Paradise Lost: «O κόσμος θεωρεί το "Medusa" επιστροφή στις ρίζες, όχι εμείς»

Ο Nick Holmes μας μιλάει για το νέο τους άλμπουμ, το ρεκόρ που κατέχουν στην Ελλάδα, το καλύτερο live τους στην χώρα μας, τους ντράμερ, το Brexit και πολλά ακόμα

Από τον Νικόλα Ρώσση, 29/08/2017 @ 11:03

Ίσως η πιο χύμα συνέντευξη που έχω κάνει ποτέ, χωρίς ερωτήσεις έτοιμες, με ένα μόνο χαρτάκι με μπακαλό-σημειώσεις και μια μικρή βοήθεια από το δίπλα τραπέζι. Κάπως έτσι ξεκίνησε λοιπόν η συζήτηση με τον εξαιρετικά ευδιάθετο, υπερβολικά γελαστό σε σημεία και ευγενέστατο Nick Holmes των Paradise Lost. Σίγουρα δεν ήταν η πιο τυπική συνέντευξη, αλλά τα βασικά τα είπαμε, αν και ξέχασα να τον ρωτήσω για τους Bloodbath. Όπως και να έχει ο Nick Holmes μας αποκάλυψε πως προφέρεται το όνομα του, ποιο θεωρεί το καλύτερο live του στην Ελλάδα, αλλά και πιο ρεκόρ θεωρεί ότι κατέχει στην χώρα μας, την μάχη που δίνει με την μέση ηλικία, τι παίζει με τους ντράμερ στην μπάντα, αλλά τα είπαμε και για το Brexit. Επίσης μήπως διακρίνετε και εσείς μια αμηχανία όταν μιλάει για τους Vallenfyre;

Paradise Lost

Καλημέρα, μπορώ να μιλήσω παρακαλώ στον Νικόλα;

Καλημέρα Νιck, εδώ ο άλλος Nick, όλα καλά;

Τέλεια.

Αυτή είναι η πρώτη συνέντευξη της μέρας; Σε βρίσκω ξεκούραστο και αραχτό;

Χαχα, όχι, είναι η πέμπτη ή έκτη μέχρι στιγμής...

Τώρα που το σκέφτομαι, οι δίσκοι μας έρχονται κάθε φορά σαν τριλογίες

Οκ, λοιπόν πάμε κατευθείαν στο ψητό τότε. Ο ήχος του νέου άλμπουμ σηματοδοτεί μια επιστροφή στις πρώιμες μέρες του συγκροτήματος. Για μένα, ως ακροατής, αυτή η συνειδητά αργή αλλά σταθερή μεταβολή προς τα πίσω έχει γίνει ξεκάθαρη από το "Tragic Idol". Θα συμφωνούσες;

Ναι, σίγουρα. Ξέρεις ξεκινάμε να κάνουμε ένα δίσκο και στην πορεία ξεχνάμε το δίσκο και τι θα κάνουμε μετά, δεν πολυσκεφτόμαστε να λάβουμε υπόψη κάτι που κάναμε στο παρελθόν. Τα τραγούδια που γράφουμε κάθε φορά, αντιπροσωπεύουν την διάθεση μας και την νοοτροπία της περιόδου που τα γράφουμε αποκλειστικά. Αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς, γιατί μάλλον αυτή η διάθεση διαχέεται συχνά και στον επόμενο δίσκο μας ή και στον μεθεπόμενο. Τώρα που το σκέφτομαι, οι δίσκοι μας έρχονται κάθε φορά σαν τριλογίες, αφού κάθε φορά η εκάστοτε τριάδα έχει παρόμοιο vibe. Αλλά όπως και να έχει δεν είναι κάτι προκαθορισμένο.

Το τραγούδι "Beneath Broken Earth" από τον προηγούμενο δίσκο λειτούργησε σαν καταλύτης για τον νέο δίσκο

ΟΚ, πάνω σε αυτό που λες, ποια θα έλεγες ότι είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από το ήχο του "Medusa"; Θα έλεγες πως είναι καλλιτεχνική ανάγκη;

Το τραγούδι "Beneath Broken Earth" από τον προηγούμενο δίσκο, μπορώ να σου πω ότι λειτούργησε σαν καταλύτης για τον νέο δίσκο. Αυτό το τραγούδι το γράψαμε στα γρήγορα όταν είχαμε ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις ήδη και μας άρεσε πάρα πολύ. Κάπως έτσι είπαμε «χμμ, ας κάνουμε και άλλο τραγούδια σαν και αυτό». Μας φάνηκε πολύ σωστό και μας βγήκε πολύ φυσικά  και είπαμε «δεν κάνουμε ένα ολόκληρο δίσκο σε αυτό το στυλ;»

Paradise Lost

Η επόμενη ερώτηση πιστεύω ότι είναι πιο ταιριαστή για τον Greg, αλλά θα σε ρωτήσω έτσι και αλλιώς μήπως βγάλω και κανένα λαβράκι. Θεωρείς ότι με δεδομένο τον σαφέστατα ακόμα πιο σκληρό ήχο που έχετε τώρα και την γενικότερη αισθητική του νέου δίσκου, δεν βρίσκεις ότι ξαφνικά οι Vallenfyre περισσεύουν;

Χαχα (σούπερ αμήχανα), εερμ, κοίτα, ναι εγώ, να σου πώ..εχεμ! Εγώ κοιτώντας το απ’ έξω θα έλεγα σίγουρα όχι, γιατί είναι κάτι ολοκληρωτικά διαφορετικό. Ειδικά το τελευταίο άλμπουμ είναι ένας grind και crust δίσκος, δεν είναι και τόσο death metal (σ.σ. ;;;;), αλλά μπορεί ο Greg να έχει διαφορετική άποψη, χαχα!

O κόσμος θεωρεί το "Medusa" επιστροφή στις ρίζες, όχι εμείς

Στο παρελθόν έχετε αποδείξει ότι είστε έτοιμοι να πάρετε ρίσκα με τον ήχο σας και δεν κολλάτε αναγκαστικά σε αυτό που ξέρετε να κάνετε καλύτερα και ακόμα δεν σας νοιάζει να εξερευνήσετε και μουσικά ήδη διαφορετικά από αυτά που περιμένει το κοινό σας. Έχοντας αυτό στα υπόψη και με την δύναμη της ύστερης γνώσης, αλλά και το ρίσκο να το υπερ-αναλύω τώρα, πιστεύεις ότι η πορεία των Paradise Lost είναι κυκλική ή ευθεία, δεδομένου ότι στραφήκατε προς τα πίσω για τον νέο δίσκο αντί προς το άγνωστο;

Χμμμ, όχι ακριβώς. Γιατί, όταν ένα συγκρότημα έχει πλέον μεγάλο παρελθόν, πάντα ο κόσμος θα κάνει -είτε καλές, είτε κακές- συγκρίσεις με αυτό. Ο καθένας μας ξεχωριστά στην μπάντα, ποτέ δεν σκέφτεται το παρελθόν, απλά προχωράμε και δεν σκεφτόμαστε προκαταβολικά τον ήχο που θα έχουμε στο μέλλον. Όταν ο κόσμος με ρωτάει «Ποιος δίσκος από το παρελθόν ταιριάζει με το "Medusa" περισσότερο;», εγώ απαντώ ότι βρίσκεται ανάμεσα στο "Gothic" και στο "Shades Of God", αλλά αυτό μόνο συμβαίνει καθώς μπαίνω στην διαδικασία να το σκεφτώ μόνο και μόνο επειδή με ρώτησε κάποιος, χαχα. Για εμένα προχωράμε μπροστά συνέχεια, ο κόσμος θεωρεί το "Medusa" επιστροφή στις ρίζες, όχι εμείς. Προφανώς επείδη αυτό το κάνουμε τώρα εδώ και 30 χρόνια σχεδόν και ξεκινήσαμε ως μία extreme metal μπάντα, σίγουρα δεν μας ήταν άγνωστα χωράφια αυτή η κατεύθυνση. Αλλά είναι κάπως νοσταλγικό, υποθέτω.

Ωραία, αλλά έχετε τελικά τώρα την παραμικρή ιδέα για το που θα πάει ο διάδοχος του "Medusa";

Χαχα, όχι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα προς το παρόν...

Είναι πολύ εύκολο απλά να τα παρατήσεις και να πιάσεις μια κανονική δουλειά, αλλά αν θέλεις να δεις λεφτά... Mάλλον αυτό πρέπει να κάνεις έτσι και αλλιώς

Υποθέτω ότι ίσως να είναι και λίγο νωρίς εδώ που τα λέμε, αλλά ας αλλάξουμε και θέμα. Μόλις περάσετε τον ασημένιο ιωβηλαίο της μπάντας και πάτε ολοταχώς προς την επέτειο των 30 ετών από την ίδρυση των Paradise Lost. Αυτό είναι ένα εξαιρετικό επίτευγμα και μια στιγμή ορόσημο. Αλλά με αφορμή κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του Tom Araya, ότι μετά από ένα σημείο το συγκρότημα γίνεται μπίζνα, τι είναι αυτό που κάνει ένα μουσικό γάμο με τρεις τύπους από την Αγγλια τόσο πετυχημένο;

Νομίζω ότι πρέπει όλοι να θέλουν τα ίδια πράγματα, να μοιράζονται το ίδιος πάθος και καλό είναι να γνωρίζουν ότι το γρασίδι δεν αναγκαστικά πιο πράσινο στην άλλη πλευρά. Ξέρεις είναι πολύ εύκολο απλά να τα παρατήσεις και να πιάσεις μια κανονική δουλειά, αλλά αν θέλεις να δεις λεφτά μάλλον αυτό πρέπει να κάνεις έτσι και αλλιώς, χαχα (σ.σ εδώ ξεκαρδίζεται για ώρα μόνος του). Δεν υπάρχουν πλέον φράγκα σε αυτή τη δουλειά πια, χαχα (σ.σ. συνεχίζει).

Αλλά είναι βασικό μια μπάντα να έχει αίσθηση του χιούμορ και γενικά νομίζω καλά τα λες, γενικά είναι τελείως σαν ένας γάμος ή μια σχέση, πρέπει να μπορείτε να γελάτε μαζί, να είστε σοβαροί μαζί. Αλλά όπως και να έχει, ένα εξαντλητικό tour για μήνες, χωρίς να έχεις πολύ χώρο ή χωρίς να μπορείς να μείνεις και ποτέ μόνος σου, είναι δοκιμασία. Τώρα πλέον παίζουμε κυρίως σε φεστιβάλ το καλοκαίρι και κάνουμε πολλές μεν, αλλά πιο μικρές περιοδείες και γυρνάμε σπίτια μας γιατί απλά είναι κάψιμο. Από την άλλη όμως αντιλαμβάνομαι ότι οι μπάντες πλέον πρέπει να περιοδεύουν ακόμα περισσότερο από ότι στο παρελθόν γιατί αλλιώς απλά δεν τα βγάζουν πέρα. Όμως και αυτό κρατάει για λίγο, διότι από μια ηλικία και μετά, κάποια πράγματα τα βιώνεις αλλιώς σε σχέση με όταν είσαι πριν τα τριάντα.

Το τελευταίο μέλος που μπαίνει σε μια μπάντα, συνήθως είναι αυτό που φεύγει και πρώτο

Όπως είπαμε οι Paradise Lost είναι ένας σταθερός πυρήνας από την αρχή, αλλά γιατί διαχρονικά ο ντράμερ είναι αυτός που δεν στεριώνει;

Χαχα, εντάξει δεν είχαμε και πάρα πολλούς διαφορετικούς drummer στην καριέρα μας, δεν είναι ότι ανατινάζονταν κάθε σαββατοκύριακο. Αλλά ναι, κάθε περίπου έξι χρόνια αλλάζαμε drummer. Ίσως επειδή το τελευταίο μέλος που μπαίνει σε μια μπάντα, συνήθως είναι αυτό που φεύγει και πρώτο. Αλλά μεγαλώνοντας, τουλάχιστον δύο από τους ντράμερ που είχαμε απλά ήθελαν να βλέπουν τα παιδιά τους πιο συχνά και να αράξουν σπίτι με μια κανονική σταθερή δουλειά και αυτό είναι κάτι απολύτως κατανοητό εκ μέρους μας.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για εμάς να κάνουμε. Δεν έχουμε πάει πανεπιστήμιο, δεν έχουμε κάνει τίποτα, μόνο ταξιτζήδες θα μπορούσαμε να γίνουμε ή ντελιβεράδες (γέλια)

Χαχα, πάνω σε αυτό που είπες, όταν ήμουν έφηβος και ήμουν τεράστιος φανμπόης, θυμάμαι χαρακτηριστικά -μην με ρωτήσεις γιατί το θυμάμαι αυτό, δεν έχω ιδέα- μια συνέντευξη που είχες δώσει σε ένα άλλο ελληνικό μέσο την περίοδο της προώθησης του "Draconian Times", αν δεν κάνω λάθος. Εκεί ανέφερες λίγο-πολύ ότι δεν θα μπορούσες να φανταστείς το εαυτό σου να βρίσκεται στην σκηνή όταν θα είσαι 50 ετών. Αυτό με είχε σοκάρει, αφού άλλωστε πίστευα τότε ότι απλά οι μουσικοί δεν γερνάνε ποτέ, αλλά τώρα που έχεις φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ωριμότητας, πως αισθάνεσαι για το μουσικό σου μέλλον;

Χμμ, σίγουρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να βρίσκεται επί σκηνής στα 50 του. Καμιά φορά όταν ήμουν 20-25 πετύχαινα στα αεροδρόμια άλλους μουσικούς στην ηλικία που είμαι τώρα (σ.σ. 46 για την ακρίβεια), και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ακόμα το παλεύουν. Αλλά φτάνεις σε ένα σημείο που απλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο, χαχα! Να σου πω την αλήθεια δεν υπάρχει τίποτα άλλο για εμάς να κάνουμε. Δεν έχουμε πάει πανεπιστήμιο, δεν έχουμε κάνει τίποτα, μόνο ταξιτζήδες θα μπορούσαμε να γίνουμε ή ντελιβεράδες στην καλύτερη των περιπτώσεων, χαχα. Αλλά σοβαρά τώρα, στο μυαλό μας δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ακόμα σκεφτόμαστε σαν παιδιά, ακόμα είμαστε έφηβοι, απλά τα σώματα μας έχουν έχουν λίγο εγκαταλείψει, χαχα!

Ίσως να κατέχουμε κάποιο ρεκόρ, αφού πρέπει να είμαστε η μοναδική metal μπάντα που έχει έρθει τόσες φορές στην Ελλάδα

Ας αλλάξουμε πάλι θέμα λοιπόν. Έχετε έρθει στην Ελλάδα πλέον πάρα πολλές φορές ανά τα χρόνια και μάλλον είσαι στη μοναδική θέση να μπορείς να κάνεις κάποιες συγκριτικές παρατηρήσεις μέσα στο χρόνο. Πως παρατηρείς ως τρίτος την  εξέλιξη της μουσικής σκηνής στην Ελλάδα, τη νοοτροπία, το κοινωνικό πλαίσιο, αλλά και την metal κοινότητα πιο συγκεκριμένα;

Η αλήθεια ότι πλέον δεν περνάμε και πάρα πολύ χρόνο στην Ελλάδα. Πιο παλιά θα καθόμασταν και θα κάναμε όλα τα κλασικά τουριστικά πράγματα. Αυτό που μπορώ να σου πω σίγουρα είναι ότι δεν είχαμε καταλάβει πόσο δημοφιλής ήμασταν στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που παίξαμε στην Ελλάδα ήμασταν σε κατάσταση σοκ, ήταν φανταστικό, ο κόσμος μας έδειχνε αγάπη και μας ήταν αδιανόητο. Και τότε είχαμε κάτσει αρκετά στην Ελλάδα και κάναμε και διακοπές.

Αλλά πλέον δεν συμβαίνει αυτό, πάμε από το αεροδρόμιο στο venue και από το venue στο αεροδρόμιο, επομένως δεν έχω την δυνατότητα να παρατηρήσω και πάρα πολλά πλέον να σου πω την αλήθεια. Και είναι κρίμα. Πολλές μπάντες ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και δεν έχουν δει απολύτως τίποτα. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα σήμερα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να κατέχουμε και κάποιο ρεκόρ, αφού πρέπει να είμαστε η μοναδική metal μπάντα που έχει έρθει τόσες φορές στην Ελλάδα. Και είναι πάντα ωραίο να παίζουμε στην Ελλάδα, το κοινό είναι πολύ πιστό σε εμάς και εμείς πάντα περνάμε καλά.

paradise Lost

Ευχαριστώ, χαχα, αλλά για να μείνω λίγο στο πολιτική διάσταση που προσπαθώ να φέρω στην συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη ότι είστε από την Βρετανία, αλλά το πεδίο δράσης σας είναι πέρα από το κανάλι της Μάγχης, πως πιστεύεις ότι θα επηρεαστούν τα live σας και ο τρόπος που λειτουργείτε στην ευρωπαϊκή αγορά, με την όλη υπόθεση του Brexit;

Ουφ. Δεν ξέρω. Έχω πραγματικά περιέργεια  να δω τι θα γίνει. Θέλω μόνο να ελπίζω ότι η ελεύθερη μετακίνηση δεν θα γίνει πιο δύσκολη και δεν θα γίνει πρόβλημα. Πήρε πάρα πολλά χρόνια να γίνουν κάποια πράγματα πιο εύκολα για τους πολίτες και τα ταξίδια και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα πάμε πίσω, αλλά μπροστά. Για να γίνω και λίγο εγωιστής, δεν θέλω να περιμένω για ώρες στο αεροδρόμιο για να μπω σε μια χώρα. Αλλά νομίζω ότι θα πάνε πίσω και τα πράγματα θα γίνουν λίγο πιο δρακόντεια (σ.σ. είπε draconian, χεχε), θα υπάρχουν ουρές ωρών και αυτή η κατάσταση θα μας πάει σίγουρα πολλά χρόνια πίσω.

Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι κανείς ακόμα δεν ξέρει τι θα γίνει, ούτε καν η κυβέρνηση σας.

Ακριβώς, ακριβώς και να σου πω δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Θα δείξει, θα δείξει.

ΟΚ, ας αλλάξουμε λίγο τον τόνο τώρα. Θέλω να μου πεις τα πέντε άλμπουμ που σε συγκλόνισαν πρόσφατα και αν θες να στο κάνω πιο εύκολο, πες τι ακούς στο αμάξι αυτή την περίοδο.

Κάτσε. Άσε να σκεφτώ λίγο τώρα. Τι ακούω; Τι ακούω; Πρώτα θα έλεγα το άλμπουμ των Σουηδών Lik , την μπάντα του Tomas (Åkvik), του κιθαρίστα που βοήθησε στα live των Bloodbath αυτό το καλοκαίρι, μετά θα έλεγα το τελευταίο των Pallbearer. Χμ.. Τι άλλο; Α, θα έλεγα το "Lost Themes" του John Carpenter, πολύ μου αρέσουν αυτά τα πράγματα που κάνει. Επίσης πρόσφατα άκουγα πάλι το "Ace Of Spades". Και ακόμα ένα ε; Κάτσε να δω στο υπολογιστή μου τι άκουγα. Α, ναι! Το "Titan" από Septicflesh, χαχα!

Να σου πω και κάτι άλλο κουλό τώρα. Πως προφέρεις τελικά το όνομα σου;

Χαχα, Νικ Χομς. Το λάμδα κανονικά δεν προφέρεται. Αλλά ναι, όλοι με λένε Χολμς. Το έχω συνηθίσει, φαντάσου στο σχολείο είχα ένα καθηγητή που με φώναζε Χόλμεζ και τον μισούσα για αυτό, χαχα!

Τέλεια, πριν κλείσουμε θέλω να μου πεις πως ο Nick Holmes γεμίζει τον χρόνο του όταν δεν περιοδεύει και όταν δεν είναι στο στούντιο;

Βασικά, προσπαθώ να κρατήσω το σώμα σε φόρμα και αυτό είναι πολύ δύσκολο, καθώς δεν έχω καθόλου χρόνο. Μου αρέσει να τρέχω ή να κάνω ποδήλατο πάρα πολύ, αλλά αυτή την στιγμή δεν μπορώ να κάνω τίποτα από τα δύο. Προσπαθώ να κρατήσω με νύχια και με δόντια μακριά την κρίση μέσης ηλικίας, χαχα! Προσπαθώ επίσης να τρώω υγιεινά, αλλά κάτι τέτοιο στις περιοδείες απλά δεν γίνεται. ΟΚ, γερνάω και προσπαθώ να το καταπολεμήσω, χαχα, αλλά ταυτόχρονα θέλω να περνάω και καλά.

Εγώ Nick αυτά είχα σημειώσει λίγο-πολύ να σου πω, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις;

Ναι, ναι, κάτσε να σου πω αυτά που με δασκάλεψαν να σου πω, χαχα. Το νέο μας άλμπουμ κυκλοφορεί την 1η Σεπτεμβρίου, χαχα! Α, ναι και ξεκινάμε περιοδεία τέλος Σεπτέμβρη επίσης. Πραγματικά είχαμε μια πολύ γεμάτη χρονιά φέτος. Και του χρόνου θα παίξουμε όπου δεν παίξαμε φέτος, οπότε και το 2018 προβλέπεται γεμάτο live. Ελπίζω να αρέσει ο νέος δίσκος στον κόσμο, διαφέρει και από τον προηγούμενο αρκετά πιστεύω. Έχω δει ήδη μερικές κριτικές και σχόλια στο Facebook, πάντα έχει ενδιαφέρον να διαβάζω την γνώμη του κόσμου.

Η φετινή εμφάνισή μας στο Rockwave θεωρώ ότι ήταν η καλύτερή μας στην Ελλάδα

Α, πριν σε χαιρετήσω, μια ερώτηση που έλαβα μόλις τώρα σε ένα χαρτάκι. Ρωτάει το έτερον ήμισυ μου, πότε ξαναμπαίνει η Ελλάδα στον προγραμματισμό των live.

Χαχα,  σίγουρα θα ξαναέρθουμε, αλλά τώρα ήμασταν στο Rockwave. Και να σου πω. Θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο μας live στην Ελλάδα. Δεν ξέρω. Απλά πέρασα πάρα πολύ καλά. Αν και από ότι θυμάμαι ο καιρός ήταν εξωφρενικά ζεστός, αλλά δρόσισε λίγο πριν βγούμε στην σκηνή, οπότε βοήθησε.

Τέλεια Nick αυτά είχα να σε ρωτήσω, ήταν χαρά μου αυτή η συζήτηση ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.

Και εγώ το χάρηκα, adieu.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Medusa" από τον Άλκη Κοροβέση.

  • SHARE
  • TWEET