Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Διαβάζεις το Δελτίο Τύπου των BitterSweet και αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μία δυσκολία στο να περιγράψουν τη μουσική τους. Αναφέρουν σαν επιρροές από την ψυχεδελική ποπ μέχρι την jazz και από το rock 'n' roll μέχρι το progressive του Canterbury. Η αλήθεια είναι ότι συμπάσχω και την ίδια δυσκολία να τους περιγράψω έχω και εγώ.
Οι BitterSweet που κινούνται γύρω από τον πολυοργανίστα Νικόλα Αλαβάνο είναι ένα συγκρότημα που αρέσκεται στην περιπλάνηση ανάμεσα στα είδη και είναι δύσκολο να το χαρακτηρίσεις. Όντως σε μεγάλη του διάρκεια μοιάζει η βάση του να πατάει στην πιο προσιτή πλευρά του Canterbury rock (π.χ. των Caravan) και τη μελωδική ψυχεδέλεια σε πολλά άλλα σημεία όμως μοιάζει να έρχεται από το μέρος που το prog συνάντησε το glam όπως οι Roxy Music και οι Cockney Rebel. Αλλού πάλι προσεγγίζει μία μπαλανταδόρικη λογική που είναι απλώς και αορίστως βρετανική και αλλού μια πιο αυθεντικά straightforward rock τακτική. Εξίσου απροσδιόριστη είναι η εποχή από την οποία εμπνέονται αφού μπορεί να βρεις στοιχεία από οποιαδήποτε δεκαετία από τα 60s έως και τα 90s. Αν όλα αυτά ακούγονται «αχταρμάς», δεν είναι και η πραγματικότητα, αφού το "Dancing In The Zoo" χαρακτηρίζεται και από την ομοιογένειά του.
Σε όλες τις συνθέσεις των BitterSweet δύο είναι τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν ταυτόχρονα τα θετικά και τα αρνητικά του. Ή καλύτερα ένα, με διπλό αποτέλεσμα. Από τη μία το παίξιμο του συγκροτήματος είναι ουσιαστικό και μετρημένο, ευχάριστο στο αυτί, χωρίς να χρειάζεται βαθιές μουσικές γνώσεις για το απολαύσεις. Η ενορχήστρωσή τους είναι επίσης πλούσια αλλά ορθά τοποθετημένη, ταιριαστή με το κλίμα του κάθε τραγουδιού. Από την άλλη ακριβώς για τους ίδιους λόγους η μουσική τους είναι τόσο απαλή και ευγενική που δε σε συγκινεί πραγματικά ποτέ. Δε σου κρατάει την προσοχή, δεν κάνει ποτέ το κεφάλι σου να γυρίσει, δε θα τραβήξει το λογισμό σου από το να αφαιρεθεί στις σκέψεις του ώστε να προσέξει «ποιο είναι αυτό το τραγούδι;». Χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κάτι το μεμπτό στο "Dancing In The Zoo" θα έλεγα ότι απλώς του λείπει το κάτι παραπάνω.
Το τελευταίο που θέλω να λέω ειδικά για ελληνικά συγκροτήματα γιατί είναι ό,τι πιο κλισέ και ψεύτικο, είναι το «είναι σε καλό δρόμο, θέλουν λίγη προσπάθεια ακόμα». Δυστυχώς όμως για τους BitterSweet αυτή η φράση ταιριάζει γάντι. Αν μπορέσουν να κάνουν με κάποιο τρόπο πιο άμεση ή πιο περιπετειώδη τη μουσική τους, αν μπορέσουν να προσθέσουν κάτι παραπάνω που θα νοστιμίσει καθοριστικά τη συνταγή τους μπορούν να πετύχουν αρκετά. Αν όχι, δύσκολα θα ξεφύγουν από το ευχάριστο αλλά ευλησμόνητο (sic) άκουσμα.
Οι BitterSweet που κινούνται γύρω από τον πολυοργανίστα Νικόλα Αλαβάνο είναι ένα συγκρότημα που αρέσκεται στην περιπλάνηση ανάμεσα στα είδη και είναι δύσκολο να το χαρακτηρίσεις. Όντως σε μεγάλη του διάρκεια μοιάζει η βάση του να πατάει στην πιο προσιτή πλευρά του Canterbury rock (π.χ. των Caravan) και τη μελωδική ψυχεδέλεια σε πολλά άλλα σημεία όμως μοιάζει να έρχεται από το μέρος που το prog συνάντησε το glam όπως οι Roxy Music και οι Cockney Rebel. Αλλού πάλι προσεγγίζει μία μπαλανταδόρικη λογική που είναι απλώς και αορίστως βρετανική και αλλού μια πιο αυθεντικά straightforward rock τακτική. Εξίσου απροσδιόριστη είναι η εποχή από την οποία εμπνέονται αφού μπορεί να βρεις στοιχεία από οποιαδήποτε δεκαετία από τα 60s έως και τα 90s. Αν όλα αυτά ακούγονται «αχταρμάς», δεν είναι και η πραγματικότητα, αφού το "Dancing In The Zoo" χαρακτηρίζεται και από την ομοιογένειά του.
Σε όλες τις συνθέσεις των BitterSweet δύο είναι τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν ταυτόχρονα τα θετικά και τα αρνητικά του. Ή καλύτερα ένα, με διπλό αποτέλεσμα. Από τη μία το παίξιμο του συγκροτήματος είναι ουσιαστικό και μετρημένο, ευχάριστο στο αυτί, χωρίς να χρειάζεται βαθιές μουσικές γνώσεις για το απολαύσεις. Η ενορχήστρωσή τους είναι επίσης πλούσια αλλά ορθά τοποθετημένη, ταιριαστή με το κλίμα του κάθε τραγουδιού. Από την άλλη ακριβώς για τους ίδιους λόγους η μουσική τους είναι τόσο απαλή και ευγενική που δε σε συγκινεί πραγματικά ποτέ. Δε σου κρατάει την προσοχή, δεν κάνει ποτέ το κεφάλι σου να γυρίσει, δε θα τραβήξει το λογισμό σου από το να αφαιρεθεί στις σκέψεις του ώστε να προσέξει «ποιο είναι αυτό το τραγούδι;». Χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κάτι το μεμπτό στο "Dancing In The Zoo" θα έλεγα ότι απλώς του λείπει το κάτι παραπάνω.
Το τελευταίο που θέλω να λέω ειδικά για ελληνικά συγκροτήματα γιατί είναι ό,τι πιο κλισέ και ψεύτικο, είναι το «είναι σε καλό δρόμο, θέλουν λίγη προσπάθεια ακόμα». Δυστυχώς όμως για τους BitterSweet αυτή η φράση ταιριάζει γάντι. Αν μπορέσουν να κάνουν με κάποιο τρόπο πιο άμεση ή πιο περιπετειώδη τη μουσική τους, αν μπορέσουν να προσθέσουν κάτι παραπάνω που θα νοστιμίσει καθοριστικά τη συνταγή τους μπορούν να πετύχουν αρκετά. Αν όχι, δύσκολα θα ξεφύγουν από το ευχάριστο αλλά ευλησμόνητο (sic) άκουσμα.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
