Rocking Raccoon - Deftones
...και γιατί το live τους στην Ελλάδα είναι μπιγκ φακιν ντηλ
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 26/03/2014 @ 12:37
Η πρόσφατη ανακοίνωση του line-up του Heavy By The Sea -και οι διάφορες κουβέντες που προέκυψαν από αυτή- με έβαλαν σε κάποιες σκέψεις και είπα να βομβαρδίσω στο πληκτρολόγιό μου, με αποτέλεσμα να έχουμε τούτο 'δω.
Αρχική πρόθεση ήταν να ετοιμάσω ένα «δεκάρι» με δέκα πανέξυπνα, διασκεδαστικά και αδιάσειστα επιχειρήματα που θα άλλαζαν τη μουσική γωνιά του Ίντερνετ όπως την ξέραμε. Θα μου έφερνε δόξα, χρήμα και θαυμαστές, θα πλήρωνε λογαριασμούς και νοίκι, θα μου μάθαινε να χειρίζομαι το iTunes και θα έφερνε το "Deadwood" πάλι στο HBO. Όλα αυτά προσπαθώντας να παρουσιάσει το «Γιατί το live των Deftones στην Ελλάδα είναι ένα μπιγκ, φακινγκ, ντηλ».
Όπως όμως συνηθίζεται με τα σχέδιά μου -απέτυχε προβλέψιμα γρήγορα- και τη θέση του πήρε τούτος ο ασύνδετος και συντακτικά ανισόρροπος χείμαρρος που ακολουθεί.
Ας αρχίσουμε με τα βασικά. Οι Deftones είναι ΜΕΓΑΛΗ μπάντα και ΜΕΓΑΛΗ μπάντα μάλιστα που δεν κατάφερε ποτέ -στα 25 χρόνια που δισκογραφεί- να βρει το Αιγαίο στον χάρτη. Είναι μπάντα με ιστορία, δυνατή δισκογραφία (νεότερη και παλιότερη) και με live set που σπάει κόκαλα.
Πέρα από τα τραγικά που ακούω για το μέγεθος της μπάντας, αυτό που με εξοργίζει σε κωμικά επίπεδα είναι το ότι «δεν είναι αρκετά χιέβι για το Heavy By The Sea». Η δήλωση αυτή μου φέρνει ζαλάδα και μου στρίβει τ' άντερα.
Πρώτον, ας αρχίσουμε από τα ψευτοφιλοσοφικά και τ' αναπάντητα με το ερώτημα «Τι είναι χιέβι;». Δυστυχώς, για λόγους που πλέον έχουν περάσει στην πρόσφατη ιστορία, το «χιέβι» προσάπτεται μπροστά από το «μέταλ» (ή το «φάκιν μέταλ») το οποίο είναι ένα είδος μουσικής ταυτόσημο με την υποκουλτούρα (με την έννοια του subculture, και όχι της προσβολής - ή μήπως όχι; ΤΑΝ ΤΑΝ ΤΑΑΝ) των μεταλλάδων. Το τι είναι «χιέβι» -στη συγκεκριμένη υποκουλτούρα- έχει οριστεί με τα χρόνια και τα γούστα και στην περίπτωση της Ελλάδας τείνει να οριοθετεί έναν απερίγραπτο στενό κύκλο ονομάτων και ακουσμάτων, δυσανάλογο των μουσικών επιλογών που υπάρχουν.
Δεν είναι εδώ ο χώρος να κάνουμε μία παρουσίαση του Μέσου Έλληνα Μεταλλά αλλά ας συμφωνήσουμε πως μιλάμε για τον τύπο που έμαθε τους Iced Earth στο λύκειο από κάποιο αδερφό ή ξάδερφο, διάλεξε μονοπάτι ανάμεσα από Metallica και Maiden, κατέληξε -ανεξαιρέτως μονοπατιού- στους Megadeth και μάλλον στους Slayer, προσέθεσε στα ακούσματά του κάποια «μοντέρνα» μπάντα, πολύ πιθανόν τους Mastodon ή σε ακραίες περιπτώσεις τους Slipknot, και έμεινε εκεί, στην ουσία στάσιμος.
Ο Μέσος Έλληνας Μεταλλάς (ΜΕΜ), αγαπάει, αγαπάει με πάθος και είναι αθεράπευτα ρομαντικός. Από μία άποψη είναι γλυκό, αλλά είναι και ο ίδιος λόγος που τον κάνει αφάνταστα εκνευριστικό όταν κάνεις κάποια μουσική κουβέντα, κυρίως όταν αυτή έχει να κάνει με τη μουσική που αγαπάς εσύ και είναι αρκετά αντίθετα στις δικές του μουσικές προτιμήσεις. Τους έχω φάει με το κουτάλι, ακόμα τους τρώω. Προσβλήθηκες κάπως; Κακώς. Παραθέτω γεγονότα, και το θέμα με τα γεγονότα -για να παραφράσω τον φίλο μου τον Neil DeGrasse Tyson- είναι ότι ισχύουν, είτε σ' αρέσει, είτε όχι.
Το θέμα είναι πως πολύ κακώς σταματάει έτσι περιορισμένα το «χιέβι». Πιστεύω πως θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει κάτι πολύ παραπάνω από έναν συγκεκριμένο ήχο, αλλά ένα ευρύτερο αμάλγαμα συναισθημάτων και ιδεών. Ατμόσφαιρα αποπνικτική, ασήκωτη και πολλές φορές επιθετική, να περιβάλλεται από έναν αέρα αντικομφορμισμού και τσαμπουκά. Το «χιέβι» θα έπρεπε να αναπαριστά τα όποια καταπιεσμένα συναισθήματα εκφράζονται μουσικά και τίποτα άλλο. Με αυτόν τον ορισμό, οι Deftones είναι γαμημένα χιέβι και ο Chino Moreno θα σας φάει τις καρωτίδες!
Νιώθω όμως υποχρεωμένος να πω πως ακούστηκαν κάποιες φωνές διαμαρτυριών κατευθυνόμενες προς τους διοργανωτές. Eκείνοι λέει, πολύ σαδιστικά, έκαναν tease μία αφίσα με μία καρτουνίστικη νεκροκεφαλή και άλλα λέει διάφορα σατανιστικά, μία μέρα πριν την ανακοίνωση των Deftones που έκανε τον ΜΕΜ να πιστέψει πως θα δει Megadeth ή και Iron Maiden. Ένιωσε εξαπατημένος. Κορόιδο. Sadface.
Στη συνέχεια ακούστηκε και το ότι το φετινό line-up ΑΤΙΜΑΖΕΙ τον ΘΕΣΜΟ του Heavy By The Sea (που άρχισε πέρυσι). Κάτι τέτοια είναι που με τρελαίνουν. Ναι, πες το ότι είναι γελοίο να ονομάζεις κάτι «φεστιβάλ» και να 'χεις ένα ξένο όνομα και τρία ντόπια, άσχετα από το ποιά είναι αυτά. Είναι καλό ηβέντ; Είναι. Τα λεφτά που ζητάνε είναι καλά; Απολύτως, τόσα σκας και για μια συναυλία Deftones έξω. Φεστιβάλ είναι; Ούτε κατά προσέγγιση. Σε νοιάζει; Δεν θα 'πρεπε.
Ξέρεις όμως ποιό είναι το μεγαλύτερο κακό του ΜΕΜ, πάντα κατά τη δική μου ταπεινή αποψάρα; Είναι η συνήθης ανικανότητά του (ή η αδιαφορία του, δεν έχω καταλήξει ακόμα στο ποιό) να διευρύνει και να αποδεχτεί άλλους ήχους και άλλες μπάντες. Εκεί, πεντέξι ονόματα και αυτό ήταν. Είναι χαρούμενος. Καμιά φορά, όσο μεγαλώνει και εκτίθεται σε άλλες μουσικές, είτε τυχαία, είτε από φίλους, είτε από -ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΩ- κάποια γκόμενα, μπορεί να αρχίσει να ανοίγεται κάπως και να πέφτουν τα μεταλλικά του τείχη, αλλά πολλές φορές εκεί, βάλτος.
Δεν φταίει όμως αυτός. Φταίει η νοοτροπία της υποκουλτούρας αυτής και το πως τροφοδοτείται συνεχώς από τη σατανική μπίζνα που έχει καθιερωθεί στη φτωχή μας Ελλαδίτσα και εκμεταλλεύεται το πάθος του.
«Τι αγαπάς; Αυτές τις πεντέξι μπάντες; Μμ, αν σου φέρουμε μία, θα μας τα σκάσεις; Τέλεια! Του χρόνου, αν σου φέρουμε μισή, θα μας τα σκάσεις; Ντηλ! Σου ξαναφέρνω την πρώτη, έρχεσαι έτσι; Ωραίος.» Του φέρνουν μια στο τόσο αυτό που του αρέσει και είναι ok. Όλα καλά. Δεν του φέρνουν κάτι που προσεγγίζει 100% τα γούστα του; Μίρλα και γκρίνια.
Και κάπου εδώ (!) θα μπω στο κυρίως θέμα του κειμένου αυτού. ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Πολλές, ιδίως στον σκληρότερο χώρο. Μέσε Έλληνα Μεταλλά σου λέω ότι είσαι στενόμυαλος, γιατί πολύ απλά είσαι στενόμυαλος. Χέσε τους κάθε Maiden και τους κάθε Megadeth. Στήριξε μικρότερες μπάντες, εξερεύνησε νέους ήχους. Συναυλίες ανακοινώνονται συνεχώς και πολλές φορές πάνε άπατες.
Αντιλαμβάνομαι πως οι καιροί είναι δύσκολοι και ίσως μπορείς να μαζέψεις λεφτά μονάχα για ένα μεγάλο live που μπορεί να περιμένεις όλο το χρόνο. Θες τους Metallica σου; Ξέρεις πόσα θα έπρεπε να σκάσεις για να συντηρήσεις ενα τουρ που έρχεται με τεράστια σκηνικά και μία υπεραποτυχημένη ταινία από πίσω του; Άσ' το. Αγαπάμε το ίδιο τη μουσική, ασ' τη κι αυτή να σε αγαπήσει λίγο, που μου την έχεις περιορίσει σε έξι ονόματα.
Μην μπερδευτείς ούτε λεπτό και καταλάβεις ότι έρχομαι αφ' υψηλού με το μαγικό μου μονόκερο της απόλυτης αλήθειας και της μουσικής που-είναι-καλύτερη-από-τη-δικιά-σου να σε κρίνω και να σε κοροϊδέψω. Κάθε άλλο. Εγώ ξεκίνησα ακούγοντας άμυαλo, γεμάτo teen angst pop-punk, και ακόμα το λατρεύω. Ακούω όμως και άλλα, πολλά. Ούτε προσπαθώ να σε πείσω να πας στους Deftones, χέστηκα. Αυτό που θέλω, είναι να μην γκρινιάζεις -και να λες και μαλακίες από πάνω- επειδή δεν έρχονται οι Megadeth ή οι κάθε Megadeth.
Έχουν περάσει από τη χώρα μας δεν ξέρω και γω πόσες φορές, με τις δύο τελευταίες εμφανίσεις να έχουν γίνει μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δεν έχω κάτι ενάντια στη μπάντα (παρ' όλο που αποτελεί πλατφόρμα για έναν γκρινιάρη, θρησκόληπτο φαφλατά), αλλά νισάφι. Γκρινιάζουμε για τον -ανύπαρκτο- «συναυλιακό μεσαίωνα» που ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, ενώ live της προκοπής γίνονται σχεδόν καθημερινά. Όχι, μπορεί να μην είναι του βεληνεκούς που θες, αλλά μιλάμε για καλή μουσική, ξένη ή και ντόπια.
Αυτό που κάνει η Detox -με την οποία δεν έχω την παραμικρή σχέση, δεν θα είμαι καν στην Ελλάδα να πάω στο live- είναι άξιο θαυμασμού. Έχει καταφέρει να κάνει τη διαφορά σε μία χώρα που στην ουσία πληττόταν για χρόνια από συναυλιακό μονοπώλιο και με κάποιες πολύ έξυπνες επιχειρηματικές κινήσεις πάει μπροστά και κερδίζει τον σεβασμό των πελατών της. Οι Deftones δεν έρχονται με «καινούργιο» δίσκο, αυτό σημαίνει πως είναι σχετικά φτηνοί. Παρ' όλα αυτά, από 'δω δεν πέρασαν ποτέ, οπότε είναι φρεσκότατο όνομα. Απλά και έξυπνα πράματα.
Κλείνοντας, λοιπόν, και φτάνοντας στο πόηντ, ξέρεις γιατί είναι μπιγκ φάκιν ντηλ η συναυλία των Deftones; Γιατί έχει τη δυνατότητα να φέρει την αλλαγή. Ενδέχεται να είναι η χρονιά που ο ΜΕΜ δεν θα δει καθόλου αυτό που θέλει και αυτό είναι καλό. Ας είναι αυτή η ευκαιρία να βγει λιγάκι από το comfort zone του, να πάρει ένα ρίσκο, να δει κάτι καινούργιο. Αυτό το καινούργιο δεν είναι οι Deftones εμφανώς, άλλα ένα από τα αμέτρητα άλλα live του ήχου που του αρέσει που γίνονται.
Θα ήταν καλή επιλογή το live των Deftones; Κατά τα προσωπικά μου γούστα, βεβαίως. Αλλά γιατί να μην εξερευνήσεις ας πούμε των ήχο των Uncle Acid & The Deadbeats ή -άμα νιώθεις πιο περιπετειώδης και θες να εντυπωσιάσεις και κάνα θηλυκό μοντέρνο και ψευτοψαγμένο- τράβα και στους Deafheaven. Δεν με νοιάζει που θα πας, απλά πήγαινε και σταμάτα να γκρινιάζεις για την κατάσταση της συναυλιακής Ελλάδας, γιατί είναι μιάααα χαρά (τουλάχιστον για τα γούστα σου).
Until next time
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps, mad photoshop skillz bro.
Αρχική πρόθεση ήταν να ετοιμάσω ένα «δεκάρι» με δέκα πανέξυπνα, διασκεδαστικά και αδιάσειστα επιχειρήματα που θα άλλαζαν τη μουσική γωνιά του Ίντερνετ όπως την ξέραμε. Θα μου έφερνε δόξα, χρήμα και θαυμαστές, θα πλήρωνε λογαριασμούς και νοίκι, θα μου μάθαινε να χειρίζομαι το iTunes και θα έφερνε το "Deadwood" πάλι στο HBO. Όλα αυτά προσπαθώντας να παρουσιάσει το «Γιατί το live των Deftones στην Ελλάδα είναι ένα μπιγκ, φακινγκ, ντηλ».
Όπως όμως συνηθίζεται με τα σχέδιά μου -απέτυχε προβλέψιμα γρήγορα- και τη θέση του πήρε τούτος ο ασύνδετος και συντακτικά ανισόρροπος χείμαρρος που ακολουθεί.
Ας αρχίσουμε με τα βασικά. Οι Deftones είναι ΜΕΓΑΛΗ μπάντα και ΜΕΓΑΛΗ μπάντα μάλιστα που δεν κατάφερε ποτέ -στα 25 χρόνια που δισκογραφεί- να βρει το Αιγαίο στον χάρτη. Είναι μπάντα με ιστορία, δυνατή δισκογραφία (νεότερη και παλιότερη) και με live set που σπάει κόκαλα.
Πέρα από τα τραγικά που ακούω για το μέγεθος της μπάντας, αυτό που με εξοργίζει σε κωμικά επίπεδα είναι το ότι «δεν είναι αρκετά χιέβι για το Heavy By The Sea». Η δήλωση αυτή μου φέρνει ζαλάδα και μου στρίβει τ' άντερα.
Πρώτον, ας αρχίσουμε από τα ψευτοφιλοσοφικά και τ' αναπάντητα με το ερώτημα «Τι είναι χιέβι;». Δυστυχώς, για λόγους που πλέον έχουν περάσει στην πρόσφατη ιστορία, το «χιέβι» προσάπτεται μπροστά από το «μέταλ» (ή το «φάκιν μέταλ») το οποίο είναι ένα είδος μουσικής ταυτόσημο με την υποκουλτούρα (με την έννοια του subculture, και όχι της προσβολής - ή μήπως όχι; ΤΑΝ ΤΑΝ ΤΑΑΝ) των μεταλλάδων. Το τι είναι «χιέβι» -στη συγκεκριμένη υποκουλτούρα- έχει οριστεί με τα χρόνια και τα γούστα και στην περίπτωση της Ελλάδας τείνει να οριοθετεί έναν απερίγραπτο στενό κύκλο ονομάτων και ακουσμάτων, δυσανάλογο των μουσικών επιλογών που υπάρχουν.
Δεν είναι εδώ ο χώρος να κάνουμε μία παρουσίαση του Μέσου Έλληνα Μεταλλά αλλά ας συμφωνήσουμε πως μιλάμε για τον τύπο που έμαθε τους Iced Earth στο λύκειο από κάποιο αδερφό ή ξάδερφο, διάλεξε μονοπάτι ανάμεσα από Metallica και Maiden, κατέληξε -ανεξαιρέτως μονοπατιού- στους Megadeth και μάλλον στους Slayer, προσέθεσε στα ακούσματά του κάποια «μοντέρνα» μπάντα, πολύ πιθανόν τους Mastodon ή σε ακραίες περιπτώσεις τους Slipknot, και έμεινε εκεί, στην ουσία στάσιμος.
Ο Μέσος Έλληνας Μεταλλάς (ΜΕΜ), αγαπάει, αγαπάει με πάθος και είναι αθεράπευτα ρομαντικός. Από μία άποψη είναι γλυκό, αλλά είναι και ο ίδιος λόγος που τον κάνει αφάνταστα εκνευριστικό όταν κάνεις κάποια μουσική κουβέντα, κυρίως όταν αυτή έχει να κάνει με τη μουσική που αγαπάς εσύ και είναι αρκετά αντίθετα στις δικές του μουσικές προτιμήσεις. Τους έχω φάει με το κουτάλι, ακόμα τους τρώω. Προσβλήθηκες κάπως; Κακώς. Παραθέτω γεγονότα, και το θέμα με τα γεγονότα -για να παραφράσω τον φίλο μου τον Neil DeGrasse Tyson- είναι ότι ισχύουν, είτε σ' αρέσει, είτε όχι.
Το θέμα είναι πως πολύ κακώς σταματάει έτσι περιορισμένα το «χιέβι». Πιστεύω πως θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει κάτι πολύ παραπάνω από έναν συγκεκριμένο ήχο, αλλά ένα ευρύτερο αμάλγαμα συναισθημάτων και ιδεών. Ατμόσφαιρα αποπνικτική, ασήκωτη και πολλές φορές επιθετική, να περιβάλλεται από έναν αέρα αντικομφορμισμού και τσαμπουκά. Το «χιέβι» θα έπρεπε να αναπαριστά τα όποια καταπιεσμένα συναισθήματα εκφράζονται μουσικά και τίποτα άλλο. Με αυτόν τον ορισμό, οι Deftones είναι γαμημένα χιέβι και ο Chino Moreno θα σας φάει τις καρωτίδες!
Νιώθω όμως υποχρεωμένος να πω πως ακούστηκαν κάποιες φωνές διαμαρτυριών κατευθυνόμενες προς τους διοργανωτές. Eκείνοι λέει, πολύ σαδιστικά, έκαναν tease μία αφίσα με μία καρτουνίστικη νεκροκεφαλή και άλλα λέει διάφορα σατανιστικά, μία μέρα πριν την ανακοίνωση των Deftones που έκανε τον ΜΕΜ να πιστέψει πως θα δει Megadeth ή και Iron Maiden. Ένιωσε εξαπατημένος. Κορόιδο. Sadface.
Στη συνέχεια ακούστηκε και το ότι το φετινό line-up ΑΤΙΜΑΖΕΙ τον ΘΕΣΜΟ του Heavy By The Sea (που άρχισε πέρυσι). Κάτι τέτοια είναι που με τρελαίνουν. Ναι, πες το ότι είναι γελοίο να ονομάζεις κάτι «φεστιβάλ» και να 'χεις ένα ξένο όνομα και τρία ντόπια, άσχετα από το ποιά είναι αυτά. Είναι καλό ηβέντ; Είναι. Τα λεφτά που ζητάνε είναι καλά; Απολύτως, τόσα σκας και για μια συναυλία Deftones έξω. Φεστιβάλ είναι; Ούτε κατά προσέγγιση. Σε νοιάζει; Δεν θα 'πρεπε.
Ξέρεις όμως ποιό είναι το μεγαλύτερο κακό του ΜΕΜ, πάντα κατά τη δική μου ταπεινή αποψάρα; Είναι η συνήθης ανικανότητά του (ή η αδιαφορία του, δεν έχω καταλήξει ακόμα στο ποιό) να διευρύνει και να αποδεχτεί άλλους ήχους και άλλες μπάντες. Εκεί, πεντέξι ονόματα και αυτό ήταν. Είναι χαρούμενος. Καμιά φορά, όσο μεγαλώνει και εκτίθεται σε άλλες μουσικές, είτε τυχαία, είτε από φίλους, είτε από -ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΩ- κάποια γκόμενα, μπορεί να αρχίσει να ανοίγεται κάπως και να πέφτουν τα μεταλλικά του τείχη, αλλά πολλές φορές εκεί, βάλτος.
Δεν φταίει όμως αυτός. Φταίει η νοοτροπία της υποκουλτούρας αυτής και το πως τροφοδοτείται συνεχώς από τη σατανική μπίζνα που έχει καθιερωθεί στη φτωχή μας Ελλαδίτσα και εκμεταλλεύεται το πάθος του.
«Τι αγαπάς; Αυτές τις πεντέξι μπάντες; Μμ, αν σου φέρουμε μία, θα μας τα σκάσεις; Τέλεια! Του χρόνου, αν σου φέρουμε μισή, θα μας τα σκάσεις; Ντηλ! Σου ξαναφέρνω την πρώτη, έρχεσαι έτσι; Ωραίος.» Του φέρνουν μια στο τόσο αυτό που του αρέσει και είναι ok. Όλα καλά. Δεν του φέρνουν κάτι που προσεγγίζει 100% τα γούστα του; Μίρλα και γκρίνια.
Και κάπου εδώ (!) θα μπω στο κυρίως θέμα του κειμένου αυτού. ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Πολλές, ιδίως στον σκληρότερο χώρο. Μέσε Έλληνα Μεταλλά σου λέω ότι είσαι στενόμυαλος, γιατί πολύ απλά είσαι στενόμυαλος. Χέσε τους κάθε Maiden και τους κάθε Megadeth. Στήριξε μικρότερες μπάντες, εξερεύνησε νέους ήχους. Συναυλίες ανακοινώνονται συνεχώς και πολλές φορές πάνε άπατες.
Αντιλαμβάνομαι πως οι καιροί είναι δύσκολοι και ίσως μπορείς να μαζέψεις λεφτά μονάχα για ένα μεγάλο live που μπορεί να περιμένεις όλο το χρόνο. Θες τους Metallica σου; Ξέρεις πόσα θα έπρεπε να σκάσεις για να συντηρήσεις ενα τουρ που έρχεται με τεράστια σκηνικά και μία υπεραποτυχημένη ταινία από πίσω του; Άσ' το. Αγαπάμε το ίδιο τη μουσική, ασ' τη κι αυτή να σε αγαπήσει λίγο, που μου την έχεις περιορίσει σε έξι ονόματα.
Μην μπερδευτείς ούτε λεπτό και καταλάβεις ότι έρχομαι αφ' υψηλού με το μαγικό μου μονόκερο της απόλυτης αλήθειας και της μουσικής που-είναι-καλύτερη-από-τη-δικιά-σου να σε κρίνω και να σε κοροϊδέψω. Κάθε άλλο. Εγώ ξεκίνησα ακούγοντας άμυαλo, γεμάτo teen angst pop-punk, και ακόμα το λατρεύω. Ακούω όμως και άλλα, πολλά. Ούτε προσπαθώ να σε πείσω να πας στους Deftones, χέστηκα. Αυτό που θέλω, είναι να μην γκρινιάζεις -και να λες και μαλακίες από πάνω- επειδή δεν έρχονται οι Megadeth ή οι κάθε Megadeth.
Έχουν περάσει από τη χώρα μας δεν ξέρω και γω πόσες φορές, με τις δύο τελευταίες εμφανίσεις να έχουν γίνει μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δεν έχω κάτι ενάντια στη μπάντα (παρ' όλο που αποτελεί πλατφόρμα για έναν γκρινιάρη, θρησκόληπτο φαφλατά), αλλά νισάφι. Γκρινιάζουμε για τον -ανύπαρκτο- «συναυλιακό μεσαίωνα» που ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, ενώ live της προκοπής γίνονται σχεδόν καθημερινά. Όχι, μπορεί να μην είναι του βεληνεκούς που θες, αλλά μιλάμε για καλή μουσική, ξένη ή και ντόπια.
Αυτό που κάνει η Detox -με την οποία δεν έχω την παραμικρή σχέση, δεν θα είμαι καν στην Ελλάδα να πάω στο live- είναι άξιο θαυμασμού. Έχει καταφέρει να κάνει τη διαφορά σε μία χώρα που στην ουσία πληττόταν για χρόνια από συναυλιακό μονοπώλιο και με κάποιες πολύ έξυπνες επιχειρηματικές κινήσεις πάει μπροστά και κερδίζει τον σεβασμό των πελατών της. Οι Deftones δεν έρχονται με «καινούργιο» δίσκο, αυτό σημαίνει πως είναι σχετικά φτηνοί. Παρ' όλα αυτά, από 'δω δεν πέρασαν ποτέ, οπότε είναι φρεσκότατο όνομα. Απλά και έξυπνα πράματα.
Κλείνοντας, λοιπόν, και φτάνοντας στο πόηντ, ξέρεις γιατί είναι μπιγκ φάκιν ντηλ η συναυλία των Deftones; Γιατί έχει τη δυνατότητα να φέρει την αλλαγή. Ενδέχεται να είναι η χρονιά που ο ΜΕΜ δεν θα δει καθόλου αυτό που θέλει και αυτό είναι καλό. Ας είναι αυτή η ευκαιρία να βγει λιγάκι από το comfort zone του, να πάρει ένα ρίσκο, να δει κάτι καινούργιο. Αυτό το καινούργιο δεν είναι οι Deftones εμφανώς, άλλα ένα από τα αμέτρητα άλλα live του ήχου που του αρέσει που γίνονται.
Θα ήταν καλή επιλογή το live των Deftones; Κατά τα προσωπικά μου γούστα, βεβαίως. Αλλά γιατί να μην εξερευνήσεις ας πούμε των ήχο των Uncle Acid & The Deadbeats ή -άμα νιώθεις πιο περιπετειώδης και θες να εντυπωσιάσεις και κάνα θηλυκό μοντέρνο και ψευτοψαγμένο- τράβα και στους Deafheaven. Δεν με νοιάζει που θα πας, απλά πήγαινε και σταμάτα να γκρινιάζεις για την κατάσταση της συναυλιακής Ελλάδας, γιατί είναι μιάααα χαρά (τουλάχιστον για τα γούστα σου).
Until next time
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps, mad photoshop skillz bro.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
