The Vintage Caravan

Όταν έπεσε στα χέρια μου το πρόμο των Ισλανδών παλιοροκάδων οι προσδοκίες μου κολυμπούσαν σε χλιαρά νερά και προσπαθούσα να αναβάλλω συνεχώς την ακρόαση. Δεν είχα κανένα λόγο της προκοπής για αυτού του είδους την αναβλητηκότητα, παρά μόνο ότι δεν μου αρέσει το εξώφυλλο και δεν είχα όρεξη να βάλω πάλι generic ισλανδικό rock στα ηχεία μου.

Με την πρώτη νότα έσπευσα να ευλογήσω τα γένια μου, προσπαθώντας να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου ότι το πρόμο αυτό πρέπει να πάει στα αζήτητα, καθώς το υπέρμετρο vintage feeling παραείναι επιτηδευμένο για να μην γκρινιάξω.

Όλα συντελλούν στο να θεωρήσω ότι το "Monuments" είναι άλλο ένα προϊόν από τη Nuclear Blast. Το δυνατό ξεκίνημα με το "Whispers" εξάλλου βρίσκεται εκεί, μόνο και μόνο, για να σου τραβήξει την προσοχή. Αλλά ένα και μοναδικό "γέαα!!!" προς το τέλος του τραγουδιού, μου κεντρίσε το ενδιαφέρον. Ίσως τελικά δεν έχω άλλο ένα classic rock κακέκτυπο στα χέρια μου.

Ο ήχος τους είναι προσεκτικά κατασκευασμένος, ώστε να ακούγεται ότι ηχογραφήθηκε αναλογικά σε κάποιο παρακμιακό στούντιο ένος μερακλή χίπη στις αρχές του 1970, αλλά ταυτόχρονα να είναι τόσο τεχνολογικά εξωφρενικά άρτιος, ώστε εύκολα να θεωρείται ο ήχος για το rawk του μέλλοντος. Κρυστάλλινη retrofuturistic παραγωγή θα έλεγα λοιπόν ότι έχουν οι Vintage Caravan.

Ήταν όμως το τρίτο κομμάτι που με έκανε να σταματήσω ότι έκανα και να κοιτάξω σε ποιο τραγούδι βρίσκομαι. Αυτη η κοινότυπη εισαγωγή του "Can't Get You Off My Mind" και το συναυλιακό ρεφρέν ήταν η στιγμή που άρχισα να πέρνω στα σοβαρά το "Monuments". Τελικά είναι τα απλά τετριμμένα πράγματα που καμιά φορά σου κρατάνε το ενδιαφέρον.

Στο "Dark Times" ήταν όμως η στιγμή που οι Vintage Caravan πραγματικά μου πούλησαν το δίσκο. Δεν έχει σημασία ότι μου θύμισαν τους Lucifer ή σχεδόν κάθε occult rock μπάντα της πιάτσας. Η ψευδαίσθηση έκανε το κύκλο της και πραγματικά θεώρησα ότι αυτό ήταν οτι καλύτερο θα μπορούσα να ακούω εκείνη τη χρονική στιγμή. Το φρενήρες κεντρικό riff ήταν; To ρεφρέν που ακόμα τραγουδάω στην τουαλέτα; Τo αλησμόνητο μαγευτικό bridge ήταν; Δεν ξέρω.

Στη συνέχεια όμως έριξαν τους ρυθμούς και την ένταση. Το "This One's For You" με παρέπεμψε σε δύο πράγματα. Πρώτα στους Red Hot Chili Peppers, αυτό ήταν εύκολο, και μετά σε κάτι άλλο που δεν μπορώ να μπορώ να θυμηθώ. Ίσως το ανακαλύψετε εσείς. Εξάλλου δεν είναι και highlight του δίσκου.

Στο "Forgotten" συνεχίζουν πάλι να είναι υπολογίσιμοι. Για ένα διεστραμμένο λόγο, μπορεί να είναι και η διόλου αμελητέα οξυδέρκεια που με διακρίνει, αυτό το τραγούδι μου συνδυάζει κιθαριστικά τον Richie Blackmore αν έπαιζε στο ντεμπούτο των The Music.

Και το σερί τους με θετικό πρόσημο συνεχίζεται καθώς τα "Sharp Teeth" και το "Hell", αν και ακούγονται σαν τα έχεις ξανακούσει πολλές πολλές πολλές φορές στο παρελθόν, κάνουν channelling μεγαθήρια όπως τους Wishbone Ash, τους Bachman-Turner Overdrive ακόμα και τους Yardbirds με ευπρόσδεκτο όμως τρόπο, αφού την τελευταία στιγμή μια απλή μελωδία τους μπορεί να σε κάνει να τους συγχωρέσεις τα πάντα.

Τέλος, χαιρετίζω το στερεοτυπικό μακροσκελές επικο-ακουστικό "Charity" των οκτώμιση λεπτών που κλείνει το δίσκο. Δεν είναι μόνο το hammond, αλλά και το κιθαριστικό σόλο που δεν μπορώ να αντισταθώ στο το να κάνω air-guitar με μούρη έπαρσης και σοβαρότητας Malmsteen, αλλά η γνήσια συναισθηματική ένταση που προξενεί.

Μέσα σε μία γεμάτη ωρίτσα, οι Vintage Caravan, χωρίς να εκθρονίζουν κανέναν και παίζοντας με ασφάλεια το δικό τους ποιοτικό rock, ανταμείβουν, πολύ περισσότερο από επαρκώς θα έλεγα, όποιον τους δώσει λιγουλάκι χρόνο.