Sum 41

Παρεξηγημένα τα παιδιά. Δεν εξηγείται αλλιώς, καθώς βλέπω μόνο μίσος και δεν καταλαβαίνω ακριβώς το γιατί. Είναι κάτι που δεν έχω πιάσει; Σαν εκείνο το κακό αστείο που επαναλαμβάνεται σε όλες τις αμερικανικές κωμικές σειρές για τον Καναδά; Α, Καναδοί είναι οι Sum 41; Oh well.

Όπως και το 2007 με το "Underclass Hero", έτσι και τώρα με το "Screaming Bloody Murder" δε μπορώ να εντοπίσω από που πιάνονται όλοι και καντηλιάζουν τη μπάντα. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να σκαρφιστώ με το μετρίων κυβικών μυαλουδάκι μου είναι πως πρόκειται για άτομα τα οποία, κάπου, κάποτε άκουγαν Sum 41 και απλά κατάλαβαν το «λάθος» τους όταν μεγάλωσαν, και οσάν αγιόνερο και συγχωροχάρτι το dissing και το κράξιμο έγινε το μονάδικο μέσο εξυγίανσης. Τα «έλα μωρέ, αυτός ακούει Blink-182» και τα ρέστα τα 'χω φάει με το κουτάλι, και ναι, ενώ σπανιότατα θα βάλω να ακούσω Sum 41 ή τα υπολείμματα των εφηβικών μου χρόνων, ποτέ δε θα απαρνηθώ κάτι που με εξέφραζε παλιά, γιατί έστω και για μία απειροελάχιστη στιγμή συνέβαλε σε αυτό που είμαι τώρα και θα το κοιτάξω όπως αρμόζει να το κοιτάζω, δίχως καμία προκατάληψη.

Στα του δίσκου, λοιπόν, μία συλλογή 14 κομματιών, που είχε πολλά πάνω-κάτω όσον αφορά τις ηχογραφήσεις και την τελική κυκλοφορία, με τα πράγματα στη μπάντα όντως να μην είναι στα καλύτερά τους. Ιδίως μετά την αποχώρηση του, μεταλλά, Baksh το 2006, μουσικά έχουν πάρει ένα λιγότερο in your face δρόμο, με τις φωνητικές γραμμές του Whibley να μην είναι πάντα αρκετές για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή, ιδίως όταν ψάχνει τα riff του "Hell Song", για παράδειγμα.

Διαμάντι και highlight του δίσκου είναι το "Scumfuk", κομμάτι που έχω στο repeat από τον Ιούλιο, όταν και κάπως κατάφερε και leakαρε. Μία καλπάζουσα μπασογραμμή δίνει τη θέση της σε ένα αναπάντεχο πιανίστικο riffάκι, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε ένα άκρως κολλητικό ρεφραίν και σε παρασέρνει μέχρι το τέλος του κομματιού.

Κατα τ' άλλα, μία αίσθηση οργής πλανάται σε πολλά από τα κομμάτια του δίσκου. Βέβαια, μόνο δίκια δίνω στον κύριο Whibley, γιατί και 'γω θα ήμουν ο πιο τσαντισμένος άνθρωπος στον πλανήτη αν μου έδινε διαζυγιόχαρτα η Avril Lavigne. Τρανά παραδείγματα τα "Holy Image Of Lies" και "Sick Of Everyone", τα οποίο μονάχα από τους τίτλους τους καταλαβαίνει κανείς το τι πραγματεύονται.

Για να λέμε και των στραβών το δίκιο, και όταν λέω στραβών εννοώ αυτούς στη δεύτερη παράγραφο, ο δίσκος έχει πολλά να ζηλέψει από τα αριστουργήματα -ναι, είναι- του παρελθόντος, όπως το "Chuck", και υπάρχουν αρκετά κομμάτια που είναι σα να βγήκαν μόλις από τη χύτρα της μονοτονίας του Whibley, μιας και η ικανότητα του να κάνει κάθε κουπλέ ίδιο είναι άξια θαυμασμού.

Παρ' όλα αυτά, στο σύνολο του ακούγεται μάλλον ευχάριστα, και, ενώ δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να περίμενε από τους Sum 41 να του αλλάξουν το μουσικό του είναι μετά από 15 χρόνια στη σκηνή, πρόκειται για μία αξιοπρεπή κυκλοφορία, η οποία δυστυχώς, όμως, είμαι σίγουρος πως απλά θα αποτελέσει άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της μπάντας, πολύ απλά γιατί κάποιοι άλλοι κρατάνε το σφυρί.