Sleigh Bells

Για όλες τις θαυμάσιες δουλειές που κυκλοφόρησαν στα πλαίσια του σκληρού ήχου το σωτήριο έτος 2010, κάτι (πρέπει να) υπήρχε στον αέρα της ηλεκτρονικής σκηνής. Από την αλμύρα και τις καλοκαιρινές αποχρώσεις στο "Black Sands" του Bonobo μέχρι το απολαυστικά τσιτωμένο "Drink The Sea" των Glitch Mob, κι από τον πλατινένιο θρίαμβο των Pendulum με το "Immersion" μέχρι την επίδειξη δύναμης των Daft Punk στο "Tron: Legacy", οι πλανήτες έμοιαζαν απόλυτα ευθυγραμμισμένοι. Αν εκ των υστέρων το ντεμπούτο των Sleigh Bells δεν φαντάζει τόσο εντυπωσιακό στο πλευρό των παραπάνω, δεν θα είναι η πρώτη φορά που τα φαινόμενα απατούν.

Από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, το "Treats" ξεχείλιζε από ξεδιάντροπα πιασάρικες μελωδίες, ντυμένες με παραμορφωμένο περιτύλιγμα. Συνειδητά ή όχι, η Alexis Krauss και ο Derek E. Miller έδωσαν έναν καθόλα αποδεκτό σύγχρονο ορισμό του όρου 'noise pop' σε μορφή δίσκου. Σίγουρα, η συνέχεια δεν ήταν ούτε κατά διάνοια όσο φανταχτερή θα περίμεναν εκείνες κι εκείνοι που τότε έψαχναν μυαλά στο πάτωμα μετά το "Rill Rill", οι στιγμές όμως βρίσκονταν εκεί και η επιμονή του ντουέτου μαρτυρούσε μια άλλη αλήθεια. Η καλημέρα με "Bunky Pop" & "Wanna Start A Band?" στο έκτο LP του ντουέτου, έρχεται σαν μια ακόμα επιβεβαίωση.

Αυστηρά ψηφιακή διάθεση. Μπλιμπλίκια από δω. Κιθάρες από κει. Ρυθμοί έτοιμοι για χορό, κίνηση και ιδρώτα. Γραμμές φτιαγμένες για να τρυπώσουν σε υποψιασμένα κι ανυποψίαστα αυτιά. Τα χρόνια μπορεί να έχουν περάσει, η προσέγγιση να δείχνει κάπως πιο συγκροτημένη, τα πόδια να πατάνε ελαφρώς περισσότερο στη γη, και η παραγωγή να κλίνει σαφώς περισσότερο στο σήμερα, τα θεμέλια όμως παραμένουν ακλόνητα. Με τυφλούς όρους, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει πειστικά ότι το παρόν σύνολο είναι ό,τι πιο κοντά στα πρώιμα tens έχει δώσει το σχήμα από εκείνες τις μέρες, χωρίς μάλιστα υπόνοια πισωγυρίσματος ή αρνητική χροιά σε αυτό.

Η αφιέρωση του "Roxette Ric". Το ολόφωτο πάρτι και τα αναπάντεχα hook στο "This Summer". Το προφανές "Can I Scream" κλείσιμο ματιού. Η μυρωδιά από λακ και φράουλα των "Badly" / "Blasted Shadow". Ο χαμηλός φωτισμός για την αυλαία στο "Pulse Drips Quiet". Είτε ειδωθεί στην ολότητά του, είτε απομονώνοντας τα επιμέρους κομμάτια, το "Bunky Becky Birthday Boy" βγάζει ακομπλεξάριστο κέφι, γνήσια ένταση κι ανεπιτήδευτη νοσταλγία, με τον πιο γλυκό τρόπο. Δεν θα αλλάξει τις ισορροπίες της σκηνής και, αν δεν παγώσει η κόλαση, δεν θα επαναφέρει τη χαμένη αίγλη του ονόματος της μπάντας. Όσο συνεχίζουν, αυτά ελάχιστη σημασία έχουν.