Tony Martin

Thorns

Battlegod Productions (2022)
Από τον Σπύρο Κούκα, 07/01/2022
A cross of thorns, a Sabbath stone and the lost eternal idol - it's heaven in black
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στην ιστορία της σκληρής μουσικής, λίγοι τραγουδιστές φαντάζουν πιο παραγνωρισμένοι από τον κύριο Antony Philip Harford, ή ευρύτερα γνωστότερο ως Tony Martin. Ο Βρετανός ερμηνευτής αποτέλεσε επιλογή του Tony Iommi στην πιο «αφανή», λιγότερο προβεβλημένη περίοδο των Black Sabbath, ηχογραφώντας μαζί τους όχι έναν, αλλά πέντε δίσκους στην περίοδο των late ‘80s / early ‘90s, κάποιοι από τους οποίους στέκονται σε περίοπτη θέση ποιοτικά.

Εκτός, όμως, της θητείας του στους Black Sabbath για την οποία είναι περισσότερο γνωστός, ο βετεράνος μουσικός έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα και εκτός αυτών, είτε ως solo καλλιτέχνης, είτε σε διάφορα συζητημένα ή λιγότερο γνωστά projects, όπως το Giuntini Project ή οι The Cage του Ιταλού κιθαρίστα Dario Mollo. Άλλοτε με αξιόλογα αποτελέσματα και άλλοτε με μονάχα την αγέρωχη φωνή του να ξεχωρίζει, ο Tony Martin κυκλοφορεί με την έναρξη της νέας χρονιάς τον τρίτο προσωπικό του δίσκο, έχοντας μαζί του μια ικανή ομάδα μουσικών να τον πλαισιώνει, αλλά και το ενδιαφέρον μας στραμμένο προς το μέρος του.

Το πρώτο στοιχείο που πρέπει να συζητηθεί σε αυτήν του τη δισκογραφική επιστροφή, είναι το μέταλλο και η κατάσταση της φωνής του έμπειρου τραγουδιστή, γεγονός που εκπλήσσει ευχάριστα ακόμη και τον πιο αισιόδοξο οπαδό του. Πραγματικά, ο αειθαλής Tony ακούγεται αγέραστος, η φωνή του φτάνει ξανά σε όρια που καιρό είχε να προσεγγίσει και η αναλλοίωτη χροιά του προκαλεί ανατριχίλες σαν άλλοτε. Ήδη από το πρώτο single που βγήκε στη δημοσιότητα είχαμε διαπιστώσει την πολύ καλή κατάσταση που βρίσκεται σε στουντιακό επίπεδο, αλλά η συνολική ακρόαση του άλμπουμ αποτελεί εν τέλει μια μικρή αποκάλυψη, χαρίζοντας σε όλους εμάς που ακολουθούμε πιστά, σχεδόν εμμονικά, τη μουσική του πορεία, ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

Θα αρκούσε, όμως, αυτό για να κατατάξει το "Thorns" ως ένα δίσκο που πραγματικά αξίζει το χρόνο μας; Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, η απάντηση θα ήταν σαφώς αρνητική, αλλά ευτυχώς για όλους το άλμπουμ στέκεται παραπάνω από αξιοπρεπώς. Ένας δίσκος ειλικρινούς, ανόθευτου, παραδοσιακού heavy metal που δεν εγκλωβίζεται σε στεγανά αλλά κινείται προς κάθε κατεύθυνση που νιώθει οικεία, με ευελιξία σε ρυθμούς και διαθέσεις και πάνω απ' όλα ψυχή, το "Thorns" ακούγεται απολαυστικό και στέκεται στο ύψος των προσδοκιών που μπορεί να φέρει μαζί του ο τίτλος «το νέο άλμπουμ του πρώην τραγουδιστή των Black Sabbath».

Τα πιο αργά, mid-tempo τραγούδια του δίσκου αφήνουν το χώρο στη φωνή του Tony Martin να λάμψει με εξαιρετικές ερμηνείες, χωρίς να μπαίνει καν στο κάδρο ο παράγοντας της ηλικίας (βλέπε "Book Of Shadows" και "Nowhere To Fly"), ενώ τα πιο γρήγορα αποκαλύπτουν την προσαρμοστικότητα του χαρισματικού ερμηνευτή σε κάθε περίσταση, με το "Run Like The Devil" να επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Κάπου εδώ πρέπει να γίνει μια ξεχωριστή αναφορά και στον κιθαρίστα του project, με τον Αμερικάνο Scott McClellan να χαρίζει στο υλικό μια αξιοπρόσεκτη κιθαριστική υπόσταση, αρκετά εγκρατή και με έναν ελαφρύ αέρα Pantera να αποπνέεται ανά στιγμές (λογικό, αν σκεφτείς ότι ο ίδιος αποτελεί μέλος και των Cemetery Gatez, μιας ικανής Pantera tribute μπάντας). Έτσι, μαζί με τον Danny Needham (γνωστότερο με το ψευδώνυμο Danté ως ο νυν drummer των Venom) και τον Magnus Rosén (μπασίστα στα χρυσά χρόνια των HammerFall) συνθέτουν μια συνεπή και στιβαρή μπάντα, η οποία και δεν στέκεται μονάχα ως υποστηρικτική στο όλο εγχείρημα.

Μέχρι, λοιπόν, ο έτερος, μυστακοφόρος Tony να αποφασίσει να συνεργαστεί ξανά με τον Tony Martin σε ένα Sabbath-related project - ή έστω να μπει στα σκαριά η επανακυκλοφορία του back catalogue της Martin περιόδου των Black Sabbath - το "Thorns" φαντάζει σαν ένα άλμπουμ που κάθε ακροατής που εκτιμά τη μαγεία της φωνής του Βρετανού τραγουδιστή θα τιμήσει δεόντος.

  • SHARE
  • TWEET