτός παραπονιέται πάντα. Σχετικά με τις εμφανίσεις μας στην Ελλάδα, θα παίξουμε ένα αρκετά διαφοροποιημένο setlist. Την τελευταία φορά δεν παίξαμε στη Θεσσαλονίκη, γι' αυτό θα παίξουμε ξανά εκεί τώρα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που σας είδα με τον Jeff (Singer) μου δόθηκε η εντύπωση ότι δεν πολυκόλλαγε με τα υπόλοιπα μέλη. Πρέπει να παραδεχτώ ωστόσο πως σιγά σιγά, και έπειτα από 2 albums, αποδεικνύει το γιατί τον επιλέξατε και δικαιώνει την επιλογή σας. Αυτό είναι εμφανές στο εξαιρετικό drumming του τελευταίου δίσκου. Πώς είναι πλέον τα πράγματα μεταξύ σας; Θεωρείται μόνιμο μέλος της μπάντας;
Ναι, φυσικά. Ο τρόπος που παίζει είναι υπέροχος, σ' αυτόν οφείλεται ένα μεγάλο μέρος του ήχου του νέου δίσκου. Επίσης στα live είναι πολύ σταθερός και δεν κάνει σχεδόν ποτέ λάθη. Μου αρέσει το στυλ του. Ξέρεις, με τον Jeff γνωριζόμαστε από την εποχή του "Draconian Times", όταν και δοκιμάστηκε για το δίσκο. Τελικά επιλέξαμε τον Lee Morris γιατί ο Jeff είχε ένα ροζ drumkit.

Συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο με τα τραγούδια σας. Πέρα από αυτά που ριζώνουν μέσα σου εξ' αρχής, προσωπικά βλέπω με άλλο μάτι τα υπόλοιπα που δε μου είχαν κινήσει τόσο έντονα την περιέργεια, αφού τα ακούσω live. Πώς νιώθετε όταν παίζετε ζωντανά;
Όταν παίζουμε ζωντανά κάποια κομμάτια τα οποία ίσως περνούν απαρατήρητα αποκτούν μια διαφορετική ενεργητικότητα, έναν πιο ωμό ήχο. Βασικά εξαρτάται και από τη συναυλία. Ορισμένες φορές όταν παίζουμε περιορίζουμε την ενέργεια μας, κάνοντας το show πιο ατμοσφαιρικό, ενώ άλλες γίνεται το αντίθετο, όπου τρελά πράγματα μπορεί να συμβούν. Η εμφάνιση μας στην Ελλάδα θα έχει λίγο και από τα δύο.

Όταν παίζεις live προτιμάς να έχεις επαφή με το κοινό ή να παραμένεις απόμακρος; Τι σε βοηθάει να αποδώσεις καλύτερα;
Είμαι από τους ανθρώπους που προτιμούν να συνδέονται με το κοινό. Μου αρέσει να το βλέπω να τραγουδά τα κομμάτια. Όταν παίζεις σε μια σκηνή ύψους 6 μέτρων και δε μπορείς να δεις το πρόσωπο κανενός είναι λίγο απόμακρο. Μπορεί να είναι καλό από τεχνικής απόψεως, όπως για τον φωτισμό, αλλά...

...Δεν υπάρχει η ίδια επαφή.
Σωστά.

Σας έχω δει ήδη 4-5 φορές στην Ελλάδα, αλλά κάθε φορά υπάρχει κάτι διαφορετικό, κάτι αξιομνημόνευτο. Προσπαθείτε να κάνετε κάθε επίσκεψη σας καλύτερη ή δεν το σκέφτεστε καθόλου;
Δεν είναι τόσο το να προσπαθήσουμε να το κάνουμε καλύτερο, παρά το να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας κάθε φορά. Να δώσουμε το καλύτερο συναίσθημα στο κοινό μας και να πάρουμε αντίστοιχα από αυτό. Εξαρτάται και από το χώρο που γίνεται η συναυλία. Λατρεύαμε το Ρόδον, αλλά τώρα δεν υπάρχει πλέον. Μας άρεσε πολύ ο χώρος. Ορισμένες φορές χρειάζεται να αλλάξεις το show για να ταιριάζει στο χώρο. Δεν ξέρω που θα παίξουμε τώρα στην Αθήνα, γι' αυτό πρέπει να το δούμε πρώτα.

Πώς ήταν η περιοδεία που κάνατε ανοίγοντας για τους Nightwish στις ΗΠΑ; Προσπάθησαν να κλέψουν τον Nick;
Ήταν πολύ καλά. Είναι φανταστικά άτομα, γνωριζόμαστε εδώ και λίγο καιρό.

Έχετε ξαναπαίξει μαζί;
Ναι και όταν μας πρότειναν να κάνουμε μαζί περιοδεία στις ΗΠΑ, είπαμε γιατί όχι; Και είχε πλάκα. Είχαμε να πάμε εκεί γύρω στα 4 με 5 χρόνια, από τότε που πήγαμε με τους Opeth. Ήταν όμορφα που επιστρέψαμε εκεί.

Μετά από τόσα πολλά χρόνια συναυλιών, ποια είναι η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή; Κάτι ίσως που σε έκανε να ανατριχιάσεις;
Θυμάμαι το festival Dynamo το 1995 περίπου. Ήταν το μεγαλύτερο festival στην Ευρώπη εκείνη τη χρονιά και ήμασταν headliners. Έπαιζαν επίσης οι Type O Negative, οι Anathema και αρκετοί άλλοι γνωστοί μας. Ήταν σα μια συνάντηση παλιών φίλων. Το κοινό επίσης ήταν εντυπωσιακό. Ήμασταν την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Άτομα που γνωρίσαμε μετά το festival μας έλεγαν «ναι, ήμασταν και 'μεις εκεί τότε». Όλοι το θυμούνται. Επίσης όταν κάναμε περιοδεία με τον Ozzy στη Νότια Αμερική. Και φυσικά θυμάμαι κάθε συναυλία που έχουμε κάνει στο Ρόδον, επειδή το κοινό ήταν το μόνο που τραγουδούσε ακόμα και τα solo της κιθάρας.

Κρατάτε ακόμα επαφή με τους My Dying Bride και τους Anathema; Είναι πλέον κλισέ το να πεις ότι μαζί με αυτές τις μπάντες αποτελέσατε την αγία τριάδα της ατμοσφαιρικής σκηνής.
Το έχω ακούσει αυτό και μου φαίνεται λίγο περίεργο, γιατί όλοι μας ξεκινήσαμε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Όλοι γνωριζόμαστε γιατί είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Εμείς ξεκινήσαμε μερικά χρόνια πριν από τους My Dying Bride και τους Anathema. Όλοι μας έχουμε παίξει μαζί. Όταν πάω στο μέρος που μεγάλωσα, συναντώ τα μέλη των My Dying Bride και πάμε για καμιά μπύρα. Ο Nick μιλάει με τον Danny από τους Anathema συχνά στο Myspace. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι όλοι μας, αλλά δε συζητάμε για μουσική.

Καταλαβαίνω, όταν βγαίνετε είναι λογικό να θέλετε να πείτε κάτι πέρα από τη δουλειά σας.
Ακριβώς.

Πώς βλέπεις το μέλλον του metal; Έχεις εντοπίσει κάποιες ελπιδοφόρες μπάντες εκεί έξω;
Ναι, μερικές. Ξέρεις, ο καθένας έχει διαφορετικό γούστο στη μουσική. Υπάρχουν τόσες πολλές μπάντες που είναι δύσκολο να βρεις πραγματικά καλή μουσική. Παλιά σε κάθε είδος υπήρχαν 4-5 αντιπροσωπευτικές μπάντες, ήξερες ποιες σου αρέσουν και ποιες όχι. Τώρα είναι εκατομμύρια και πρέπει να ακούσεις πραγματικά πολύ άθλια μουσική πριν βρεις κάτι αξιόλογο. Κάθε μπάντα που μας αρέσει της ζητάμε, αν θέλει, να κάνει περιοδεία μαζί μας. Έτσι συνέβη και με τους Crowbar, τους Deathstar και τους Swallow The Sun.

Δηλαδή επιλέγετε εσείς τη μπάντα που ανοίγει για σας στις συναυλίες;
Μερικές φορές. Άλλες είναι καθαρά επαγγελματικοί οι λόγοι και η απόφαση δεν είναι δική μας.



Έχουμε περάσει πλέον στη λεγόμενη εποχή του mp3. Οι επιπτώσεις στα έσοδα των δισκογραφικών εταιρειών είναι εμφανείς. Οι πωλήσεις έχουν πέσει κατακόρυφα. Πιστεύεις ότι αυτό θα οδηγήσει τελικά στην πτώση των τιμών των cd ή είναι κάτι παροδικό, μια μόδα που έχει κυριεύσει τους νέους της εποχής;
Δε νομίζω ότι είναι απλά μια μόδα. Η νέα γενιά δεν έχει καν δισκοθήκη και δε σκέφτεται τα cd. Απλά κατεβάζουν μουσική από το διαδίκτυο. Τα κομμάτια λέγονται Track 1, Track 2... Έτσι δεν τους λείπουν αυτά που ποτέ δεν είχαν, όπως θα έλειπαν σε μας. Όπως και να είναι πάντως, πιστεύω ότι τα cd θα πάψουν να υπάρχουν κάποια στιγμή σύντομα.

Πιστεύεις ότι το «downloading» κάνει κακό στους καλλιτέχνες;
Θα το θέσω ως εξής. Είναι βασικά ένα πολύ καλό μέσο προώθησης. Είναι καλό για τις νέες μπάντες να ακουστούν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Από την άλλη, θεωρώ ότι θα σταματήσουν να κυκλοφορούν πολύ ποιοτικοί δίσκοι. Αν συνεχιστεί ως έχει, θα υπάρχουν νέα συγκροτήματα από τη μια και ο Elton John με τη Madonna από την άλλη και τίποτα ανάμεσα τους.

Ίσως έτσι μικρύνει η απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές;
Πιθανόν να εξαφανιστούν μπάντες που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, όπως εμείς για παράδειγμα. Τέτοιου μεγέθους μπάντες θα επηρεαστούν περισσότερο στο μέλλον.

Ποια θέματα σας εμπνέουν περισσότερο όταν γράφετε κομμάτια;
Μπορεί να είναι οτιδήποτε, από μια καλή ταινία, ένα ενδιαφέρον βιβλίο, ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα. Στις αρχές του έτους παίξαμε στο Μαρόκο. Δεν είχα ξαναπάει εκεί και ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ένα βράδυ πήγαμε σε ένα μέρος, όπου μια τοπική μπάντα έπαιζε αραβική μουσική με παραδοσιακά όργανα. Ήταν υπέροχο.



Πέρα από το ότι η μουσική σας έχει έναν έντονα πεσιμιστικό τόνο, οι επιρροές σας προέρχονται από στιγμές τόσο ευχάριστες όσο και δυσάρεστες;
Όχι, δε νομίζω. Είναι περισσότερο τα αρνητικά πράγματα που με εμπνέουν να γράψω μουσική.

Προσπαθείτε να κάνετε πολιτική μέσω της μουσικής σας; Κάτι τέτοιο φαίνεται μέσα από το βίντεο του “The Enemy”. Είναι μια αντιπολεμική δήλωση το συγκεκριμένο βίντεο;
Βασικά είναι περισσότερο μια μεταφορά. Δεν έχει να κάνει πραγματικά με πόλεμο. Δεν κάναμε ποτέ πολιτική μέσω της μπάντας. Όλοι μας έχουμε πολλές και διαφορετικές απόψεις, αλλά δε θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το συγκρότημα σα shoutbox. Δε θέλουμε να κάνουμε κήρυγμα. Το στυλ μας προσεγγίζει περισσότερο το σκεπτικισμό. Αφορά το να ξεφεύγει κανείς από την πραγματικότητα. Ελπίζουμε με τη μουσική μας, για το μικρό χρονικό διάστημα που την ακούει κάποιος, να ξεχνάει τα προβλήματα του και να ξεφεύγει από τη ρουτίνα.

Πιστεύεις ότι οι Paradise Lost θα μπορούσαν να σταθούν ως cover band; Έχετε κάνει εξαιρετικές διασκευές. Ιδιαίτερα επιτυχημένη αυτή στο “Small Town Boy”, διασκευή η οποία αποτελεί βάση για αρκετά άλλα συγκροτήματα που επιχειρούν να διασκευάσουν το κομμάτι.
Δε νομίζω. Κάνουμε διασκευές περιστασιακά όταν νομίζουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε εντελώς το κομμάτι.

Ξεκινήσατε ως τέτοια μπάντα;
Όχι, όχι. Νομίζω η πρώτη διασκευή που κάναμε ήταν το “Walk Away”. Λάθος, ήταν το “Death Walks Behind You” από το single του "As I Die". Αυτό σημαίνει ότι για σχεδόν 4 χρόνια δεν κάναμε καμία διασκευή.

Όμως όταν αποφασίζετε να κάνετε, το αποτέλεσμα είναι αξιοσημείωτο.
Χαίρομαι που σου αρέσουν. Προσπαθούμε να κάνουμε τα κομμάτια όσο πιο ενδιαφέροντα μπορούμε.

Ακολουθεί μια λίγο περίεργη ερώτηση. Πώς φαντάζεσαι ότι θα είναι ο χαμένος παράδεισος όταν τελικά τον βρεις;
Σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε να ήταν στη μέση του πουθενά, κοντά σε μια λίμνη, με δέντρα, λόφους και πάντα να ήταν φθινόπωρο εκεί. Είναι η αγαπημένη μου εποχή.

Ok, και κάτι τελευταίο για να κλείσουμε. Έχεις κάποιο μυστικό για τους οπαδούς σας στην Ελλάδα που θα έρθουν στη συναυλία;
Μυστικό; Στα είπα ήδη όλα. Να ξέρετε όλοι ότι θα είναι κάτι ξεχωριστό και θα φροντίσουμε γι' αυτό. Ελπίζουμε να αρέσει σε όλους. Το μόνο ερωτηματικό είναι ο χώρος της συναυλίας.

Είναι περίπου σαν τον Ρόδον.
Αλήθεια; Δηλαδή είναι κάτι σα θέατρο; Αυτό είναι υπέροχο γιατί είναι οι αγαπημένοι μου χώροι. Όπως στο Παρίσι, όποτε παίζουμε εκεί είναι σε ένα παλιό θέατρο. Αυτό θα κάνει το show ακόμα καλύτερο. Βοηθάει την ατμόσφαιρα πιστεύω. Σχεδιάζουμε επίσης να κάνουμε ένα πάρτι μετά τη συναυλία με dj κλπ.

Λοιπόν, χάρηκα που τα είπαμε Greg.
Και 'γω επίσης. Θα τα πούμε από κοντά σύντομα. Αντίο.