Frank Ferrara (Bang): «Η μουσική βιομηχανία αφαίρεσε την αθωότητά μας»

Η σημερινή σκηνή του heavy rock δε θα ήταν ίδια χωρίς τους Bang στα ‘70s, ομοίως και οι Bang χωρίς την πρόσφατη άνθιση του εμπνευσμένου από τα ‘70s heavy rock

Από τον Κώστα Σακκαλή, 09/03/2016 @ 10:04

Βαφτισμένοι από κάποιους ως η απάντηση της Αμερικής στους Black Sabbath, οι Bang είναι ένα από τα συγκροτήματα που μπορούν πλέον να βρεθούν σε πολλές τις λίστες «εμπνευσμένων από» για τη νέα γενιά μουσικών που αγαπούν το '70s heavy rock. Είναι ακόμα ενεργοί και μάλιστα απολαμβάνουν μία επιτυχία που δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν πριν κάποιες δεκαετίες, όπως αποδεικνύει και η συμμετοχή τους στο Roadburn Festival. Με την ευκαιρία αυτή μας λένε την ιστορία τους μέσα από τα λόγια του αυθεντικού μπασίστα και τραγουδιστή Frank Ferrara.

Bang

Tα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τη heavy rock μουσική των αρχών της δεκαετίας του '70. Γιατί νομίζετε ότι συμβαίνει αυτό; Ξεκινάει από το κοινό, δεδομένου ότι το διαδίκτυο έχει ουσιαστικά εξαλείψει τις δυσκολίες διαθεσιμότητας της μουσικής αυτής ή είναι οι μουσικοί που το οδηγούν, δεδομένου ότι εμπνέονται από αυτόν τον ήχο και τον αναπαράγουν;

Νομίζω ότι ο συνδυασμός και των δύο. Το heavy rock των αρχών της δεκαετίας του '70 ήταν πιο αγνό από τη μουσική του σήμερα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει δει μια ολόκληρη νέα γενιά οπαδών των '70s και νέων μουσικών που είχαν την έμπνευση να αντιγράψουν το στυλ αυτών των προγενέστερων συγκροτημάτων.

Συνεχίζοντας στο ίδιο ερώτημα, πώς σας έχει ωφελήσει η παραπάνω κατάσταση;

Οι συναυλίες που έχουμε κάνει τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γεμίσει με οπαδούς μας στα είκοσι και τα τριάντα τους που μας έχουν μόλις ανακαλύψει, ενώ συγκροτήματα που παίξαμε μαζί μας έχουν πει ότι η μουσική μας τους έχει επηρεάσει. Αυτό μας επέτρεψε να βρούμε τη θέση μας και πάλι στον κόσμο της μουσικής.

Τι σας έκανε να επιλέξετε τη μορφή του "power trio"; Τι νιώθεις ότι προσθέτει στη μουσική σας και πώς ταιριάζει με τα διπλά lead φωνητικά;

Δεν ήταν επιλογή. Αφού δοκιμάσαμε διαφορετικούς τραγουδιστές και πληκτράδες δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιον που να ταιριάζει μαζί μας μουσικά και ως προσωπικότητα. Έτσι, από ανάγκη, αποφασίσαμε να το κάνουμε μόνοι μας. Τα lead αρμονικά φωνητικά μας έγιναν από σχέδιο. Οι αρμονίες πιθανόν να είναι εμπνευσμένες από την αγάπη μας για τους Beatles. Το τρίο είναι μια πιο ισχυρή μορφή συγκροτήματος από το κουαρτέτο ή το κουιντέτο γιατί δεν μπορείς να κρυφτείς σε ένα συγκρότημα τριών μουσικών.

Πείτε μας την ιστορία της εξασφάλισης της support θέσης σε μία (όπως λένε οι φήμες) συναυλία του Rod Stewart. Θα μπορούσατε να φανταστείτε κάποιον να κάνει το ίδιο στις δικές σας συναυλίες;

Τα πράγματα ήταν τόσο διαφορετικά στην αυγή της δεκαετίας του '70! Μετά από την διαμονή μας σε ένα υπόγειο για δεκαοκτώ μήνες και έχοντας κάνει μόνο μια χούφτα συναυλίες, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και να πάμε στο Μαϊάμι. Ο ντράμερ μας ο Τόνι, ο οποίος ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος από μένα και τον Φράνκι, δανείστηκε $1,000.00 για τη χρηματοδότηση του ταξιδιού μας. Φορτώσαμε το στέισον βάγκον και νοικιάσαμε μία καρότσα για τον εξοπλισμό μας. Φύγαμε την Τετάρτη το βράδυ και σιγά-σιγά άρχισε η περιπέτειά μας στο άγνωστο. Μέχρι την Παρασκευή το βράδυ φτάσαμε στην Daytona Beach όπου και ήμασταν σε θέση να εξασφαλίσουμε λίγο «μαύρο». Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαμε χαρτάκια! Σε αυτό το χρονικό σημείο η ώρα ήταν πλέον σχεδόν 21:00 και βρήκαμε ένα κατάστημα μουσικής στον κεντρικό πεζόδρομο της Daytona που μόλις ετοιμαζόταν να κλείσει. Καταφέραμε να πείσουμε τον υπάλληλο να μας πουλήσει χαρτάκια πριν κλείσει το κατάστημα. Ενώ είμαστε μέσα λοιπόν, παρατηρούμε μια αφίσα που διαφήμιζε μια «μάχη συγκροτημάτων» το Σάββατο, την επόμενη μέρα. Είπαμε στον τύπο ότι ήμασταν μια μπάντα από τη Φιλαδέλφεια και θα θέλαμε να παίξουμε για τους ανθρώπους της Φλόριντα και μας ενημέρωσε ότι η αφίσα ήταν από την προηγούμενη εβδομάδα. Συγκεκριμένα είπε: «Οι Deep Purple και οι Small Faces έχουν μια συναυλία στο Ορλάντο αύριο, γιατί δεν πάτε εκεί; Ίσως θα σας αφήσουν να παίξετε». Φυσικά κάνοντας τον εξυπνάκια! Στη συνέχεια μείναμε σε ένα τοπικό χώρο κατασκήνωσης και στη σκηνή μας αρχίσαμε να καπνίζουμε και να πίνουμε λίγο, όλη την ώρα σκεπτόμενοι «Και γιατί να μην πάμε στο Ορλάντο; Ποιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί;». Γι' αυτό και ξυπνήσαμε γύρω στις οκτώ και οδηγήσαμε μέχρι το Ορλάντο. Βρήκαμε πού ήταν ο χώρος και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε περιμένοντας ανά πάσα στιγμή να συλληφθούμε. Όταν φτάσαμε, πήγαμε στο πίσω μέρος όπου και σοκαριστήκαμε όταν δε βρέθηκε κανείς να μας σταματήσει! Έτσι, περπατήσαμε παρακολουθώντας να στήνουν τη σκηνή και το PA. Και πάλι κανείς δεν μας σταμάτησε! Κοίταξα στο πίσω μέρος του θεάτρου και είδα μια πόρτα. Χτύπησα την πόρτα και ένας τύπος απάντησε και μας κοίταζε σε στυλ "what the fuck"! Πριν προλάβει να πει κάτι, του λέμε: «Είμαστε οι Bang, είμαστε από τη Φιλαδέλφεια και είμαστε η καλύτερη μπάντα στον κόσμο και θέλουμε να παίξουμε!». Αποδείχθηκε ότι ο τύπος ήταν ο διοργανωτής της παράστασης. Μας λέει: «Έχετε τον εξοπλισμό σας; Στήστε τον στο έδαφος, θέλω να ακούσω πώς ακούγεστε». Εμείς σκεφτόμαστε: «Ω σκατά!!!». Αφού παίξαμε μερικά τραγούδια, ο Rick Bowen, ο διοργανωτής που αργότερα έγινε μάνατζερ μας, μας είπε: «έχετε τέλειο ήχο, θα σας αφήσω να ανοίξετε τη συναυλία!». Ο καλός συγχρονισμός είναι τόσο κρίσιμος στη ζωή και τα αστέρια είχαν παραταχθεί για εμάς. Μετά από 72 ώρες που ξεκινήσαμε ένα ταξίδι από τη Φλόριντα, ήμασταν το support για τους Deep Purple και τους Small Faces! Θα μπορούσε να συμβεί σήμερα; Δεν νομίζω. Το σύνολο της παγκόσμιας μουσικής έχει πάρει μια πιο επαγγελματική διαδρομή. Οι εποχές που κάποιος ήταν σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο δεν υπάρχουν πια. Όπως είπα, τα πράγματα ήταν τόσο διαφορετικά στη δεκαετία του '70.

Bang

Λένε ότι το δεύτερο άλμπουμ είναι το πιο δύσκολο να γίνει, καθώς θα πρέπει κάποιος να καταλήξει σε ιδέες πολύ γρήγορα, σε σύγκριση με ένα ντεμπούτο που έχει όλο το χρόνο να προετοιμάσει πριν καν υπογράψει το συμβόλαιο. Ήσασταν άτυχοι ώστε να έχετε το δεύτερο άλμπουμ σας ως πρώτο και ακόμη λιγότερο χρόνο για να το δημιουργήσετε. Ποιες ήταν οι προσδοκίες σας υπό τις δεδομένες συνθήκες και ποια μαθήματα μάθατε από αυτό;

Το "Death Of A Country" ήταν εισαγωγή μας στην ανεύρεση στυλ και ήχου. Κάναμε πρόβες επτά νύχτες την εβδομάδα ώστε να είμαστε σε θέση να καταλήξουμε σε έναν ψυχεδελικό rock ήχο. Ήμασταν και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό το άλμπουμ, μετά την υπογραφή με την Capitol Records πραγματικά πιστεύαμε ότι αυτό θα ήταν το ντεμπούτο μας. Όταν ο παραγωγός μας, ο Michael Sunday, ήρθε στη Φλόριντα για να μας συναντήσει, μείναμε έκπληκτοι όταν μας είπε ότι η Capitol ήθελε κάτι άλλο. Μας έδωσε δύο εβδομάδες διορία για να γράψουμε άλλο δίσκο. Και ιδού, γράψαμε ολόκληρο το άλμπουμ μέσα σε δέκα ημέρες. Ο Michael ήταν τόσο έκπληκτος από την απόδοση μας. Το μάθημα που πήραμε ήταν ότι αν βάζαμε κάτι στο μυαλό μας, ήμασταν σε θέση να ανταποκριθούμε σε μια προθεσμία. Θυμάμαι την ηχογράφηση των φωνητικών διαβάζοντας τους στίχους από τις σημειώσεις. Δεν υπάρχει χρόνος για να μελετήσουμε το υλικό, έτσι το κάναμε «στο πόδι».
        
Θα ήταν δίκαιο να πούμε ότι ποτέ δεν είχαμε ολόκληρη την εικόνα σχετικά με τους Bang μέχρι να κυκλοφορήσει το "Death Of A Country"; Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι ήταν διαφορετικό από τα άλλα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στην ώρα τους;

Πραγματικά πιστεύω ότι αν το "Death Of A Country" κυκλοφορούσε όταν έπρεπε, θα μας έκανε να ξεχωρίζουμε και να μας παρατηρήσουν. Ίσως μας έβαζε και στην κορυφή. Από την άλλη όμως, η επείγουσα ανάγκη να κάνουμε το άλμπουμ "Bang" είχε μια εντελώς διαφορετική δυναμική. Είναι δύσκολο να υποθέσουμε πώς θα είχε καταλήξει αν γινόταν διαφορετικά. Το "Death Of A Country" είχε όλα όσα ήμασταν σαν μπάντα. Heavy riffs, καταπληκτικούς στίχους και φωνητικές αρμονίες. Είχε έντονο συναίσθημα.

Πόσο έντονη ήταν η επιρροή των στελεχών της μουσικής βιομηχανίας σε εσάς; Αισθάνεστε ότι αν ήσασταν μεγαλύτεροι ή πιο σίγουροι θα μπορούσατε να επιβιώσετε καλύτερα;

Τα στελέχη μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι η «μουσική βιομηχανία», είναι η «βιομηχανία της μουσικής». Πήραν την αθωότητά μας μακριά. Εμπιστευτήκαμε τη δισκογραφική μας και σκεφτήκαμε ότι ενδιαφέρονταν πραγματικά για εμάς. Αυτό ήταν εντελώς λάθος. Έξι μήνες μετά την υπογραφή του συμβολαίου, ο καθένας που σχετιζόταν με τη συμφωνία μας στην Capitol έφυγε από την εταιρία για άλλες δουλειές. Αφεθήκαμε στην πίεση της εταιρίας που ήθελαν να γίνουμε πιο εμπορικοί. Μα σας παρακαλώ, αν δεν πιστέψατε στην μουσική μας, γιατί μας υπογράψατε εξαρχής;

Με ποια άλλα συγκροτήματα της εποχής εκείνης συγκρίνετε τους εαυτούς σας; Θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ακούσω για κάποιες από τις πιο άγνωστες μπάντες της εποχής και όχι από αυτές στην πρώτη γραμμή του heavy ήχου της δεκαετίας του '70.

Πολλές μεγάλες μπάντες εκείνη την εποχή. Trapeze, Cactus, Savoy Brown, Humble Pie, The Move... Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Κάποιος που αναφέρθηκε σε μας σε ένα άρθρο περιοδικού είπε πως ηχούμε σαν ένα Grand Black Zeppelin. Για 'μένα αυτό ήταν ένα απίστευτο σχόλιο. Η βαρύτητα των Sabbath, η μελωδία των Zeppelin και το groove των Grand Funk! Ουάου! Ακούγεται σαν κάτι που θα έπρεπε να είχε μεγάλη επιτυχία. Αλλά η μοίρα τα έφερε διαφορετικά...

Θα κάνετε την πρώτη σας περιοδεία στην Ευρώπη και ένα από τα επιτεύγματα είναι η θέση σας στο Roadburn Festival. Αναμένατε να έχετε αυτό το είδος της καθυστερημένης αναγνώρισης, όταν η μπάντα διέλυσε στη δεκαετία του '70;

Ειλικρινά όχι. Πιστεύω ότι αυτό είναι μια πράξη των Θεών του Rock, που μας επέτρεψαν να επανέλθουμε και να ολοκληρώσουμε την κληρονομιά μας. Υπήρχε πάντα μια αχτίδα ελπίδας, αλλά φαινόταν τόσο μακρινή. Είναι εκπληκτικό το πώς τα πράγματα έχουν καταλήξει. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν η δύναμη της μουσικής μας, που την έχει κρατήσει για το διάστημα που έχει διαρκέσει. Μερικές φορές τα μεγάλα τραγούδια είναι διαχρονικά.

Bang

Αν θα μπορούσατε να κυκλοφορήσει ένα single τώρα, με τo οποίo θα μπορούσατε να προσελκύσετε νέους οπαδούς, ποιο τραγούδι θα ήταν αυτό;

Χωρίς πολλή σκέψη το "Slow Down", ένα από τα τελευταία τρία singles μας για την Capitol. Φοβεροί χρονισμοί, στίχοι και πολύ cool σόλο κιθάρας. Πρέπει να πω επίσης ότι το να έχουμε τον Bruce Gary να παίζει ντραμς σε δύο τραγούδια στο "Mother / Bow To The King", "Keep On" και "Idealist Realist”, σε όλo τo "Music" και στα «χαμένα singles», ήταν πραγματική ευλογία. Ήταν ο καλύτερος ντράμερ με τον οποίο έπαιξα ποτέ. Το μεγαλύτερο προσόν του ήταν το συναίσθημά του, κάτι που στερούνται οι περισσότερες μπάντες. Ο Bruce το είχε άπλετο.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Bang;

Ας ελπίσουμε να ηχογραφήσουμε μερικά ακόμα άλμπουμ και να συνεχίσουμε να περιοδεύουμε σε όλα τα μήκη και πλάτη ώστε να μπορούμε να βιώσουμε το κοινό σε όλο τον κόσμο. Αυτό θα με κάνει ευτυχισμένο.

  • SHARE
  • TWEET