Επιστροφή έπειτα από οχτώ ολόκληρα χρόνια για τους power metallers από τη χώρα του King Diamond, των Pretty Maids και των... D.A.D., με το νέο τους άλμπουμ να βασίζεται θεματικά στην ιδέα πίσω από τη νουβέλα που έγραψε ο τραγουδιστής της μπάντας, λίγο καιρό νωρίτερα. Με τα χρόνια, το ύφος του σχήματος μετατοπίστηκε στις παρυφές των πιο σκληρών εκφάνσεων που μπορεί να φθάσει το είδος του (βλέπε thrash/power), αν και είναι γεγονός πως κάποιος που είχε έρθει και παλαιότερα σε επαφή με την μπάντα, σίγουρα θα βρει στοιχεία που να θυμίζουν το χαρακτήρα των προγενέστερων κυκλοφοριών της. Έτσι, ενώ η φωνή του Lars F. Larsen συνεχίζει να παρουσιάζει κοινές συνισταμένες με εκείνη του Hansi Kursch και οι συνθέσεις φανερώνουν ένα ιδιαίτερα απαιτητικό, σκοτεινό πρόσωπο που επιζητά την προσοχή του ακροατή για να ξεδιπλωθεί πλήρως, εν τέλει, είναι η μεγάλη χρονική διάρκεια του δίσκου (σχεδόν 70 λεπτά) που πλήττει τις συνολικές εντυπώσεις. Η συνέχεια του concept αναμένεται εντός της επόμενης χρονιάς κι εμείς ευελπιστούμε οι ανορθογραφίες λόγω της προσαρμογής των συνθέσεων στις ανάγκες της θεματολογίας να μειωθούν έως τότε, αν και το “To Kill To Live To Kill” ανήκει εμφανώς στα φετινά άλμπουμ του ευρωπαϊκού σκέλους της power metal παραγωγής που παρουσιάζουν πραγματικό ενδιαφέρον.

Οι προσπάθειες εύρεσης του επόμενου μεγάλου ονόματος στο rock στερέωμα εν έτει 2018 μοιάζουν δεδομένες. Ιδιαίτερα για τις δισκογραφικές, και ιδιαίτερα στην από 'κει μεριά του Ατλαντικού, η διαδικασία γίνεται αυτοσκοπός. Περιττό να αναφερθεί, τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα πετυχημένα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η ταμπέλα του "νέου τάδε" παίρνει στο λαιμό της κάποιον νέο καλλιτέχνη. Η Diamante Azzura μπορεί να μην είναι ακριβώς πρωτοεμφανιζόμενη, καθώς το βιογραφικό της περιλαμβάνει κάμποσα singles και EPs, αλλά το "Coming In Hot" είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της κι έχει όλο το πακέτο για να δικαιολογήσει πλασαρίσματα στα charts κι εκατομμύρια προβολές στα διαδίκτυα. Μεγάλα ρεφραίν, εφηβικές θεματολογίες, hooks παντού, κι έτοιμη για παγκόσμια (αμερικανική, έστω) ραδιοφωνική κυριαρχία. Τα déjà-vu με τους Halestorm είναι αρκετά, για καλό ή για κακό. Δείτε το βίντεο του "Had Enough" και θα έχετε μια κατατοπιστική εικόνα. Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο η επιλογή ήταν συνειδητή ή για το diversity, αλλά ομολογώ ότι το "Sorry" μου ακούγεται προτιμότερο στην ισπανική εκδοχή του.

Το ακούτε ολόκληρο στο Spotify.

Η Αθήνα φτιάχνει μια καλά κρυμμένη underground σκηνή η οποία παίζει με το post-punk και βγάζει θόρυβο και χορευτική διάθεση ταυτόχρονα. Μισή ωρίτσα, έξι κομμάτια τα οποία ακούγονται πολύ ευχάριστα. Το "Fidel" είναι πανέμορφο. Το "Delta" έχει φανταστικό ρυθμό, όμορφη μελωδία και μια βρομιά που το κάνει τόσο μα τόσο ενδιαφέρον. Δεν θα ακούσεις λόγια, μόνο πολλά πειράματα, όπως στο αντισυμβατικό  αλλά απίθανα ατμοσφαιρικό "Blackout". Έτσι και το επόμενο "Deepest Heat" έχει ένα συνονθύλευμα ρυθμών, εναλλαγών και έντονων τελικά κιθάρων. Τα "Furious Apes" και "Outflanked And Outnumbered" ακούγονται τραχιά και δημιουργούν πάνω σε σκονισμένα riff που grung-ουνάνε ωραία. To instrumental πειραματικό rock τους δεν θα σε αφήσει αδιάφορο. Η παραγωγή του δίσκου έγινε στο studio Suono του παραγωγού και μουσικού Coti K. (The Man From Managra), όντας το πρώτο άλμπουμ που στήνεται εξ ολοκλήρου εκεί με τη φροντίδα του. Η δισκογραφική έχει κόψει 500 αριθμημένα βινύλια. Δεν θα σας αφήσει αδιάφορους. Δοκιμάστε το.

Bandcamp

Έπειτα από την κυκλοφορία του φανταστικού "Sins Of The World" και τη συγκλονιστική τους εμφάνιση στα πλαίσια του περσινού Up The Hammers, οι Attackers επιστρέφουν φέτος δισκογραφικά με ένα EP τεσσάρων συν δύο τραγουδιών (με τα τελευταία, "World Destroyer" και "Glen Of The Ghost" να είναι ζωντανά ηχογραφημένα από την παρουσία τους στο προαναφερθέν φεστιβάλ). Για όσους αρέσκονται στο χαρακτηριστικό U.S. metal ύφος της μπάντας, το "Armor Of The Gods" φαντάζει ως μια κυκλοφορία-σφηνάκι που θα σβήσει για λίγο τη δίψα για κάτι περισσότερο. Κλασσικά, η "Iron Maiden On Steroids" συνθετική τους λογική είναι πανταχού παρούσα, κάτι που γίνεται άμεσα αντιληπτό και σε διάσπαρτες στιγμές μέσα στις νέες συνθέσεις (όπως, για παράδειγμα, στο μέσο του "Frightmare"), ενώ ο Bobby "Leather Lungs" Lucas συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα ψυχωμένης U.S. power metal ερμηνείας, όντας ανάμεσα στους πλέον ανταγωνιστικούς σύγχρονους ερμηνευτές στο είδος. Όλα καλά, λοιπόν, αλλά αφού μας ανοίξαν για τα καλά την όρεξη, ας ελπίσουμε η ολοκληρωμένη δισκογραφική τους επιστροφή να μην αργήσει.