Coldplay

Όταν το 2019 κυκλοφορούσαν το ελαφρώς πειραματικό, 'δεν-πολυασχολούμαστε' "Everyday Life", οι Coldplay έτυχαν επιεικούς κριτικής πρώτον γιατί ακριβώς υπήρχε ένα αίσθημα ότι δεν επρόκειτο για κανονικό άλμπουμ αλλά σαν ένα ξεμούδιασμα με ανατολίτικους πειραματισμούς και αναζήτηση νέων μουσικών κατευθύνσεων όσο αυτό μπορεί να είναι εφικτό για μια τόσο δογματικά μονοκόμματη ποπ μπάντα όπως η παρέα του Chris Martin. Το άλμπουμ αυτόν δεν προωθήθηκε, οι Coldplay μπήκαν σε κάτι σαν hiatus αν και ποτέ κανείς δεν κατάλαβε γιατί αν και η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι απομακρύνονται από τα live και τα promotions επειδή λέει θέλουν πρώτα να βρούν τρόπους να το κάνουν πιό οικολογικά. Και φυσικά το άλμπουμ δεν πάτωσε μεν αλλά ήταν μια εμπορική παρένθεση σε αυτά που είχαν συνηθίσει και ο κόσμος ποτέ δεν το αγκάλιασε πραγματικά.

Βέβαια πρόσφατα είδα τον Martin σε μια συνέντευξη να παραδέχεται ότι το γεγονός πως δεν κάνουν συναυλίες για περιβαντολογικούς λόγους είναι κάτι που είπε χωρίς να το σκεφτεί σε μια συνέντευξη και μετά έγινε κάτι σαν αυτοσκοπός για τη μπάντα που αδράζει την ευκαιρία της στιγμής, ανεβαίνει στο άρμα των σωτήρων του πλανήτη που θα αφυπνίσει όλους εμάς του βλάκες που δεν πιστεύουμε ότι με το να αντικαταστήσεις πχ τα πλαστικά καλαμάκια είναι σαν να φτύνεις ένα ηφαίστειο με λάβα και να περιμένεις να σβήσει. Υπάρχει ένα δάσος εκεί πίσω που όλοι αρνούνται να δουν και για να πουλήσουν μερικές εκατομμύρια Spotify ακροάσεις παραπάνω θα μας κουνήσουν το δάχτυλο σαν μια άλλη Greta Thurnberg για να σώσουμε το πλανήτη. Δεν λέω να τον σώσουμε αλλά δεν χρειαζόμαστε τον Chris Martin να μας το πεί.

Στα του δίσκου τώρα. Φυσικά δεν υπάρχει καμία έκπληξη με τον άπειρο promotion που έχει πέσει που προσπαθεί -ματαίως- να μας πείσει ότι η μουσική τους είναι ακόμα σχετική. Εφτά κομμάτια σε σαράντα λεπτά με πέντε ενδιάμεσα πρελούδια και ιντερλούδια που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα απλά έχουν ωραίες εικονίτσες στο Spotify. Το concept είναι ότι υπάρχει ένα σύμπαν με αυτές τις σφαίρες και πώς για παράδειγμα η μουσική ενώνει τους πλανήτες και πώς θα ακουγόντουσαν οι Coldplay σε εξωγήινους πχ. Όπως και στους εσωγήινους φαντάζομαι: βαρετή και επιφανειακή pop χωρίς λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν δυό arena crowd pleasers όπως θα αναμέναμε από τους Coldplay, το "Higher Power" και το "My Universe" με τους υπερ-σταρ της K-Pop BTS. Σαν μελωδίες οκ το καταλαβαίνω είναι τόσο ραδιοφωνικές που καταντά γελοίο αλλά ειδικά το "My Universe" που είναι σίγουρα η επόμενη τεράστια επιτυχία τους σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι συμπαθητικό μεν αλλά υπερβολικά απλό και εξώφθαλμα εμπορικό. Δεν είναι κακό η εμπορικότητα αλλά σε τέτοιο επίπεδο είναι σαν να ακούς jiggle από διαφήμιση super market. Έχουμε μια χλιαρή μπαλάντα με την Selena Gomez ("Let Somebody Go") με στίχους βγαλμένους από λεύκωμα ερωτευμένης δεκαπεντάχρονης και μια προσπάθεια να μας ξεσηκώσει με τη κιθάρα του ο Jonny Buckland στο "People Of The Pride" που μάλλον είναι η αυτοκριτική του Martin ('There's a man who swears he's God/Unbelievers will be shot'). Το πιό ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου μουσικά ("Biutyful") καταστρέφεται από το concept, ότι δηλαδή ένας εξωγήινος (!) με ψιλή φωνή τραγουδά για την οικουμενικότητα της αγάπης. Μια πρόταση που δεν περίμενα ποτέ να γράψω.

Το τελευταίο "Coloratura" αναφέρεται σε κάτι που θα θέλανε μάλλον αλλά δεν μπορούν, χαμένοι στην αναζήτηση πωλήσεων: τρίλιες, δεξιοτεχνίες, γρήγορες κλίμακες και χρωματισμός της μουσικής. Αντιθέτως και το δεκάλεπτο (!) κομμάτι αλλά και ολόκληρος ο δίσκος είναι χρωματισμένος με φτηνομπογιά που μέσα σε λίγα λεπτά ξεθωριάζει και βλέπεις από πίσω ένα βαρετό γκρί.