WorldService Project

Ανακάλυψα τους WorldService Project πριν δύο χρόνια, με το πολύ καλό "Serve". Μια ακόμα αξιόλογη jazz μπάντα από την Αγγλία δεν είναι δα και κανένα φοβερό νέο, όμως αυτοί εδώ οι Λονδρέζοι δεν είναι τυπική περίπτωση. Προσδιορίζοντας τους εαυτούς τους ως punk jazz, διαφοροποιούνται σημειολογικά κι εννοιολογικά από το υπόλοιπο "modern cinematic" κοπάδι και το νέο τους, πέμπτο συνολικά, άλμπουμ επιδεικνύει ξανά τον ιδιαίτερο αισθητικό τους χαρακτήρα.

Ο χαρακτηρισμός punk δεν είναι φυσικά τόσο κυριολεκτικός. Αφορά πρωτίστως στο attitude της μουσικής τους, μια μουσική που έχει μια εξόφθαλμη τάση προς τη διασκέδαση και την ηχητική αναίδεια, πολεμώντας έτσι τα στερεότυπα της jazz πολιτικής ορθότητας εκ των έσω. Έχοντας την τύχη να τους έχω δει ζωντανά στο Arts Festival του Galway στην Ιρλανδία, μπορώ να επιβεβαιώσω από πρώτο χέρι ότι οι WorldService Project επί σκηνής είναι ένα ανατρεπτικό και χειμαρρώδες σχήμα που μεγαλύτερη σχέση έχει με το avant rock.

Έχει όμως και μια πολιτική χροιά, κι ας πρόκειται για μια κατά βάση instrumental μπάντα. Ο keyboard-player και ιθύνων νους της μπάντας Dave Morecroft δεν διστάζει να τα βάζει σε κάθε άλμπουμ με την αποικιακή και πάντα συντηρητική μαμά Αγγλία. Αυτήν τη φορά, το πάει ένα βήμα παρακάτω: το παλικάρι απλά εγκατέλειψε τη γενέτειρα του έπειτα από το Brexit και, εγκατεστημένος πλέον στη Ρώμη, απευθύνει τον μουσικό του σαρκασμό ως εξωτερικός παρατηρητής.

Η μουσική όμως ακολουθεί τον δικό της δρόμο. Έναν δρόμο στον οποίον η jazz είναι παρούσα στα θέματα που ζωγραφίζει το σαξόφωνο του «νέου» Ben Powling (και σε κάποια tracks το τρομπόνι), καθώς και στους λίγους, θορυβώδεις κι εντελώς ντανταιστικούς αυτοσχεδιασμούς. Τα εναρκτήρια "Deeper" και "Pomped Up Freddie" είναι ενδεικτικά των παραπάνω τάσεων αλλά και της μοντέρνας funk που διέπει τη μουσική τους, μια πανταχού παρούσα ημί-χορευτική διάθεση που τους φέρνει κοντά σε γκρουπ όπως οι Snarky Puppy. Από την άλλη, ο νεοεισελθών ντράμερ Luke Redding-Williams δεν διστάζει να παίζει «ίσιους», ξεσηκωτικούς ρυθμούς, ταιριάζοντας τέλεια με το φανταστικό μπάσο του Arthur O' Hara, ενώ στα πλήκτρα του Morecroft κουρνιάζει μεγάλο μέρος της '70s funk και prog rock παράδοσης.

Μετά το σκοτεινό (και αγαπημένο μου) "Where Am I", το άλμπουμ γίνεται πιο παράξενο και τολμηρό. Η επαναστατική νότα στα ιταλικά του "Sex, Lies, Lies and Lies" συνδυάζεται με ένα ατμοσφαιρικό θέμα και ακολουθείται από tracks που τα αισθάνεται κανείς σχεδόν ως γκροτέσκα. Στο "The Higgly Giggly Wiggly Woo" δε, επιστρέφει ο Mr Giggles, ο σατανικός γελωτοποιός και μασκότ της μπάντας. Κάπου εδώ, είναι πλέον φανερό στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά, ότι οι WorldService Project είναι εγγόνια του bebop και του fusion όσο είναι και του θείου Frank Zappa. Το «αναρχικό» "Vendetta", το γλυκόπικρο "Europhiles" και το πανέμορφο "Onward", κλείνουν τον δίσκο μετά από 35 ξέφρενα λεπτά.

Κεφάτο, καλαίσθητο και πλούσιο σε άποψη και ενέργεια, το "Hiding In Plain Sight" είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, φτιαγμένο από γνήσιους outsiders της jazz. Οι WorldService Project παραμένουν μια πολύ αξιόλογη πρόταση για ακροατές που ζητούν μουσικές μακριά από τα τετριμμένα και σκάβουν βαθιά μέσα στην jazz, τη funk και το rock. Με όπλο τους τη διαφορετικότητα και τη forward thinking καλλιτεχνική τους φωνή, περιμένουν να τους ανακαλύψεις, κρυμμένοι πολύ καλά σε κοινή θέα.

Spotify