Skräcken

Γκέτεμποργκ, Σουηδία: η γενέτειρα του NWSDM που μια φορά κι έναν καιρό θριάμβευσε στον παγκόσμιο μεταλλικό χάρτη. Επίσης από εκείνα τα μέρη καταφθάνει η εν λόγω τετράδα, βουτηγμένη στο hard rock/metal των ‘70s -‘80s. Πρόκειται για το ντεμπούτο της, το οποίο ακολουθεί το προ τριετίας EP. Λέξεις - κλειδιά για να γνωριστούμε καλύτερα: γυναικεία φωνητικά, occult, μαγεία & σκοτεινά πνεύματα. Αναλογιστείτε πόσες μπάντες φέρουν παρόμοια χαρακτηριστικά, μην ξενερώσετε όμως και προσπεράσετε.

Σπάνια λαθεύει στις επιλογές της η συγκεκριμένη δισκογραφική, συνώνυμη πλέον της ποιότητας και ομοίως πράττει και τούτη τη φορά. Επενδύει σε μία μπάντα που δεν πρωτοτυπεί, έχει όμως τη γνώση να μεταδώσει με κολλητικό τρόπο την αγάπη της για το συγκεκριμένο ήχο. Τα φωνητικά της Sofie - Lee Johansson (πρώην Night Viper) βρίσκονται σε πρώτο πλάνο φυσιολογικά, κλέβοντας τις εντυπώσεις χωρίς πολλά πολλά. Μιλώντας πάντως για γνώση, κάτι θα ξέρει και ο πρώην Lucifer, Martin Nordin στις κιθάρες.

Στοιχειωμένη και απόκοσμη ορχηστρική έναρξη, με τους δαίμονες χωρίς μάτια, θέτοντας εξαρχής την ατμόσφαιρα που θα κυριαρχήσει στο δίσκο: απειλητική, μουντή, μυστηριακή, έχοντας τις ρίζες της αρκετά χρόνια πίσω. Η εναλλαγή στην ταχύτητα, για παράδειγμα η «κλωτσοπατινάδα» στο "House Of Greed", ανήκει στην απειλητική κατηγορία και ματσάρει εξαιρετικά μια τριάδα συνθέσεων που ακολουθεί, τίγκα στη μουντίλα και στο υπερφυσικό. Η συγκεκριμένη τριάδα θα μπορούσε να παίζει στο repeat επ’ άπειρον, πρόκειται για ξεκάθαρες χιτάρες.

Ειδικότερα, το τελείωμα του «παλιού» "Her Presence" το λες και καθηλωτικό ή άψογα μελετημένο. Παρόν βεβαίως και ένα άλλο New Wave, εκείνο του British Heavy Metal, ανά διαστήματα μελαγχολικό και άλλοτε με ξεκάθαρες οδηγίες για air guitar. Μάλλον αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα του δίσκου, η μελαγχολία. Θα πεθάνουμε όλοι κάποτε αδέρφια. Τώρα, τί κοινό έχουν όλα τα ανωτέρω ηχητικά με το σουρεαλιστικό έργο τέχνης του αποθανόντος Πολωνού καλλιτέχνη, Zdzislaw Beksinski (για πες το όνομά του), η δυστοπία των καιρών μας θα έλεγα πως αποτελεί συνδετικό κρίκο.

Το όνομά τους αποδίδεται ως φόβος ή τρόμος στη γλώσσα μας και μόνο τυχαία δεν το επέλεξαν. Είτε ως μέρος θρύλων, δοξασιών λαογραφικού χαρακτήρα, είτε ως τωρινή πραγματικότητα με γενοκτονίες και νταβατζιλίκια κάποτε κυνηγημένων και τώρα κυνηγών, καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα: μαυρίλα, μουντάδα και ελπίδα καμιά. Κάπου εκεί μας οδηγούν οι Σουηδοί με το ντεμπούτο τους, μόνο με μία βασική διαφορά: η δική τους μουντίλα και μελαγχολία παράγει τέχνη και πολιτισμό που μερικοί γουστάρουμε πολύ. Skol!

Bandcamp