The Offspring

Χρειάστηκε μια πανδημία και ένα διδακτορικό ώστε να πάρουν την απόφαση οι βετεράνοι skate punksters να κυκλοφορήσουν εντέλει τον διάδοχο του "Days Go By", τον οποίο είχαν στο συρτάρι να σαπίζει εδώ και αρκετό καιρό. Μεσολάβησε, βέβαια, και η αποπομπή του Greg K υπό άσχημες συνθήκες, αφήνοντας τον διδάκτορα Dexter Holland και τον υποτιμημένο συνθέτη Noodles ως τους πρωταγωνιστές των Offspring με τον Todd Morse και τον Pete Parada να συμπληρώνουν το κουαρτέτο σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα. Με τον Bob Rock πίσω από την κονσόλα για ακόμα μια φορά - χωρίς ωστόσο να περιορίζεται μόνο σε αυτόν τον ρόλο - η δοκιμασμένη συνταγή φαίνεται να προτιμάται από έναν ενδεχόμενο πειραματισμό.

Η έναρξη με το punk rock "This Is Not Utopia" είναι μια πρώτη ένδειξη πως οι Offspring επαναφέρουν τον πολιτικό στίχο, ενώ οι κοινωνικές τους ανησυχίες συνεχίζουν με το "Let The Bad Times Roll", το πρώτο single του δίσκου. Το συγκεκριμένο όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο καλά μου κάθεται, και δουλεύει ιδιαίτερα καλά το γκάζι που δίνουν λίγο πριν το κλείσιμο.

Στο "Behind Your Walls" η μπάντα δείχνει να το διασκεδάζει με την όμορφη κυρίαρχη μελωδία και την γέφυρα του. Αν και πάει καλά συνολικά, φαίνεται σαν κάτι να λείπει, μια κορύφωση, ώστε να απογειώσει το "Army Of One", που έπεται. Επαναφορά στο punk rock, στην συνέχεια, με το "Breaking These Bones", αλλά ένα πιο δυνατό ρεφρέν θα το κατέτασσε αυτομάτως σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου.

Το "Coming For You" είναι με σιγουριά μια εκ των παλαιότερων συνθέσεων του δίσκου, έχοντας κυκλοφορήσει από το 2015, ενώ θα μπορούσε να είναι ένα leftover του "Americana", με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η piñata που ακούει στο όνομα "We Never Have Sex Anymore" αποφέρει στον καθένα και κάτι διαφορετικό με το που θα την σπάσει. Προσωπικά, ευχαριστήθηκα αυτό το, πολύ ανεβαστικό, swing/punk στυλάκι των Offspring, οι οποίοι και στο παρελθόν έχουν τολμήσει διαφορετικά ύφη - άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε αποτυγχάνοντας παταγωδώς. Στην συνέχεια διασκευάζουν το "In The Hall Of The Mountain King" του Edvard Grieg μέσα σε 1 λεπτό - και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για τον λόγο ύπαρξης αυτού εδώ του ορχηστρικού στον δίσκο.

Ίσως, τελικά, να ήταν εκεί, ακριβώς για να αναδείξει το "The Opioid Diaries", την κορυφαία σύνθεση του "Let The Bad Times Roll". Γεμάτο ενέργεια και επιθετικό, όπως οι Offspring του "Ixnay On The Hombre" και του "Smash". O "Hassan Chop" μας πάει ακόμα πιο πίσω - κάπου στο "Ignition". Οι Καλιφορνέζοι έχουν σπάσει τα φρένα και μας ταξιδεύουν σε εποχές λιγότερο μελωδικές, αλλά εξίσου εντυπωσιακές, ιδιαίτερα όταν τις θυμούνται μετά από τόσα χρόνια καριέρας.

Και κάπου εδώ τελειώνει για μένα ο δίσκος, αφού η υπερβολικά μελό διασκευή με πιάνο και κλασικά έγχορδα του "Gone Away" αφαιρεί όλη την ανατριχίλα του αυθεντικού, ενώ το ανεκδιήγητο "Lullaby" είναι το πιο εύκολο skip που έχω κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια, σίγουρα.

Μετά την αναλυτική track-by-track περιγραφή, κάνοντας μια τελική σούμα, μπορώ να πω πως το «άχαρο» τέλος αφήνει μεν μια πικρία, αλλά τα υπόλοιπα 28 λεπτά - αφαιρώ και το αχρείαστο "In The Hall Of The Mountain King" - κυμαίνονται από διασκεδαστικά έως απολαυστικά και αυτό είναι κάτι που πιστώνεται αποκλειστικά η μπάντα.

Θα πει κανείς πως σκάρτο μισάωρο ποιοτικών συνθέσεων σε διάστημα εννέα ετών φαντάζει λίγο, και από άποψη παραγωγικότητας όντως είναι. Αλλά μην ξεχνάμε ότι ο δίσκος ήταν έτοιμος καιρό τώρα - αρκετά χρόνια για την ακρίβεια - οπότε μπορούμε να δείξουμε εδώ μια επιείκεια.

Προσωπικά, τοποθετώ το "Let The Bad Times Roll" κάπου ανάμεσα στo "Rise And Fall, Rage And Grace" και "Splinter". Ξεπερνώντας με ευκολία τον προκάτοχό του, ο νέος δίσκος των Offspring αποτελεί μια απολαυστική επιστροφή των Καλιφορνέζων, ο οποίος ενδεχομένως να καταλήξει ένας από τους αγαπημένους μου - και σίγουρα ένας από αυτούς που κέρδισαν τις περισσότερες ακροάσεις - στο τέλος της χρονιάς.