Tiktaalika

Όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι, έτσι έχω κι εγώ τις αγαπημένες μου μουσικές υποπεριόδους. Μια εξ αυτών είναι εκείνο το heavy metal που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και συνεχίστηκε ως περίπου τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όπου οι thrash metal μπάντες άρχισαν σταδιακά να ρίχνουν νερό στο κρασί τους, να μειώνουν ταχύτητες, να αυξάνουν τις μελωδίες, να προσέχουν λίγο περισσότερο τα φωνητικά και τις παραγωγές κοκ. Τα παραδείγματα είναι πολλά με πιο τρανταχτά αυτά των Metallica, των Megadeth (κυρίως) ή και των Sepultura. Και κάτι μου λέει πως αυτή είναι μια αγαπημένη περίοδος και του Charlie Griffiths.

Ο Griffiths είναι γνωστός ως ο ένας εκ των δυο κιθαριστών των Haken, οι οποίοι εδώ και χρόνια διεκδικούν με αξιώσεις τον τίτλο της καλύτερης σύγχρονης progressive metal μπάντας. Εκτός από τρομερά ταλαντούχος μουσικός, ο Charlie είναι και πολύ cool τυπάς με υπέροχη αίσθηση του χιούμορ, κάτι που αναδείχθηκε ακόμα περισσότερο μέσα από το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, το "Tiktaalika"…

… όπου Tiktaalika ονομάζει πλέον το προσωπικό του project, και το οποίο φέρει αρκετά κοινά και αρκετές διαφορές με το ομότιτλο άλμπουμ. Ναι μεν ο Darby Todd παραμένει στη θέση πίσω από το drumkit, αλλά το μπάσο το ανέλαβε ο συμπαίκτης του στους Haken, ο Conner Green (άλλη άρρωστη παιχτούρα), ενώ στα φωνητικά ξαναβρίσκουμε τους Tommy Rogers (Between The Buried & Me), Daniël de Jongh (Textures) και Vladimir Lalić (Organised Chaos), μόνο που αυτή τη φορά εμφανίζεται σε ένα τραγούδι κι ο Rody Walker (Protest The Hero). Αυτό πάντως, που περισσότερο από κάθε άλλο χαρακτηρίζει το άλμπουμ είναι πως ο Charlie αφήνει στην άκρη το prog metal και καταπιάνεται με την περίοδο που αναφέρετε στον πρόλογο, αποτίνοντας ένα μουσικό φόρο τιμής στις μπάντες με τις οποίες μεγάλωσε…

Οι αναφορές είναι σαφείς και μόνο από το εξώφυλλο του Dan Goldsworthy (βλέπε "Fauna"), ο οποίος είχε σαφείς εντολές να δημιουργήσει κάτι με βάση τα θρυλικά εξώφυλλα του Ed Repka (βλέπε Megadeth, Death, Toxic, Municipal Waste, Massacre και δεν συμμαζεύεται) κι αυτό ακριβώς έκανε. Αλλά, και σε μουσικό επίπεδο, υπάρχουν σημεία που νιώθεις δεν θα μπορούσαν να είναι πιο κοντά στους Megadeth ή στους Annihilator. Με τη διαφορά ότι ακούγονται πολύ καλύτερα από ό,τι έχουν προσφέρει ο Dave κι ο Jeff εδώ και καμιά 20αριά χρόνια, για να μην πω παραπάνω.

Η ορμή του εντελώς thrashy ξεκινήματος με το "Tyrannicide" δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ότι έχουμε κάτι καλό στα χέρια μας, αλλά η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη. Κι αν κάποιος πει ότι ο Dave πρέπει να ζητήσει δικαιώματα από τον de Jongh για το φανταστικό ομότιτλο τραγούδι ή το "Give Up The Ghost", εγώ θα προτιμούσα να εμπνευστεί από αυτό (και συνεπώς από τον παλιό εαυτό του), γιατί τέτοια τραγούδια θα θέλαμε να γράφει ο MegaDave. Ο δε Jeff Waters αν ακούσει το "Fault Lines" θα συνειδητοποιήσει ότι ο συπατριώτης του, ο Rody ο Walker, είναι πιθανότατα ο καλύτερος τραγουδιστής που δεν είχε ποτέ στους Annihilator.

Πάντως, το άλμπουμ δεν μένει μόνο στις συγκεκριμένες αναφορές, καθώς το "The Forbidden Jone" φέρνει τους Gojira στο προσκήνιο ως εμφανή επιρροή, ενώ το "Mesozoic Mantras" έχει μια πιο proggy κατεύθυνση (είπαμε το άλμπουμ έχει λίγο prog, όχι καθόλου), αν και ο ίδιος ο Charlie αναφέρει τον Andy Laroque ως βασική επιρροή του για αυτό το τραγούδι. Το δε κλείσιμο του "Lost Continent" βρίσκει τον Tommy Rogers να δίνει μια πιο Death/Sepultura ώθηση σε ένα τραγούδι που τα σπάει, αλλά ακόμα περισσότερο τα σπάει το video του τραγουδιού, με τις πλείστες αναφορές του…

Όλοι όσοι ανέλαβαν τα φωνητικά έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά, ένας προς ένας, φέρνοντας τέλεια την εκάστοτε αποστολή που τους δόθηκε και προσθέτοντας πόντους σε κάθε σύνθεση. Αλλά, αυτού του είδους το heavy metal χρειάζεται απαραίτητα καλές κιθάρες, και οι κιθάρες του Griffiths σπέρνουν. Riff φωτιά, solo το ένα καλύτερο από το άλλο, και μελωδικές γραμμές (όπως αυτή του ομότιτλου τραγουδιού) που αν τις είχε γράψει κάποιος από τους αγαπημένους του δικού μας κοινού θα μπορούσε να θεωρηθεί ήδη sing along συναυλιακό material.

Ίσως αναρωτηθεί κάποιος αν ένα άλμπουμ που η βάση του έγκειται στο να αποτίνει φόρο τιμής σε άλλους καλλιτέχνες μπορεί να αποτελεί μια μουσική πρόταση που ενθουσιάζει εν έτει 2025; Σαφέστατα είναι η απάντηση! Όταν ο σεβασμός με τον οποίο υλοποιείται υποδεικνύει βαθιά γνώση και αγάπη για τον ήχο, κι όταν η έμπνευση και η ποιότητα αποτελούν αδιαμφισβήτητα στοιχεία, τότε δεν είναι απλά νοσταλγία ο λόγος για τον οποίο το "Gods Of Pangaea" έχει καταφέρει να μου προσφέρει μια πόρωση που εδώ και πολλά χρόνια σπάνια βρίσκω σε νέες κυκλοφορίες του χώρου.

Με τραγούδια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, απολαμβάνω τόσο πολύ τις ακροάσεις των Tiktaalika που δεν θα εκπλαγώ ακόμα κι αν φτάσει να βρει θέση στα αγαπημένα μου άλμπουμ στο τέλος της χρονιάς, καθιστώντας το "Gods Of Pangaea" μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του 2025 ως τώρα.