VV

Με τους HIM προσωπικά είχα μια περίεργη σχέση. Ενώ υπήρχαν πολλά τραγούδια τους που τα άκουγα με μεγάλη όρεξη και θαύμαζα την επιτυχία τους σε Ευρώπη και Αμερική, όποτε τύχαινε και τους έβλεπα live ήταν τόσο μπλαζέ, generic και βαρετοί που έχανα πάσα εικόνα. Ο Ville Valo ήταν (και είναι στα 46 του πλέον) εκνευριστικά όμορφος και αυτή η εικόνα του ρομαντισμού και του -έχω πολλά σεκλέτια- νουάρ ροκά ήταν πάντα κάτι που αρκετούς δεν τους ενθουσίαζε, με εξαίρεση φαντάζομαι ένα μεγάλο ποσοστό του θηλυκού πληθυσμού που εκεί γύρω στα τέλη ‘90 μέχρι τα μέσα του ‘00.

To 2017 έφερε το οριστικό (;) τέλος των HIM αλλά λογικό ήταν ο -πλέον- VV να μπορεί και να θέλει να συνεχίσει σόλο και το 2020 άρχισε τις πρώτες κυκλοφορίες αλλά η πανδημία έφερε πίσω στο 2023 τη κυκλοφορία επιτέλους του "Neon Noir". Και η αναμονή άξιζε. Ο VV συνεχίζει ακάθεκτος τη τέχνη του, αυτό που έκανε τους HIM επιτυχημένους, τον metal-goth-emo ήχο με το συναίσθημα να αναμιγνύεται με τη μελαγχολία και τον -πάντα- φιλικά προς το ραδιόφωνο προσανατολισμό. Μάλιστα ο Φινλανδός παίζει όλα τα όργανα στο άλμπουμ οπότε αυτό που ακούς είναι 100% Ville Valo. Με ότι συνεπάγεται αυτό όμως, δηλαδή πολλά synths, drums κονσέρβα και γενικά το όλο σύνολο βγάζει μια απλοϊκότητα που ναι μεν δεν ενοχλεί αλλά γρήγορα χάνει ορμή και γίνεται generic.

Αλλά να μην τον αδικούμε. Υπάρχουν πολλές στιγμές στο άλμπουμ που σου κλέβουν τη καρδιά, σε κάνουν να νοσταλγήσεις αλλά και ανοίγουν ένα παράθυρο στη ψυχή του Valo όπως το "Loveletting". Οι μεγαλύτερες ηλικίες ακροατών θα αντιμετωπίσουν με νοσταλγία τραγούδια όπως το "Echolocate Your Love" και "Baby Lacrimarium" αγνοώντας το cringiness των τίτλων και εστιάζοντας στις όμορφες μελωδίες και τη μελαγχολία της φωνής του VV. Κομμάτια όπως το "Run Away From The Sun" και το ομότιτλο "Neon Noir" φανερώνουν την ικανότητα του ως συνθέτης να ασκεί μια σχεδόν μυστικιστική έλξη στον ακροατή κάτι που έκαναν ιδανικά και στις αρχές τους οι HIM. Οι νεότερες ηλικίες που ερχονται ίσως πρώτη φορά σε επαφή φαντάζομαι θα εκτιμήσουν τη μαυρίλα και το goth στοιχείο που νομίζω ξαναείναι της μόδας ενώ οι περισσότερο απαιτητικοί ακροατές μπορούν να προσπεράσουν αφού στο πυρήνα του πρόκειται για ένα -έξυπνα- απλό άλμπουμ που ξέρει σε ποιούς και γιατί απευθύνεται. Στο εξάλεπτο "Saturnine Saturnalia" το βασικό riff θυμίζει Black Sabbath δεμένο με μια όμορφη ρομαντική μελαγχολία καθιστώντας το ποιοτικό highlight του άλμπουμ ενώ το σινεματικό θέμα του "Zener Solitaire" μας εισάγει στο σχεδόν ψυχεδελικό οκτάλεπτο (!) "Vertigo Eyes" που ξεκινά σε νερόβραστο U2 αλλά εξελίσσεται σε κάτι σαν stoner αλλά πιό πολύ μπερδεύει παρά εντυπωσιάζει.

Κρατάμε την επιστροφή ενός σημαντικού καλλιτέχνη στο προσκήνιο, ενός mainstream καλλιτέχνη που έλειπε και που φανερά έχει πολλά ακόμα να δώσει. Η εκτίμηση μας είναι πως αυτή η έμπνευση και η ενέργεια θα έφερνε δέκα φορές καλύτερο αποτέλεσμα με τους HIM σαν όχημα και όχι σαν solo άλμπουμ. Είναι σαν HIM αλλά δεν είναι HIM οπότε ποιο το νόημα; Όπως και να έχει καλοδεχούμενο και πολύ ευχάριστο σαν άλμπουμ όχι μόνο σαν νοσταλγία αλλά σαν κάτι φρέσκο που φαντάζομαι θα επαναφέρει στη μόδα τα heartagram tattoos και μπλουζάκια.