Alex K. + Κτίρια Τη Νύχτα

Το όνομα που τραβάει τα βλέμματα είναι φυσικά του Αλέξη Καλοφωλιά, γνωστού και αγαπημένου από τους Last Drive αλλά και Thee Holy Strangers και Earthbound. Καμμία σχέση όμως δεν έχει η μουσική που θα ακούσουμε εδώ με οποιοδήποτε από τα συγκροτήματα αυτά. Ο έτερος συμμετέχων είναι τα (ο) Κτίρια Τη Νύχτα, ένας μουσικός με προσωπικές κυκλοφορίες σε έναν χώρο πιο ηλεκτρονικό αλλά ακατανέμητο, ένα είδος electro-pop ή urban ambient που σίγουρα δίνει περισσότερο τον τόνο στη συγκεκριμένη δουλειά από το παρελθόν του Καλοφωλιά. Ακόμα κι έτσι όμως το αποτέλεσμα είναι ο συνδυασμός δύο κόσμων παρά η προσχώρηση του ενός στον άλλον.

Το σύμπαν που δημιουργούν και παρουσιάζουν οι δύο μουσικοί έχει ως άξονα τα κείμενα του Alex (παρότι περιλαμβάνεται και ένα instrumental) τα οποία, στα ελληνικά για πρώτη φορά, έχουν έναν σκοτεινό, αστικό χαρακτήρα, συχνά απηχώντας τη μοναξιά και το φόβο της πόλης ή τουλάχιστον αυτήν την νοητική προβολή κάνει ο συγκεκριμένος ακροατής και υπογράφων. Άλλοτε πιο κοντά σε τυπική δομή στίχων άλλοτε ουσιαστικά πεζά, πάντοτε τα αφηγείται παρά τα τραγουδάει ο Καλοφωλιάς. Εξαίρεση αποτελεί η Κίκα που έρχεται ως guest να τραγουδήσει (μινιμαλιστικά και πάλι) ένα από αυτά ενώ απαγγέλει άλλο ένα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο "Αμπελόκηποι", γραμμένο για την (ξεχασμένη;) ιστορία της επίθεσης που δέχτηκε ο Καλοφωλιάς το 1998 από χρυσαυγίτες. Ο στίχος «Ο άνθρωπος που βρέθηκε στη γωνία Χαλκοκονδύλη και 3ης Σεπτεμβρίου εκείνο το βράδυ ζύγισε την ιστορία του κόσμου και βρήκε το βάρος της ίσο με το βάρος μιας σιδερόβεργας» είναι συγκλονιστικός.

Ο συνδυασμός απαγγελίας, ελληνικού στίχου, ηλεκτρονικών ήχων και αστικού μουσικού τοπίου ίσως φέρει στο μυαλό κάποιου τους Στέρεο Νόβα και παρότι, ως πατέρες πολλών πραγμάτων στην ελληνική σκηνή, πιθανόν να κατοικούν στην ίδια πόλη με τον Alex και τα Κτίρια Τη Νύχτα, δεν κατοικούν πάντως στην ίδια γειτονιά. Ομολογώ ότι, σε επίπεδο προθέσεων, εγγύτερα μου φάνηκε να είναι "Οι Σοβαροί Κλόουν" του Παύλου κι ας απέχουν σε καθαρά μουσικό επίπεδο.

Η συνεργασία των δύο μουσικών δεν φείδεται κιθαριστικών ξεσπασμάτων και μάλιστα με πολύ ωραίο, φαζαριστό, σχεδόν γκαραζιάρικο ήχο στην κιθάρα. Το μπάσο του Καλοφωλιά φυσικά δίνει βάρος, παρέα με τα μπάσα beats, και ενίοτε γκρούβα, ενώ διάφορα άλλα όργανα (φυσαρμόνικα, βίόλα – του Σιώτα, τρομπέτα) συμβάλλουν σε μία πυκνή, νυχτερινή ατμόσφαιρα, δυσοίωνη αλλά με ακτίδες μελωδίας συχνά προερχόμενης από τα πλήκτρα. Ένα μουσικό φως στο σκοτάδι δηλαδή, ένα σύγχρονο αστικό νουάρ σε νότες, από αυτά που θέλουν τον πρωταγωνιστή να βγαίνει νικητής αλλά όχι και αλώβητος. Ίσως μάλιστα το "Αν Ποτέ" να έχει με αυτούς τους κινηματοργραφικούς και λογοτεχνικούς όρους το ρόλο της «κάθαρσης» στο δίσκο. Αν βέβαια είναι έτσι, τότε το "Bass Pulse" που κλείνει το δίσκο ίσως είναι εκεί να σου υπενθυμίσει ότι κάθαρση δεν υπάρχει.

Επαναλαμβανόμενες ακροάσεις αποκαλύπτουν όλο και περισσότερα επίπεδα μουσικής και αυτό είναι απόδειξη του βάθους των συνθέσεων/ενορχηστρώσεων και μίας κυκλοφορίας που απαιτεί να σε παρασύρει για να την απολαύσεις. Πλήρης επιτυχημένη η συνεργασία λοιπόν και σίγουρα μία πλευρά που κανένας από τους δύο μουσικούς δε μας είχε αποκαλύψει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.