Tori Amos

Μπορεί η Tori Amos να είναι μία απ’ τις πιο διάσημες μουσικούς της γενιάς της, κι ωστόσο υπάρχει μία αίσθηση πως υποτιμάται, είτε ο τρόπος που παίζει πιάνο, είτε λόγω της σύγκρισης με την Kate Bush, είτε λόγω της καθοδικής πορείας της δισκογραφίας της. Μετά τις αριστουργηματικές κυκλοφορίες μεταξύ 1992 και 1998 (προσωπικά θα το τραβήξω ως το 2002), η Αμερικανίδα τραγουδοποιός δεν έφτασε ξανά στα ίδια ύψη, και παρά τις λαμπρές εξαιρέσεις (βλ. "Native Invader" του 2014), έμοιαζε πως είχε κατασταλάξει. Ομολογουμένως, ίσως πήρε μεγαλύτερη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια με τις δηλώσεις της για το συναισθηματικό εύρος της metal μουσικής και τη φιλία της με τον Neil Gaiman, παρά για την ίδια την μουσική της.

Όμως, ίσως αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, και μάλιστα με τρόπο ανορθόδοξο. Δεν περίμενα πως η Tori Amos θα έκανε ένα πανέμορφο comeback με έναν δίσκο-συνοδεία στο παιδικό βιβλίο που συνέγραψε, με τίτλο "Tori And The Muses", αλλά να που έχουμε 2025, κι αυτό μόλις συνέβη. Με την μουσική της σταδιοδρομία να αποτελεί ανέκαθεν μία δημόσια συνομιλία με τον εαυτό της, της πτυχές του, την θηλυκότητα, και τις ταυτότητές της, δεν μας κάνει εντύπωση που κι αυτή τη φορά υπάρχει ένα αυτοαναφορικό κόνσεπτ: η μικρή κοκκινομάλλα Τόρι, η πρωταγωνίστρια του δίσκου, δέχεται ως δώρο απ’ τις μούσες ένα τεράστιο πιάνο με ουρά, και ξεκινά σε περιπέτειες, γνωρίζοντας ένα σωρό χαρακτήρες, που εμπνέονται με τον δικό τους τρόπο κι απ’ τις δικές τους πηγές. Ένας μυθοπλαστικός αναστοχασμός πάνω στην έμπνευση και την καλλιτεχνική δημιουργία, τυλιγμένος στο πολύχρωμο χαρτί ενός παιδικού βιβλίου. Ε, λοιπόν, ο δίσκος στα σύντομα τριάντα επτά λεπτά του, είναι απ’ τις ομορφότερες δουλειές που έχει κυκλοφορήσει εδώ και αρκετό καιρό.

Φαίνεται πως το όχημα του παραμυθιού αναζωπύρωσε κάτι μέσα της, αφού κάθε κομμάτι είναι πλήρες και αυτοτελές, με ιδέες που ξεχωρίζουν, παιχνιδιάρικο πειραματισμό (βλέπε το μπουρμπουληθρέ "Mermaid Muse Speaks"), απίστευτα ζεστή ενορχήστρωση και παραγωγή, και πάνω απ’ όλα Συνθέσεις. Ειδικά τα πρώτα τέσσερα κομμάτια, δηλαδή ας πούμε η πρώτη πλευρά, είναι καταπληκτικά – απ’ την κλασσική αισθητική στα φωνητικά του "Knocking", στο πιανιστικό ξεσάλωμα του γενικά jazzy "Day and Night (From the Faerie Workshop)", το σκοτεινό "Insect Ballet" και το "Building the Mountain" που αποτελεί έναν αληθινό θησαυρό για κάθε παλιό και νέο ακροατό της Amos.

Έχω δηλώσει στο παρελθόν πως αυτή η chamber pop προσέγγιση, που μπλέκει το παραμυθικό στοιχείο, με pop ευαισθησίες, και διαστρωματωμένες συνθέσεις, με γονατίζει, κι εδώ δεν αλλάζει ο κανόνας. Δεν θα βρούμε τίποτα ρηξικέλευθο, ούτε θα ξαφνιαστούμε κάποια στιγμή από απότομες αλλαγές ύφους. Τουναντίον, μάλλον θα βαρεθούμε λίγο με το "Anna’s Bakery", ενώ το americana "Spike’s Lament" δεν έχει και πολλά να πει αν του αφαιρέσεις το είδος του. Στιχουργικά, ο δίσκος επίσης δεν έχει και πολλά να προσφέρει, και σίγουρα δεν έχει νόημα να τον δούμε αντιπαραθετικά με προηγούμενες δουλειές της. Έχοντας συνυπολογίσει, ωστόσο, τις αδυναμίες του άλμπουμ, παραμένει μαγευτικό και με μία παιδική ματιά στον κόσμο, που όλα μοιάζουν να πάλλονται με ιδιαίτερη ζωντάνια. Η ηχητική και ενορχηστρωτική πληθωρικότητα του δίνει το βάθος ενός δάσους που ξανοίγεται οργιαστικά μπροστά σου.

Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο που έρχεται μαζί με τον δίσκο, θεωρώ ότι δεν στερούμαι κάτι απ’ την ακρόαση, κι αυτό είναι ένα ακόμη απ’ τα συν του ως κυκλοφορία. Απλώς ρέει, και σε συνδυασμό με τη μαζεμένη διάρκεια, είναι ένα καλοψημένο cupcake που περιμένει να το καταβροχθίσουμε. Καλοψημένο είπα; Tori, έχεις κάποιο καλύτερο επίθετο να μου προτείνεις; Α, μάλιστα. Scrumpdileicious!

Official YouTube Playlist