Upon Stone

Για να ακούσουμε τί λένε αυτοί οι νεαροί Αμερικάνοι…..ώπα, ώπα τί έγινε; Τηλεμεταφέρθηκα στο 1996;Τί φάση με τη παραγωγή; Με τα φωνητικά και αυτό που ακούω; Μήπως έβαλα να ακούσω το "The Jester Race" ή τίποτα άλλο από Σουηδία μεριά; Μήπως είναι κάτι ακυκλοφόρητο των At The Gates; Βάλτε να ακούσετε το ντεμπούτο των Καλιφορνέζων Upon Stone και από το εναρκτήριο "Dead Mother Moon" μάλλον κάτι σαν και τη δική μου θα είναι και η δική σας πρώτη αντίδραση. Ρίξτε και μια ματιά στο βίντεο του "Dead Mother Moon" και μάλλον θα διαπιστώσετε ότι τα παλικάρια κουβαλάνε μια τρέλα πάνω τους και μάλλον δεν τους νοιάζει τίποτα, ούτε φωνητικά, ούτε παραγωγές, ούτε τίποτα. Απλά το metal!

Παραδόξως αυτή η τρέλα είναι σαν ένα φρέσκο αεράκι σε μια σκηνή που καιρό τώρα έχει πέσει σε λιμνάζοντα νερά και συντηρείται κυρίως από τους βετεράνους του είδους ενώ δύσκολα ή σχεδόν ποτέ δεν ακούμε κάτι νέο. Αυτό το κενό γεμίζουν ή καλύτερα επανεφευρίσκουν οι Upon Stone. Ο ‘ξηρός’ και κοφτερός σαν συρματόπλεγμα ήχος της κιθάρας στο "Dead Mother Moon" σε αρπάζει από το λαιμό και σε αναγκάζει να σπάσεις κάτι οπότε μακριά από εύθραυστα αντικείμενα. Όλα τα τραγούδια πατάνε πάνω στο melodic death και το πάνε ένα βήμα παραπέρα είτε προς το hardcore είτε προς το black όπως το κολασμένο "Onyx Through The Heart" (μέχρι και οι τίτλοι είναι old school) με αυτό το διαολεμένο υπέροχο riff και τα blast beats να διαλύουν κάθε αμφιβολία για το αν αυτό που ακούμε είναι άκρως πορωτικό ή όχι. Όλο το album έχει διάρκεια μόλις 32 λεπτά οπότε μέχρι να συνέλθεις το έχεις ξαναβάλει μπας και καταλάβεις τί ήταν αυτό που σε χτύπησε. Το επιθετικό κρεσέντο συνεχίζεται με το "My Destiny: a Weapon" και τη πληθώρα των riffs πάνω από το ανελέητο κοπάνημα στα drums να δημιουργεί μια εφιαλτική ατμόσφαιρα. Μετά τη δυναμική αρχή, οι ρυθμοί κατεβαίνουν (ελάχιστα) στο "Dusk Sang Fairest" (In Flames εσείς;) όπου η μελωδία είναι κολλητική και το ακουστικό κομμάτι μαγευτικό και καλοδεχούμενο από τον οχετό θορύβου μέχρι στιγμής. Αλλά κρατάει για λίγο οπότε μην παρασυρθείτε και τρομάξετε μετά. Στο "Paradise Failed" συναντάμε τον Brian Fair (Shadows Fall) να συμμετέχει στα φωνητικά και μετά το μίνι ακουστικό ιντερλούδιο με το "Nocturnalism" το κοπάνημα συνεχίζεται στο "To Seek And Follow The Call Of Lions" όπου σε αυτό το σημείο παρά τη μικρή διάρκεια του album λίγο αρχίζει και κουράζει η φωνή του Xavier που μάλλον δεν τον ενδιαφέρει και πάρα πολύ η μελωδία και η τονικότητα απλά οι κραυγές μίσους.

Γενικά το album παρά το πρωτοποριακό, αναγεννησιακό του χαρακτήρα για το είδος, σε κάποιες στιγμές ακούγεται λίγο σαν παρωδία (με τη καλή έννοια). Γι’αυτό όσο μας άρεσε το "Lantern" με τα τρομερά κοψίματα του και τα ανελέητα blast beats, όσο και αν διασκεδάσαμε με τη διασκευή στην κομματάρα των Misfits "Dig Up Her Bones", προς το παρόν δεν ανεβάσουμε τους Upon Stone στο πάνθεον της αποθέωσης αλλά θα περιμένουμε το επόμενο τους album όπου ελπίζω το μυαλό να καθαρίσει από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό και θα συγκεντρωθούν περισσότερο και θα ανεβάσουν ακόμα περισσότερο τον πήχη. Πάντως για ντεμπούτο σίγουρα τα κατάφεραν περίφημα.