Baroness: «Επιστρέφουμε έπειτα από το περιστατικό που μας άλλαξε τις ζωές»

Ο Nick Jost μιλάει για τον νέο δίσκο των Baroness, το τροχαίο τους το '12 και το πάρτι-έκπληξη από τους Mastodon

Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 11/12/2015 @ 11:52
Οι Baroness είναι ένα αμερικάνικο τετραμελές συγκρότημα που ανήκει στην τρομερά ενδιαφέρουσα και σύγχρονη metal / sludge / progressive σκηνή παρέα με άλλα τέρατα τύπου Mastodon, High On Fire και Kylesa. Το 2012 τους βρήκε να κυκλοφορούν έναν όμορφο διπλό δίσκο ονόματι "Yellow And Green" και να κοντεύουν να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο ατύχημα, μόλις έναν μήνα μετά την κυκλοφορία του. Με δύο νέα μέλη στη σύνθεσή τους, τον Sebastian Thomson στα τύμπανα και τον Nick Jost στο μπάσο, μόλις κυκλοφόρησαν το καταπληκτικό "Purple" και ο Nick μίλησε στο Rocking.gr για τις ηχογραφήσεις του, τη νέα χημεία της μπάντας και τις περιοδείες με τους Mastodon. Επίσης αναφέρθηκε στο πώς το ατύχημα τους άλλαξε τις ζωές και ποιά διαδικασία ακολουθούν πλέον όταν γράφουν μουσική.

Αρχικά ο δίσκος ακούγεται φανταστικός. Συγχαρητήρια!
Ευχαριστώ πολύ.

Πώς αισθάνεσαι γι' αυτό;
Ειλικρινά αισθάνομαι πολύ περήφανος. Η δουλεία που ρίξαμε, η όλη διαδικασία προετοιμασίας να ηχογραφήσουμε με τον Fridmann, το να βλέπεις το όλο πράγμα να αποδίδει καρπούς είναι φανταστικό. Λατρεύω αυτή τη δουλειά για αυτό που είναι και είμαι πολύ ενθουσιασμένος που ο κόσμος μπορεί να το ακούσει. Είμαι ενθουσιασμένος για τα καλά σχόλια, ο κόσμος είναι πολύ θετικός, έτσι αισθάνομαι πραγματικά καλά για το όλο θέμα.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ηχογράφησες heavy metal δίσκο, σωστά;
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ηχογράφησα με τους Baroness, ναι..

Baroness

Σύμφωνα με την ψυχολογία των χρωμάτων, το «μωβ» αντιπροσωπεύει το μυστήριο και τον έντονο ψυχισμό. Γιατί "Purple" αυτή τη φορά;
Οι Baroness είχαν πάντα αυτό το μοτίβο με τα χρώματα, όμως υπήρξε συζήτηση σχετικά με το να μην χρησιμοποιήσουμε κάποιο χρώμα. Φαντάζομαι έχει νόημα να παραμείνουμε σε αυτό το μοτίβο. Νομίζω πως το μωβ σχετίζεται με το μυστήριο, όπως είπες και με τους γρίφους. Νομίζω πως βγάζει νόημα, πως ήταν καλή ιδέα. Ο John αναλαμβάνει το artwork και ήταν πολύ σίγουρος για αυτό σε συνδυασμό με τα όσα ήθελε να φτιάξει για το εξώφυλλο, οπότε έβγαζε νόημα.

Αισθάνομαι πως αυτή τη φορά προσπαθήσατε να ενώσετε τα βαριά riff της εποχής του δίσκου "Red" με τα πιασάρικα ρεφρέν της πιο πρόσφατης εποχής σας, όπως στο "Yellow And Green". Τραγούδια όπως το "Shock Me", το "The Iron Bell", ακόμα και το εναρκτήριο τραγούδι "Morningstar" κάνουν ακριβώς αυτό. Ήταν συνειδητή η επιλογή σας;
Νομίζω πως ήταν περισσότερο το φυσικό πράγμα που θα συνέβαινε αν έβαζες τους τέσσερίς μας μέσα σε ένα στούντιο. Όλοι μας θέλαμε να φτιάξουμε έναν δυνατό, ροκάδικο δίσκο. Θέλαμε να επιστρέψουμε σε ένα βαρύτερο ήχο. Επίσης ακούμε διάφορα είδη μουσικής και τα πιασάρικα ρεφρέν είναι στοιχείο αρκετών ειδών που μας αρέσουν και που ακούμε. Όλοι στο συγκρότημα είμαστε φαν του metal, όμως όλοι ακούμε λίγο ως πολύ και '80s pop. Έτσι ελπίζω πως καταφέραμε να παντρέψουμε αυτά τα δύο στοιχεία και να τα κάνουμε να ακούγονται αρκετά πειστικά.

Θεωρείς πως το άλμπουμ είναι μία δήλωση της μπάντας μετά το τροχαίο ατύχημα που συνέβη το 2012;
Είμαι σίγουρος πως οι στίχοι είναι βαθιά βασισμένοι στο ατύχημα και στην αντίδραση του John σε αυτό, στο πως του άλλαξε τη ζωή. Όσον αφορά εμένα, γνωρίζω το περιστατικό, όμως δεν ήμουν μέσα στο λεωφορείο, γνωρίζω πως εκείνη η στιγμή ήταν σημαντική για τους Baroness. Επιστρέψαμε έπειτα από ένα τεράστιας σημασίας συμβάν που άλλαξε τις ζωές μας, δύο νέα μέλη στο συγκρότημα... Θεωρώ πως κατά κάποιο τρόπο ήταν η απάντηση σε κάτι τόσο σημαντικό, το να επιστρέψεις και να φτιάξεις ένα έργο τέχνης μετά από κάτι τέτοιο... δεν μπορείς να το αγνοήσεις.

Άλλαξε ριζικά τη ζωή του John ή του Peter;
Άλλαξε πολύ γιατί χάθηκε η ροή της περιοδείας για το "Yellow And Green" που πήγαινε πολύ καλά γι' αυτούς. Γνωρίζοντας τον John εδώ και μερικά χρόνια... αντιμετωπίζει χρόνιους πόνους.

Το παίξιμο στην κιθάρα και το artwork είναι καταπληκτικά όμως. Από την σκοπιά του ακροατή ή του θεατή φαίνεται σαν το ατύχημα να μην τον επηρέασε καθόλου.
Είναι απίστευτη ιστορία το γεγονός ότι μπορεί να παίξει κιθάρα, ξέρεις. Έσπασε το χέρι του και το ότι μπορεί να κουνήσει τα δάχτυλά του είναι θαύμα. Είναι φανταστικός κιθαρίστας και καλλιτέχνης και το ατύχημα δεν τον φρέναρε καθόλου. Είναι τυχερός γι’ αυτό.

Nick Jost (Baroness)

Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για τον δίσκο και για τον παραγωγό σας. Πώς ήταν να δουλεύετε με τον David Fridmann;
Ήταν φανταστικά να δουλεύουμε με τον David Fridmann. Μου αρέσει πολύ η δουλειά του μέχρι τώρα και ενθουσιάστηκα όταν είδα τι έκανε στη μουσική μας. Είναι fan της pop μουσικής και ήταν ικανός να φτιάξει δίσκους που ακούγονται τεράστιοι. Όπως έκανε με τους The Flaming Lips, κάποιοι από τους ήχους εκεί είναι πολύ βαρείς. Βέβαια ήταν εντελώς διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τον δικό μας ήχο. Ο δικός μας ήχος, το πώς θα ακούγονται τα τύμπανα, τι θα μπορούσε να κάνει με τις κιθάρες, τα φωνητικά ήταν πολύ συναρπαστικό. Το να δουλεύουμε μαζί του καθημερινά μας έδειξε πως είναι μαχητής. Είναι στην κονσόλα δώδεκα ώρες σερί! Τρώει ένα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα και όταν έχει καλή διάθεση θέλει να δοκιμάσει ό,τι ιδέα έχεις. Θέλει να δοκιμάσει όλες τις δικές του ιδέες μέχρι να ακουστεί κάτι φοβερό. Αυτός κι εγώ ξοδέψαμε μισή μέρα πάνω σε μία ιδέα στα πλήκτρα και μετά από έξι ώρες κοιταχτήκαμε και είπαμε «Νομίζω πως οδηγούμαστε σε λάθος δρόμο, ας επιστρέψουμε». Αυτό είναι τέλειο.

Άρα ήταν πολύ υπομονετικός και δουλευταράς, όμως έτσι είστε και εσείς.
Σίγουρα είμαστε υπομονετικοί δεδομένου ότι δουλεύαμε πάνω σ' αυτόν τον δίσκο για ενάμιση χρόνο. Όλοι μας λατρεύουμε να παίζουμε μουσική και να δουλεύουμε στον δίσκο.

Θα ξαναδουλεύατε μαζί του στο μέλλον;
Αν έχει νόημα κάτι τέτοιο, θεωρώ πως όλοι μας θα ήμασταν πρόθυμοι να ξαναδουλέψουμε μαζί του. Μόνο θετική ήταν η εμπειρία. Νομίζω πως το αποτέλεσμα και τα όσα έφερε στη μουσική μας, αλλαγές στην ενορχήστρωση, οι ιδέες του πάνω στην εξέλιξη των τραγουδιών ήταν σωστές. Έχει καταπληκτικές ιδέες και όλες βγάζουν νόημα. Δεν διαφωνήσαμε ποτέ. Ήταν τέλεια η πρώτη μας εμπειρία μαζί του.

Ποιά είναι η διαδικασία σύνθεσης ενός τραγουδιού Baroness; Τι γεννάει μία ιδέα και πώς προχωράτε παραπέρα;
Σίγουρα όλοι συνεισφέρουμε στη σύνθεση τραγουδιών. Για παράδειγμα, ο Seb θα βρει έναν ρυθμό στα τύμπανα τον οποίο θα ηχογραφήσει στο σπίτι του, θα μας τον στείλει και, όταν μαζευτούμε όλοι, ίσως κάποιος από μας να έχει μια ιδέα πάνω σ' αυτόν τον ρυθμό. Μετά θα κάτσουμε όλοι στο υπόγειο, όπου προβάρουμε και θα δουλέψουμε αυτή την ιδέα. Αυτοί οι τύποι έχουν ένα κάρο αποθηκευμένα riff και αλληλουχίες συγχορδιών, ούτως ή άλλως. Ένα από τα τραγούδια του δίσκου, ας πούμε, ξεκινάει με ένα από τα πιο παλιά riff που ο John και ο Pete έγραψαν μαζί, αλλά δεν κατάφεραν μέχρι τώρα να αξιοποιήσουν.

Ποιό τραγούδι λες; Το "Shock Me";
Όχι, δεν ήταν το "Shock Me", γαμώτο θυμάμαι μόνο τον αρχικό του τίτλο... φίλε δεν ξέρω... πάει καιρός.

Ίσως να είναι το "Desperation Burns" που ξεκινάει με το βαρύ riff στην αρχή...
Ναι! Όντως αυτό είναι.

Τι να πω, το μάντεψα!
Ναι το μάντεψες! Χαχα!

Baroness

Θα ήθελα να μιλήσουμε για σένα, τον jazz τύπο της μπάντας.
Okay!

Πώς αισθάνθηκες όταν σου τηλεφώνησαν για να jamάρετε μαζί και πως όταν σου ανακοίνωσαν πως είσαι στη μπάντα;
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος να τους συναντήσω, διότι ήξερα πως ήταν σοβαροί σε αυτό που έκαναν. Αφού τους τσέκαρα μου άρεσαν πολύ οι κιθάρες τους, είναι τρομεροί παίχτες. Μου αρέσει η proggy βαριά μουσική και μιλώντας με τον John για πρώτη φορά, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος να βγω σε περιοδεία και να γράψω μαζί τους νέα μουσική. Αυτό έψαχνα κιόλας, επειδή αυτό είναι που θέλω να κάνω. Θέλω να δουλεύω πάνω σε καινούργια μουσική συνέχεια, θέλω να περιοδεύω όσο περισσότερο γίνεται και το να γνωρίζω πως αυτοί οι τύποι είναι τόσο υπεύθυνοι γι’ αυτό που κάνουν, δεν είχα ενδοιασμούς με το να τους ακολουθήσω. Επίσης το κάνουν για τους σωστούς λόγους, για την αγάπη τους για μουσική. Όπως και ο Sebastian. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε να παίξουμε απλά δούλεψε. Ως μπασίστας νομίζω πως η σχέση μεταξύ μπάσου και τυμπάνων είναι εξαιρετικά σημαντική. Αν δεν μου άρεσε ο τρόπος που παίζει ο Seb, αυτή η ιστορία ίσως ήταν εντελώς διαφορετική... ή αν δεν του άρεσε ο τρόπος που εγώ παίζω. Όλοι απλώς βρεθήκαμε και αισθανθήκαμε ωραία από το πρώτο τραγούδι που παίξαμε.

Ποιό ήταν αυτό;
Το πρώτο τραγούδι; Πιθανότατα το "Take My Bones Away". Μίλησα στον John και μου είπε να έρθω την επόμενη μέρα και μου έδωσε δέκα τραγούδια τα οποία έπρεπε να μάθω εκείνη τη νύχτα. Επομένως έπρεπε να μάθω αρκετή μουσική μέσα σε έξι ώρες. Αυτό που έχει πλάκα, και ο Seb έχει την ίδια ιστορία, είναι πως ποτέ δεν μας ανακοίνωσαν πως είμαστε στη μπάντα. Αυτό ήταν cool. Ήταν κάπως σαν «Ας βγούμε περιοδεία προς το παρόν...» και απλώς συνεχίσαμε να δουλεύουμε μαζί.

Ήταν φυσικό.
Ναι, σε κάποια φάση αναρωτήθηκα «Είμαι στη μπάντα;» και ο John είπε «Ω ναι!», τελείως χαλαρά και φυσικά. Νομίζω πως ήμασταν έξω για φαγητό και ο Seb έκανε ένα αστείο πάνω σε αυτό του στυλ «Ναι παιδιά είστε στη μπάντα».

Ο John περιέγραψε εσένα και τον Seb σαν τον Jackie Chan και τον Chris Tucker. Δηλαδή δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους με φοβερή χημεία. Ήταν εύκολο για σας να συνυπάρξετε σαν μουσικοί και σαν άνθρωποι;
Χαχα! Σίγουρα τα πάμε καλά. Ως τα δύο νέα μέλη σίγουρα κάνουμε πολύ παρέα, παρτάρουμε μαζί και ζούμε και οι δύο στη Νέα Υόρκη και αράζουμε εκεί. Οι ντράμερ και οι μπασίστες είναι ιδιαίτερα πλάσματα ξέρεις. Υπάρχουν πολλές σχέσεις τέτοιου είδους. Όλοι μου οι κολλητοί είναι ντράμερ και ξοδεύω τον περισσότερό μου χρόνο μαζί τους. Η σχέση μας είναι σημαντική σχετικά με το πώς θα ακούγεται η μουσική μας, το πώς θέλουμε να προσεγγίσουμε τον παλμό της. Καταλήγουμε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί απ' ό,τι άλλα μέλη μεταξύ τους. Νομίζω πως είπε Jackie Chan και Chris Tucker επειδή διαφωνούμε για μαλακίες όλη την ώρα.

Χαχα...
Με αδερφικό τρόπο (σ.σ.: «brotherly way» είπε).

Καθώς είσαι μουσικός με jazz παιδεία, ποιά είναι η συνεισφορά σου στις συνθέσεις και στον ήχο της μπάντας;
Έκανα μερικές αλλαγές στις συγχορδίες και σε μερικές μελωδίες. Το παρελθόν μου είναι διαφορετικό από αυτό του Seb, που έπαιζε στους TransAm post-rock και τις house επιρροές του. Δεν είμαι φανταστικός συνθέτης πιασάρικων μπασογραμμών. Μου αρέσει όμως να εξερευνώ τις δυνατότητες των συγχορδιών που εναλλάσσονται. Πολλές από τις μπασογραμμές που είναι στον δίσκο, επίτηδες, δεν τις είχα ολοκληρώσει μέχρι να μπούμε στο στούντιο. Ήθελα να δω πώς θα πάει και πώς θα γράψουμε τα φωνητικά και αν θα θέλαμε να αλλάξουμε κάτι. Ίσως αυτό το σκεπτικό να οφείλεται στη jazz παιδεία μου, όμως έχω υπάρξει σε punk και metal σχήματα από τότε που ήμουν 12...νομίζω πως το καλύτερο πράγμα είναι να παίζεις ζωντανά. Τη στιγμή που ανεβαίνουμε στη σκηνή και το γεγονός ότι παίζουμε με την ατμόσφαιρα που υπάρχει μεταξύ μας, ξεκινάμε και βλέπουμε που θα μας βγάλει στη συνέχεια. Ο John θα τραγουδήσει κάτι, εγώ θα πιαστώ από αυτό, ο Seb θα κάνει τα δικά του. Νομίζω πως έχει αλλάξει ο τρόπος που παίζουμε ζωντανά περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Nick Jost (Baroness)

Το αγαπημένο μου τραγούδι από το άλμπουμ είναι το "Chlorine And Wine". Εσείς έχετε αγαπημένα τραγούδια και ποιά θα παίξετε στα επερχόμενα σόου;
Μου αρέσει πολύ το "Fugue", το τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς. Νομίζω πως είναι ένα πάντρεμα από απαλά κιθαριστικά riff και πολύ cool ήχων στα τύμπανα από τον Fridmann. Νομίζω πως είναι το τέλειο κλείσιμο στην πρώτη πλευρά. Επίσης αγαπώ πολύ το "Morningstar". Νομίζω πως αυτό το riff ακούγεται γαμάτο. Είναι διασκεδαστικό όταν το παίζουμε! Έτσι και το "Kerosene". Πώς και πώς περιμένω να αρχίσουμε να τα παίζουμε μόλις κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Παίζουμε το "Chlorine And Wine" και το "Shock Me" και μόλις αρχίσαμε να παίζουμε το "Morningstar" σε αυτή την περιοδεία.

Το τελευταίο τραγούδι στον δίσκο, "If I Have To Wake Up", είναι σχετικά θλιμμένο, ενώ τα περισσότερα τραγούδια είναι θριαμβευτικά. Γιατί επιλέξατε να κλείσετε τον δίσκο με αυτόν τον τρόπο;
Νομίζω η τέχνη του πώς θα μπούνε τα τραγούδια στον δίσκο, νομίζω πως βγάζει νόημα να τελειώνει με σοβαρό τόνο. Θεωρώ πως είναι από τα πιο βαριά τραγούδια, συναισθηματικά και στο πως ο Fridmann το μίξαρε, είναι λίγο πιο αργό από τα άλλα. Έχει και έναν πολύ cool shuffle ρυθμό από τον Seb και είναι ένα καλό «αντίο» από τα τραγούδια που ανήκουν εκεί. Ήταν ένα από τα τελευταία τραγούδια που γράψαμε μαζί και βγήκε σχετικά γρήγορα. Νομίζω πως είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξέλιξης που είχαμε σαν συγκρότημα.

Ο John και ο Peter ακούγονται πλέον σαν ένα μοναδικό κιθαριστικό δίδυμο. Έχουν διαμορφώσει έναν δίδυμο ήχο γεμάτο αρμονίες που χαρακτηρίζει τον ήχο των Baroness. Δεδομένου ότι είναι στη μπάντα πολλά χρόνια, ποιά η σχέση / χημεία μεταξύ τους σα φίλοι και σαν μουσικοί;
Σαν μουσικοί παίζουν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο, κυρίως λόγω του ήχου των κιθάρων τους. Ο John χρησιμοποιεί λαμπερούς ενισχυτές, πρίμες κιθάρες και πολλά πετάλια. Βάζει πολύ βάθος και έχει πολύ λαμπερό ήχο γενικώς. Ο Pete χρησιμοποιεί αποκλειστικά Les Paul και έχει έναν πιο ξεκάθαρο και βαρύ rock 'n' roll ήχο. Είναι και από την ίδια περιοχή και έχουν αρκετά όμοιο στυλ παιξίματος. Είναι φίλοι εδώ και 22 χρόνια, βασικά από πάντα! Συμπεριφέρονται σαν δύο φίλοι που περιοδεύουν μαζί από πάντα.

Ποιό line-up, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι Baroness, ονειρεύεσαι για φεστιβάλ και πού θα ήθελες να πραγματοποιηθεί;
Χαχαχα! Θα ήθελα να είναι στη Βραζιλία. Κάτι σαν το Rock In Rio. Έχουμε περιοδεύσει με τους Gojira και τους Mastodon. Μας αρέσει να παίζουμε με τους Mastodon πολύ. Τα παιδιά είναι παλιοί φίλοι, αλλά εγώ τους γνώρισα στο Soundwave. Το να βλέπεις τους Gojira και τους Mastodon να παίζουν κάθε βράδυ είναι φανταστικό. Θεωρώ πως οι Gojira είναι μία από τις καλύτερες live μπάντες που έχω δει, όπως και οι Mastodon. Εκείνο ήταν ένα από τα αγαπημένα μου καλοκαίρια. Τελεία και παύλα. Έτσι το να μπορώ να βλέπω αυτούς τους τυπάδες είναι τέλειο, θα γούσταρα να τους βλέπω κάθε βράδυ.

Baroness

Έχεις καμιά αστεία ιστορία από τα παρασκήνια με τους Gojira και τους Mastodon;
O Brann και η γυναίκα του, οργάνωσαν ένα πάρτι έκπληξη για μένα στη Μελβούρνη το 2013. Παίζαμε στο Palace Theater, νομίζω, και ήταν ένα φανταστικό sold out σόου. Με το που πήγα στα παρασκήνια υπήρχαν παντού γιρλάντες, φαγητά, γλυκά και ζαχαρωτά. Η Susanne (γυναίκα του Brann Dailor) ετοίμασε όλα τα γλυκά, shushi... ήταν το πιο καλόκαρδο, αστείο πράγμα. Ήταν πραγματικά όμορφο. Είναι φοβεροί άνθρωποι.

Για μένα το "Purple" είναι ο δίσκος που θα σας κάνει ό,τι έκανε το "Crack The Skye" στους Mastodon. Ο δίσκος που θα κάνει το mainstream κοινό να ακούσει Baroness και θα σας μεγαλώσει σα μπάντα ακόμα περισσότερο. Νομίζω πως είναι ο καλύτερός σας.
Τέλεια! Ευχαριστώ. Είμαι ενθουσιασμένος που εξελίσσομαι με αυτά τα παιδιά και δεν βλέπω την ώρα να γράψουμε τον επόμενο. Ελπίζω όλοι να γουστάρουν το άλμπουμ όσο εσύ.

Υπάρχει χώρος για την Ελλάδα στα σχέδιά σας;
Θα το δούμε. Σίγουρα θα έρθουμε στην Ευρώπη προς το τέλος της άνοιξης και μακάρι να τα καταφέρουμε να κατέβουμε και σε σας.

Θα έρθω να σας πω ένα «Γεια!»
Εννοείται δικέ μου!

Αυτά είχα να σε ρωτήσω. Σε ευχαριστώ πολύ!
Εγώ σε ευχαριστώ.
  • SHARE
  • TWEET