Songbook: King Diamond

Η πορεία του King Diamond αποτελεί ένα από τα πιο συνεπή και ιδιαίτερα κεφάλαια στην ιστορία του metal. Από τις μέρες των Mercyful Fate, μέχρι την προσωπική του καριέρα που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Βασιλιάς κατάφερε να διαμορφώσει ένα μοναδικό ύφος, τόσο μουσικά όσο και αισθητικά, το οποίο δύσκολα βρήκε μιμητές τα επόμενα χρόνια. Οι δίσκοι του, πάντα με concept θεματική και χαρακτήρες, έδιναν έμφαση στην αφήγηση και τη θεατρικότητα, όντας αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής εμπειρίας, μαζί με το αναμφίβολα πολύπλευρο μουσικό σκέλος.

Με μια κορυφαία δισκογραφία να εκτείνεται από το 1986 και το "Fatal Portrait", μέχρι και το 2007 και το "Give Me Your Soul… Please", οι King Diamond υπήρξαν πολυσύνθετοι και πραγματικά ακραίοι, δίχως απαραίτητα να εντάσσονται υφολογικά σε αυτήν την κάστα σχημάτων. Τα φωνητικά του Βασιλιά, άλλωστε, φαντάζουν ως ένα από τα πιο ανατριχιαστικά και «άβολα» πράγματα που θα ακούσει κάποιος που πρωτοεισάγεται στον κόσμο της σκληρής μουσικής, ενώ το μουσικό σκέλος δίσκων όπως το "Abigail" ή το "Conspiracy" φαντάζουν τόσο εξεζητημένα, όσο και προσβάσιμα, υποστηρίζονταν ιδεατά αυτήν τη διττή τους συνθετική φύση.

Καλούμενοι, λοιπόν, να ξεχωρίσουμε 30 τραγούδια από μια τόσο ποιοτική κι εκτενή δισκογραφία, προφανώς το εγχείρημα υπήρξε απαιτητικό αλλά συνάμα ανανεωτικό - όσο αναμένουμε την επανεμφάνιση των King Diamond στη χώρα μας, μετά από χρόνια αναμονής. Παρακάτω, λοιπόν, οι επιλογές μας, με γνώμονα την όσο το δυνατόν πληρέστερη εκπροσώπηση κάθε πτυχής της πορείας αυτού του κορυφαίου δημιουργού.

Δείτε επίσης:

«A Buyer's Guide»: King Diamond - Ένας οδηγός για την δισκογραφία και τις ιστορίες τρόμου του απόκοσμου Βασιλέως εκ της Δανιμαρκίας

1. No Presents For Christmas (No Presents For Christmas single, 1985)

Πόσοι το έχετε στανταράκι άκουσμα για τα Χριστούγεννα, ως σπάσιμο για την ψεύτικη ευδαιμονία των ημερών ή ακόμα και ως αντίβαρο για τα τριγωνάκια που μας ξυπνάνε; Η σατιρική του διάθεση δεν αφαιρεί τίποτα από το heavy/speed πυρήνα του, το παρανοϊκό του κλείσιμο τσακίζει κάθε ψεύτικη ευχή των ημερών και μαζί με το "Christmas Eve/Sarajevo 12-24" των Savatage (εκείνο που χόρευε ο Dwight στο The Office) αποτελούν τα πιο εμβληματικά χριστουγεννιάτικα άσματα του metal. Αν εξαιρέσουμε το demo της ίδιας χρονιάς, μιλάμε για το πρώτο δείγμα της μπάντας μ.mf. Κλασικό, σαν το εξώφυλλό του. [Π.Ζ.]

2. The Candle (Fatal Portrait, 1986)

Η πρώτη σόλο δουλειά του King Diamond, μετά τη διάλυση των Mercyful Fate, το "Fatal Portrait" κυκλοφορεί το 1986. Εναρκτήριο κομμάτι, ό,τι κοντινότερο στον ήχο των πρώιμα διαλυμένων MF, με τις κιθαριστικές γραμμές των Andy LaRocque και Michael Denner να κινούνται με δεξιοτεχνία ανάμεσα σε μελωδίες και επιθετικά περάσματα. Ευχάριστη θεματολογία βεβαίως, η ιστορία καταδίκης της ψυχής της Molly που παγιδεύτηκε μέσα σε ένα πορτρέτο - θεμέλιο για τη στιχουργία του άλμπουμ. Εισαγωγή βγαλμένη από εφιάλτες, καλά ξεκινήσαμε αδέρφια. Περί «βασιλικής» ερμηνείας: εξαιρετικά θεατρική, εναλλάσσοντας ψηλές συχνότητες, falsetto και χαμηλόφωνες αφηγήσεις. Στάνταρ στο setlist του Rockwave. Τρόμος με το καλημέρα, ή καλησπέρα, γιουχου! [Π.Ζ. - Γ.Ζ.]

3. Lurking In The Dark (Fatal Portrait, 1986)

Αυτά τα hard rocking metal riffs φαινόταν πως έβγαιναν με το «κιλό» στα ‘80s. Τι είναι αυτό όμως που καθιστά το "Lurking In The Dark" τόσο ξεχωριστό, ώστε να ξεχωρίζει σε ένα στοιχειωτικό ντεμπούτο full-length; Μα φυσικά, το γεγονός, πως διαθέτει στον μέγιστο βαθμό όλα τα θεμελιώδη συστατικά της Βασιλικής Εποποιίας, αποκόπτοντας τον από τον Mercyful ομφάλιο λώρο. Μια απλή μεν, εξαιρετικά λειτουργική δραματουργικά δε, σύνθεση, η οποία πλανάται ως φάντασμα πάνω από τον τότε metal χάρτη, δείγμα - όραμα - προφητεία ενός ακραίου σκότους που ερχόταν. Και όλα αυτά, μέσα σε τρεισίμηση λεπτά, τι άλλο να ζητήσεις; {Α.Ζ.}

4. Halloween (Fatal Portrait, 1986)

Ως φυσική συνέχεια των Mercyful Fate, το ντεμπούτο των King Diamond είχε αρκετά μέλη των Δανών θρύλων στις τάξεις τους (εκτός από τον King, και τους Michael Denner Και Timi Hansen), αλλά και την εμφανή συνθετική συνεισφορά του Denner, ο οποίος υπέγραφε και τον εν λόγω ύμνο. Το πρώτο χρονικά τραγούδι που ξεχώρισε σε δημοφιλία των King Diamond συνθέσεων, το "Halloween" εμπνέεται από τη γνωστή παραδοσιακή γιορτή και τη μυθολογία της, δανειζόμενο τις σκοτεινές ατμόσφαιρες και παρουσιάζοντας το ταλέντο του Andy LaRocque για πρώτη φορά στο ευρύ μεταλλικό κοινό. Ίσως από τα πλέον χαρακτηριστικά και κορυφαία τραγούδια αυτής της θεματολογίας, έδωσε το έναυσμα μιας δεύτερης καριέρας στο Βασιλιά, η οποία μακροημέρευσε και παρέδωσε εξαιρετικά δείγματα γραφής. [Σ.Κ.]

5. Arrival (Abigail, 1987)

Είναι εκεί, εκεί στα τελευταία δραματικά δευτερόλεπτα του intro "Funeral" που νιώθεις για λίγο μετέωρο, στον αέρα. Και τότε, η Abigail πέφτει μες το φέρετρό της. Ένα mid-tempo μελωδικό και συνάμα δυσοίωνο, εναρκτήριο riff μπαίνει επικά, για να ηχήσει η Φωνή "that must be it…". Μου πήρε πολλά χρόνια για να ξεπεράσω το δέος που σκορπά η πρώτη κανονική σύνθεση του "Abigail". Είναι κάτι στον δραματικό καλπασμό των μπασοτυμπάνων, τις εναλλαγές στα φωνητικά του Βασιλιά, κάτι στα κοψίματα που τεμαχίζουν την ατμόσφαιρα. Κάποια στιγμή, στην βίβλο του metal, θα αποκρυπτογραφηθεί αυτή η σημείωση στο κεφάλαιο του King Diamond, που θα ξεκαθαρίζει πως το "Arrival" είναι το απόλυτο εναρκτήριο κομμάτι. Γενικά. {A.Z.}

6. A Mansion In Darkness (Abigail, 1987)

Πόσες ταινίες έχετε δει με ζευγάρι/παρέα να βρίσκουν νέα κατοικία - κληρονομιά - για την οποία να δηλώνουν ενθουσιασμένοι, αλλά όλοι οι υπόλοιποι να τους φωνάζουμε «φύγετε ρε, πουλήστε την»; Μια απ’τα ίδια και στη σπιντάτη συγκεκριμένη σύνθεση, όπου σιγά σιγά ο Jonathan & η Miriam αρχίζουν να ψιλιάζονται that something wicked this way comes. Gothic horror αύρα ολούθε, ο Mickey Dee θέτει τον καλπάζοντα ρυθμό, ενώ οι έγχορδοι εκ νέου λύνουν και δένουν. Νούμερο 3 στη σειρά ενός θεματικού αψεγάδιαστου δίσκου, πριν δώσει τη θέση του σε πιο δραματικά/τραγικά γεγονότα. [Π.Ζ.]

7. The Family Ghost (Abigail, 1987)

Η επιτομή του κλασικού τραγουδιού, το "Family Ghost" ξεκινάει με ένα τρομερό riff, προτού τα ανατριχιαστικά, θεατρικά φωνητικά του Βασιλιά πάρουν τα ηνία της σύνθεσης. Γενικότερα, το "Abigail" είναι ένας δίσκος που δεν έχει μέτρια στιγμή, αλλά στο παρόν, τα πάντα μοιάζουν σμιλεμένα από το υλικό που ξεχωρίζει το αξιόλογο από το πραγματικά σπουδαίο. Το lead κιθαριστικό section του κομματιού στέκει σεμιναριακού επιπέδου, με licks που αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο με κάθε άκουσμα, ενώ οι ερμηνείες ζωντανεύουν τους στίχους στο θυμικό, σε αυτήν τη πραγματικά ακραία στιγμή του heavy metal ρου της ιστορίας. [Σ.Κ.]

8. Abigail (Abigail, 1987)

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας εμφανίζεται μέσω ανατολίτικου ριφ ή κάτι τέτοιο, προσπαθώντας να επιτύχει την ολική επαναφορά της μέσω της Miriam, χα. Τη λες και κρίσιμη καμπή για την ιστορία, λίγο πριν αυτή ολοκληρωθεί. Κάποια στιγμή οι κιθάρες ηχούν σα μονομάχοι, ζωντανεύουν τη μάχη των πρωταγωνιστών και ό,τι χτίστηκε πιο πριν κλιμακώνεται μέσα σε σκάρτα πέντε λεπτά. Τα δε γέλια του King στάζουν σατανική ευδαιμονία, ενώ ο επίλογος βάφεται εκ νέου με ανατολίτικο ρυθμό, πληκτράτο τούτη τη φορά και σκιαχτικό. [Π.Ζ.]

9. Welcome Home (Them, 1988)

Σκάσιμο ταμπούρου με τον ΑΠΟΛΥΤΟ ήχο. Μπάσιμο με βρωμερό, παροξυσμικό riff, και μια κραυγή που εισέρχεται μονομιάς στο πάνθεον του σκληρού ήχου. Η αρχή της καλύτερης ιστορίας που φιλοτέχνησε ο King Diamond, είναι και ένα από τα μεγαλύτερα singles στην ιστορία του metal, ένα κομμάτι άφθαρτο με το χρόνο, τέλειο, προσιτό όσο και μυθικό. Προσωπικά μιλώντας, αυτό το κομμάτι το έχω συνδέσει και εγώ, όπως και εκατομμύρια άλλοι ανά τον κόσμο, με την γιαγιά μου, και πως την υποδεχθήκαμε σπίτι έπειτα από μια βαριά περιπέτεια υγείας που είχε, και την οποία ξεπέρασε έχοντας τις πιθανότητες ενάντιά της. Τα πρώτα δάκρυα το βράδυ της Πέμπτης στη Μαλακάσα, θα πάνε προς τον ουρανό, αψηφώντας τη βαρύτητα. {Α.Ζ.}

10. The Invisible Guests (Them, 1988)

Στοιχειωμένο όπως η ιστορία που αφηγείται, το "Invisible Guests" φαντάζει ως η αιχμή του δόρατος ενός υπέροχου άλμπουμ, αλλά κι ένα απόλυτα χαρακτηριστικό δείγμα της εποποιίας των συνθέσεων από τα πρώτα τέσσερα - πέντε πρώτα έργα του Βασιλιά. Το μοτίβο της σύνθεσης εκφράζει απόλυτα τη δημιουργική συνέπεια των δημιουργών της, με την εξεζητημένη κιθαριστική δουλειά ήδη εμφανή από την εκκίνηση, τα φωνητικά του Βασιλιά πραγματικά ακραία, χάρη σε αυτό το εξωπραγματικό falsetto που χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν και την κλιμάκωση να φανερώνει καθένα ατού του lineup κορυφαίων μουσικών που διέθετε η μπάντα εκείνη την περίοδο. [Σ.Κ.]

11. Mother’s Getting Weaker (Them, 1988)

Τσαγάκι κανείς με εκλεκτό παρεάκι; Προφανώς το άσμα αναπτύσσει τον τίτλο του, παράλληλα με την αδυναμία του King να βοηθήσει τη Missy που ήδη έχει ψιλιαστεί αρκετά. "I hate you" του φωνάζει στο τέλος, εις μάτην όμως. Αγγίζει την κορυφή, ειδικά ως μέρος της ιστορίας, έχει ορμητικό μπάσιμο, μικρή κοιλιά στο ρεφρέν, νεοκλασικά στοιχεία και μια ερμηνεία άριστη και άρρωστη για ακόμα μια φορά. Μουσική και στίχοι σε τέλειο συγχρονισμό, δε θα το προτιμήσω ως μεμονωμένο τραγούδι πάντως μια μέρα που θα την αφιερώσω στο Βασιλιά μας. [Π.Ζ.]

12. The Accusation Chair (Them, 1988)

Στους μεγάλους δίσκους των King Diamond, στη β’ πλευρά υπάρχει πάντα ένα κομμάτι που κρατάει το βάρος της κορύφωσης, της σεναριακής κρίσιμης αποκάλυψης, αιχμής της δραματουργίας. Στο τεράστιο "Them", δεν ήταν άλλο από το "The Accusation Chair", ένα κομμάτι με πυκνή riff-o-λογία, κοψίματα, εναλλαγές, βαρύτονα σημεία όσο και κραυγαλέες εξάρσεις. Το υποχθόνιο και έρπον εναρκτήριο μέρος του οδηγεί σε ανελέητες σολάρες και ένα επικό κλείσιμο που προετοιμάζει για την μεγάλη έξοδο. Είναι τέτοια κομμάτια, που πραγματικά αναδεικνύουν τη δυναμική και το βάθος της ποιότητας των King Diamond, είναι τέτοια κομμάτια που δείχνουν πως δεν αστειεύονται, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την ύψιστη μορφή φορτωμένου metal songwriting. Δέος. {Α.Ζ.}

13. At The Graves (Conspiracy, 1989)

Το "Conspiracy" πιθανόν να είναι το κορυφαίο άλμπουμ του Βασιλιά (σ.σ. οι γνώμες της ομάδας διίστανται), σε όλα πλην του - κάπως τεμπέλικου, αλλά και πάλι badass - εξωφύλλου του. Σίγουρα, πάντως, έχει την πιο εμφατική δυάδα εναρκτήριων κομματιών, με το "At The Graves" και το - παρακάτω παρουσιαζόμενο - "Sleepless Nights" να είναι συντριπτικά. Η υφέρπουσα, ατμοσφαιρική εισαγωγή δίνει μετά από μερικά δευτερόλεπτα τη θέση της στον εκκωφαντικό Βασιλιά, που παραθέτει ακραίες ερμηνείες, σε μια εποχή που το ακραίο είχε αρχίσει να αποκτά διαφορετική έννοια. Και πάλι, όμως, αυτός ο πηγαίος τρόμος, σε συνδυασμό με τον άκρατο εντυπωσιασμό των όσων μουσικών διαδραματίζονται, φαίνονται να μην έχουν αντίπαλο, όχι μόνο στα late ‘80s, αλλά ακόμη και σήμερα. [Σ.Κ.]

14. Sleepless Nights (Conspiracy, 1989)

Νομίζω το εν λόγω είναι το τραγούδι του Βασιλιά που έχω τραγουδήσει (προσπαθήσει, τουλάχιστον) περισσότερες φορές στην ύστερη, ενήλικη ζωή μου από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι του. Τα αποτελέσματα αυτού του υποτυπώδους, σε διάφορες φάσεις και στιγμές, καραόκε, προφανώς φαντάζουν τρομακτικά αστεία, αλλά η ουσία παραμένει πως αυτή η πηγαία ταύτιση, ορίζει και την έννοια του πραγματικού hit μιας μπάντας. Και το "Sleepless Nights" αποτελεί τέτοιο με τα μπούνια, ένας classic metal ύμνος που παρά την εξεζητημένη του φύση - και τα όσα κουμπώνουν στη μυθολογία του άλμπουμ, είτε αυτό λέγεται ανάποδες ηχογραφήσεις, είτε εξώφυλλο που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε εγκαίρως και ούτω καθεξής - είναι προσβάσιμος και άφθαρτος, όσα χρόνια κι αν περάσουν. [Σ.Κ.]

15. A Visit From The Dead (Conspiracy, 1989)

Ας είμεθα σοβαροί. Ξέρεις πως αυτή η εισαγωγή σε προετοιμάζει για μεγαλεία. Ύστερα, σταδιακό, ηλεκτρισμένο, metal χτίσιμο. Και μπαμ, σκάει το lead. "Someone is in my room"… και το κομμάτι συνεχίζει να φορτώνει. Τότε, μια μνημειώδης φωνητική γραμμή κάνει την επίκληση, διερωτάται, εισάγει το μεταφυσικό. Το "Conspiracy", είναι από τα πιο ευθυτενή και συμπαγή άλμπουμ της δισκογραφίας του Μέγιστου, αλλά είναι ακριβώς τέτοια κομμάτια που το διευρύνουν και το εμβαθύνουν. Μέσω του Songbook που σας παρουσιάζουμε, επιχειρούμε μεταξύ άλλων και να δείξουμε διαφορετικές πτυχές της συνθετικής ικανότητας του σχήματος. Το "A Visit From The Dead", με το απαλό σβήσιμο του "I’ll send you a dream" που στοιχειώνει, είναι μια τέτοια περίπτωση. {Α.Ζ.}

16. Victimized (Conspiracy, 1989)

Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα πιο φορτισμένα και θεατρικά τραγούδια του "Conspiracy", ένας κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα της σκοτεινής αφήγησης που διατρέχει ολόκληρο το album. King vs Dr. Landau, καθώς ο ήρωας προσπαθεί να αποδείξει ότι η μητέρα του δολοφονήθηκε. Αρχίζει να καταλαβαίνει πως όλοι συνωμοτούν εναντίον του, ενώ αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην παράνοια και την αλήθεια. Andy LaRocque και Pete Blakk διαπρέπουν, αρκεί το εμβληματικό εναρκτήριο ριφ ή μήπως η αλλαγή πριν την κορύφωση; Το drumming του Mikkey Dee κινηματογραφικά έντονο, με διαρκείς μεταπτώσεις που αναδεικνύουν τον ρυθμό και η ερμηνεία του King ξανά σε πλήρη εκφραστικότητα, από δαιμονικά falsetto έως σκοτεινά growls, μεταφέρει στον ακροατή τα συναισθήματα του ήρωα από την παράνοια στην οργή. Άπαξ και ακουστεί, θα συγκινηθώ ρε γαμώτο. [Π.Ζ. - Γ.Ζ.]

17. Eye Of The Witch (The Eye, 1990)

Αυτή η εισαγωγή... το ριφ που ακολουθεί, ε μιλάμε για γ@μημένη τελειότητα. Πιασάρικο, μυστηριακό, από τα καλύτερα εναρκτήρια τραγούδια των δίσκων τους, αποτελεί την είσοδο στην ιστορία του μαγικού αντικειμένου. Θέλω και βλέπω χέρια στον αέρα, ρυθμικά παλαμάκια και headbanging στη συνέχεια, αμέ. Σύντομο και περιεκτικό, βασίζεται στην αμεσότητα, αφήνοντας περίπλοκα θέματα στην άκρη, κρατώντας παράλληλα την ατμόσφαιρα σε υψηλά occult επίπεδα. Σα να βλέπω το εξώφυλλο με στίχους. [Π.Ζ.]

18. The Trial (The Eye, 1990)

Ένα ογκώδες riff, ένας βαρύγδουπος ρυθμός κι ένας πιο ατμοσφαιρικός ερμηνευτικά Βασιλιάς ορίζουν την αλλαγή δεκαετίας για τα δισκογραφικά δρώμενα της μπάντας, με τον πλέον εμφανή τρόπο. Προφανώς, βέβαια, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους είναι ακόμη παρόντα, αλλά δοσμένα με έναν τρόπο που συμβάδιζε με την εποχή, η εκκίνηση των ‘90s θα συνέχιζε το δισκογραφικό σερί της μπάντας, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο άλμπουμ, όπου και θα φαίνονταν κάποια σημάδια αστάθειας στη, μέχρι τότε, αλάνθαστη δημιουργική τους παρουσία. [Σ.Κ.]

19. Father Picard (The Eye, 1990)

Πατήρ Πικάρ, και μία από τις πιο σκοτεινές και ατμοσφαιρικές συνθέσεις του άλμπουμ, η μοναδική συνεισφορά του Pete Blakk. Πρόκειται για ένα μουσικό πορτρέτο φρίκης: σκιαγραφεί τη διαστροφή ενός μοναχού - του Πατέρα Πικάρ - ο οποίος βασανίζει και κακοποιεί νεαρές γυναίκες στο όνομα της πίστης. Οι κιθάρες των Andy LaRocque και Pete Blakk ξεδιπλώνουν διαταραγμένα ρυθμικά μοτίβα που ενισχύουν το θέμα της ιερατικής διαστροφής. Ο King, με χαρακτηριστική θεατρικότητα, εναλλάσσει φωνητικές υφές - από αφηγηματική περιγραφή έως παρανοϊκά falsetto, παρουσιάζοντας τον Πατέρα Πικάρ ως σύμβολο της θεσμικής υποκρισίας και της σαδιστικής χρήσης της πίστης. Drink my sweet holy wine λέμε! Μας βλέπω για air πλήκτρα αν ακουστεί. [Π.Ζ. - Γ.Ζ.]

20. Behind These Walls (The Eye, 1990)

Είναι αυτός ο σκοπός στα πλήκτρα, η creepy εισαγωγή, τα "what’s going on" του Βασιλιά, που καθιστούν αυτό το άσμα τόσο γοτθικά μεγαλοπρεπές. Όλα βάφονται μωβ, όλα μετατρέπονται σε έναν αραχνιασμένο άνεμο που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του σε ένα απόκοσμο ταξίδι προς το χάος, υπό το καταραμένο τέμπο μιας σύνθεσης η οποία όσο διαρκεί, εξαλείφει τα πάντα στο διάβα της. Κομβικό στην εξέλιξη της πλοκής του "The Eye", το "Behind These Walls", σπάει στη μέση και με μια σολάρα, και απογειώνεται ως μια κραυγή απόγνωσης μέσα σε ένα δαιμονισμένο παιχνίδι της μοίρας. Πάνω από όλα όμως στέκει, για ακόμη μια φορά, η εντυπωσιακή ερμηνεία του King Diamond, με τις εναλλαγές, την θεατρικότητα, το πάθος, την αφοσίωση στους χαρακτήρες που υπηρετεί. {Α.Ζ.}

21. From The Other Side (The Spider's Lullabye, 1995)

Το ημί-concept "The Spider’s Lullabye" είναι ομολογουμένως ένας άνισος δίσκος, και δείγμα της κατάστασης της επιστροφής του προσωπικού σχήματος του King Diamond, στη σκιά της επανένωσης των Mercyful Fate. Διαθέτει όμως αυτό το εναρκτήριο. Μπετόν αρμέ κούρδισμα, γκάζια, τύμπανα - ποδοβολητό, υμνητικό ρεφραίν για να καίγονται συναυλιακοί χώροι, ισορροπία λυρικότητας με θρασόξυλου. Κακά τα ψέματα, το "From The Other Side" είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας των King Diamond, και οτιδήποτε άλλο είναι ρομαντικονοσταλγική μεροληψία. {Α.Ζ.}

22. Black Hill Sanitarium (The Graveyard, 1997)

Εισαγωγή με sinister riff σε χαμηλό tempo που θυμίζει το κρύο, βιομηχανικό περιβάλλον του ασύλου και ήχος - παραγωγή παράδοξα για τα δεδομένα της μπάντας, τη λέω και Pantero - ειδή. Ο κεντρικός χαρακτήρας κατηγορείται άδικα και κλείνεται στο άσυλο Black Hill Sanitarium, όπου υφίσταται βασανισμούς και ψυχική κατάρρευση, εξ ου και η κολληματική ρεφρενάρα. Τώρα, αν κάνω αναγωγή της σύνθεσης στο περιβάλλον που εργάζομαι (ψυχιατρείο), τη θεωρώ απολύτως αντιπροσωπευτική, ειδικότερα τα φωνητικά του King. Μπορώ να πω ότι ακούω παρόμοια σχεδόν καθημερινά, χα. [Π.Ζ. - Γ.Ζ.]

23. Loa House (Voodo, 1998)

Είναι το "Voodoo" ο καλύτερος δίσκος των King Diamond μετά τα πέντε πρώτα; Και ας διαφωνούν οι από κάτω, εγώ θα πω ναι. Στην αγάπη θες ρίσκα, και το αδιανόητο verse riff και η συνοδευτική φωνητική γραμμή του King Diamond εισάγει μαγευτικά σε ένα βαλτώδες άλμπουμ γεμάτο από δαίμονες και εξορκισμούς. Όπως έχω επαναλάβει πολλάκις γραφικά, τούτο έπρεπε να είναι το άσμα με το οποίο οι Hornets έπρεπε να μπαίνουν πριν από 15-20 χρόνια στην αρένα. Από GOAT σε GOAT, βλέπετε, game recognizes game. Σας είπα πόσο τεράστια σύνθεση είναι το "Loa House" ή μόνο γραφικότητες; Ναι. {Α.Ζ.}

24. Voodo (Voodo, 1998)

Λες οι οπαδοί αθηναϊκής ομάδας να εμπνεύστηκαν το γνωστό σύνθημα από δω; Ρυθμικά, υπνωτικά riffs που προσδίνουν μια αίσθηση σκοτεινής τελετής, ο King υποδύεται χαρακτήρες, εναλλάσσει ρόλους, αφηγείται, ψιθυρίζει και κραυγάζει. Η ερμηνεία του ατμοσφαιρική και απόλυτα προσαρμοσμένη στην αφήγηση, ρυθμοί tribal που συμβαδίζουν με το θέμα της μαγείας και της υπνωτικής δύναμης του βουντού. Το τραγούδι περιγράφει μια πραγματική τελετή βουντού, επικεντρωμένη στη Λούλα, μια γυναίκα που «καταλαμβάνεται» από ένα πνεύμα γνωστό ως Loa Damballah - μια από τις πιο σημαντικές θεότητες της βουντού παράδοσης. Καλά θα πάει αυτό. [Π.Ζ. - Γ.Ζ.]

25. Salem (Voodoo, 1998)

Το "Voodoo" είναι ένας δύσκολος δίσκος στην King Diamond δισκογραφία, σε μια εποχή που ο Βασιλιάς «έτρεχε» ταυτόχρονα και τους Mercyful Fate - με ό,τι επιπτώσεις μπορεί να είχε αυτό στην συνθετική ποιότητα των έργων του. Το "Salem", πάντως, είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια μέσα από το συγκεκριμένο άλμπουμ, θυμίζοντας τις παλιότερες ένδοξες στιγμές, καθώς διέθετε ένα φανταστικό riff που διέτρεχε τη ροή του, κιθαριστική δουλειά που ποτέ δεν λάθευε και τα πάντα θεατρικά φωνητικά του Βασιλιά να αφηγούνται ιστορίες τρόμου, με το δικό τους, μοναδικό τρόπο. [Σ.Κ.]

26. The Pact (House Of God, 2000)

Τι, πρέπει να βάλουμε κομμάτι και από το "House Of God"; Κάτσε γιατί μας διαβάζουν και 40ρηδες μεταλλάδες πέραν των άλλων, που έζησαν στο πετσί τους αυτό το δίσκο με την απίστευτη εξωφυλλάρα. Αν και εμφανώς όχι από τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας (τα εξηγούμε στο Buyer’s Guide αναλυτικά αυτά), το "House Of God" είναι δίσκος που θέλει αγάπη και επιμονή για να αναδείξει τις αρετές του. Μια από αυτές είναι το "The Pact". Andy LaRocque και Glen Drover (στη μοναδική του στουντιακή συνεισφορά στους King Diamond) κερνάνε σοβαρά riffs και σολίδια, η πυκνή στιχουργία δίνει ένα έντονα θεατρικό άρωμα, το αποτύπωμα των ατμοσφαιρικών metal ‘90s εμφανές, αλλά εδώ έχουμε ένα μικρό θησαυρό. {Α.Ζ.}

27. The Puppet Master (The Puppet Master, 2003)

Συνειδησιακά, θεωρώ το "The Puppet Master" ως το άλμπουμ - επιστροφή στη φόρμα για τους King Diamond. Με ένα ακόμη εμπνευσμένο concept τρόμου, αλλά αυτή τη φορά με μια συνέπεια στη ροή του και κομμάτια που πραγματικά συμβάλλουν τόσο στο σύνολο, όσο και μπορούν να σταθούν αυτόφωτα, το - μέχρι στιγμής - προτελευταίο studio άλμπουμ της μπάντας ξεχωρίζει και ως το κορυφαίο της από την εποχή του "The Eye". Μέσα σε αυτό, η ομότιτλη σύνθεση του μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί και ως κλασική, ένα τραγούδι που το εμφατικό του riffing σου καρφώνεται μεμιάς στο μυαλό, και αποτέλεσε ένα από τα πρώτα κολλήματα του γράφοντα με τον/τους King Diamond, εκεί, στα μέσα των ευαίσθητων ‘00s. [Σ.Κ.]

28. Blood To Walk (The Puppet Master, 2003)

Είναι το "Blood To Walk" από τα πιο παραγνωρισμένα κομμάτια της δισκογραφίας του King Diamond; Perhaps. Σίγουρα όμως είναι από τις κορυφές του καλύτερου δίσκου του τα τελευταία 25 χρόνια (sic). Πανέξυπνα τοποθετημένα leads, ένα ρεφραίν που δουλεύει εξαιρετικά εντός του πλαισίου που λειτουργεί, και κυρίως, μια σύνθεση δομημένη με άξονα τόσο τη λειτουργικότητα (μην ξαναλέμε για β’ πλευρά δίσκου) όσο και τη μνημονικότητα. Αλήθεια, όταν έχεις τερματίσει ένα τόσο προσωπικό ηχόχρωμα, έχουμε αντίληψη του πόσο δύσκολο είναι να γεννάς ακόμη τέτοια κομμάτια; Σίγουρα, αλλά εδώ μιλάμε για άσμα ασμάτων για μύστες {Α.Ζ.}

29. Black Of Night (Give Me Your Soul…Please, 2007)

Άντε να διαλέξουμε και κάτι από το τελευταίο στούντιο άλμπουμ της μπάντας. Και γιατί όχι, το, τρόπον τινά, ομότιτλο άσμα; Επειδή εδώ μιλάει το βάθος αντί της εντύπωσης. Το "Give Me Your Soul…" ήταν ένας αξιοπρεπής δίσκος, που δυστυχώς κοντεύει τα 20 χρόνια δίχως να βρει διάδοχο, αλλά εμάς η πίστη και η αφοσίωση δεν κάμπτονται ούτε με υδραυλική πρέσσα, και έτσι πάμε να μιλήσουμε για το "Black Of Night". Τρομερά riffs, με ανατολίτικη χροιά, κλασικό mid-tempo rhythm section που τσακίζει κόκκαλα, και διαρκή κολπάκια ώστε να ξεφεύγουμε από τη βολή του αυτόματου. Πέντε τέτοια τραγούδια να έχει το επερχόμενο άλμπουμ της μπάντας, και θα το αποθεώνουμε για χρόνια. Αρκεί να μην έχει και την ίδια παραγωγή βέβαια. {Α.Ζ.}

30. Masquerade Of Madness (Masquerade Of Madness single, 2019)

Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του 2019, υποτίθεται θα προοικονομούσε τη δισκογραφική επιστροφή του Βασιλιά, που πλησίαζε. Έξι χρόνια αργότερα, ακόμη περιμένουμε το νέο άλμπουμ με ανυπομονησία, αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία του "Masquerade Of Madness", ενός τραγουδιού που περικλείει ολόκληρη την καριέρα των King Diamond με περίσσεια συμπερίληψη. Τα εξωγηίνα falsettos, οι εξωπραγματικά εμπνευσμένες κιθάρες του Andy LaRocque, το στακάτο riffing και η ατμόσφαιρα των ‘90s, όλα είναι εδώ και φωνάζουν έμπνευση και καλό γούστο - κάνοντας, συγχρόνως, αδυσώπητη την αναμονή τόσων ετών για νέο υλικό. [Σ.Κ.]

Αποστόλης Ζαμπάρας, Πάνος Ζαρκαδούλας, Γιάννης Ζαρκαδούλας, Σπύρος Κούκας