Μεταξύ «τρέλας» και πραγματικότητας, δίπλα στους Slaine MacRoth, Elric, Jesse Custer και άλλους χάρτινους ήρωες, στέκει ψηλότερα από όλους ο Thomas Forsberg. Εννοείται και ολόκληρη η κληρονομιά του....

Theigns & Thralls
The Keep And The Spire
Αν στο DNA σου βρίσκεται έστω και απειροελάχιστα μικρομόριο folk metal, μη λησμονήσεις τούτο το δίσκο
Έφτασε η στιγμή της μετεξέλιξης των Theigns & Thralls σε κανονική μπάντα, μετά τη folk μάζωξη που έλαβε χώρα στο ντεμπούτο τους και ενδεχομένως να αποτέλεσε τροχοπέδη στην αποδοχή του, καθώς του έλειπε η συνοχή και η συνδετικότητα. Αφού λοιπόν πήραν σβάρνα τις σκηνές περιοδεύοντας αρκετά, μείωσαν κατά πολύ τους καλεσμένους - φίλους και πλέον παρουσιάζουν την εκδοχή τους περί folk metal με ρίζες στο κλασικό ροκ, με πιο συγκροτημένο τρόπο.
Από την πρώτη ακρόαση γίνεται αντιληπτό πως πρόκειται για δίσκο δύο ταχυτήτων και δεν έγινε τυχαία: οι πρώτες έξι συνθέσεις μοιράζονται τόσο μουσικά όσο και θεματικά στοιχεία, απαρτίζοντας το "The Maldon Suite" και αναφέρεται στη μάχη του Maldon το 991 AD μεταξύ Σαξόνων και Βίκινγκς, ή Johan Hegg vs Biff Byford. Εν προκειμένω, σημειώσατε 1. Για τη συγκεκριμένη μάχη, που μάλλον υπήρξε σπουδαία, έχει ασχοληθεί γραπτώς και ο δάσκαλος J.R.R. Tolkien.
Αναμενόμενα, οι ρυθμοί είναι αργόσυρτοι και οι ταχύτητες μεσαίες, αμφότερα προϊόντα της ιστορίας όπως αυτή ξεδιπλώνεται στο πρώτο μισό του δίσκου, θυμίζοντας σποραδικά την αντίστοιχη μουντάδα των Cruachan και των πολυαγαπημένων Levellers. Ο αποχαιρετισμός αγαπημένων, η αγωνία του πολεμιστή πριν τη μάχη και το επιμύθιο αυτής που φέρει μαζί του την απώλεια και την απελπισία. Γκρίζο χρώμα ολούθε, ειδικά αν ήσουν Σάξονας.
Αφού κλείνει το συγκεκριμένο κεφάλαιο, η μπάντα μάς υπενθυμίζει πως το folk metal κατά προτίμηση χορεύεται και έχει την ιδιότητα του παυσίλυπου. Συνεχόμενες ριπές κεφιού, ακόμα κι αν οι στίχοι απέχουν από το να χαρακτηριστούν ανάλαφροι, με μια μοναδική διακοπή τη στιγμή που εμφανίζεται ο Alan Averill σε σύνθεση με τίτλο "Now My Life Is Done" βεβαίως. Ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή.
Έκτοτε, η φάση είναι «δέστε ζώνες» και υψωμένες γροθιές, χα. Χάρηκα ιδιαίτερα που δεν ήμουν ο μόνος που θεωρεί το "Pidot" μέγα χιτ, ο Kevin Ridley τού βάζει αγγλικούς στίχους και μια ταχύτητα παραπάνω, μετατρέποντάς το σε ισάξιο των μεγάλων Skyclad στιγμών. Χικ και venga! Ακόμα και τα λεγόμενα drinking songs κουβαλάνε σφραγίδα ποιότητας, άπαξ και ο δημιουργός έχει στιχουργικό ταλέντο και ο Kevin Ridley κουβαλάει μπόλικο απ’ αυτό.
Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα βήμα εμπρός για την μπάντα, η οποία αποδεικνύει ότι αποδίδει εξαιρετικά και στις δύο όψεις της, με σκεπτόμενη και μελετημένη στιχουργία, χρησιμοποιώντας βιβλία, ποιήματα και ιστορικά γεγονότα ως τρόπο αλληγορικό και μεταφορικό για να σχολιάσει τους δίδυμους πυλώνες ελέγχου: The Keep (Κράτος) & The Spire (Θρησκεία).