Συνέντευξη: Chimaira

21/04/2007 @ 16:09
Οι Chimaira θεωρούνται πλέον ως ένα από τα πιο ανερχόμενα ονόματα της metalcore / deathcore σκηνής στην Αμερική. Μετά από 3 δίσκους στη Roadrunner Records, πλέον άνοιξαν τους ορίζοντες τους με το "Resurrection" που, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, είναι για αυτούς ένα νέο ξεκίνημα. Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Matt DeVries κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα και να μας διαφωτίσει για το τωρινό status στους Chimaira, καθώς και για το παρελθόν τους σε μία μικρή αναδρομή.

Συγχαρητήρια για τη νέα σας κυκλοφορία!
Ευχαριστώ πολύ...

Τα κομμάτια είναι μικρότερα σε διάρκεια από αυτά του ομώνυμου δίσκου σας. Είναι αρκετά groovy και μου θυμίζουν το “Impossibility Of Reason”, αν τα συγκρίνουμε με το παρελθόν. Επιπλέον έχουμε το 10λεπτο κομμάτι “Six” που μου θυμίζει Machine Head και Pantera και επιπλέον έχει πολλά μελωδικά σημεία στις κιθάρες. Θεωρείς πως έχετε κάνει πρόοδο στο στυλ σας; Έχει όντως παλιά στοιχεία, αλλά και πράγματα που δεν έχετε παρουσιάσει στο παρελθόν.
Ναι, όντως. Το “Impossibility Of Reason” είναι πιο άμεσο και “in your face”. Με τον τελευταίο δίσκο είχαμε έναν πιο επικό χαρακτήρα και η εκτελεστική πλευρά ήταν πιο ώριμη. Πιστεύω πως συνδυάσαμε αυτά τα δύο. Ήταν κάτι τυχαίο που απλά συνέβη καθώς τα 6 μέλη της μπάντας έδιναν το 100% όταν το δουλεύαμε. Για το “Six” π.χ. δεν είχαμε προγραμματίσει να έχουμε κάποιο instrumental ή κάποιο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι. Ο Rob δούλευε πάνω στα μελωδικά μέρη του ενώ ο Mark κι εγώ είχαμε δουλέψει στα πιο βαριά σημεία και τα συνδυάσαμε όλα μαζί. Μετά βασίσαμε τα riffs πάνω σε άλλα riffs...

Ενώ δηλαδή ήταν διαφορετικό από τα άλλα κομμάτια βγήκε καλό τελικά...
Ναι, θεωρήσαμε πως έπρεπε να το κάνουμε έτσι. Κάναμε το πρώτο μέρος με φωνητικά και το δεύτερο instrumental.

Σχεδιάζετε να παίξετε το κομμάτι στα live;
Ναι, οπωσδήποτε. Με τρεις κιθάρες. Ο Mark είχε παίξει κάποια σημεία στην ηχογράφηση.



Θεωρείς πως είναι η πιο τεχνική κυκλοφορία σας;
Σε κάποια σημεία ναι. Πάντως για τον Rob κι εμένα είναι ο πιο «σκληρός» δίσκος μας. Από την άλλη γράψαμε τα κομμάτια πιο εύκολα από το παρελθόν, δεν είχαμε ούτε φραγμούς, ούτε πιέσεις. Δεν είχαμε υπογράψει ακόμα σε κάποια εταιρία και ήταν ευχάριστη η διαδικασία της σύνθεσης. Απαιτούσε μεν πολύ δουλειά, αλλά ήταν ευχάριστη.

Λες πως δεν είχατε πιέσεις. Δεχόσασταν πολλές πιέσεις στην προηγούμενη εταιρία σας, Roadrunner Records;
Όχι τόσες πολλές. Αν ακούσεις Chimaira, βλέπεις πως δεν προσπαθούμε να γράψουμε κάτι σαν Radiohead ή να βγάλουμε λεφτά. Ερχόμαστε από τον ήχο που βγήκε από τους Slayer, οπότε απλά δεν το σκεφτόμαστε. Δεν πιεζόμασταν πραγματικά από την εταιρία για το τι «έπρεπε» να γράψουμε, αλλά υπήρχαν κάποιες πιέσεις σε κάποια μικρά σημεία του στυλ: «Ίσως να έπρεπε να δοκιμάσεις αυτό».

Δηλαδή κάτι σαν πρόταση για τη γενική κατεύθυνση...
Ακριβώς. Κάναμε αυτή τη μπάντα για ένα λόγο. Να διασκεδάσουμε και να jam-άρουμε με φίλους. Αυτός ο δίσκος που βγάλαμε είναι ο πιο έντιμος δίσκος μας ως τώρα. Τον κάναμε ενώ περνούσαμε καλά. Ούτε είχαμε υπογράψει, ούτε είχαμε ακόμα προσφορές. Δεν υπογράψαμε αμέσως επειδή θέλαμε να περάσουμε καλά ενώ γράφαμε το δίσκο και να αρχίσουμε να ανησυχούμε μόνο αφού τον τελειώσουμε.

Βασικά επειδή έχουν περάσει λιγότερο από 2 χρόνια από τον προηγούμενο, αν σκεφτείς ότι μεσολάβησε περιοδεία, χαλαρώσατε, τον γράψατε και φτάσαμε στην κυκλοφορία του, τότε μου φαίνεται μικρό το χρονικό διάστημα!
Τους τελευταίους 6 μήνες της περιοδείας διαπραγματευόμασταν να φύγουμε από την εταιρία και ενώ περιοδεύαμε επικοινωνούσαμε με άλλες εταιρίες.

Δηλαδή κάνατε διάφορα την ίδια εποχή.
Ναι, και, αφού έκλεισε ο κύκλος της περιοδείας, χαλαρώσαμε για μια εβδομάδα και μετά αρχίσαμε να γράφουμε. Γράφαμε χωριστά, κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει, και γράφαμε ολόκληρα κομμάτια. Η δομή ήταν γενικά βασισμένη σε κομμάτια που ήταν έτοιμα στο μυαλό μας. Συνήθως δε γράφουμε αν δεν έχουμε τελειώσει με την περιοδεία, αλλά αυτή τη φορά το κάναμε.

Δηλαδή όταν συνθέτατε παλιότερα, το κάνατε συλλογικά;
Κάποιες φορές ο Rob μπορεί να έχει γράψει ένα ολόκληρο κομμάτι και εγώ να έχω γράψει 2-3 riffs. Απλά έχουμε αρκετές σκόρπιες ιδέες και καθόμαστε και δουλεύουμε σε αυτές. Αυτή τη φορά όμως είχαμε ολόκληρα κομμάτια και στέλναμε με e-mail ο ένας στον άλλον προτάσεις για δοκιμή.

Το εξώφυλλο είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Από τη μία μου θυμίζει θέματα επιστημονικής φαντασίας, από την άλλη όμως το όνομα της μπάντας είναι παραλλαγή του “Chimera”, το οποίο είναι τέρας της Ελληνικής μυθολογίας. Επίσης το τέρας στο εξώφυλλο σου δίνει την εντύπωση πως έχει σχέση με τον τίτλο του δίσκου.
Για μας η επιλογή του τίτλου “Resurrection” δεν είναι για την αναγέννηση, αλλά απλά για μία νέα αρχή. Νέα εταιρία, ο drummer μας γύρισε στο γκρουπ, νέος παραγωγός και στην ουσία ξεκινήσαμε από το μηδέν. Όσον αφορά στο εξώφυλλο, ο Chris και ο Mark το βρήκαν και μας άρεσε. Είναι πιο πολύ προς το τομέα του “horror: και λιγότερο του “science fiction”. Είναι “iconic”, σαν τα αντίστοιχα των άλλων δίσκων. Εστιάζει σε ένα πράγμα δίχως να είναι περίπλοκο και το τέρας είναι σε 3D και δείχνει πιο λεπτομερές.

Είναι δηλαδή πιο άμεσο, σαν τη μουσική σας...
Ασφαλώς, και είναι σαν το “Resurrection” που σημαίνει για μας, σαν να βγαίνει από το κέλυφός του…μία αλλαγή!

Θεωρείστε ως μία από τις καλύτερες μπάντες στην Αμερικάνικη death metal σκηνή του σήμερα. Τι γνώμη έχεις για τον τρόπο που αυτή εξελίσσεται; Υπάρχουν κάποια πολύ καλά γκρουπ, αλλά φαίνεται μία εικόνα όπου πολλές μπάντες αντιγράφουν η μία την άλλη.
Προσπαθούμε να μην έχουμε εγωισμό και το παραδεχόμαστε πως δεν είμαστε η πιο αυθεντική μπάντα στον ήχο της, αλλά όταν το ακούς, καταλαβαίνεις πως είναι Chimaira. Είμαστε ειλικρινείς στους εαυτούς μας και έχουμε και τον Chris Spicuzza που έχει προσθέσει στοιχεία με τα keyboards. Είναι αλήθεια αυτό που λες. Στην Αμερική υπάρχουν τόσες πολλές μπάντες που έχουν υπογράψει συμβόλαια, και τις βλέπεις π.χ. στο Headbangers Ball, και είσαι στη φάση του «τώρα αυτός ποιος είναι;». Κάποιες από αυτές είναι καλές και υπάρχουν κάποιες που λες «Ok, μου ακούγονται σαν κάποιους άλλους». Στην Σκανδιναβία για παράδειγμα, υπάρχουν κάποιες σπουδαίες μπάντες που δε γίνονται γνωστές στην Αμερική, τις οποίες αντιγράφουν αμερικάνικες μπάντες και κάνουν επιτυχία. Είναι καλό για μας που ο κόσμος λέει «είστε οι Chimaira». Βέβαια, πάντα θα υπάρχουν επιρροές και ίσως να ακουστούμε σαν κάποιους άλλους, αν και προσπαθούμε να μη το κάνουμε αυτό.



Πως είναι η σκηνή από δημοτικότητα στην Αμερική; Θέλω να πω πως πλέον βλέπουμε περισσότερο metal στο MTV από όσο βλέπαμε πριν 5 χρόνια.
Ναι, έχει αρχίσει να γίνεται ένα comeback. Όταν ήμουν 14, είχα δει τους Slayer σε μία αρένα στην Αμερική, κάτι που πλέον δε συμβαίνει και είναι ατυχές. Μπάντες όπως οι Killswitch Engage και οι Lamb Of God όμως γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς και υπάρχουν μπάντες σαν τους Slipknot που έχουν πουλήσει τόσους δίσκους που, είτε σου αρέσουν είτε όχι, έχουν βοηθήσει τη «μεταλλική» κοινότητα με το να ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά σε πιο heavy μουσικά είδη. Σίγουρα είναι σε άνοδο. Βέβαια ακόμα σε κοιτάνε σαν το μαύρο πρόβατο, καθώς η μουσική δε παίζεται σε όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Αυτό βέβαια δε με πειράζει, ποτέ δεν ήθελα να είμαι στην πιο διάσημη μπάντα. Αυτό που θέλω είναι να παίζω για όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.

Με λίγα λόγια, το μόνο που θες είναι να διασκεδάζεις παίζοντας μουσική και να βγάζεις τα απαραίτητα για να συνεχίσεις να το κάνεις.
Ακριβώς. Αν θέλαμε λεφτά δε θα παίζαμε σε αυτό το ύφος.

Όσον αφορά στις πρώτες σας μέρες, σας χαρακτήριζαν ως metalcore γκρουπ, αλλά δεν άρεσε στη μπάντα ο χαρακτηρισμός. Γιατί αυτό;
Εγώ δεν είχα πει κάτι για αυτό. Πάντως ναι, οι επιρροές ήταν το metal και το hardcore, αλλά όταν κάποιος ακροατής ακούσει τον όρο metalcore δίχως να σε ακούσει, μπορεί να σε κατατάξει στη ίδια κατηγορία με άλλα γκρουπ που απεχθάνεται.

Δηλαδή να σε βάλει μαζί με τα άλλα γκρουπ λόγω του ότι το ύφος έγινε «της μόδας»...
Κάτι τέτοιο. Απλά δε θέλαμε να είμαστε ένα γκρουπ που να φτάσει στο σημείο να μη του δίνει κανείς μία ευκαιρία και να πει «Α, παίζουν metalcore». Γενικά, ποτέ δεν μου άρεσαν οι «ταμπέλες». Σίγουρα πρέπει να περιγράψεις κάτι με κάποιον τρόπο, αλλά προτιμώ μα δώσω έναν πιο ελεύθερο χαρακτηρισμό και να πω “metal” αντί για “metalcore”.

Πόσο περισσότερο πιστεύεις μπορεί να αλλάξει το ύφος σας στο μέλλον; Τι νέα στοιχεία θα ήσουν πρόθυμος να προσθέσεις;
Συνήθως μας εκφράζει ο ήχος μας στον κάθε δίσκο. Αν είχα την απάντηση τώρα, θα έλεγα ότι αυτός είναι ο δίσκος που καθορίζει τον ήχο μας. Κανείς δε ξέρει αν θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα έλεγα πως η κατεύθυνση θα είναι σε αυτό το στυλ αλλά κανείς δε ξέρει τι θα βγει κατά την διαδικασία συνθέσεων. Είναι δύσκολο να πω, αλλά αυτός είναι ο δίσκος που πάντα θέλαμε.

Πιστεύεις ότι οι αλλαγές στο line-up επηρέασαν το μουσικό ύφος; Για παράδειγμα ο drummer έφυγε και μετά επέστρεψε...
Είμαστε πολύ χαρούμενοι με τον προηγούμενο δίσκο και πιστεύουμε πως ο Kevin έγραψε έναν καλό δίσκο μαζί μας, αλλά από την άλλη, αν και δε μπορείς να πεις πως ο Andols είναι καλύτερος, είναι ένας drummer που ταιριάζει στο στυλ μας. Σίγουρα έπαιξε ρόλο.

Είχα δει ένα video της μπάντας να παίζει σε ένα τηλεοπτικό show αρκετά χρόνια πριν...
Ναι, πριν από μένα... (σ.σ. γέλια).

Δεν ξέρω, δε θυμάμαι αν ήσουν στο video...
Ναι, ξέρω για ποιο video λες... μπορώ να πω με χαρά ότι ευτυχώς ήταν πριν μπω στο γκρουπ (σ.σ. γέλια)!

Πάντως στο video υπήρχε πολύς κόσμος που δεν είχε καμία επαφή με το metal, και ενώ η μπάντα έπαιζε με ενέργεια, στις μπροστά σειρές υπήρχαν κάτι γυναίκες που προφανώς από τις κινήσεις άκουγαν rap (σ.σ. οι κινήσεις ήταν σαν τις αντίστοιχες σε Rap και r'n'b video clips).
Ναι έχεις δίκιο. Υπάρχει και στο YouTube αν θέλει κανείς να το δει και να γελάσει (σ.σ. γέλια). Πάντως ήταν κάτι καλό. Είχε γίνει στην Αμερική σε έναν μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό σε μία νέα εκπομπή. Ήταν ένα σχετικά καλό show επειδή έδειχνε κάθε είδος μουσικής, από Green Day μέχρι Chimaira, και όλοι υποστήριζαν τα τοπικά γκρουπ. Βοήθησε κατά κάποιο τρόπο τους Chimaira στο να ακουστεί λίγο το όνομα. Είναι πάντως αστείο, επειδή είναι εμφανές πως έχουν προσλάβει αυτούς τους ανθρώπους και οι κοπέλες έχουν πληρωθεί για να χορεύουν. Μπορώ πάντως να μιλήσω για την μπάντα αν και τότε δεν ήμουν μέλος και να πω πως ήταν καλό που το έκαναν και βγήκε πιο έξω το όνομα. Είναι σαν τα άλλα videos που τα κοιτάς μετά από καιρό και βλέπεις π.χ. πως είσαι ντυμένος.

Ναι, πάντως είναι αστείο να βλέπεις τον Mark να κάνει headbanging και οι κοπέλες μπροστά του να χορεύουν.
Ναι, γι’ αυτό λέω ότι ήταν καλό που δεν είμαι μέσα. Κανείς δε γελάει με μένα (σ.σ. γέλια). Μόλις θυμήθηκα και πως έλεγαν την εκπομπή: “Farm Club”.

Ποια πράγματα σου αρέσουν και ποια όχι όταν παίζεις live;
Μου αρέσει να παίζω live, είναι ο λόγος που το κάνω. Πιστεύω πως το να γράφεις μουσική και να ηχογραφείς στο studio είναι το αναγκαίο κακό για να το κάνεις.

Δηλαδή για σένα οι Chimaira είναι live μπάντα.
Ναι, όντως. Μάλλον το να νιώθω άσχημα από την προηγούμενη μέρα ή άρρωστος είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να είναι άσχημο. Μπορεί να μην κάνεις κάποιο καλό live και να έχεις τεχνικές δυσκολίες, αλλά αν είσαι επαγγελματίας αυτό δεν θα έπρεπε να σε ενοχλεί. Είναι γεγονός το ότι διασκεδάζεις και πως τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά, δεν θα είναι πάντα όλα τέλεια. Αυτό είναι το καλό με το metal, ότι δεν είναι τέλειο. Είναι μουσική και τέχνη στην τελική.



Ευχαριστώ πολύ. Κάποια τελευταία λόγια για τους οπαδούς;
Για τους οπαδούς μας στην Ελλάδα, κάποια στιγμή ελπίζουμε να ξαναέρθουμε!

Ναι, αλήθεια, είχατε κάνει ένα show με τους Shadows Fall πριν κάποιο καιρό...
Ναι, είχαμε έρθει πριν 3 χρόνια. Ήταν αξιοπρεπές. Ένα show σε ένα μικρό club αλλά ο κόσμος εκεί ήταν απίστευτος και μας εκτίμησε. Κάποια στιγμή μέσα σε αυτήν την χρονιά ελπίζουμε να επιστρέψουμε.

  • SHARE
  • TWEET