We Lost The Sea

Για όλη την ευκολία που αφήνει να φανεί στη βιτρίνα του, το post-rock κρύβει έναν αξιοσέβαστο αριθμό επιπέδων δυσκολίας από πίσω. Πολλοί έπαιξαν σε παραλλαγές του θέματος που κάπου, κάποτε, κάποιοι μεγάλοι καθιέρωσαν. Ακόμα περισσότεροι υιοθέτησαν στοιχεία, ακόμα κι αν το σημείο εκκίνησής τους ήταν φαινομενικά τελείως διαφορετικό. Λίγοι άγγιξαν πραγματικές κορυφές. Πολύ λιγότεροι κατάφεραν, ή τόλμησαν για όσους κοιτάζουν από απέναντι, να ξεφύγουν από τη παχιά σκιά της ταμπέλας. Ελάχιστοι διατήρησαν το επίπεδο των κυκλοφοριών τους και δεν τραβήχτηκαν στην αφάνεια όταν η σκηνή πήρε την κάτω βόλτα.

Χωρίς υπερβολή, στο πλαίσιο του ήχου, η περίπτωση των We Lost The Sea είναι στις πιο ξεχωριστές των τελευταίων δύο δεκαετιών. Από τη μεταλλική προσέγγιση των πρώτων ημερών και το εγκληματικά υποτιμημένο "The Quietest Place On Earth", που σε ένα στοιχειωδώς δίκαιο σύμπαν θα τους είχε καθιερώσει σαν άξιους συνεχιστές της κληρονομιάς των Isis, των Cult Of Luna και της υπόλοιπης συνομοταξίας, μέχρι τη δυσβάσταχτη αλλαγή πλεύσης και το "Departure Songs", ο χαρακτηρισμός «απρόβλεπτη» φαντάζει λίγος για την πορεία των Αυστραλών. Το ότι συνεχίζουν δεκαπέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο, είναι από μόνο του επίτευγμα.

Κι αν το προ εξαετίας "Triumph & Power" είχε αφήσει σε ένα, τηρουμένων των αναλογιών και για τα δεδομένα της μπάντας, φωτεινό και αισιόδοξο σημείο, το πράγμα εδώ επανέρχεται στο παλιό, καλό, γνώριμο σκοτάδι. Τα χτισίματα είναι προσεγμένα. Η παραγωγή ισορροπεί άψογα ανάμεσα στην οργανική ζεστασιά και μια σειρά από παγωμένα συναισθήματα. Οι κιθάρες σκίζουν. Ο όγκος από τα παλιά κάθε άλλο παρά έχει εξαφανιστεί. Τα κρεσέντα κουβαλάνε κάτι από τη χαμένη μαγεία της ένδοξης εποχής του ύφους. Οι λαμπερές ακτίνες υπάρχουν ακόμα, αλλά η συννεφιά τις πνίγει σε βαθμό που χρειάζεται προσοχή για να ξεχωρίσουν.

Με απόλυτους όρους, στο "A Single Flower" δεν υπάρχει κάτι το αναπάντεχο· καμία έκπληξη, καμία υπερβολή. Η ανατροπή είναι ότι παίζοντας ακριβώς έτσι, το άλμπουμ πετυχαίνει μια πεντακάθαρη νίκη. Κάθε χτύπημα σκάει ζυγισμένο. Κάθε κομμάτι λειτουργεί σα μέρος του συνόλου. Τα δέκα λεπτά του "A Dance With Death" ξεχωρίζουν μεταξύ ίσων. Οι μελωδίες είναι φορτισμένες από την αρχή ως το τέλος. Οι ανάσες ανάμεσα στις καταιγίδες στέκονται απολαυστικές. Η φυσικότητα στον τρόπο που ξεδιπλώνονται οι ιδέες δεν αφήνουν περιθώρια σχολιασμού. Ποιος είπε ότι η ορθόδοξη ποστροκική συνταγή δεν μπορεί να συγκινήσει ακόμα;