Slough Feg

Οι Slough Feg είναι για τον γράφοντα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις που έχει να δείξει το heavy metal τα τελευταία χρόνια. Είναι βλέπετε τόσες πολλές οι μπάντες που ξεφυτρώνουν από το πουθενά που συγκροτήματα όπως οι Slough Feg αποτελούν όαση στην έρημο του metal, καθώς έχουν τη δική τους ταυτότητα και χαρακτήρα. Ξεκίνησαν τη δισκογραφική καριέρα τους το 1996 σαν μια epic metal μπάντα όχι τόσο στο στιχουργικό αλλά στο μουσικό ύφος. Το μεγάλο ταλέντο που φάνηκε ότι είχαν, τους έκανε γρήγορα να αποτελούν θέμα στις συζητήσεις των underground κύκλων των οπαδών του epic metal. Από τότε όλα τους τα album (“The Lord Weird Slough Feg” το 1996, “Twilight Of The Idols” το 1999, “Down Among The Deadmen” το 2000, “Traveller” το 2003, “Atavism” το 2005 και “Hardworlder” το 2007) είναι πραγματικά ένα και ένα.

Αισίως φέτος κυκλοφορήσαν τη νέα τους δουλειά με τον γενικό τίτλο «Η Εξέγερση των Πιθήκων». Ακούγοντας τον δίσκο πιστεύω ότι στο εξώφυλλο έπρεπε να έχουν και ένα αυτοκόλλητο που θα έγραφε ότι θα εξεγερθούν και θα ξεσηκωθούν αλαλάζοντας όλοι οι metal οπαδοί. Το album είναι απλά καταπληκτικό. Ειλικρινά δεν μπορώ εύκολα να εκφράσω μια αμιγώς αντικειμενική κριτική για το ηχητικό αποτέλεσμα. Οι Slough Feg από την προηγούμενη δουλειά τους έχουν καταφέρει να συνδυάσουν αρμονικά το mid tempo τσαμπουκαλεμένο metal των Manilla Road ή των Cirith Ungol με τα folklore στοιχεία που επιβάλλεται να έχει μια epic metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της. Εκεί λοιπόν που είσαι ατάραχος στο κάθισμα σου και αναμένεις να ακούσεις ένα καλό αποτέλεσμα αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά να βγαίνουν από τα ηχεία αρκετά rock περάσματα ύφους Thin Lizzy κάτι που σε στέλνει αδιάβαστο. Φανταστείτε ότι οι Slough Feg έχουν δέσει με μαγικό τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουμε ακούσει σε μπάντες κολοσσούς όπως οι προαναφερόμενοι Lizzy, οι Jethro Tull αλλά και όλοι εκείνοι οι rock καλλιτέχνες που έχουν καταπιαστεί με το λυρικό αλλά και το προοδευτικό στοιχείο της τέχνης στα 60’s και 70‘s, με την σύγχρονη έκφραση του λυρισμού στο metal που είναι το epic metal όταν βεβαίως αποδίδεται καλά. Όλες οι συνθέσεις φέρνουν στο νου το πάλαι ποτέ μουσικό παρελθόν, κάτι που αναδεικνύεται και από την παραγωγή που έχει γίνει δίνοντας στα τραγούδια μια παλιομοδίτικη χροιά. Το “Ape Uprising” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack που θα συνόδευε έναν ταξιδιώτη ή τυχοδιώκτη στο ταξίδι του. Οι ρυθμοί εναλλάσσονται από αργούς σε γρήγορους πολλές φορές σε κάθε τραγούδι κάτι που όμως που δεν κουράζει τον οπαδό. Ακόμα και τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια ακούγονται ευχάριστα αφού το γεγονός ότι η σύνθεση δεν αποτελείται από ένα ή δυο riffs οπότε και να είναι προβλεπόμενη, κρατάει τον ακροατή σε μια συνεχή εγρήγορση αναμένοντας τι θα ακολουθήσει στα επόμενα δευτερόλεπτα. Βασικό στοιχείο των κομματιών, εκτός βεβαίως της άκρατης μελωδίας, είναι αυτό που εγώ έχω βαφτίσει «τα άλογα που καλπάζουν» (αναφερόμενος στους συνεχούς κοφτούς εναλλασσόμενους mid tempo ήχους που φέρνουν στο νου το αγαπημένο ζώο και έκανε τέχνη και «σχολή» ο Κος Schaffer των Iced Earth). Τα μέλη του συγκροτήματος βασανίζουν ανελέητα τα μουσικά όργανα τους αφού ακούγοντας τα τραγούδια τους λόγω των πολλαπλών ηχητικών αλλαγών καταλαβαίνει κανείς το πόσο έχουν υποφέρει τα αντικείμενα παραγωγής ήχων. Είναι περιττό να αναφέρω ότι όλα τα μέλη έχουν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους κάτι που φαίνεται περίτρανα από το τελικό αποτέλεσμα. Θα ήθελα όμως να εξυμνήσω ιδιαίτερα τον Κύριο Mike Scalzi, κιθαρίστα και τραγουδιστή του group, ο οποίος με την χαρακτηριστική φωνή του, νομίζεις ότι διηγείται μια ιστορία παρά ότι τραγουδάει, παίρνει την μπάντα από το χέρι και την οδηγεί σε σίγουρη επιτυχία.

Πραγματικά απορώ πως θα ηχεί η νέα προσπάθεια αυτού του group. Σε κάθε δίσκο αντί να επαναλαμβάνουν την γνωστή συνταγή επιτυχίας όπως πολλοί άλλοι, προσφέρουν στον οπαδό ανεπανάληπτες στιγμές μουσικής ικανοποίησης. Το album λογικά θα είναι στις κορυφαίες προσωπικές μου επιλογές του έτους που διανύουμε. Αναμένοντας την νέα σας δουλειά θα θέλαμε να σας εκφράσουμε την απεριόριστη ευγνωμοσύνη μας κύριοι για αυτό που μας προσφέρετε!