W.E.B.

Γνωρίζω, ουσιαστικά εκ παραδρομής, τους W.E.B. εδώ και μια 20ετία περίπου, καθώς ο τότε ντράμερ τους με αντικατέστησε προσωρινά στην τότε atmo-metal μπάντα μου για ένα live, support στους Moonspell στο Gagarin 205, αν θυμάμαι καλά. Ααααχ. Αρχαία ιστορία μου φαίνεται.

Στα χρόνια της αθωότητας με την πεποίθηση το ατμοσφαιρικό metal δεν θα πεθάνει ποτέ, πολλές μπάντες προσπάθησαν να καβαλήσουν το άρμα των Anathema, αλλά κυρίως των Theatre of Tragedy, των Cradle of Filth και όλων των υπολοίπων δαντελοφόρων σχημάτων της εποχής με πολλά όμορφα και αξιοδάκρυτα τραγούδια. Πέρα όμως από την προαναφερθείσα «σύνδεση» μου με τους W.E.B., ποτέ δεν τους παρακολούθησα σθεναρά και από τα διάσπαρτα πράγματα που είχα ακούσει από αυτούς, τίποτα δεν με προϊδέαζε για το "Colosseum".

Εκεί που όλες οι υπόλοιπες μπάντες αυτού του είδους διαλύονταν, έχαναν ενδεχομένως το ενδιαφέρον ή απλά προχωρούσαν παρακάτω, οι W.E.B έδειξαν μια αξιοθαύμαστη προσήλωση στη μουσική ρότα που ακολουθούν. Η επιμονή αυτή τους δικαιώνει πιστεύω, υποβοηθούμενη και από το γεγονός ότι παίρνουν πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2021 και στην κυκλοφορία του 5^ου full length δίσκου τους, ο οποίος μάλιστα κυκλοφορεί μέσω της Metal Blade.

Αν και υπάρχουν πολλές στιγμές στο δίσκο που πρέπει να κοιτάξω ότι δεν μπήκα στο άλλο playlist και ακούω Septicflesh, δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι και μομφή να συγκρίνεσαι ή να ακούγεσαι σαν δαύτους. Βέβαια, το sympho-goth-black metal των W.E.B. οφείλει πολλά και στους Cradle of Filth, καθώς στοιχεία τους είναι διακριτά και μέσω των φωνητικών, αλλά και σε κάποια μελοδραματικά lead στην κιθάρα, όπως για παράδειγμα το κλείσιμο του "Murder of Crows", το οποίο είναι μάλλον και το τραγούδι που ξεχωρίζει περισσότερο για εμένα.

Ενδιαφέρον επίσης είχαν τα λιγοστά oriental στοιχεία του "Ensanguined". Ομολογώ ότι θα ήθελα να είχαν εξερευνήσει περισσότερο αυτή την οπτική, καθώς αισθάνθηκα ότι προσέδωσε μια διαφορετικότητα, η οποία δυστυχώς λείπει στο σύνολο των συνθέσεων, ανεξάρτητα βέβαια από τη συνολική υπερχειλίζουσα ενέργεια του δίσκου.

Δυστυχώς, σε παραγωγικό επίπεδο δεν μπορεί να συγκριθεί με τους εναπομείναντες γίγαντες του είδους, αφού έχουν θέσει προ-πολλού τα παραγωγικά standard σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά και χωρίς την απαστράπτουσα αλάνθαστη μίξη και παραγωγή προσέγγιση, το "Colosseum" χωρίς να είναι μουσικά αυτόφωτο και δίχως να ταράζει τα νερά είναι μια πραγματικά αξιόλογη δουλειά.