Soen

Από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, "Cognitive", το 2012, έως και σήμερα, οι Soen φαίνεται να διακατέχονται από την τίμια εργασιακή ηθική του μπλε κολάρου, ή του μυρμηγκιού από το μύθο του Αισώπου. Με σχεδόν σταθερούς κύκλους διετίας, γράφουν, ηχογραφούν, περιοδεύουν, ξαναγράφουν, εξελίσσουν, επιστρέφουν στο στούντιο, μετά στο σανίδι, και πάλι από την αρχή. Σε μία δεκαετία έχουν κυκλοφορήσει έξι LPs και ένα ιδιαίτερο και οριακά αυτόφωτο live album. Η συνέπειά τους ήταν και ποιοτική, ειδικά στο απίστευτο χατ τρικ με τα "Tellurian" (2014), "Lykaia" (2017), και "Lotus" (2019), που κοντράρονται μεταξύ τους ως η πιο σπουδαία τους δουλειά (αν ήμουν η Έριδα, πάντως, το χρυσό μου μήλο θα το έδινα στο "Lykaia").

Με το "Lotus" κι εξής, έχοντας μονιμοποιήσει ως συνεργάτη του ρυθμικού κιθαρίστα Lars Åhlund τον παιχταρά Cody Lee Ford (ο οποίος έδωσε ρέστα στις δύο συναυλίες επί ελληνικού εδάφους, και έπεται σύντομα και η επόμενη), μπορούμε να δούμε μία άλλη άτυπη τριλογία δίσκων: εκείνη που παίρνει το γκρουβάτο modern metal και τα μεγάλα ρεφραίν και τα βάζει στην καρδιά του ήχου τους. Παρέα με το "Imperial" (2021), αλλά και τώρα πια εσχάτως με το "Memorial", φαίνεται να είναι πιο απομακρυσμένοι από τους Opeth και τους Tool από ποτέ.

Γενικώς οι progressive πινελιές υποχωρούν, τα μονά μέτρα έχουν δώσει τη θέση τους στη σιγουριά του 4/4, οι δομές σταθεροποιήθηκαν, οι μελωδίες δίνουν έμφαση στην ευκολία ακρόασης παρά στην εγκεφαλικότητα. Αν κάτι παραπέμπει στο progressive metal του παρελθόντος, είναι η τεχνική κατάρτιση, που ωστόσο βρίσκεται στην υπηρεσία της σύνθεσης.

Από αξιοπρόσεκτες λεπτομέρειες του δίσκου, θα στεκόμουν στη συμμετοχή της - άγνωστης προς το παρόν και αινιγματικής - Elisa που τραγουδάει στο μπαλαντοειδές "Hollowed", στην αρνητική έκπληξη ορισμένων επεξεργασμένων φωνητικών (π.χ. στο "Unbreakable") που κάνουν την υπέροχη φωνή του Joel Ekelöf να ακούγεται σαν αμερικάνικο ραδιοφωνικό ροκ, και στα καθηλωτικά riffs σε κομματάρες όπως το "Fortress" και το "Icon".

Συνδυαστικά με τις μικρές διάρκειες, λείπει η αφηγηματικότητα και το απρόβλεπτο, δίνοντας τη θέση τους σε συμμαζεμένες και σταθερές φόρμες, και ευκολομνημόνευτα τραγούδια. Από την άλλη, οι εναλλαγές της επιθετικότητας με πιανιστικές και αρπιστικές ανάσες, και τα bluesy στοιχεία σε ατμόσφαιρα και solos (εδώ έχουμε το καταληκτικό "Vitals" που το περιέγραψαν ως Floydικό, αν και εμένα μου βγάζει περισσότερο κάτι σε Rn’B), παραμένουν, επικοινωνώντας με το παρελθόν, που μαζί με τη φωνή του Ekelöf δίνει ξεκάθαρα το στίγμα για το ποιο συγκρότημα ακούς. Σταθερός συνθετικός άξονας διατηρούνται και τα ρυθμικά μοτίβα (κάτι το οποίο μπορούμε ίσως να αποδώσουμε στο ότι αποτελούν συνθετικό παιδί του μεγάλου Martin Lopez, αφότου εγκατέλειψε το drum kit των Opeth), ώστε ακούγοντας τις πρώτες νότες του "Sincere", κατανεύεις με τη σκέψη πως είναι Soen 100%.

Τέλος, έχοντας ξεφύγει στιχουργικά από τις μεταφυσικές αναζητήσεις, την εσωτερικότητα, και την ψευδοφιλοσοφία του είδους, υιοθέτησαν σταδιακά ένα έντονα πολιτικοποιημένο λόγο. Με τον νεότερο μπασίστα τους, τον εξ Ουκρανίας ορμώμενο Oleksii 'Zlatoyar' Kobel, να τους συνδέει άμεσα με τον πόλεμο που ξέσπασε πριν ενάμιση χρόνο, ήταν αναμενόμενο ότι θα καταπιαστούν εκ νέου με το ζήτημα του πολέμου και του φονταμενταλισμού, με τις κοινωνικές, ψυχολογικές (λέγε με PTSD), και πολιτικές επιπτώσεις τους.

Στο σύνολό του, το "Memorial" δύσκολα θα συγκριθεί με το παρελθόν των Soen, ακόμη και αν υπάρχουν επί μέρους τραγούδια που ακούγονται φανταστικά. Χωρίς να έχουμε να κάνουμε με μία πραγματική συνθετική κάμψη, αλλά περισσότερο με «δοκιμασμένες συνταγές», οι Soen επιβεβαιώνουν και συστηματοποιούν μία επανάπαυση, παρ’ όλο που χρησιμοποίησαν διαφορετικό παραγωγό για μία ακόμη φορά - τον Alexander Backlund, στη θέση των David Catillo και Iñaki Marconi. Οι διαφοροποιήσεις δεν είναι από μόνες τους κακές ή καλές, βέβαια. Οι Soen δίσκο προς δίσκο αφαιρούν τα εξογκώματα των επιρροών τους, και λειαίνουν τις γωνίες, αναζητώντας να σκαλίσουν το δικό τους τοτέμ, και αυτό ήταν και το ζητούμενο εξ αρχής, τότε που κρίνονταν ως «αντιγραφείς». Παραμένει, όμως, ένας προβληματισμός, αν μαζί με τα απόνερα πετάξανε κάπου και το παιδί, καθώς υπάρχει η υποψία πως λείπει κάτι από την μαγεία που τους έκανε μυθικούς.

Spotify