The Prisma Flower Band

The Prisma Flower Band

Trumpetfish Records (2022)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 28/09/2022
Ως δημιουργοί φαίνεται να αδιαφορούν για οτιδήποτε έχει φτιαχτεί από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και μετά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κανονικά το κείμενο αυτό δε θα έπρεπε να ήταν καν απαραίτητο. Διαβάζεις το όνομα του συγκροτήματος, κοιτάς και το εξώφυλλο και ό,τι χρειάζεται να καταλάβεις για το δίσκο είναι εκεί. Επειδή όμως το ακούσαμε και μας άρεσε, οφείλουμε (και αξίζει) να πούμε και δύο κουβέντες παραπάνω.

Οι Prisma Flower Band είναι στην πραγματικότητα ένα ντουέτο που αποτελείται από τους Τάσο Κακούση και Κώστα Στεργίου που στουντιακά συνεπικουρούνται από φίλους και συνεργάτες. Ως δημιουργοί φαίνεται να αδιαφορούν πλήρως για οτιδήποτε έχει φτιαχτεί από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και μετά. Η μουσική τους είναι κυρίως acid folk με βρετανικές κυρίως επιρροές, που στην πράξη μπορεί να σημαίνει και λίγο baroque pop. Παρότι ενταγμένοι σε σαφέστατη χρονική κα ηχητική περίοδο, αποφεύγουν να μοιάζουν με έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη αντλώντας από οτιδήποτε εντάσσεται στο χώρο που ορίζεται από τους Kinks μέχρι τους Pentangle και από τους Nirvana μέχρι τον Syd Barrett, με ολίγη από Aphrodite’s Child, περισσότερο λόγω ελληνικότητας από οτιδήποτε άλλο. Αν, δε, θέλουμε να λοξοκοιτάξουμε και προς την Αμερική, ας φέρουμε στο μυαλό συγκροτήματα σαν τους Pearls Before Swine.

Τα τραγούδια τους έχουν διπλά φωνητικά, επιλογή που δίνει το απαραίτητο βάθος σε δύο φωνές που η αλήθεια είναι πως κατά μόνας δεν εντυπωσιάζουν. Με τον τρόπο αυτό όμως καταφέρνουν να καλύψουν τις όποιες αδυναμίες τους και να τονίσουν τις όμορφες μελωδίες που δημιουργούν. Μελωδίες μάλιστα που κατά τη διάρκεια μίας σύνθεσης μόνο στατικές δε μένουν, αφού περνάνε από πολλά θέματα, επεξεργάζονται πολλές ιδέες και κάνουν όλα τα τραγούδια πολύ πιο ενδιαφέρονται και περιπετειώδη από ό,τι μπορεί κάποιος να πιστεύει αρχικά. Αναμενόμενα, τα ακουστικά όργανα κυριαρχούν, χωρίς όμως να διστάζουν να χρησιμοποιηθούν και ηλεκτρικά όπου χρειάζεται, ειδικά μάλιστα το ηλεκτρικό μπάσο όπου παρουσιάζεται κάνει και τη διαφορά.

Μία διαπίστωση είναι ότι παρότι και οι πιο λιτές συνθέσεις μπορούν να είναι ιδιαίτερα όμορφες (για παράδειγμα το εναρκτήριο "Lamb, Lamb, Oregano" ή το "Blueberry Drills For Shelter") οι καλύτερες στιγμές του δίσκου έρχονται εκεί όπου ανεβαίνει η διάθεση για άπλωμα του παιξίματος, που επικρατεί η μουσικότητα και κυρίως η ελευθερία στη σύνθεση και την εκτέλεση. Εκεί που νιώθεις ότι το τραγούδι σταμάτησε όχι απαραίτητα επειδή εξάντλησε ό,τι είχε να πει, αφού το τζαμάρισμα θα μπορούσε ευχαρίστως να συνεχίσει για περισσότερο. Το "The Traveller And The Fool" είναι η καλύτερη τέτοια περίπτωση, το "Morning Sky", που κλίνει προς τη freak folk, άλλη μία, το "Tower Lady" που ολοκληρώνει το δίσκο η τρίτη. Καθόλου τυχαία, τα τραγούδια αυτά κινούνται γύρω στα 6 λεπτά διάρκειας έκαστο ενώ στην πραγματικότητα και το ορχηστρικό "Interlude" ανήκει στο ίδιο σύνολο.

Το χαρακτηριστικό αυτό έρχεται μάλλον σε ένα βαθμό να καλύψει μία αδυναμία που εμφανίζεται ως δίκοπο μαχαίρι και δεν είναι άλλη από τις εύκολες μελωδίες πολλών τραγουδιών. Ναι, από τη μία κάνουν την ακρόαση πολύ ευχάριστη και άνετη από την πρώτη κιόλας φορά, τον δίσκο τον καταλαβαίνεις με το που θα τον ακούσεις. Από την άλλη, αυτό στερεί κάτι από το βάθος και την ανάγκη να θες να επιστρέψεις και να τον εξερευνήσεις περισσότερο πέραν των περιπτώσεων που προαναφέραμε. Από όλες τις απόψεις όμως πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη δουλειά που δύσκολα θα απογοητεύσει όποιον έχει έστω και περιστασιακή επαφή με τον ήχο αυτό.

  • SHARE
  • TWEET