Rocking Raccoon - Γκαγκά για τη Gaga

Αποψάρα 8

Με φτιάξατε. Δεν είχα ιδέα πάνω σε τι να διοχετεύσω τα καταπιεσμένα μου κόμπλεξ, τα παιδικά μου τραύματα και τις νεανικές μου ανησυχίες και τελικά δε χρειάστηκε τίποτα άλλο παρά μια απλή αναφορά στο όνομα της Lady Gaga δίπλα σε αυτό των Iron Maiden για να 'χω να λέω για μέρες.

Η ίσως πρέπει ν' αρχίσω λέγοντας πως η Gaga είναι μάλλον η πρώτη καλλιτέχνιδα που παρακολουθώ, της οποίας τα κομμάτια είναι ωραιότερα από τη φάτσα της. Ναι, ρηχός, σιγά μη ντραπώ, αλλά από την ώρα που ανέβηκε το άρθρο, ήξερα ήδη τι θα γινόταν από κάτω. Δεν είναι δα και τέχνη να ψυχανεμιστείς το πως θα αντιδράσει η πολύπλοκη προσωπικότητα του Μέσου Έλληνα Μεταλλά, πόσο μάλλον του Μέσου Έλληνα Μεταλλά με πρόσβαση στο Ίντερνετ. Το ποιοτικό τρόλλινγκ το αγαπάω, το θαυμάζω και το επιζητώ. Χέστηκα ακόμη κι αν στοχεύει εμένα, αρκεί να γίνεται σωστά, με πρωτοτυπία και καλό χιούμορ. Επώνυμα ή και ανώνυμα, δε με απασχολεί, αν είναι καλό θα το παραδεχτώ, ίσως ρίξω και κανένα παλαμάκι. Είχα συμβιβάστει με την ιδέα πως είμαι καταδικασμένος να πλέω εις τους αιώνες των αιώνων στον ωκεανό των προβλεπόμενων σχολίων, δίχως λέμβο ευφάνταστης τρολλαρίας, ούτε καν σωσίβιο εύστοχης ειρωνείας. Αλλά το άρθρο της Gaga μου έδωσε ελπίδες ότι ναι, ήρθε η στιγμή να λάμψουν, ένας φάρος, μια ακτίδα φωτός, τόσο ποτένσιαλ. Τελικά δεν ήταν τίποτα παρά ένα γραφικό, γκρίζο τσουνάμι προβλεπόμενων αηδιών. Μέσε Έλληνα Μεταλλά, με απογοήτευσες για άλλη μια φορά.

Και το αφού, μου φαίνεται αστείο να της προσάπτεται το επίθετο «ατάλαντη». Είναι αμέτρητα τα πράματα που μπορείς να πεις για την πάρτη της, σήριουσλη, από το γεγονός πως η γκαρνταρόμπα της έχει και συνολάκι του Υφαντή μέχρι και τα εμετικώς αισιόδοξα tweets της. Αλλά διάολε, το να μην αναγνωρίζεις το μουσικό της ταλέντο, κυρίως στο χώρο της, ο οποίος βρίθει από τελειωμένα one hit wonders και κάκιστους performers, που live δε μπορούν να πιάσουν μια νότα, δείχνει για άλλη μια φορά την κλειστομυαλιά που επικρατεί. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν κομμάτι ενός ευρύτερου μουσικού κόμπλεξ, το οποίο συσχετίζει την pop με τη μάζα και την προβατοποίηση, και τα πιο ακραία ακούσματα με κάτι πιο εναλλακτικό -ο θεός να κάνει τους Maiden εναλλακτικούς δηλαδή- το οποίο βέβαια είναι μια αηδία και μισή, και η ποιοτική μουσική δεν θα 'πρεπε να αναγνωρίζει τέτοια φράγματα, αλλά είναι μεγάλη κουβέντα, με ουτοπικό περιεχόμενο, για άλλη ώρα, ίσως και για άλλη χώρα.

Ας μιλήσουμε λίγο για Axl. Aς μιλήσουμε όμως λίγο πρώτα για DJ Ashba. Τον γνωρίσαμε από τους Sixx:A.M., side project του Nikki Sixx των Motley Crue, και είδαμε το τι ριφφοπλάστης και ταλαντούχος μουσικός είναι. Μετά είδαμε ότι τον πήρε ο Axl ως κιθαρίστα σε αυτό που του αρέσει να ονομάζει Guns N' Roses και με πιάσανε οι μαύρες μου. Ναι, μαρκετινίστικα ήταν φοβερή ευκαιρία να γίνει γνωστό το όνομά του σε ευρύτερο κοινό, αλλά καλλιτεχνικά το είδα σαν αυτοκτονία. Τελοσπάντων, δικιά μου αποψάρα αυτή, και ό,τι θέλω θα λέω. Σε συνέντευξη του ο Ashba, λοιπόν, βγήκε και είπε πως ο Rose έχει υλικό για περίπου τρία άλμπουμ. Με μια πρόχειρη επανεξέταση, εικάζω πως μεταφράζεται σε «σκέφτηκε μια μέτρια μελωδία, η οποία, στην καλύτερη, ενδέχεται να κυκλοφορήσει μέσα στη δεκαετία». Αναρωτιέμαι ως πότε θα προσπαθεί να μείνει στην επικαιρότητα ο Axl, ιδίως όταν χρησιμοποιεί λάθος τακτικές, αφού ο κόσμος περισσότερο θα ασχοληθεί μαζί του για τις μηνύσεις που τρώει από διοργανωτές συναυλίων, παρά για τις δηλώσεις περί νέας μουσικής, μιας και τα ακούνε πλέον βερεσέ. Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως το παρακάτω είναι πιο κοντά στους Guns N' Roses που θα ήθελα να δω live, παρά σε αυτό που περιοδεύει τώρα.



Πιάνω τον εαυτό μου σε φάσεις να είμαι τόσο σκατόψυχος, ώστε να εύχομαι να 'χα απίστευτες μουσικές γνώσεις, ακόμα και σε είδη που δε μ' αρέσουν, μόνο και μόνο να να κράζω ελεύθερα, με ντοκουμέντα και επιχειρήματα. Π.χ., η όλη κατάσταση με τους Πυξ Λαξ μου φαντάζει τόσο κωμική, λες και μιλάμε για το reunion που περίμενε ο πλανήτης, άλλα έλα που έχω μεγαλύτερη σχέση με σκωτσέζικες σχολικές μπάντες παρά με την Πλιατσικοπαρέα κι έτσι δε νιώθω άνετα να μιλάω για πράγματα που δεν κατέχω, το αφήνω σε σας αυτό.

Τέλος, σήμερα έχουμε και τη συναυλία των Roxette. Ποδαρικό για το Terra Vibe κάνουν, αν δεν απατώμαι. Σας κάνει και κωλόκαιρο, μια χαρά, το απόλυτο crash test. Μόνο από άποψη κόσμου δε θα τεσταριστεί. Χωρίς να θέλω να 'μαι απαισιόδοξος, μόνο εγώ μυρίζομαι αποτυχία; Δεν έζησα, ούτε αγάπησα και ούτε μ' ένοιαξαν ποτέ οι Roxette και δεν έχω ιδέα τι fan base ενδέχεται να έχουν, αλλά ούτε ένας μου 'πε «πω φίλε, Roxette. Συναυλία της χρονιάς». You get my point. Όπως και να 'χει, στα μάτια μου εγκαινιάζουν το συναυλιακό καλοκαίρι, Μπίλη τον Τρόμερο και Deep Purple δε μετράω, γιατί έτσι γουστάρω, οπότε καλό καλοκαίρι να 'χουμε.

Και on that note, σας αφήνω με το feel food κομμάτι του καλοκαιριού.



'till next week,
-godspeed.
I.T. The Rocking Raccoon