Συνέντευξη: Dream Theater

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 26/08/2011 @ 13:49
Είναι απόγευμα Αυγούστου και στα παρασκήνια του Terra Vibe όλα δείχνουν ήρεμα. Ο Petrucci τελειοποιεί τον ήχο του, o Myung αγνοείται από τα κοινά και τα υπόλοιπα μέλη των Dream Theater χαλαρώνουν. Μετά από μια ώρα περίπου, και έχοντας συνομιλήσει με τον James Labrie, ήταν ακόμα πιο προφανές πως η μπάντα συνεχίζει δυνατή σε όλα τα επίπεδα. Σε μια κουβέντα, που τελικά κράτησε λίγο παραπάνω από το προγραμματισμένο -αλλά όχι υπερβολικά, καθότι πρέπει να σεβόμαστε το χρόνο των καλλιτεχνών-, ο James παρουσιάστηκε ευθύς, ειλικρινής και σίγουρος για τα νέα δεδομένα στη ζωή του συγκροτήματος.

Καλησπέρα James και καλώς ήρθες στην Ελλάδα. Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ...
Είμαι πολύ χαρούμενος που επιστρέψαμε. Πρέπει να είναι 3-4 χρόνια από την τελευταία εμφάνιση.

Η οποία μάλιστα ήταν στα πλαίσια φεστιβάλ...
Ναι, και αν θυμάμαι καλά ήταν σε αυτόν εδώ το χώρο...

Ακριβώς! Αλλά για δική σας συναυλία πρέπει να πάμε πίσω στην περιοδεία του "Octavarium"...
Το οποίο είναι κάπου στο 2006; Το 2005;

Βασικά, ήταν καλοκαίρι του 2005...
Wow!

Και δεν ξέρω αν θυμάσαι το μέρος...
Να σου πω, αυτό που θυμάμαι πραγματικά είναι το μέρος που παίξαμε την πρώτη φορά που ήρθαμε εδώ, στην κορυφή ενός λόφου... Πώς το έλεγαν να δεις...

Λυκαβηττό...
Ω ναι, Λυκαβηττό. Ήταν εκπληκτικό...

Όντως, πολύ ωραίο μέρος για συναυλίες.
Πω, πω Λυκαβηττός. Πρέπει να το θυμάμαι αυτό το όνομα...

Πολλοί λησμονούν αυτή την πρώτη συναυλία ως την πιο «συναισθηματική» επίσκεψή σας εδώ...
Ω ναι, μας είχε συνεπάρει το μέρος, το κοινό ήταν εκπληκτικό και -όχι πως δεν περνάμε καλά κάθε φορά που ερχόμαστε εδώ- εκείνο το βράδυ ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ήταν κάτι το φρέσκο και το νέο για εμάς. Ήταν ενθουσιώδες και το να απολαμβάνεις όλη αυτή την ανταπόκριση ήταν μια φάση «ω Θεέ μου...», ενώ παράλληλα έβλεπες τα αστέρια στον ουρανό...

Από τη στιγμή που υπάρχει το fanbase στη χώρα μας και εσείς φαίνεται να το γνωρίζετε, βάσει των λεγομένων σου, πως και δε συμπεριλαμβανόταν η Ελλάδα στο σταθερό πρόγραμμα των περιοδειών που πραγματοποιούσατε όλα αυτά τα χρόνια;
Ξέρεις ποίο είναι πραγματικά το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι πως θέλουμε ειλικρινά να επιστρέφουμε ξανά σε μέρη όπως η Ελλάδα. Δες και τη Ρουμανία, εκεί δεν πρέπει να έχουμε πάει από το 2002. Αλλά, δυστυχώς, είναι τόσα πολλά τα μέρη στα οποία θέλουν να πάμε να παίξουμε -κάτι το οποίο είναι ευτυχές και όχι δυστυχές για εμάς εννοείται- και όταν σχεδιάζουμε τα μέρη στα οποία θέλουμε να παίξουμε επεμβαίνει ο υπεύθυνος για το κλείσιμο των συναυλιών μας και μας λέει πως «δε μπορούμε να παίξουμε εδώ, γιατί παίζουμε εκεί και δε μπορούμε να παίξουμε εκεί γιατί παίζουμε αλλού». Οπότε είναι ένα ζήτημα του να προσπαθήσεις να τα χωρέσεις όλα σε ένα πρόγραμμα, αλλά δε γίνεται. Εκεί, υπάρχει ένα σημείο που παρεμβαίνουμε και λέμε «Για περίμενε! Δεν έχουμε πάει πρόσφατα στην Ελλάδα και έχει περάσει πολύς καιρός, πρέπει να πάμε». Από την άλλη, έχουμε συνεχώς νέα μέρη στα οποία μάς θέλουν να πάμε, όπως η Ινδία και μέρη της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως οι Φιλιππίνες ή η Ινδονησία, στα οποία θέλουμε να πάμε. Και έτσι υπάρχουν τα μέρη στα οποία πάντα θέλουμε να πάμε και δεν τα καταφέρνουμε, αλλά είναι στη λίστα μας. Και τελικά όλα είναι θέμα χρόνου...

Και αυτό είναι ενδεικτικό ενός γεγονότος πολύ σημαντικού κατ' εμέ που αποτελώ οπαδό της μπάντας πιστά για περίπου 15 χρόνια. Το γεγονός είναι πως το εμπορικό όνομα των Dream Theater έχει μεγαλώσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και έχει ιδιαίτερη αξία. Για μένα πάντα οι Dream Theater ήταν τεράστιο όνομα, αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, το εμπορικό status δεν ακολουθούσε τη φήμη σας...
Είναι αλήθεια...

Πλέον, μπορώ να πω πως απολαμβάνετε αυτό που σας αξίζει τόσα χρόνια και δεν είχατε... Συμφωνείς σε αυτά μαζί μου;
Απόλυτα. Νιώθουμε ότι γινόμαστε όλο και μεγαλύτεροι όσο περνάει ο χρόνος. Αλλά οπωσδήποτε τα τελευταία τρία χρόνια έγινε ένα τεράστιο άλμα. Και τώρα με την προσοχή και την εστίαση γύρω από το νέο μας άλμπουμ ο θόρυβος έχει γίνει ακόμα μεγαλύτερος. Αλλά έχει να κάνει με το είδος του συγκροτήματος που είμαστε, καθώς όπως είπες και εσύ δε μιλάμε για κάτι το εμπορικό. Δε θα ακούσεις τη μουσική μας στο ράδιο και δε μιλάω για μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως στη δική σου εκπομπή, αλλά στον μέσο τυπικό σταθμό που παίζει εμπορική μουσική. Δε θα παίξουν Dream Theater γιατί θα σου πουν «πώς να παίξω αυτό το τραγούδι που είναι 10 λεπτά; Μήπως έχεις κάνα τραγούδι που είναι 3 λεπτά;». Η απάντηση είναι ναι... αλλά όχι. Είναι σκληρό, αλλά κοίτα να δεις πως έχει. Οι Dream Theater είναι μια μπάντα που έχει χτιστεί από την αρχή (σ.σ.: από το έδαφος προς τα πάνω είπε) και στην πραγματικότητα στηρίζεται στη δύναμη των αριθμών, καθώς έχουμε εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που το κρατήσαμε πολύ σταθερό κατά την πάροδο των χρόνων και αυξάνεται συνεχώς, εξαιτίας της δύναμης που έχει η διάδοση μέσω του internet και του γεγονότος ότι περιοδεύουμε ανελλιπώς, παίζοντας ζωντανά και έχοντας φυσική παρουσία σε όλα αυτά τα μέρη, σε όλες αυτές τις χώρες. Οπότε, έχουμε να κάνουμε με μια διαδικασία που είχε αργή εξέλιξη, αλλά διαρκώς θετική πορεία και η οποία συνεχώς χτίζεται. Είναι σπουδαίο όλο αυτό και οφείλεται στο fanbase που έχουμε, καθώς έχουμε απίστευτους οπαδούς. Γνωρίζω πως κάθε μπάντα ισχυρίζεται πως έχει τους καλύτερους οπαδούς, αλλά ειλικρινά αυτό που έχουμε επιτύχει υποστηρίζει το τι σημαίνει να έχεις ένα πραγματικά δυνατό fanbase.

Μου δίνεις μια καλή πάσα για κάτι που αναφέρω στην κριτική του νέου σας άλμπουμ, για το οποίο θα σε ρωτήσω μετά. Αναφέρω πως είναι η ευχή και η κατάρα των Dream Theater να έχουν οπαδούς που υπεισέρχονται σε τόσο μεγάλη λεπτομέρεια, κάτι που δείχνει την αφοσίωση τoυς...
Φυσικά...

Από τη μια πλευρά υπάρχουν οι οπαδοί που θα υπερασπίζονται ό,τι κι αν κάνετε και θα έχουν πολλά επιχειρήματα έπ' αυτού, από την άλλη έχω την εντύπωση πως θα νιώθετε σα να βρίσκεστε «σε δίκη» με κάθε νέο άλμπουμ, περιμένοντας να κριθείτε και για την πιο μικρή λεπτομέρεια. Είναι κάποιου είδους βάρος αυτό για εσάς;
Όχι! Ξέρεις, έχει να κάνει με το που ανήκουμε. Είμαστε αυτοί που είμαστε και η μπάντα έχει γίνει γνωστή για τη μουσικότητά της, για την πολυπλοκότητά της, για την τεχνική της. Οπότε είναι φυσικό για αρκετούς οπαδούς μας να είναι μουσικοί και να κάθονται κάτω, ακούγοντας κάθε παραμικρό νέο στοιχείο που υπάρχει σε κάθε τραγούδι. Άρα, έχει να κάνει με το είδος και το ξέρουμε. Αλλά αυτό δεν επηρεάζει σε καμία περίπτωση το πώς γράφουμε ή το τι θεωρούμε σημαντικό. Πάνω από όλα γράφουμε από την καρδιά μας και γράφουμε κάτι με το οποίο νιώθουμε συνδεδεμένοι και τελικά απλά ελπίζουμε πως αυτό θα είναι κάτι το οποίο θα εκτιμήσουν οι οπαδοί. Οι οπαδοί έχουν αποδεχτεί και εκτιμήσει το γεγονός ότι είμαστε απρόβλεπτοι και έτσι δε μπορεί να πει κάποιος ότι με βάση το ένα άλμπουμ θα ξέρει πώς ηχεί το επόμενο. Σίγουρα δε μπορεί! Αλλά για να μη φεύγουμε πολύ από την ερώτηση, επαναλαμβάνω πως έχει να κάνει με το χώρο στον οποίο κινούμαστε και μάλιστα θεωρώ πως λειτουργεί αρκετά καλά για εμάς.

Ας έρθουμε λοιπόν στο νέο άλμπουμ, που πρέπει να είναι το πιο πολυσυζητημένο άλμπουμ στην ιστορία της μπάντας κατά τη δημιουργία του...
Ναι, σίγουρα είναι...

Είναι φανταστικό!
Σε ευχαριστώ!

Ξέρεις, προσπάθησα να το ακούσω τελείως απελευθερωμένα, χωρίς καμία προκατάληψη ή σκέψη...
Ανοιχτόμυαλα;

Ναι. Και με κέρδισε απόλυτα! Ποιές είναι οι σκέψεις σου τώρα που έχετε ολοκληρώσει τη διαδικασία και έχει περάσει ένα χρονικό διάστημα; Μπορείς να δεις λίγο αποστασιοποιημένα τι κάνατε ή θεωρείς πως είσαι ακόμα μέσα στη διαδικασία δημιουργίας του;
Θεωρώ πως μπορώ να το δω αντικειμενικά. Απόλυτα! Ξέραμε από τη στιγμή που μπαίναμε στο στούντιο για να ξεκινήσουμε αυτό το νέο άλμπουμμ ότι θα ήταν αυτό που θα αναλυθεί πιο εξονυχιστικά από κάθε άλλο που έχουμε δημιουργήσει, μόνο και μόνο λόγω της τροπής των πραγμάτων (σ.σ.: «the turn of events» είπε). Όμως, ανεξάρτητα από την υπερβολική ανάλυση ή τις αντιθέσεις που θα προέκυπταν, πριν ακόμα ακουστεί ο δίσκος ξέραμε ότι αυτό είναι το είδος του άλμπουμ που θέλουμε να κάνουμε, καθώς όλοι συζητήσαμε και συμφωνήσαμε έπ' αυτού. Το ύφος του άλμπουμ, το που θέλαμε να το πάμε, τη στυλιστική κατεύθυνση, τη γενικότερη κατεύθυνση. Έτσι, ήμασταν πολύ σίγουροι πως αν μέναμε αληθινοί προς τους εαυτούς μας, θα προέκυπτε το άλμπουμ που είχαμε ανάγκη να δημιουργήσουμε. Και μπορώ να κάτσω και να το ακούσω ολόκληρο. Μάλιστα, το έκανα στο αεροπλάνο, καθώς ερχόμασταν εδώ στην Ελλάδα. Κάθισα και άκουσα όλο το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, ως οπαδός. Καταλαβαίνεις; Βγήκα τελείως εκτός του γεγονότος ότι είμαι μέλος της μπάντας. Και όταν τελείωσε η ακρόαση με αυτοπεποίθηση γύρισα στον John Petrucci, που καθόταν δίπλα μου, και του είπα «Μόλις άκουσα ολόκληρο το άλμπουμ και τα καταφέραμε. Πραγματικά τα καταφέραμε» (σ.σ.: εκείνη την ώρα σφίγγει χαρακτηριστικά τη γροθιά του και το μάτι γυαλίζει). Και ο John γύρισε και μου απάντησε «Ναι, τα καταφέραμε. Απόλυτα». Όλοι νιώθουμε υπέροχα με αυτό και η ανταπόκριση είναι φανταστική. Όσοι δημοσιογράφοι το έχουν ακούσει, όπως εσύ, γύρισαν και είπαν πως είναι τρομερό και ότι το αγάπησαν. Είναι επακριβώς κλασικό, παραδοσιακό Dream Theater άλμπουμ και είναι φανταστικό.

Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσεις μαζί μου, αλλά σε αυτό το άλμπουμ φαίνεται να κρατήσατε μια ισορροπία μεταξύ του progressive και του metal στοιχείου σας...
Απόλυτα! Και χαίρομαι πραγματικά που το παρατήρησες, γιατί αυτό είναι κάτι που συνειδητά προσπαθήσαμε πολύ να επιτύχουμε. Είπαμε πως τα δύο κύρια συστατικά της μουσική των Dream Theater ήταν πάντα το metal και η progressive πλευρά. Αλλά, δυστυχώς, στο παρελθόν υπήρξαμε ένοχοι στο ότι το ένα επισκίαζε συχνά το άλλο. Τη μια είχαμε περισσότερο metal και άλλες φορές υπερίσχυε το progressive, οπότε είπαμε πως αυτό πρέπει να είναι ένα άλμπουμ στο οποίο θα προκύψει ένας τέλειος γάμος αυτών. Και έτσι τα δύο αυτά στοιχεία έρχονται και συμπληρώνουν το ένα το άλλο με έναν πολύ ισορροπημένο τρόπο. Και ακόμα περισσότερο, από το να έχουμε τα metal και τα progressive στοιχεία να ελέγχονται και να αναμιγνύονται θετικά, είπαμε πως πρέπει να είναι ένα υπερβολικά δυναμικό άλμπουμ ως προς το μελωδικό στοιχείο. Πρέπει να έχει πολύ προσβάσιμες μελωδίες, οι οποίες να ακούγονται ξεκάθαρα. Και όταν λέω μελωδίες μιλάω και για το μουσικό κομμάτι, αλλά και για το κομμάτι των φωνητικών. Ως εκ τούτου, εστιάσαμε σε αυτά τα θέματα. Και εγώ είχα τη δυνατότητα να αναπτυχθώ μελωδικά σε αυτό το άλμπουμ στα φωνητικά, πέραν του ότι ο John Petrucci, αλλά και ο Jordan Rudess, αναμίχθηκαν σε ένα βαθμό. Αλλά ήταν καταπληκτικά, καθώς ακόμα και κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης των φωνητικών έλεγα «Ναι! Είναι φανταστικό» (σ.σ.: πάλι με μια έκφραση ενθουσιασμού).

Εγώ βρήκα πάντως μερικές από τις πιο ώριμες ερμηνείες σου, με ωραία τοποθετημένες μελωδίες και κυρίως χωρίς να προσπαθείς να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν και πολύ στη φωνή σου και δεν είσαι άνετος...
Ναι, σίγουρα...

Από την άλλη πλευρά, νιώθω σα να ακούσατε, όχι ακριβώς τα παράπονα, αλλά τις ανησυχίες κάποιων οπαδών σας για δεδομένα στοιχεία στα τελευταία άλμπουμ, όπως το ότι ακουγόσασταν σαν άλλες μπάντες, ότι χρησιμοποιούσατε φωνητικά που δεν ήταν και πολύ «Dream Theater» και λοιπά στοιχεία που προκαλούσαν σκεπτικισμό. Εστιάσατε λοιπόν στο να κάνετε ένα άλμπουμ το οποίο «κυλάει μελωδικά»...
Αυτό οφείλεται στο ότι αναμίχθηκα πολύ περισσότερο σε αυτό το άλμπουμ. Μπορείς πιστεύω να καταλάβεις τι εννοώ. Πολλές από τις μελωδίες τις έγραψα εγώ, παρέα φυσικά με τον John Petrucci, και αυτή φορά οι μελωδικές γραμμές γράφτηκαν από την πλευρά του τραγουδιστή. Είναι όπως κάνω στα προσωπικά μου άλμπουμ, κι αν ακούσεις αυτά τα άλμπουμ οι μελωδίες είναι πολύ δυνατές και το που πάω τη φωνή μου έχει νόημα. Οπότε δεν κάνω κάτι που δε θα έπρεπε να κάνω. Και όπως είπα, όταν γράφαμε αυτό το άλμπουμ είχαμε κατά νου ότι θα έπρεπε να είναι πολύ δυναμικό από την πλευρά των φωνητικών. Θα πρέπει να είναι αδιάψευστο πως ό,τι κάνω στα φωνητικά είναι τέλειο και έχει νόημα για τα τραγούδια.

Υπάρχει αλήθεια κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζεις; Νομίζω πως εύκολα ανάμεσα στους οπαδούς θα ξεχωρίσει το "Breaking All Illusions", ακόμα κι από το πρώτο άκουσμα. Αλλά έχεις εσύ κάποιες πιο συναισθηματικές, προσωπικές στιγμές σε αυτό;
Νιώθω ότι αγαπώ την αίσθηση που αποκόμισα καθώς έγραφα τα φωνητικά για το "This Is The Life", για κάποιο λόγο. Είναι πολύ δυναμικό τραγούδι από φωνητικής άποψης. Ξεκινάει απαλά, μελωδικά, ενώ μετά ανεβαίνει και το ίδιο αισθάνομαι και για το "Lost Not Forgotten", του οποίου το refrain με κόλλησε στον τοίχο. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια φοβερή εμπειρία το να τραγουδώ κάθε ένα από αυτά τα τραγούδια, καθώς ήμουν στο στοιχείο μου, ήμουν μόνος με το μηχανικό μου, χωρίς κανέναν γύρω μου, να τραγουδώ αυτά τα τραγούδια στον Καναδά και πραγματικά ένιωθα πως τα πράγματα ήταν όπως έπρεπε να είναι.

Ωραία, πάμε τώρα στο επόμενο θέμα που δε γίνεται να αποφύγουμε. Ξέρεις, πριν περίπου ένα μήνα ήμουν στην ίδια περίπου θέση, ρωτώντας τον Rob Halford για την αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους των Judas Priest, K.K. Downing, και η θέση του εν ολίγοις ήταν πως τα τραγούδια και η ιστορία του συγκροτήματος είναι μεγαλύτερα από το εκάστοτε μέλος...
Ω ναι! Οπωσδήποτε!

Ερχόμενος στους Dream Theater, λοιπόν, ρωτάω αν κάπως έτσι αντιμετωπίζεις κι εσύ την αποχώρηση του Mike Portnoy από τη μπάντα.
Ναι, φυσικά. Αλλά ας ξεκαθαρίσω κάτι πρώτα. Οι βασικοί συνθέτες σε αυτή τη μπάντα ήταν πάντα ο John Petrucci και ο Jordan Rudess. Αυτά ήταν τα βασικά πρόσωπα. Ο σπόροι, η καλλιέργεια των σπόρων και η ανάπτυξη των τραγουδιών έρχονται από τον John Petrucci και τον Jordan Rudess. Από τα ακόρντα τους, από τις νότες τους, από τα riff τους. Διότι αυτοί έχουν τα κύρια όργανα. Και αυτό ίσχυε πάντα. Και ακούς αυτό το άλμπουμ και λες «αυτό είναι Dream Theater». Μα, φυσικά και είναι! Και αυτό γιατί οι δύο βασικοί συνθέτες είναι ακόμα στη μπάντα. Και να μην υποτιμήσουμε τη δική μου συνεισφορά, αλλά και τη συνεισφορά του John Myung, γιατί αυτή τη φορά κι αυτός ασχολήθηκε περισσότερο. Εγώ ασχολήθηκα περισσότερο. Έτσι, ήταν πιο συλλογική συμμετοχή, πιο ενωμένο συγκρότημα όταν γράφαμε αυτό το άλμπουμ. Και εν τέλει, συμφωνώ απόλυτα με αυτό που είπε ο Rob. Η κληρονομιά των τραγουδιών είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό που πρεσβεύει ένα και μόνο άτομο. Απόλυτα! Και έτσι πιστεύω πως όταν οι οπαδοί καθίσουν και ακούσουν ολοκληρωμένο το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος θα πουν «ω Θεέ, αυτό είναι απολύτως Dream Theater».

Αυτός είναι ίσως και ο λόγος για τον οποίο χαρακτήρισα το άλμπουμ ως μια νίκη. Και δε θα κρυφτώ ως προς το ότι και εγώ είχα τις αμφιβολίες μου για το αποτέλεσμα. Αλλά πως ξεγελάστηκα και θεώρησα πως μουσικοί σαν τον Labrie, τον Petrucci, τον Myung και τον Rudess είχαν κάτι να αποδείξουν και...
...δε θα τα κατάφερναν; (γελάει)

Ναι. Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί υπήρξε αυτή η αμφισβήτηση; Πώς ξεγελάστηκε τόσος κόσμος;
Ναι, ναι, καταλαβαίνω. Ξέρεις τι έγινε; Όλοι νόμιζαν πως επειδή ο Mike ήταν ο εκπρόσωπος της μπάντας (σ.σ.: spokesman) και ο Mike έδινε τις περισσότερες συνεντεύξεις και ο Mike χειριζόταν το ένα και το άλλο για τη μπάντα και εν τέλει ο Mike κάνει όλα αυτά τα πράγματα, τότε ο Mike είναι το παν. Αλλά τώρα συνειδητοποιούν πως η μουσική έρχεται από τη ΜΠΑΝΤΑ.

Δηλαδή, ο πυρήνας όπως είπες είναι εδώ...
ΝΑΙ. Απόλυτα.

Ok. Για να προλάβουμε, ας πάμε σε μερικές ακόμα ερωτήσεις. Αρχικά, για το setlist. Ξέρεις, έχει ξενίσει πολλούς οπαδούς το γεγονός ότι παίζετε ένα σταθερό setlist σε αυτή την περιοδεία, ενώ οι συνεχείς αλλαγές ήταν κάτι που σας χαρακτήριζε. Αναρωτιέται ο κόσμος αν πλέον αλλάξατε σε αυτόν τον τομέα ή αν είναι απλά μια μεταβατική περίοδος...
Μιλάς για την τρέχουσα περιοδεία που έχει να κάνει κυρίως με φεστιβάλ;

Ναι.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι ότι δε μας άρεσε αυτή η συνεχής αλλαγή στα setlist, αλλά για αυτή την περιοδεία είπαμε να κάνουμε κάτι νέο και με την εξαίρεση ελάχιστων τραγουδιών που αλλάζουν εδώ κι εκεί θέλαμε να το κρατήσουμε σταθερό. Μάς κάνει πιο δυνατούς ως μπάντα και μας βοηθάει να δώσουμε ένα πιο δυνατό show. Ξέραμε ότι σε κάποιους οπαδούς δε θα άρεσε αυτή η απόφαση, αλλά παράλληλα κάποιοι άλλοι θα την εκτιμούσαν γιατί θα έδινε τη δυνατότητα για ένα πιο δυναμικό show, όχι μόνο μουσικά, αλλά και ως προς την παραγωγή. Διότι, έχουμε τον υπεύθυνο για τα video, έχουμε τον υπεύθυνο για το φωτισμό και γενικότερα έχουμε πολλά πράγματα που συμβαίνουν και μπορούν να δημιουργήσουν ένα πολύ πιο άρτιο, δυνατό και εστιασμένο show.

Ουσιαστικά, η μόνη αλλαγή είναι το τελευταίο τραγούδι μεταξύ του "Learning To Live" και του...
..."Metropolis".

Οπότε προκύπτει και η μεγάλη συζήτηση μεταξύ των οπαδών σας για το ποιό είναι προτιμότερο και γιατί δεν παίζετε και τα δύο...
Αυτό έχει κυρίως να κάνει με εμφανίσεις σε φεστιβάλ, που έχουμε περιορισμένο χρόνο, γύρω στη μιάμιση ώρα, να παίξουμε...

Άρα να περιμένουμε και τα δύο απόψε;
Α, δε μπορώ να σου πω... (σ.σ.: όνειρα θερινής νυκτός όπως αποδείχθηκε)

«Better to save the mystery»...
Χαχα, ακριβώς...

Κλασική περίπτωση που απαντάω με εκφράσεις από τραγούδια των Dream Theater (γέλια εκατέρωθεν). Αλήθεια, επειδή υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω, νιώθεις μερικές φορές κάποια ευθύνη ως προς όλους αυτούς που είναι τόσο πολύ συνδεδεμένοι με τη μουσική σας;
Ναι... (σ.σ.: λίγο σκεπτικά). Η αλήθεια είναι πως όλοι στη μπάντα το αισθανόμαστε αυτό. Καταλαβαίνουμε πόσο τυχεροί είμαστε και πως ακουμπάμε εκατομμύρια ανθρώπων με το να τους αρέσει κάτι, να τους αρέσει η μουσική, να τους αρέσει η ενέργεια, να έχουν έλξη προς αυτό. Το εκτιμάμε πάρα πολύ και το λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπ' όψη μας. Όλοι μας το κάνουμε. Αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι πως είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι με το πόσο τυχεροί είμαστε και πως παίρνουμε τη δουλειά μας στα σοβαρά. Απόλυτα. Θέλουμε να δίνουμε πίσω στους fan το καλύτερο που μπορούμε, κάθε φορά.

Επίσης, James θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. Γνωρίζω πολύ καλά πως η αγορά της Ελλάδας είναι μικρή και μη ενδεικτική για τη μουσική βιομηχανία και για τους Dream Theater. Κρατώντας επαφή όμως με το μουσικό τύπο και τη γενικότερη αντιμετώπιση που έχετε τα τελευταία χρόνια, τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αφενός χαίρομαι για το ότι έχετε γίνει τόσο γνωστοί, από την άλλη διαβάζω κάποια πράγματα που δε μπορώ να κατανοήσω, όντας 15 χρόνια ακροατής σας και οπαδός της μπάντας.
Χμμ, ναι...

Μήπως μερικές φορές νιώθεις ότι κάποιοι σας εκτιμούν για τους λάθος λόγους;
Ξέρεις... είναι δύσκολο να πεις τι σκέφτεται κάποιος όταν ακούει μια μπάντα ή τι λαμβάνει από αυτή... Αυτό που εννοώ είναι πως κάποιος απορροφά την ενέργεια μας και τη μουσική μας διαφορετικά και φυσικά πολλοί που την απορροφούν παρόμοια. Αυτό εξαρτάται από παράγοντες όπως το ποιός κάνει τη συνέντευξη, ποίος ακούει το δίσκο, γιατί ακούν Dream Theater εξαρχής. Αν πραγματικά αγαπάνε αυτό που είναι οι Dream Theater, τότε αυτό είναι ό,τι μπορώ να ζητήσω από τον οποιονδήποτε. Όταν κάθομαι και μιλάω με κάποιον σαν κι εσένα είναι προφανές για μένα πως συνομιλώ με έναν πραγματικά μεγάλο οπαδό. Μπορώ να το συμπεράνω από τις ερωτήσεις σου, μπορώ να το πω από τα πράγματα που αναφέρεις και αυτά που ξέρεις. Υπάρχει ιστορία, μια μακροχρόνια σχέση. Όταν μιλάω με κάποιον άλλο, ανάλογα με το που είμαι, σε οποιαδήποτε χώρα, μπορώ να διακρίνω αν πρόσφατα έψαξαν το θέμα ή αν είναι πραγματικοί οπαδοί που εκτιμούν αυτό που είμαστε. Έτσι, εξαρτάται από το άτομο και μόνο. Και δυστυχώς, υπάρχουν περιπτώσεις που είναι εμφανές πως δε γνωρίζουμε ποίοι και τι είμαστε. Αλλά πρέπει να το δεχτείς. Άλλωστε, τι μπορείς να κάνεις για αυτό;

Ok, κλασικά δώσε μια υπόσχεση για το ότι θα ξανάρθετε σύντομα και πες τις σκέψεις σου για τους οπαδούς σας που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη...
Είναι δίχως αμφιβολία ένα από τα ωραιότερα μέρη που έχουμε επισκεφτεί και κάθε φορά που ερχόμαστε είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία. Έχουμε πραγματικά εξαιρετικούς οπαδούς εδώ, λατρεύουμε να ερχόμαστε στην Ελλάδα, θα θέλαμε να είναι λίιιιγο πιο συχνά από ό,τι συμβαίνει, αλλά ξέρεις τι λένε, η απουσία κάνει την επιθυμία μεγαλύτερη! Αυτό συζητούσαμε και στο δρόμο από το ξενοδοχείο προς το χώρο εδώ, πως είναι πολύ ωραία που είμαστε εδώ, πως πάει πολύς καιρός και πως πρέπει να δώσουμε ένα πραγματικά καλό show για να ανακτήσουμε την επαφή. Και για αυτό είμαστε εδώ, για να κρατήσουμε επαφή. Ξέρεις τι; Σας θυμόμαστε, σας εκτιμάμε και επιστρέψαμε. Ας το κρατήσουμε έτσι...

Και για το τέλος κάτι που σκέφτηκα βλέποντας φέτος στο Download Festival παντού αφίσες δικές σας, το οποίο θεωρείται από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ...
Ναι, έχουμε παίξει εκεί...

Σκεφτόμουν, λοιπόν, πως του χρόνου οι Dream Theater θα είναι εδώ και λογικά θα είναι μάλλον δεύτερο όνομα κάτω μόνο από τους Iron Maiden ή τους Metallica;
Α ναι ε; Και γιατί όχι πρώτο όνομα; (γέλια)

Ε καλά, ξέρεις πως αν ήταν δική μου η επιλογή θα παίζατε headliners...
Ήδη κλείνουμε φεστιβάλ για το επόμενο καλοκαίρι, για τον Ιούνιο κυρίως, αλλά έχουμε πολύ καιρό ως τότε...

Φυσικά, αλλά το νόημα ήταν πως οι Dream Theater είναι «εκεί», τόσο ψηλά.
Σε ευχαριστώ.

Αν και τώρα που το λες θα περιμένω να σας δω πρώτο όνομα κάποια στιγμή... Ήταν μεγάλη ευχαρίστηση η συνομιλία...
Και για μένα.

Χρήστος Καραδημήτρης
  • SHARE
  • TWEET